Morgunblaðið - 03.07.1987, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 3. JÚLÍ 1987
t
Móðir okkar tengdamóðir og amma,
GUÐBJÖRG SIGURÐARDÓTTIR,
Dalalandi 7,
lóst 18. júní sl. Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinn-
ar látnu. Þökkum auðsýnda samúð.
Þorgeir Halldórsson, Lára Hansdóttir,
Hrafn Þorgeirsson,
Halldór Þorgelrsson, Guðný Halldórsdóttir,
Arndis Þorgeirsdóttir.
t
Faðir okkar,
GUÐMUNDUR GUÐFINNSSON,
fyrrverandi skipstjóri frá Keflavík,
siðast til heimilis á Hrafnistu i Hafnarfirði,
lést 2. júlí sl. í Borgarspítalanum.
Guðný Magnea Guðmundsdóttir,
Þorgerður Jóhanna Guðmundsdóttir,
Guðmundur Guðmundsson.
t
Ástkaer eiginmaður minn, faöir, tengdafaðir og afi,
EIRÍKUR ÁGÚST GUÐNASON
skólastjóri,
Strembugötu 14, Vestmannaeyjum,
sem lést 26. júní, veröur jarðsunginn frá Landakirkju, laugardag-
inn 4. júlí kl. 16.00. Blóm vinsamlegast afþökkuð en þeim sem
vilja minnast hins látna er bent á Hjartavernd eða sjúkrahús
Vestmannaeyja.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
Gunnhildur Bjarnadóttir,
Anna Guðný Eiríksdóttir, Egill Jónsson
og barnabörn.
t
Móöir mín , fósturmóðir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
GUÐRÚN EIRÍKSDÓTTIR,
Flateyri,
verður jarðsungin frá Flateyrarkirkju á morgun, laugardaginn 4.
júlí kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeir sem vildu minnast
hinnar látnu eru beðnir að láta líknarstofnanir njóta þess.
Guðfinna Hinriksdóttir, Grelpur Guðbjartsson,
Haraldur Jónsson, Gróa Björnsdóttir,
Benjamín Oddsson, Guðrún Kristjándóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minning:
Inga Nilsen Beck
Fædd 31. janúar 1898
Dáin 22. júní 1987
í „nóttlausri voraldar veröld"
okkar, þegar móðir náttúra skartar
sínu fegursta skrúði og loftið ómar
af lífsins söng, er öldruð atgervis-
kona kölluð til hinztu ferðar og lögð
í mjúklátan faðm íslenzkrar mold-
ar. Henni höfðu erfið orðið árin
síðustu, er þrek var þorrið og and-
ans máttur eyddur, lífsgleðin létta
og tápið trausta áttu þar ekki leng-
ur sinn örugga bólstað, sem
kærkominn gestur getur síðasti
svefninn, komið til þreyttra og
þjáðra, þegar svo er ástatt orðið.
Hún átti hins vegar ófölskvaða,
einlæga trú á eiiífðarlandið bjarta
handan móðunnar miklu, sem
mörgum hefur reynzt sem skínandi
ljós á leiðarenda.
Inga átti að baki farsæla ferð
um lífíð, hún var hæfileikarík kona
með hispurslausa framgöngu og
sannarlega sópaði að henni, hrein-
skilin en sanngjöm og sagði óhikað
kost og löst á hveijum hlut.
í einkalífi var hún mikil gæfu-
manneskja, þar sem eiginmaðurinn
átti sinn ómetanlega þátt, allt þar
til yfir lauk. í erfiðleikum og veik-
indum undangenginna ára hefur
Kristinn verið óþreytandi, ýmist í
heimsóknum yfír á Norðfjörð eða
alúðarhollri umhyggju heima fyrir.
Inga átti eftirtektarverða starfs-
sögu, bæði sem húsmóðir, þar sem
gestrisnin góð og veitular viðtökur
einkenndu rausnarheimili með
sterku svipmóti húsfreyjunnar, en
einnig á öðrum vettvangi. Inga var
í eðli sínu mikil félagsvera og naut
samskipta við annað fólk, naut þess
einnig að veita þar lið, er liðsinnis
var þörf og veikindi eða aðrir erfíð-
leikar gjstu frændfólk eða granna.
Ung stúlka tók hún að sér vanda-
samt viðfangsefni, þar sem var
umsjá símstöðvar á Reyðarfírði.
Síðar hleypti hún að vísu heimdrag-
anum og fór til heimalands föður
síns til að kynnast lífí frændþjóðar
sinnar, en einnig til að sækja sér
hagnýta menntun. En eftir heim-
komuna veitti hún símstöðinni
forstöðu um nær tvo áratugi.
Inga naut þess að fást við þann
starfa, þar sem mannleg samskipti
voru í öndvegi, stjómunarhæfíleikar
og lipurð fóru saman, og starfíð
átti mæta vel við eðliskosti hennar,
létta og hressa lund og hæfíleikann
til að gera hlutina fljótt og vel og
fumlaust. Algengt var það ekki þá,
að konur væru í slíkum ábyrgðar-
stöðum, en að vonum var Inga á
undan sinni samtíð í því.
Símaþjónusta þá við ófullkomnar
aðstæður var erfítt hlutverk og
ekki ævinlega þakklátt, en undravel
mun hafa verið úr öllu leyst og aldr-
ei kom það betur í Ijós en á
umrótsárum hemámsins, þegar
álag varð gífurlegt, en öllu ætíð vel
til skila haldið. Þá komu sér vel
farsælir fylginautar Ingu í lífinu,
góðar gáfur, fæmi í fagi, atorku-
semi og athyglin skörp og glöggt
auga fyrir úrræðum, er vanda bar
að. Hiklaust og rösklega var til
verka gengið og lífsmottó hennar
var að gera allt sem allra bezt og
eiga verkalok sem allra fyrst.
Inga nam hannyrðir í Noregi og
vönduð handavinna, þar sem fegurð
og fínleiki réðu voru henni ætíð
afar dýrmætt viðfangsefni, þar sem
kunnátta og hæfíleikar fengu til
fulls að njóta sín.
Mér er hún minnisstæðust sem
eldri kona, hlý og einlæg en ákveð-
in, skemmtileg og fróð og fylgdist
vel með öllu. Margt ágætt samtal
átti ég við hana, ekki sízt er hún
hringdi til mín til að ræða tiltekin
mál, sem við reyndum að kryfja til
mergjar.
Hún myndaði sér ákveðnar skoð-
anir og einarðlega fylgdi hún þeim
eftir, en var jafnan tilbúin að endur-
meta þær í ljósi nýrra staðreynda.
Inga Nilsen var fríð kona og yfír
henni ákveðinn þokki, hún bar sig
vel, var höfðingjadjörf og hrein-
skiptin við alla. Fjarri sé það mér
að rekja náið lífsferil hennar, enda
myndi bæði það og mörg orð um
hana sjáifa hafa verið henni lítt að
skapi. En örfá ævibrot þó.
Fædd var hún á Eskifírði 31.
janúar 1898, elzt bama foreldra
sinna. Foreldrar hennar voru hjónin
Kristín ísleifsdóttir frá Tunghaga á
Völlum, af austfirzku kjamakyni,
og Nils Nilsen, norskur maður, sem
hingað kom 1895. Hann var beykir
að iðn, mun hafa lagt á margt
gjörva hönd, en m.a. mun hann
hafa verið umboðsmaður norskra
viðskiptaaðila hér.
Systkini Ingu voru Guðbjörg,
Nils og fósturbróðir, er Þór hét.
Öll eru þau látin. Inga ólst upp í
foreldrahúsum, fyrst á Eskifírði,
síðan á Seyðisfirði og þaðan fermd-
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HALLDÓRA ÞÓRÐARDÓTTIR,
sem lést á heimili sínu, Höfðabraut 3, Hvammstanga, 30. júní,
verður jarðsungin frá Hvammstangakirkju laugardaginn 4. júlí kl. 11.00.
Þórður Skúlason, Elfn Þormóðsdóttir,
Hólmfríður Skúladóttir, Þorvaldur Böðvarsson
og barnabörn.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og hlýhug við andlát og útför
SIGURÐAR P.TRYGGVASONAR,
Lœkjargötu 3, Hvammstanga.
Ásdís Pálsdóttir,
Gunnar Sigurður Sigurðsson, Elsa Óskarsdóttlr,
Tryggvi Sigurðsson, Steinunn Ástvaldsdóttir,
Páll Sigurðsson, Halldóra ívarsdóttir,
Kristinn Sigurðsson,
Guðný Sigurðardóttlr
og barnabörn.
Lokað
eftir hádegi í dag vegna jarðarfarar.
Skúlason & Jónsson h/f.,
Bíldshöfða 18.
Sigrún S. Péturs-
dóttir — Minning
Fædd 21. júní 1922
Dáin 31. maí 1987
Laugardaginn 6. júní sl. var
jarðsungin frá Sauðárkrókskirlqu
Sigrún Sigríður Pétursdóttir að við-
stöddu miklu fjölmenni.
Hún var fædd 21. júní 1922,
dóttir hjónanna Sigríðar Sigtryggs-
dóttur og Péturs Hannessonar
póstmeistara.
Siddý fæddist og ólst upp hér á
Sauðárkróki, og hér varð hennar
starfsvettvangur til hinstu stundar.
Hún var mikil atorkukona, og hafði
óþijótandi áhuga á félagsmálum og
naut þess að leggja hönd að þar
sem hún sá að barist var fyrir góð-
um málefnum, og um þá hönd
munaði.
Snemma aðhylltist hún stefnu
Sjálfstæðisflokksins, og var einn
af stofnendum sjálfstæðiskvennafé-
lags Sauðárkróks, þar sem hún
starfaði allt meðan kraftar entust,
og var um árabil í stjórn félagsins
auk þess sem hún gegndi ýmsum
öðrum trúnaðarstörfum fyrir sjálf-
stæðisfélögin á Sauðárkróki.
Siddý var baráttukona sem aldrei
lagði árar í bát þó að á móti blési,
og með glaðværð sinni og dugnaði
hreif hún með sér þá sem næstir
voru. Þannig voru erfíðleikamir
yfírstignir og vandamálin leyst.
Slíka félaga er gott að muna.
Um leið og Siddý eru þökkuð öll
hennar ágætu störf, vottum við eft-
irlifandi eiginmanni, Áma Þor-
bjömssyni, svo og syni þeirra hjóna
Þorbimi og fjölskyldu hans, og öðr-
um ástvinum Siddýjar dýpstu
samúð.
Sjálfstæðisfélögin á Sauðár-
króki.
ist hún. Þá lá leiðin á Fáskrúðsfjörð
og með foreldrum sínum flutti hún
til Reyðarfjarðar og þar var svo
heimili hennar æ síðan.
1917 sækir Inga um starf
símstöðvarstjóra, þá aðeins 19 ára
og sýnir það vel, hversu þessi unga
stúlka átti hvoru tveggja, eigið
áræði og annarra traust, því al-
gengt var það ekki á þeirri tíð, að
svo ungum stúlkum væri slíkur
trúnaður falinn.
En ungu stúlkuna fysti að fara
út á frændslóðir og til Noregs fer
hún árið 1920 og er þar í þijú ár.
Hún var þar vetrarlangt í Berg-
ens industriskole for kvinder og
minntist þeirrar dvalar með mikilli
ánægju æ síðan og þar nam hún
hannyrðir eins og þær gerast vand-
aðastar og vandasamastar.
Handavinnuáhugi hennar var
enda ríkur alla tíð og hún hafði af
því óblandið yndi að fást við þá
iðju, því fínni og listrænni, því
betra. Heimkomin til íslands aftur
tekur hún fljótt við sínum fyrri
starfa og stöðvarstjóri var hún allt
til ársins 1943. En á þessum tíma
verða straumhvörf í lífi hennar.
26. september 1931 gengur hún
í hjónaband með Eyjólfí Kristni
Beck og reyndist það báðum gjöf-
ult gæfuspor. Kristinn er sonur
þeirra miklu sæmdarhjóna Þuríðar
Eyjólfsdóttur og Kristins Beck
bónda á Kollaleiru, sem ég minnist
ávallt með mikilli virðingu og ein-
lægum hlýhug. Þau Kollaleiru-
systkini hafa reynzt einkar farsælir
þjóðfélagsþegnar, en auk Kristins
eru nú Qórar systur á lífi.
Faðir Ingu hafði á sínum tíma
reist íbúðarhúsið Sunnuhvol, mikið
hús á mælikvarða þess tíma og þar
bjuggu ungu hjónin fyrst, en síðar
keyptu þau Valhöll og bjuggu þar
æ síðan.
Kristinn, maður Ingu, lagði
gjörva hönd á margt, iðn hans var
jámsmíði, en þekktastur er hann
sem bifreiðastjóri, en akstur stund-
aði hann um áratugi við sérstakar
vinsældir, enda einstakur öðlingur
og skemmtilegur með afbrigðum,
en sú farsældarsaga verður ekki
frekar rakin hér.
Þau hjón eignuðust eina dóttur
Kristínu, húsmóður í Reykjavík,
hennar maður er Sigurður Jónsson,
tannlæknir. Þau eiga tvö böm, Ingu
og Jón Öm. Sérlega góð kynni af
þeim hjónum hafa fært mér heim
sanninn um hið góða vegnanesti
úr foreldrahúsum, sem Kristín fór
með út í lífið.
Inga átti við mikla vanheilsu að
stríða síðustu árin. Hlaut m.a. slæm
beinbrot og varð að dvelja langdvöl-
um á sjúkrahúsum af þeim sökum.
Síðustu árin var hún á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í Neskaupstað og þar
andaðist hún 22. júní sl.
Með Ingu Nilsen er horfín hug-
þekk kona, sem á að baki bjarta
og góða sögu. Með hlýrri þökk er
hún kvödd hinztu kveðju af sam-
ferðafólkinu.
Fjölskylda mín sendir Kristni,
Kristínu og aðstandendum öðrum
einlægar samúðarkveðjur. Það slær
ljósum leiftrum á langa braut, sem
lýsa inn á þau ódáinslönd, sem hún
trúði á.
Minningin kær merlar á veg okk-
ar og einkum þeirra er henni voru
kærastir.
Blessuð sé sú minning Ingu.
Helgi Seljan