Morgunblaðið - 30.06.1987, Blaðsíða 56

56
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. JÚNÍ 1987
4
, pú vcist c\b pabbi þ'inn vlLL fó
CtZ sofcL út ó- SunnudöQum

að njáta
straumkastsins
saman.
W HM. u s Pat 0*l —i* «■»*> wm*
•nNðLw Aafrin Tím-
Það lærir maður þó hér f
fangelsinu að vita hver er
vinur manns . ..
HÖGNI HREKKVÍSI
„ F/gST ER pAO VgR&LAUNAAFHENDlMglKI...
ÖG> pAO SBM HENNI FyLGlR.11
Friðum stór landsvæði fyrir sauðfé
Til Velvakanda.
Einhvert mesta hneykslismál
sem upp hefur komið hér á landi
er „sorphaugaveislan" sem fjallað
hefur verið um í flölmiðlum að
undanfömu. Hundruðum tonna af
kjöti, sem ríkið hefur verið látið
borga, hefur verið kastað á sorp-
hauga. Þúsundir tonna eru geymd
með æmum tilkostnaði til að fara
í refínn eða á haugana. Svo lítil
er fyrirhyggjan að þetta kjöt er
allt unnið eftir kúnstarinnar regl-
um og með æmum tilkostnaði —
hefði ekki verið skynsamlegra að
fleygja skrokkunum óunnum? Á
sama tíma er landið víða illa farið
vegna ofbeitar.
Nýlegt dæmi um það hve vitleys-
an gengur langt í landbúnaðarmál-
um er upprekstur á Mývatnsöræf-
um þar sem landið er allt örfoka
vegna ofbeitar ár eftir ár. Er ekki
kominn tími til að hafa eitthvert
skipulag á nýtingu landsins og al-
friða stór svæði fyrir sauðfé? Ég
legg til að Þórsmörkin verði það
svæði sem fyrst verði alfriðað fyr-
ir bitvarginum og svo og allar
heiðar og afréttarlönd þar sem
uppblástur er til staðar. Sjálfsagt
er að friða stór svæði fyrir beit
og láta þau takmarkast af ám eða
Qöllum til að spara kostnað við
girðingar en kostnaður við þær
hefur verið alltof mikill. Með þess-
um hætti mætti græða upp mikið
land og er þetta frumforsenda þess
að verulegur árangur náist í iand-
græðslu hér á íslandi.
Haukur
Stöðvun hvaladráps
er mannúðarmál
Til Velvakanda.
Hvalveiðar voru e.t.v. ill nauðsyn
áður fyrr, en nú er sjáifsagt mann-
úðarmál að leggja þær niður með
öllu. Nógu langt hefur verið haldið
út í ófæruna. Tökum forystu hvala-
vemdar í eigin hendur, án utanað-
komandi þrýstings.
Skrifið eða hringið til
Velvakanda
Velvakandi hvetur lesendur til
að skrifa þættinum um hvaðeina,
sem hugur þeirra stendur til —
eða hringja milli kl. 13 og 14,
mánudaga til föstudaga, ef þeir
koma þvi ekki við að skrifa. Með-
al efnis, sem vel er þegið, eru
ábendingar og orðaskiptingar,
fyrirspumir og frásagnir, auk
pistla og stuttra greina. Bréf
þurfa ekki að vera vélrituð, en
nöfn, nafnnúmer og heimilisföng
verða að fylgja öilu efni til þáttar-
ins, þó að höfundur óski nafn-
leyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til að
beina þvi til lesenda blaðsins utan
höfuðborgarsvæðisins, að þeir láti
sinn hlut ekki eftir liggja hér i
dálkunum.
Hvalkjötið fræga, sem Þjóðverjar
kyrrsettu, er aftur komið til ís-
lands. íslendingar ættu að láta sér
þetta að kenningu verða. Það borg-
ar sig aldrei til Iengdar að svíkja
gefin loforð eða ganga á gerða eiða,
eins og hér var gert. Hvalveiðar í
stómm stíl í vísindaskyni var aug-
ljós blekking sem allir hlutu að
skilja.
Það var löngu tímabært að hætta
öllum hvalveiðum, því þær vora
okkur ekki lengur nauðsyn. III verk
skyldi aldrei vinna lengur en ill
nauðsyn krefur. Hvalveiðar án
nauðsynjar vora löngu orðnar
smánarblettur á framferði okkar
og hlaut að særa mannúðartilfínn-
ingar okkar sjálfra og annarra.
Langvinnt og kvalafullt dauða-
stríð fylgir oftast drápi hvers hvals.
Engin önnur aðferð hefur þekkst
við hvaladráp. Með lögum er bann-
að að valda dýri þjáninga að
nauðsynjalausu, við aflífun þess.
Hér hefur hvaladráp ekki verið
nauðsyn um áratuga skeið. Afkoma
þjóðarinnar hefur verið þannig,
góðu heilli, að þess var ekki þörf.
Samt var haldið áfram. Líklega
hefur hér mestu ráðið fastheldni
„Hvalir eru einhver merkileg-
ustu dýr jarðar okkar. Við
íslendingar ættum að sjá sóma
okkar i þvf, að hætta hvalveiðum
að þarflausu."
við gamlan atvinnuveg, þar sem
gróðasjónarmið fárra var ávallt lát-
ið sitja í fyrirrúmi. Og sjálf ríkis-
stjómin tók á sig þann vafasama
heiður, að vera málsvari þessa
framferðis.
Leitt er tii þess að vita, að útlend-
ingar skuli neyðast til að beita
okkur löglegum og ólöglegum
þrýstingi til að fá okkur til að leggja
niður þennan ljóta leik.
Sjálfír áttum við fyrir löngu að
sjá sóma okkar í að hætta eigin
hvalveiðum af eigin hvötum og fá
aðra til hins sama.
En betra er seint en aldrei. Tök-
um *nú af skarið og afnemum allt
hvaladráp fyrir fullt og allt. Það
yrði okkur til sóma auk þess sem
það mundi áreiðanlega leiða til
bættra lífsambanda og þar með til
aukinnar farsældar öllum til handa.
Ingvar Agnarsson
Víkverji skrifar
Fjölmiðlar sjást stundum ekki
fyrir í fréttaflutningi sínum,
eins og dæmin sanna. Fyrir nokkr-
um dögum vora ungir menn á
siglingu á stöðuvatni í nágrenni
Reykjavíkur. Þeir vora vel búnir og
engin hætta á ferð. Óhapp olli því,
að þeir lentu í vatninu, en þar sem
þeir vora í þurrbúningum og björg-
unarvestum var það ekki til vand-
ræða. Vegfarendur sáu til þeirra
eftir óhappið og kölluðu í lögreglu.
Hennar atbeini þurfti ekki að koma
til en viðbrögð vegfarenda vora að
sjálfsögðu eðlileg. Hið sama verður
ekki sagt um viðbrögð einnar hinna
^ölmörgu útvarpsstöðva, sem nú
era starfræktar.
Það er á margra vitorði að til
era tæki, sem gera kleyft að hlusta
á lögreglubylgjur og það, sem þar
fer fram. Starfsmenn einstakra §öl-
miðla ráða yfír slíkum tækjum.
Sennilega er það skýringin á því,
að skömmu eftir að lögreglan var
kölluð til í ofangreindu tilviki, birti
ein útvarpsstöðvanna frétt um
þennan atburð, sem samkvæmt frá-
sögninni var mun alvarlegri en í
raun. Heima sátu aðstandendur
þessara pilta og hlustuðu í angist
á fréttina. Sú angist stóð í töluverð-
an tíma áður en uppiýst var, að
ekkert slys hefði orðið. Samkeppnin
á milli flölmiðla er hörð, en starfs-
menn þeirra verða þó að virða
einhver mörk. Það v ar ekki gert í
þessu tilviki.
XXX
Fyrir nokkram dögum var skýrt
frá því, að menn hefðu gefízt
upp við að veija fuglalífið í Tjöm-
inni fyrir ágangi máva. Víkveiji
varð vitni að því annars staðar í
liðinni viku, að baráttan við mávinn
er í fullum gangi, en henni er ekki
haldið uppi af mönnum með skot-
vopn, heldur era það fuglamir
sjálfir, sem þar eiga hlut að máli.
Mávahjón gerðu harða atrenna dög-
um saman að ungviði við árbakka
í Dalasýslu. En fuglamir, sem þama
búa bjuggust til vamar. Þeir tóku
sig saman 4-6 f hvert skipti og réð-
ust að mávunum. Þeir komu alltaf
aftan að þeim og steyptu sér niður
að þeim með þeim árangri, að þeir
fengu aldrei frið og urðu að gefast
upp. Þetta var stórfenglegur loft-
baidagi og líktist einna helzt því,
sem sjá má í kvikmyndum um átök. 1
orastuflugvéla í baráttunni um