Morgunblaðið - 03.01.1988, Blaðsíða 52

52
-
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 3. JANÚAR 1988
44
0
„ É9 y\z\d,ab hann setLi ob brjotou
íSjönvcirpiS, e-f \Ji(5 hleypurn honum ekk.i ut.
Með
morgxuikaffinu
Úr því þú getur sagt svona
fallega sögu um blómin og
flugurnar er ekki til sams-
konar saga um hvali og
fíla?
HÖGNI HREKKVlSI
„ þETTA VAR ECFlTr GAML'A RSKVÖLP
HOÁ BARMFÓSTRUMNI.*
RAUNASÖGUR AF
ÍSLENSKUM KARLMÖNNUM
Til Velvakanda.
Við erum fleiri á lausu með.
raunasögur af íslenskum karl-
mönnum. Af og til kynnumst við
einhverjum sætum á dansleik, sem
sækir fast að fá að koma með
okkur heim og kynnast okkur
„betur“. Þegar heim er komið
bregður okkur í brún, því vinurinn
sem vildi kynnast okkur betur
þekkir okkur allt í einu nógu vel,
en þessar léttlyndu dömur sem eru
reyndar aðeins hreifar hafa þá
eitthvað misskilið málið og eru
ekki til í tuskið. Og þá er að bjarga
málunum á síðustu stundu með
því að bjóða meira vín (af okkar
lager).
Nú hugsa eflaust margir: En
hvers vegna eru þær þá að bjóða
þessum indælis piltum heim, ef
þær vilja ekkert fýrir þá gera ann-
að en að lána þeim svefnpláss?
Og svarið er einfalt — til að kynn-
ast þeim betur, þó tímasetningin
sé kannski ekki sú besta svona
um miðja nótt. Því ef við sleppum
hendinni (augunum) af drengjun-
um sjáum við þá ekki framar, því
elskan er svo feiminn þegar hann
er edrú. í góðri trú bjóðum við
þeim heim til okkar til að stuðla
að frekari kynnum. En hvað þá?
En þá eru þeir famir að þekkja
okkur meira en það. Skyndilega
vaxa á manninn kolkrabbahendur
og hann gerist ágengur. En þar
sem við erum á gamaldags línunni
verðum við hálf fúlar og látum
vita að þetta hafi ekki verið til-
gangurinn með heimboðinu. Og
þá kemur undrunarsvipur á gæj-
ann: „Bölvað stelpukvikindið að
tæla menn heim undir fölsku
yfírskini."
En fljótlega' sætta þeir sig við
ástandið. Svo rennur sunnudagur-
inn upp og hann vaknar og hugsar
eflaust: „Hvar er ég staddur?"
Misjafnt er hversu fljótt þeir koma
sér heim, sumir þurfa að mæta á
íþróttaæfingu fyrir allar aldir eða
eru svo ómissandi að þeir geta
ekki tekið sér frí á sunnudegi.
Aðrir hafa allan daginn fyrir sér
og njóta þess að sofa, enda búið
að vaka fram undir morgun. Hvað
vomm við þá að vaka svona lengi?
Jú, jú. Það var verið að tala og
reyna að kynnast en kynnin reyn-
ast oft stutt. Þegar þeir fara þá
fara þeir og sjást ekki framar,
aulamir. Við emm að verða ofsa-
lega svekktar út í íslenska karl-
menn, en höfum þó ekki enn gefist
upp þó hálffimmtugar séum. Því
upp til hópa fínnst okkur íslenskir
karlmenn mjög myndarlegir. Er-
um við eitthvað skrítnar eða er
það þjóðfélagið? Við viljum fá ridd-
arana aftur, sem hringja í okkur,
senda blóm (en ekki konfekt, því
við emm alltaf í megmn til að líta
sem best út og geta tælt þessar
elskur) og bjóða manni út. I stuttu
máli sagt: Gömlu riddarasjarmana
aftur og rómantíkina. Er farið
framá of mikið?
Trína, við þökkum þér fyrir að
hefja þessar umræður. Löngu er
orðið tímabært að bæta þessi karl-
rembusvín, áður en við verðum
orðnar of gamlar.
Tvær gamaldags nútímakon-
ur
Hafið útiljósin logandi
Blaðberar Morgunblaðsins óska
að koma því á framfæri að þar
sem nú er dimmt á morgnana
getur verið erfiðleikum bundið að
komast að dymm húsa þar sem
ekki loga útiljós. Sérstaklega á
þetta við í húsasundum þar sem
götulýsingar nýtur ekki við. Em
það vinsamleg tilmæli blaðbera
að fólk hafi útiljósin logandi þar
sem aðstæður em með þessum
hætti.
Yíkverji skrifar
Nafnarunan sem þeir ausa yfir
okkur í lok fréttanna í ríkis-
sjónvarpinu er ugglaust ákaflega
„lýðræðisleg" en þjónar á hinn bóg-
inn alls engum tilgangi. Þetta fer
einfaldlega fyrir ofan garð og neðan
hjá okkur sem dúsum hinumegin
við skjáinn: maður hefur einfaldlega
ekki snefils áhuga á því hveijir
hafi verið við stýrið á upptökuvélun-
um til dæmis, þó að það skuli ekki
dregið í efa að það hafi verið mæt-
ustu menn, verkiagnir, smekklegir
og lúsiðnir.
En til hvers að vera með þetta
brölt sem á líklega að sýna jafnrétt-
isandann sem svífi þama yfir
vötnunum og um leið að sanna okk-
ur að það séu ekki einungis frétta-
haukamir sem leggi hönd á plóginn
í látlausri viðleitni stofnunarinnar
til þess að þóknast okkur viðskipta-
vinunum? Enginn les þessa nafna-
skrá sem er þar að auki rennt með
þvílíkum ógnarhraða yfír skjáinn
að það er borin von að jafnvel þeir
skörpustu meðal okkar nái nema
þriðjungi títtnefndra nafna.
Og hvað ef blöðin tækju nú upp
á þessu líka? Víkvetja veitti ekkiaf
síðu minnst ef allir þeir vösku menn
væru tíndir til hverju sinni sem
greiða honum götuna í hendur le-
sandans.
Gamla ársins sem nú er búið að
kveðja verður líklega ekki síst
minnst fyrir hrekkjabrögð stjómar-
andstöðunnar við Austurvöll núna
síðasta sprettinn fyrir áramót. Einn
eða tveir þingmenn, sem halda ann-
að slagið að þeir séu stjómarliðar,
hafa raunar líka verið iðnir við kol-
ann að þessu sinni. í ungdæmi
Víkveija hétu svona tiltæki á
krakkamáli að „gera hasar“. Sumir
kennarar vom til dæmis stundum
teknir fyrir á þennan hátt með
sífelldu gaspri og kjánalegum
spurningum.
Þetta við Austurvöll núna skyldi
þó aldrei vera enska veikin?
Þetta hefur verið að ganga í
breska þinginu upp á síðkastið með
linnulausum framíhrópum þing-
manna stjómarandstöðunnar, gauli
og gargi og annarri ósvinnu. Það
hefur að sönnu löngum viljað loða
við breska þingmenn hvað þeir geti
verið framúrskarandi ruddalegir
þegar þeim býður svo við að horfa.
Svo má jafnvel heita að þessi dóna-
skapur sé orðinn að einskonar hefð.
Að hrópa andstæðinginn niður þeg-
ar sá gállinn er á mönnum má heita
daglegt brauð. Það skal því mikið
til að breskum almenningi blöskri.
En nú eru leiðtogar hinna bresku
gaulista farnir að verða uggandi
um afleiðingamar. Þeir heyra utan
að sér að almenningi sé hætt að
vera skemmt. Jafnvel á Bretlandi
er semsagft að koma á daginn að
málþóf og gaul er sem flest annað
í þessum heimi best í hófi. Þetta
er svona nefnt hérna þingmönnum
okkar til umhugsunar ef það skyldi
nú vera enska veikin sem gerir þá
svona hávaðasama.
xxx
Þurfa gagnrýnendur að hafa vit
á því sem þeir eru að „dæma“?
Svo virðist ekki vera.
Þurfa þeir þá að hafa áhuga á
því sem þeir eru að „dæma“? Aug-
ljóslega ekki.
Víkverji dregur þessar ályktanir
af eftirfarandi speki í heilmikilli
„kúltúrgrein“ sem birtist í einu
dagblaðanna á þriðjudaginn var:
„Þetta er ekki vont ljóð en heldur
ekki afskaplega gott. Það er svona
miðlungs. Ég segi þetta allt með
fyrirvara því ég hef aðeins heyrt
ljóðið einu sinni. Fyrir nú utan það
að ég hef mjög lítið vit á ljóðlist
og botna satt að segja ekkert í
þeim leiða óvana hjá fullorðnu og
skynsömu fólki að vera að yrkja
þetta.“
4