Morgunblaðið - 03.07.1987, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 3. JÚLÍ 1987
43
Haraldur Ogmunds
son - Minning
Fæddur 3. ágúst 1914
Dáinn 26. júní 1987
í dag verður Halli vinur minn
jarðsunginn frá Áskirkju. Með fá-
tæklegum orðum vil ég minnast
hans.
Halli var fæddur í Hafnarfírði
en fluttist 6 ára til Reykjavíkur.
Foreldrar hans voru hjónin Margrét
Jóhannsdóttir, Jóakimssonar frá 111-
ugastöðum __ í Fnjóskadal og
Ogmundur Olafsson frá Merkinesi
í Höfnum. Hann var af Víkingslækj-
arætt. Þau hjón áttu fjóra syni,
Kolbein, Jóhann, Ólaf og Harald.
Hafa þeir allir fengist við smíðar.
Þá eiga þeir bræður hálfsystur,
Margréti og Guðnýju, eru þær bú-
settar á Akureyri.
Faðir Halla var smiður og hafði
verkstæði á Laufásvegi 2. Var hann
góður og duglegur smiður og af-
kastamikill. Hann smíðaði m.a. alla
glugga í Landspítalann.
Þegar Halli er á fjórtánda ári
deyr móðir hans. Hafði það að von-
um mikil áhrif á hann. Kreppan
skall á um svipað leyti og hætti
faðir hans rekstri á verkstæðinu og
fluttist norður til Akureyrar. Halli
var í sveit hjá móðurafa sínum á
sumrin. Hann veikist heiftarlega
af berklum um þetta leyti og liggur
lengi milli heims og heljar. Lá hann
m.a. í átta sólarhringa með háan
hita og nærðist ekki. Læknir sá er
stundaði hann úrskurðaði eftir þá
legu að drengurinn mundi ekki lifa
af næstu nótt. Faðir hans reið þá
fram að Kristnesi á fund Margrétar
frá Öxnafelli. Strax um nóttinna
byijar heilsa Halla að lagast. Þegar
hann komst loksins á fætur hafði
hann misst hárið og heymina og
staulaðist áfram á hækjum. „Það
var glæsilegt ungmenni sem þú
hefðir séð þá,“ sagði hann eitt sinn
við mig. Heilsan fór smám saman
batnandi, en það tók hann átta ár
að ná fullri heilsu. Læknar á Akur-
eyri töldu að þessi bati væri krafta-
verk.
Suður til Reykjavíkur kemur
hann um 2_2 ára aldur og fer að
vinna hjá Ólafí bróður sínum við
smíðar.
Á aðfangadag jóla 1939 giftist
hann Margréti Sigurjónsdóttur frá
Kirkjuskógum í Miðdölum í Dala-
sýslu. Eignuðust þau þijú mann-
vænleg börn. Kristín er elst, gift
Stefáni Ámasyni múrara
Reykjavík, Reynir múrari, nú
leigubílstjóri, er giftur Jónu Gunn-
laugsdóttur, einnig búsettur í
Reykjavík, og Hrefna, búsett í
Bandaríkjunum.
Halli og Margrét slitu samvistir
eftir 11 ára sambúð.
Halli fór nú að vinna hingað og
þangað við síld á sumrin en smíðar
og í fiski á vetuma. Dvaldist hann
m.a. 5—6 sumur á Bakkafirði og
átti þar trillu og lifði, að eigin sögn,
áhyggjulausu lífi. Um 1960 kemur
hann alkominn aftur til Reykjavíkur
og fer að vinna hjá áhaldahúsi
Reykjavíkurborgar við smíðar. Fr
hann þar í 10 ár. Þá liggur leið
hans til ýmissa smiða, lengst hjá
Ármannsfelli. Hjá þeim er hann við
að byggja þijá skóla, Ármúla-,
Breiðholts- og Fellaskóla.
Árið 1975 gerist hann baðvörður
við íþróttahús Fellaskóla um leið
og það er opnað og er þar til vors
1984. Þar var hann í hópi glaðra
félaga. Af öllum öðrum ólöstuðum
hafði Halli ekki hvað síst áhrif á
að skapa þann góða anda er ríkt
hefur meðal starfsfólksins.
I mars 1986 gengst hann undir
lungnaaðgerð. Hann náði aldrei
fullum bata eftir aðgerðina og lést
á Landspítalanum eftir langa og
erfíða legu.
Halli var í eðli sínu ekki mann-
blendinn en glettinn og hrókur alls
fagnaðar í vinahópi. Hann var hnitt-
inn í svörum og gerði þá oftast
grín af sjálfum sér. Hann var einn-
ig góður hagyrðingur en fór dult
með það.
Fyrstu kynni okkar Halla vom
haustið sem íþróttahús Fellaskóla
var tekið í notkun. Þó þijátíu ára
aldursmunur væri á okkur urðum
við brátt miklir mátar og samvinna
okkar var mjög góð. Kynnin urðu
smám saman að mikilli vináttu sem
hélst allt til hinstu stundar. Eftir
að Halli hætti að vinna höfðum við
samband nær daglega. Kom það
þá oft fyrir þegar annar hringdi að
hinn var að taka upp símann til
þess sama. Daginn sem hann dó
var ég staddur í miðborg Reykjavík-
ur og var á leið í ferðalag út úr
borginnni. Fékk ég þá hugboð um
að ég mætti ekki fara úr borginni
án þess að hitta Halla. Þegar ég
kem á spítalann hafði hann dáið
fyrir stuttri stundu. Þannig sendum
við iðulega hugskeyti okkar á milli.
Eftir að hann lést fannst vísa til
mín í gögnum hans.
Ekki skrifa um mig hrós
öðrum til að sýna.
En leggja máttu litla rós
á líkkistuna mína.
Við höfðum oft talað um það í
meira gríni en í alvöru að sá okkar
sem yrði eftir þegar hinn yfírgæfí
þetta tilverustig mundi kveðja hinn
með nokkrum línum. Það geri ég
nú. Hina óskina mun ég uppfylla.
Þegar ég nú kveð í hinsta sinn
minn kæra vin, bið ég Guð að blessa
minningu hans. Aðstandendum öll-
um votta ég mína dýpstu samúð.
Hvíli Halli í friði.
Sigvaldi Ingimundarson
Soffía K. Sigmjóns-
dóttir hjúkrunar-
fræðingur - Minning
Hlutur hjúkrunarfræðinga í blóð-
bankastarfsemi hefur frá upphafí
verið mikill og er enn. Á áratugnum
1950—1960 fór starfsemi blóð-
banka að verða flóknari og kveðja
varð til ýmsa sérþjálfaða starfs-
menn. Þessi þróun hefur haldið
áfram. Hér á landi hafa nokkrir
hjúkrunarfræðingar öðlast þjálfun
og starfsreynslu í alhliða blóð-
bankastörfum. Þeir hafa frá stofn-
un Blóðbankans lengst af verið
burðarásar blóðbankastarfseminn-
ar.
Ein þeirra, Soffía Kristín Sigur-
jónsdóttir lést 4. júní sl. 70 ára að
aldri. Hún var fædd 21. ágúst 1916
á Eskifirði. Foreldrar hennar voru
Siguijón Einarsson, sjómaður á
Eskifírði, og Sigríður Jónsdóttir,
dóttir Jóns Jónssonar bónda á
Rannveigarstöðum í Álftarfírði.
Soffía var tvígift. Fyrri maður
hennar var Guðmundur Ólafsson,
verslunarmaður í Reykjavík. Þau
eignuðust 5 börn, 4 syni og dóttur.
Tveir synir þeirra létust í æsku.
Síðari maður Soffíu var Jóhann
Pétursson, fyrrum vitavörður á
Hornbjargsvita.
Soffía lauk hjúkrunamámi frá
Hjúkrunarskóla Islands 1942. Hún
starfaði við Kleppsspítala 1942,
Sjúkrahús Hvítabandsins og
Sjúkrahús Sólheima. Árið 1968 réð-
ist hún til starfa í Blóðbankanum
og var þar samfellt í 18 ár eða þar
til fyrir tæpu ári er hún veiktist af
þeim sjúkdómi, sem varð hennar
banamein. Við Soffía urðum sam-
starfsmenn í Blóðbankanum 1972,
þegar ég réðst til forstöðumanns-
starfs í stjómartíð Magnúsar
Kjartanssonar heilbrigðismálaráð-
herra. Ég naut frá upphafi mikils
stuðnings frá samstarfsmönnum.
Soffía var meðal þeirra, sem ég gat
alltaf reitt mig á bæði utan og inn-
an venjulegs vinnutíma. Þessi
stuðningur var mikilsverður og
reyndar ómissandi til að koma í
kring ýmsum breytingum í blóð-
bankastarfseminni, sem sífellt hafa
verið í gangi þau ár, sem við störf-
uðum saman.
Meðan Guðmundur heitinn Þórð-
arson læknir vann í Blóðbankanum,
lagði hann dijúgan skerf til starfs-
þjálfunar Soffíu í blóðflokkarann-
sóknum. Þau höfðu samráð um
margt viðvíkjandi blóðbankastarf-
seminni.
Þegar líða tók á sjöunda áratug-
inn efldist rannsóknalið Blóðbank-
ans verulega. Þar munaði mest um
þátttöku líffræðinga í rannsóknar-
störfunum.
Sumir þeirra höfðu ekki, svo sem
vænta mátti, reynslu af hagnýtum
rannsóknarstörftim. Það hvíldi því
á Soffíu heitinni öðrum fremur að
veita þessu nýja háskólamenntaða
starfsliði þjálfun við rannsóknar-
störfín. Það fór vel á með Soffíu
og þessu unga fólki. Ekkert kyn-
slóðabil eða vanmat truflaði sam-
vinnu og góðan starfsanda.
Vegna kunnáttu, reynslu og
myndugleika hvíldi á Soffíu um
langt árabil mikið starf vegna sam-
skipta við lækna sjúkrahúsanna.
Þeir voru misjafnlega skilningsríkir
á möguleika Blóðbankans til að
sinna ólíkum pöntunum til blóð-
lækninga af ýmsu tagi og á ýmsum
tímum. Það sló stundum í brýnu.
Slíka árekstra var reynt að jafna
og nýta til að koma í kring bættum
samskiptum. Þeir læknar voru til,
sem létu í ljós þakklæti til Soffíu
fyrir að hafa komið þeim í skilning
um, hvernig standa á að verki til
að Blóðbankinn nýttist sem best í
sjúkrahússtörfunum.
Soffía var vinnuþjarkur og
hlífðarlaus við sjálfa sig. Það vakti
undrun manns, hve vel hún bar ald-
urinn. Kjarkur hennar og reisn,
meðan hún tókst á við lífshættuleg-
an sjúkdóm sinn, var aðdáunarverð-
ur. Sá skapstyrkur og það æðruleysi
sýndi best, hvílíkan mann við áttum
að starfsfélaga í Soffíu heitinni.
Við samstarfsmenn í Blóðbank-
anum sendum bömum Soffíu og
öðrum nánum ættingjum og vinum
innilegar samúðarkveðjur.
Ólafur Jensson
Margrét Jóns-
dóttir - Minning
Fædd 21. september 1906
Dáin 26. júní 1987
Eitt af því undursamlega í þessu
lífí er að eiga góðar minningar og
þá ekki síst frá æsku sinni.
Við fráfall Margrétar Jónsdóttur
eiginkonu Ragnars Jakobssonar
frænda mins, rifjast þessir tímar
upp í huga mér enda mikill vinskap-
ur foreldra minna við þessi góðu
hjón alla tíð.
Á Flateyri lifðu þau sitt blóma-
skeið, eignuðust fjóra syni sem þar
nutu umhyggju góðra foreldra á
myndar- og rausnarheimili. Ragnar
hafði í mörg ár mikil umsvif í at-
vinnulífí Flateyrar og var heimili
þeirra um margt stærra í sniðum
en almennt gerist. Hlutverk Mar-
grétar var því mikið, sem hún leysti
af hendi með sóma.
Hún var mjög félagslynd og tók
mikinn þátt í félagsmálum staðarins
um langan tíma. Ég minnist með
þakklæti þess tíma og hve gott var
þar að koma, og alla tíð síðan hef-
ir hlýja og góðvild þeirra hjóna ríkt
í garð minnar fjölskyldu.
Margrét var mikil lánsmanneskja
í sínu lífi. Hún átti góðan mann og
áttu þau langa og farsæla ævibraut
saman og voru hvort öðru stoð er
á reyndi.
Árið 1973 knúði sorgin þeirra
dyr, er elsti sonurinn Jóhann, lög-
fræðingur, lést í blóma lífsins,
aðeins 39 ára að aldri, frá konu og
tveim bömum. Voru þau þá flutt
til Reykjavíkur og nutu umhyggju
hinna sonanna og tengdadætranna,
sem reyndust þeim eins og best var
á kosið.
Svo veit ég að einnig mun verða
nú, elsku Ragnar minn, og megi
minningin um góða konu færa ykk-
ur styrk. Ég vil þakka Margréti
alla vináttu og tryggð og bið guð
að blessa minningu hennar.
Eirný Sæmundsdóttir
Tengdamóðir okkar, Margrét
Jónsdóttir lést þann 26. júní s.l., á
81. aldursári.
Margrét fæddist 21. september
1906. Foreldrar hennar vom hjónin
Kristjana Kristjánsdóttir og Jón
Jakobsson, bóndi á Eyri við Seyðis-
fjörð í ísafjarðardjúpi. Hún ólst þar
upp með systrum sínum, Jóhönnu
og Kristínu, sem báðar eru látnar
og bróður, Kristjáni fyrrverandi
skólastjóra í Hnífsdal, sem lifír syst-
ur sínar.
Þrátt fyrir takmarkaða skóla-
göngu, eins og títt var á þeim tíma
til sveita, annaðist hún kennslu við
Súðavíkurskóla í mörg ár áður en
hún gifti sig.
Þann 13. apríl 1933 vom Mar-
grét og eftirlifandi eiginmaður
hennar, Ragnar G.R. Jakobsson,
gefín saman í hjónaband í kirkjunni
á Eyri. Þá hafði Ragnar stofnað til
eigin atvinnurekstrar á Flateyri við
Önundarfjörð. Á báti sínum, Reyni,
sótti hann brúði sína og flutti til
Flateyrar. Á heimili þeirra dvöldust
foreldrar Ragnars, þar til þeir lét-
ust.
Eftir að atvinnustarfsemi Ragn-
ars jókst að umfangi dvöldu oft
aðkomumenn, sem unnu að sérstök-
um verkefnum, um lengri og
skemmri tíma á heimili þeirra.
Margir þessara manna urðu að sér-
stökum heimilisvinum.
Margrét var mikil húsmóðir og
nutu hæfileikar hennar sín vel á
mannmörgu og glæsilegu heimili.
Hún var ákaflega fjölhæf og féll
aldrei verk úr hendi. Hún hafði
unun af tónlist, spilaði á píanó og
hafði góða söngrödd. Hannyrðir
léku í höndum hennar og kunni hún
skil á flestu þar að lútandi, enda
bar heimilið það með sér. Þrátt fyr-
ir miklar annir fann hún sér tíma
til þáttöku í félagsstörfum. Hún var
í stjóm Kvenfélagsins Brynju, for-
maður skólanefndar og í sóknar-
nefnd um árabil.
Á Flateyri fæddust synimir fjór-
ir: Jóhann, Ámi, Kristján og Krist-
inn. Jóhann lést árið 1973, aðeins
39 ára að aldri. Var það þeim mik-
ið áfall og varð hann öllum
harmdauði.
Bamabörn Margrétar og Ragn-
ars em 12 og bamabamabömin 5.
Árið 1954 flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur.
Þegar við komum til sögunnar,
bjuggu þau á Háteigsvegi 14. Það
þurfti ekki löng kynni við Margréti
til að sjá myndarskap hennar og
dugnað. Vinum þeirra hjóna og
ættingjum hélt hún veglegar veislur
og var það góður skóli fyrir okkur
tengdadætumar að fylgjast með,
hvemig hún vann og læra af henni.
Margrét var náttúruunnandi og
á góðviðrisdögum naut hún þess
að fara upp í sveit, og vildi þá helst
hafa alla með í för. Oft vissum við
varla af fyrr en við vomm komnar,
með alla fjölskylduna, í einhveija
lautina í nágrenni borgarinnar og
Margrét búin að slá upp veislu.
Þetta em ógleymanlegar stundir
og hefur óefað stuðlað að sam-
heldni okkar.
Mjög kært var með Margréti og
Ragnari alla tíð og fundum við vel
hve mikils þau mátu hvort annað.
Við teljum okkur lánsamar að
hafa átt svo yndisiega tengdamóður
og að leiðarlokum viljum við þakka
henni samfylgdina.
Blessuð veri minning hennar.
Tengdadætur
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis-
og minningargreinar til birt-
ingar endurgjaldslaust. Tekið
er við greinum á ritstjórn blaðs-
ins á 2. hæð í Aðalstræti 6,
Reykjavík og á skrifstofu blaðs-
ins í Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn.
látni ekki ávarpaður. Ekki em
tekin til birtingar fmmort ljóð um
hinn látna. Leyfílegt er að birta
ljóð eftir þekkt skáld, 1—3 erindi
og skal þá höfundar getið. Sama
gildir ef sálmur er birtur. Megin-
regla er sú, að minningargreinar
birtist undir fullu nafni höfundar.
Hótel Saga Simi12013
Blóm og
skreytingar
við öll tœkifœri