Morgunblaðið - 18.11.1987, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 18. NÓVEMBER 1987
49
RÉTTUR ER SETTUR
John Hurt og Judd Nelson í myndinni Laganeminn, sem sýnd er
í Bíóborginni.
Kvikmyndir
Arnaldur Indriðason
Laganeminn (From the Hip).
Sýnd í Bíóborginni. Stjörnu-
gjöf: ★ ★ .
Bandarísk. Leikstjóri: Bob
Glark. Handrit: David E. Kelley
og Bob Clark. Framleiðendur:
René Dupon og Bob Clark.
Kvikmyndataka: Dante Spi-
notti. Helstu hlutverk: Judd
Nelson, Elisabeth Perkins og
John Hurt.
Perry Mason hefði verið án-
ægður. Nú þykir engin mynd með
myndum nema hún hafi a.m.k.
eitt atriði í réttarsal. Fjöldi slíkra
mynda kemur í hugann í fljótu
bragði allt frá Skörðótta
hnífsblaðinu (Jagged Edge) til
Lagarefa (Leagal Eagles) og
Svefnherbergisgluggans (The
Bedroom Window) til í kröppum
ieik (The Big Easy). í sjónvarpinu
yfirheyrir Matlock vitni sín með
föðurlegri hlýju, slægð og brögð-
um og það er ekki laust við að
manni fínnist eins og Robin Weat-
hers (Judd Nelson) í myndinni
Laganeminn (From the Hip), sem
sýnd er í Bíóborginni og er rétt-
ardrama með gamansömu ívafi,
hafi gengið í læri hjá honum.
Weathers beitir a.m.k. á einum
stað nákvæmlega sama bragðinu
og Matlock notaði í fyrsta þættin-
um í sjónvarpinu þegar hann benti
á dyrnar í réttarsalnum og sagði
aj) eftir 15 sekúndur myndi kona,
sem átti að hafa verið myrt en
hvers lík hafði aldrei fundist,
ganga inn í réttarsalinn. Hún kom
auðvitað aldrei en allir viðstaddir
trúðu því eitt andartak að hún
gæti verið á lífi.
Þetta er aðeins eitt bragð af
mörgum sem Weathers beitir við
vöm á skjólstæðingi sínum Dou-
glas Benoit (John Hurt), sem
sakaður hefur verið um morð af
fantalegasta tæi í þessari nýju
gamanmynd Bob Clarks (Pork-
y’s). Það væri kannski nær að
kalla hana „dramagaman" eins
og Bandaríkjamenn eru farnir að
kalla sjónvarpsþættina sína sem
blanda saman gamni og alvöru í
jöfnum hlutföllum. Laganeminn
er sæmileg skemmtun, alls ekki
gallalaus en lífleg og gamansöm
þegar best lætur.
Sovésk kvikmyndavika:
Rússneskur Rambó
Sendiförin (Odinochnoye Pla-
vaniye). Leikstjóri: Mikhail
Tumanishvili. Handrit: Yevg-
eny Mesyatser. Framleiðandi:
Mosfilm.
Sovéskir kvikmyndagerðar-
menn hafa haft margt annað að
gera um dagana en að framleiða
ofbeldisfullar hasarmyndir ólíkt
starfsbræðrum sínum vestur í
Hollywood. Myndir eins og
Rambó tvö og Rauð dögun hafa
farið svo í taugamar á yfirvöld-
um í Moskvu að þau hafa kvartað
opinberlega yfir þeim og sagt
þær vera and-sovéskar og sýna
dýrkun á stríði.
En það er ekki nóg að kvarta
og áður en nokkur gat sagt svo
mikið sem glasnost hafði æfin-
týra-hasarmyndin Sendiförin
slegið aðsóknarmet í Moskvu.
Það var sumarið 1986. Myndin
er svar hins ríkisrekna kvik-
myndafyrirtækis Mosfílm við
þjóðernisrembingi og stríðsæs-
ingi-auðvaldsmyndanna í vestri,
en það verður að segjast eins og
er að þeir hefðu átt að láta sér
nægja að kvarta. Sendiförin er
blanda af lélegustu B-myndum
frá Hong Kong og grimmum
áróðri gegn Bandaríkjunum,
neyðarlega barnaleg í lýsingu á
vonda auðvaldinu, en sjálfsagt
einhvetjum ánægjuleg útlistun á
Hefnandinn (The Retaliator).
Sýnd í Laugarásbíói.
Stjörnugjöf: '/2.
Bandarísk. Helstu hlutverk:
Robert Ginty og Sandahl Berg-
man.
Robert Ginty hlýtur að teljast
með lélegustu karlleikurum sem
nokkumtíma hafa farið með aðal-
hlutverk í kvikmynd. Hann er
B-leikari af guðs náð og hentar
því mjög vel í lélegar B-myndir
eins og Hefnandann, sem sýnd er
í Laugarásbíói. Það er hægt að
fínna B-lyktina af henni langar
leiðir.
Væntingamar vom ekki mikl-
ar, svo manni kom lítið á óvart.
Fyrir það fyrsta er tæknivinnan
hroðaleg; kvimyndatakan (ef tek-
in er mynd framan á bíl á ferð
er hann úr fókus og myndavélin
hossast án afláts), lýsingin, klipp-
ingin og hljóðvinnslan. Þetta em
reglulegir fylgifískar mynda eins
friðelskandi Rússum. Það má
margt gott um sovéska kvik-
myndaiðnaðinn segja, en Rússar
eiga óraveg í land með gerð
spennumynda. Ároðurinn kunna
þeir þó uppá 10.
Helstu tilfinningarnar sem
þessi hjartnæma mynd vekur,
utan heimalandsins a.mk., er
hlátur.
Fólið í myndinni er arfaljótur
napalmbrenndur fyirurn banda-
rískur hermaður ur Vtetnam,
sadisti og geðsjúklingur sem á
að hafa framið hryllileg voðaverk
í stríðinu. Hann er auðvitað CIA-
maður líka. Frelsarinn er majór
í sovéska hemum, Shatokhin
(Mikhail Nozhkin) að nafni, fal-
legur í hugsun og á fæti. Hefur
honum verið lýst sem hinum rúss-
neska Rambó.
Týndir drengir (The Lost Bo-
ys). Sýnd í Bíóhöllinni. Stjörnu-
gjöf: ★ ★.
Bandarísk. Leikstjóri: Joel
Schumacher. Handrit: Janice
Fischer, James Jeremias og
Jeffrey Boam. Kvikmyndataka:
og Hefnandans. Einnig krumma-
legt handrit. Það er eins og notast
hafi verið við fyrsta uppkast að
beinagrind að tillögu um handrit
(ef eitthvað hefur verið notað).
Ginty fær svo staðlaðar hetjusetn-
ingar að hann þarf í sjálfu sér
ekki að fara eftir handriti. Sagan
er magnað rugl um lík af hryðju-
verkakvendi sem kemst í hend-
umar á CIA er býr til úr þvi'
fjarstýrða drápsvél með því að
setja einhvern kubb í heilann á
því (minnir á samskonar vitleysu
í nýlegri unglingamynd sem þó
var draumur miðað við þessa).
En þetta er ekki það versta.
Leikurinn slær bókstaflega allt
annað út og þar fer Ginty auðvit-
að á kostum; hann leikur ekki
heldur er bara þama til að fara
með setningarnar. Allt hjálpast
að við að gera Hefnandann að
mest óspennandi spennumynd
ársins. Fyrir þá sem unna lélegum
B-myndum er hún aftur á móti
ómissandi.
Þannig er að vopnaframleið-
endum (fímm hvítklæddir golf-
leikarar) í Bandaríkjunum þykir
nóg um hvað friðarviðræður á
milli stór\eldanna eru famar að
ganga vel og gera áætlun í sam-
vinnu við CIA um að sverta álit
heimsbyggðarinnar á Sovétríkj-
unum. „Napalmbruninn" er í
framhaldi af því fenginn til að
skjóta á amerískt farþegaskip á
Kyrrahafí og á það að líta út
eins og Sovétmenn hafí gert það.
Eitthvað fer úrskeiðis, „Na-
palmbruninn" klikkast enn meira
en áður (ef það er mögulegt) og
ætlar næst að skjóta kjarnaeld-
flaug á loft. Shatokhin er látinn
fínna vitleysinginn og eftir nokk-
uð ruglingslega atburðarás er
friður í höfn. En Sendiförin II
verður að vera án majórsins þvf
hann lætur lífíð fyrir föðurlandið.
Michael Chapman. Tónlist:
Thomas Newman. Helstu hlut-
verk: Jason Patric, Corey
Haim, Dianne Wiest, Ed Herr-
mann, Kiefer Sutherland og
Jami Gertz.
Jæja, við skulum þróa ungl-
ingamyndina aðeins frekar eða
nánar tiltekið unglingahrollvekj-
una. Það er ennþá hægt að græða
á þessari lákúru, en við þurfum
eitthvað nýtt og ferskt. Nýtt blóð.
Já, hvernig væri að hafa blóðsug-
ur í henni, unglingagengi, sem
býr í hellum og hangir eins og
leðurblökur niður úr loftinu á dag-
inn en bmnar um kolsvarta
nóttina í leit að blóði. Og annað
strákagengi berst við það. Nóg
af gríni og glensi og tæknibrellum
undir dúndrandi rokktónlist til að
magna fjörið. Og pfnulitla ást,
bara til að hafa hana með. Fáum
leikstjóra, sem sýnt hefur að hann
kann á unglingaleikara og drífum
í þessu.
Það má vera að einhvernveginn
svona hafi hugmyndin að gaman-
unglingahrollvekjunni Týndir
drengir (The Lost Boys), sem sýnd
er í Bíóhöllinni, orðið til. Ekkert
verri hugmynd en gengur og ge-
rist með þessar unglingamyndir
sem gerðar em fyrir snögga inn-
töku og gleymast um leið og (jósin
em kveikt. Joel Schumacher er
vandaður leikstjóri og þótt mynd-
in Týndu drengimir sé fráleitt
skref framávið fyrir hann má
hafa nokkuð gaman af henni —
ef maður á annað borð hefur gam-
Nozhkin i hlutverki majórsins;
fallegur í hugsun og á fæti.
Aðeins eitt að lokum: Sendiför-
in er sannarlega léleg mynd, en
maður hefur séð a.m.k. jafnlélega
framleiðslu úr landi hasarmynd-
anna.
an af blóðsugusögum.
Kiefer Sutherland á ekki í nein-
um vandræðum með að stýra
blóðsugugenginu, fjarska líkur
pabba sínum, Donald, og svo er
bara að fletta í Hollywoodskránni
yfir unga og efnilega; Corey Haim
var miklu betri (og yngri) þegar
hann lék Lúkas i samnefndri
mynd, Jami Gertz var í Quicksil-
ver og St. Elmo’s Fire'en var
ekki eftirminnileg og er það ekki
enn og Corey Feldman var ekki
eins skrípalegur í Stand By Me.
Fullorðna fólkið er leikið af
Dianne Wiest, sem tekur sér frí
frá Woody AUen til að leika rin-
glaða móður strákanna sem
beijast við blóðsugumar og Ed-
ward Herrmann, góðlegur en ekki
allur þar sem hann er séður, leik-
Helsti gallinn er sá að Bob
Clark ræður sér ekki fyrir kæti
og fer hvað eftir annað yfír strik-
ið með mannskapinn. Kímnin
verður stundum yfírdrifín og leik-
stjómin kjánaleg eins og oft vill
verða í unglingamyndum; í hvert
skipti sem Weathers gerir eitthvað
sniðugt t.d. standa allir upp í rétt-
arsalnum til að klappa fyrir
hetjunni ungu (sic), félagar hans
á lögfræðistofunni eru sífellt að
dást að snilli hans, konan í lífi
hans (Elisabeth Perkins) er ekki
til annars en að stappa í hann
stálinu og segja hvað hann er
mikill snillingur, allir eru alltaf
að dást að snilli hans. Úff, það á
ekki að fara framhjá neinum hvað
í stráknum býr.
Það er ekki fyrr en John Hurt
í hlutverki Benoit kemur til sög-
unnar að það slær nokkuð á
unglingamyndamóralinn. Hurt
tekst einstaklega vel að halda
manni í vafa um hvort hann er
morðingi eða ekki, stundum er
hann eins og sakleysið uppmálað,
stundum talar hann eins og kal-
drifjaður morðingi, stundum er
hann illskulegur og stundum ljúf-
mennskan ein.
ur vonbiðil hennar. Mestanpart
gott lið, en það fær ekki notið
sfn, jafnvel þótt það setji markið
ívið hærra en svona mynd leyfír.
Schumacher heldur að vísu
uppi ágætum hraða, en spennan
er ekkert til að eyðileggja negl-
umar útaf og ef handritið er tnjög
fyndið kemur það ekki greinilega
fram í myndinni. Það- er kannski
skemmtilegra aflestrar. Afgang-
urinn er í höndum förðunar- og
tæknibrelludeiidarinnar og strák-
arnir þar bregðast ekki frekar en
endranær.
Richard Donner, sem gert hefur
nokkrar eftirminnilegar afþrey-
ingarmyndir, bæði fyrir unglinga
og fullorðna, hafði um^jón með
gerð Týndu drengjanna.
Jami Gertz og Jason Patric í Týndu drengjunum.
OSPENNANDI
Týnda kynslóðin: Hrollvekja