Morgunblaðið - 30.01.1988, Blaðsíða 47

MORGUNBLADIÐ, LAUGARDAGUR 30. JANÚAR 1988
47
Minning:
Jónína G. Sigurðar-
dóttir og Sigurður
Steinar Sigurðsson
Fædd 9. mars 1969
Fæddur 1. janúar 1963
Dóu 22. janúar 1988
„Þeir sem guðimir elska deyja
ungir." Þessi setning ásamt ótal
hugsunum um skemmtilegu sam-
verustundimar, sem við áttum
saman, kom í huga mér þegar mér
barst sú harmafregn, föstudaginn
22. janúar sl., að Ninna, vinkona
fnín, og unnusti hennar, Steinar,
hefðu látist í bílslysi.
Á þessum tímamótum vakna
hugljúfar minningar um þær
ógleymanlegu stundir sem við átt-
um saman. Um stúlku sem alltaf
var kát og hress. Um stúlku sem
gladdi alla með nærveru sinni. Um
stúlku sem bjó yfir þeim mannkost-
um sem flesta dreymir um.
Fundum okkar Ninnu bar fyrst
saman haustið 1984, þegar hún
kom til ísafjarðar til að stunda nám
í Grunnskóla ísafjarðar. Eftir þau
kynni urðum við mjög góðar vinkon-
ur og eyddum miklum tíma saman.
Leiðir okkar skildu um tíma í byijun
árs 1987 þegar hún fluttist til
Ólafsvíkur, til að hefja búskap með
unnusta sínum, honum Steinari.
Eftir það reyndum við að hittst sem
oftast og áttum nokkrar ánægju-
stundir saman sem hefðu gjaman
mátt vera fleiri.
Það er alltaf erfítt að horfast í
augu við dauðann, einkum og sér
í lagi þegar svona ung manneskja
er öll. En við getum þó reynt að
hugga okkur með því að hún hvílir
núna í heimi okkur æðri, þar sem
hún er umvafín hlýju og kærleika
Guðs þar sem hinn eilífí friður er
ríkjandi.
Elsku Ragna. Megi góður Guð
gefa þér styrk i þinni miklu sorg.
Megi almáttugur Guðs friður fylgja
Ninnu vinkonu minni og unnusta
hennar til nýrra heimkynna.
Erla Kristín og Sigdór
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinarskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefúr hér sinn síðsta blund.
(V.Briem)
í dag verður lögð til sinnar hinstu
hvílu, fyrrum skólasystir okkar og
vinkona. Það er erfítt að sætta sig
við svo skjót endalok, einmitt þegar
hún stóð í blóma lífsins. En þeir sem
guðimir elska deyja ungir.
Ninna var mjög sérstakur per-
sónuleiki, sem við komum aldrei til
með að gleyma. Hún var sannur
vinur sem alltaf var hægt að leita
til og hafði sérstakan hæfíleika til
að sjá björtu hliðamar á hveiju
máli. Hún var mjög lífsglöð og já-
kvæð. Þar sem Ninna var, var
hægt að treysta því að eitthvað
skemmtilegt var um að vera, svo
smitandi var lífsgleði hennar. Eng-
inn getur gefíð gleði nema hann
eigi hana sjálfur, og það á svo sann-
arlega við hana.
Við kynntumst henni fyrst þegar
hún var í 9. bekk Grunnskóla fsa-
fjarðar sem hún lauk með mjög
góðum árangri. Síðan lá leiðin í
Menntaskólann á ísafírði, þar sem
hún bjó á heimavistinni með okkur.
Þaðan eigum við margar kærar
minningar um góða vinkonu og fé-
laga, sem aldrei líða úr minni.
Um áramótin 1986—1987 flutti
Ninna til ólafsvíkur. Þrátt fyrir
fjarlægðina rofnuðu vináttuböndin
ekki, til þess var hún of góður vinur.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að verða samferða Ninnu á hennar
stuttu en viðburðaríku æyi, fyrir.
að hafa verið vinkonur hennar og
notið góðs af gleði hennar. Góð
stúlka er farin, en minningin lifír.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn,
og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.“
(Úr spámanninum.)
Elsku Ragnheiður og aðrir að-
standendur, við vottum okkar
dýpstu samúð og biðjum guð að
styrkja ykkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem)
Erla, Vala, Stína,
Guðbjörg, Guðný
Elva.
og
Sú harmafregn sem barst okkur
22. janúar sfðastliðinn skilur eftir
djúpt sár í vitund okkar sem aldrei
grær.
í lífsgæðakapphlaupi nútímans
er það orðið að forréttindum að
þekkja fólk sem geislar af svo mik-
illi lífsgleði að sjaldan falli skuggi
á, en þetta var eitt af megin ein-
kennum hins stutta lífshlaups
Ninnu og Steina.
Hinn smitandi hlátur Ninnu við
öll hugsanleg tækifæri mun seint
líða úr minni og með gleðinni kunni
hún ávallt að létta mönnum lífíð
og tilveruna, hvað sem á gekk.
Þessi eiginleiki Ninnu féll vel að
jákvæðu og oft stríðnislegu hugar-
fari Steina og til samans gerði þetta
nærveru þeirra að ógleymanlegum
hluta allra gleðistunda sem við átt-
um þess kost að eiga með þeim.
28. desember 1986 flutti Ninna
til Ólafsvíkur, frá Barðaströnd, og
þar stofnuðu þau Steini það ham-
ingjuríka heimili, sem margir urðu
síðan þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast. Þar komu þau á fót á
skömmum tíma glæsilegu heimili,
sem allir dáðust að, og þar var
greinilega byggt og búið með
framtíðina í huga. Næstu framtíð-
aráætlanir þeirra voru þegar orðnar
mótaðar. Ríkt í huga þeirra var að
eignast barn og Ninna var farin að
hugsa sér til hreyfings með áfram-
hald í námi, sem hún hafði hugsað
sér að stunda utan skóla frá Akra-
nesi, en nám hafði alltaf verið henni
leikur einn. Steini hafði verið á sjó
um langa hríð og átti sjórinn hug
hans allan og þótt ungur væri var
hann þegar orðinn happasæll skip-
stjóri.
Hvert þáð tækifæri sem Ninnu
gafst notaði hún til að hitta vini
og ættingja og heimahagar hennar
á Barðaströnd voru henni kærir í
/'••1
vmt i smii!
því sambandi og er það kaldhæðni
örlaganna að þau voru einmitt á
þeirri leið er hið hörmulega slys
varð.
Það er óhjákvæmilegt að hugur
okkar leiti til baka á stundu sem
þessari. Koma þá upp í hugann
margar ógleymanlegar stundir, sem
við áttum með þeim, bæði á heim-
ili okkar í Reykjavík og í heimahög-
um á Barðaströnd, síðastliðið
sumar. Allar þessar stundir eru
tengdar óendanlegri gleði, hlátri og
allskyns galsa, sem var óijúfanleg-
ur fylgifiskur Ninnu og Steina. Að
þessum gleðistundum munum við
búa alla okkar ævi, bæði til lærdóms
um hvemig lifa eigi lífinu og til
gleðiauka.
Erfítt er fyrir alla að sætta sig
við andlát svona ungs fólks og slíkt
fráfall er missir fyrir hveija litla
þjóð og lítil byggðarlög. En trúin
flytur fyöll og trúin á guð almáttug-
an og hans vald og mátt styrkja
alla á sorgarstundu sem þessari og
það léttir sorgina þegar upp í hug-
ann koma orð Ninnu á unga aldri:
„Það er allt í lagi þó ég deyi því
þá fer ég til pabba."
Við vottum öllum aðstandendum
þeirra Ninnu og Steina okkar
dýpstu samúð á þessari sorgar-
stundu og megi guð styrkja ykkur
öll.
Guðlaug Einarsdóttir,
Högni S. Kristjánsson.
í dag, laugardaginn 30. janúar,
verða jarðsungin frá Ólafsvíkur-
kirlq'u þau Sigurður Steinar Sig-
urðsson og unnusta hans, Jónína
Guðrún Sigurðardóttir.
Það var seinni hluta föstudagsins
22. janúar að við fengum þá sorgar-
fregn að Steinar og Jónína hefðu
farist af slysförum þá um morgun-
inn á norðanverðu Snæfellsnesi.
Það var erfítt að trúa þeirri stað-
reynd að þetta unga fólk með
iífsgleðina, drenglyndið og dugnað-
inn væri horfíð okkur af lífsbraut-
inni. Það er skarð fyrir skildi við
hið skjmdilega fráfall þeirra.
Steinar hóf ungur störf sem
tengdust fiskvinnslu, fyrst í landi
en svo á sjó með föður sínum.
Slðustu árin var hann búinn að taka
við skipstjóm á skipi föður síns og
er mér sagt að það verk hafí hann
leyst vel af hendi, eins og öll þau
störf er hann tók sér fyrir hendur.
Leiðir Steinars og Jónínu lágu
saman þegar hann var við hörpu-
diskveiðar frá Bijánslæk.
Fyrir einu ári stofnuðu þau sitt
eigið heimili á Gmndarbraut 12 í
Ólafsvík. Þar sáu allir og sannfærð-
ust um dugnað og samhug þeirra
beggja þegar þau festu kaup á
húsnæði.
Jónína stundaði vinnu við bakarí-
ið í Ólafsvík en þaðan er áreiðanlegt
horft á eftir góðum og traustum
starfsfélaga.
Við fráfall Steinars og Jónínu er
mér ofarlega í huga sú samveru-
stund sem við áttum saman í sumar
sem leið, þegar ég og fyölskylda
mín komum í heimsókn í sumarhús
foreldra hans að Slítandastöðum í
Staðarsveit. Þar vom sannkallaðir
fagnaðarfundir og slegið á létta
stregi. Á Slítandastöðum áttum við
margar sameiginlegar samvem-
stundir á okkar uppvaxtarámm í
faðmi afa okkar og ömmu, sem þá
höfðu sinn búskap þar. Þar vom
rifjaðar upp ýmsar góðar endur-
minningar á góðri stund.
Við kveðjum Steinar og Jónínu
með sámm söknuði og biðjum um
styrk fyrir fjölskyldur þeirra og
sendum öllum ættingjum þeirra
okkar iniiilegustu samúðarkveðjur.
Drottinn blessi minningu þeirra.
Ingólfur Narfason
og fjölskylda.
Okkur setur hijóða. „Hver er til-
gangurinn"? Þegar stórt er spurt
verður fátt um svör. Ungt fólk í
blóma lífsins, sem nýlega hafði
stofnað sitt eigið heimili, er svift
út úr lífsmynstrinu. Við vitum að
lífið höfum við að láni, en við vildum
gjaman_ hafa þennan lánstíma
lengri. Ég þekkti Steinar vel, hann
var dulur en tilfinninganæmur,
tryggur félagi og góður vinur vina
sinna. Hann fór út í lífíð með gott
veganesti, ást og umhyggju enda
foreldrar Steinars, þau Guðrún og
Sigurður, alltaf til taks ef á þurfti
að halda, á þeirra heimili var alltaf
hægt að ræða hlutina. Bömin em
þeirra perlur. Því var það gleðidag-
ur er Ninna kom í hópinn með sína
glaðværð og kátínu, hún var eins
og sólargeisli á heimilinu. Hún var
eins og ein dætra þeirra hjóna Guð-
rúnar og Sigurðar. Steinar og
Ninna vom mjög samhent um að
koma sér upp fallegu heimili og
fórst þeim það vel úr hendi. Fram-
tíðin blasti við björt og fögur. Síðan
dregur ský fyrir sólu. Eftir standa
ættingjar og vinir í þögninni. Við
lítum til baka, minningin um þetta
unga fólk er falleg, hún yljar manni
um hjartarætur, og við skulum
minnast orðanna: „Þeir sem guðim-
ir elska deyja ungir." Það er komið
að kveðjustund. Ég og fjölskylda
mín vottum foreldmm, systkinum,
tengdabömum og bamabömum
okkar innilegustu samúð og biðjum
Guð að styrkja ykkur.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“ (V.Br.).
Lilja Pálsdóttir
Þeir, sem guðimir elska deyja
ungir, segir gamalt máltæki og
verður að vemleika þá ungt efnis-
fólk er kallað burt frá nýhöfnu
lífsstarfi, eigin væntingum, að
ógleymdum vinum og ættingjum.
Jónína Sigurðardóttir og Sigurð-
ur Steinar vom glæsilegir fulltrúar
þeirrar kynslóðar, sem er að taka
við. Jarðbundin, starfssöm og heil-
brigð í hugsun og áttu sér ákveðin
sameiginleg takmörk. Þau vom lif-
andi ták þeirra manna og kvenna,
er mynda kjölfestu okkar starfsömu
þjóðar.
Sigurður Steinar kaus sér sjó-
mennsku að lífsstarfi og menntaði
sig til skipstjómar. í honum þóttust
menn sjá flesta þá eiginleika er
prýða góðan formann. Hann hafði
um skeið skipt verkum með föður
sínum sem skipstjóri á báti hans,
Sigurvík frá Olafsvík, en var nú
tekinn við stjóm hans að fullu.
Hann átti sinn þátt í hagkvæmri
og farsælli útgerð bátsins. Þar hafði
þessi ungi maður staðfest það sem
sjómenn þóttust raunar vita um
hæfíleika hans. Sigurður Steinar
var ráðsettur ungur maður, dag-
farsprúður, glaðljmdur með góða
kímnigáfu. Hann fór snemma að
búa sig undir lífsstarfíð og var ráð-
deildarsamari en títt er um unga
menn og rasaði lítt um ráð fram.
Sigurður Steinar og unnusta
hans og sambýliskona kynntust er
feðgamir stunduðu sjósókn um tíma
frá Bijánslæk á Barðaströnd, hvar
hún bjó hjá móður sinni. Þau felldu
hugi saman og er sem þau hafí
valið hvort annað af mikilli kost-
gæfni, svo samstíga urðu þau í
samfylgd, er rejmdist átakanlega
stutt.
Jónína fylgdi mannsefni sínu til
Ólafsvíkur þar sem þau höfðu keypt
myndarlegt einbýlishús á Gmndar-
braut 12 og hófu þau strax að
bæta það og prýða.
Kynni okkar af Jónínu hófust er
hún réðist til starfa á vinnustað
okkar, Brauðgerð Ólafsvíkur. Þessi
hressa, unga og elskulega stúlka
flutti með sér ferskan blæ með ólg-
andi lífsgleði sinni og smitandi
hlátri. Hún var dugnaðarforkur í
starfí, samviskusöm svo af bar og
hjálpsöm við starfsfélaga. Traustur
vinur er miðlaði af rausn, gleði og
hlýju hvar sem hún fór.
Jónína og Sigurður Steinar verða
í dag, 30. janúar, borin til grafar
frá Olafsvíkurkirkju. Við kveðjum
þau með þökk fyirir vináttu og sam-
fylgd. Foreldrum og aðstandendum
öllum vottum við dýpstu samúð og
vonum að tíminn lækni dýpstu treg-
asárin en skerpi í minningu mynd
hins unga mannkostafólks.
Vinir og starfsfélagar
hjá Brauðgerð Ólafsvíkur