Morgunblaðið - 27.02.1988, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 27. FEBRÚAR 1988
51
mörgum málum. Enda gekk hann
þar að verki sem annars staðar af
heilum hug. Hann vann þar mikið
að íþróttamáium og leiklist. Sjálfur
stundaði hann fímleika. Hann var
í mörg ár í sundlaugamefnd og einn
helsti áhugamaður um byggingu
„Sundhallarinnar", sem á sínum
tíma var mikið átak. Gjaldkeri
UMFK var hann 1936—1'42.
Ólafur var um skeið í forystuliði
Sjálfstæðisflokksins í Keflavík, og
í bæjarstjóm 1950—54. Hann varð
svo afhuga pólitík, enda tóku
áhugamál háns ekki mið af flokks-
pólitískum sjónarmiðum.
Hann tók að sér forystu í stjórn
Sérleyfísbifreiða Keflavíkur þegar
reksturinn var farinn að standa
höllum fæti. Hann sá jafnframt um
reksturinn að mestu og eftir nokkur
ár skilaði hann af sér fyrirtækinu
í miklum blóma. Aðalstarf Ólafs var
sem framkvæmdastjóri Olíusam-
lagsins. Haustið 1938 stofnuðu út- '
gerðarmenn hér um slóðir Olíusam-
lag Keflavíkur, og fengu Ólaf til
að veita því forstöðu.
í byijun var hann eini starfsmað-
urinn. Ölían var þá afgreidd af
tunnum sem velta þurfti að hveijum
bát, oft um langan veg, og á vetrum
ef svo viðraði, yfir klaka og klung-
ur. En reksturinn dafnaði fljótt í
höndum Ólafs. Reistur var olíu-
geymir og leiðslur lagðar niður á
biyggjumar. Það var mikil breyt-
ing. Farið var að kynda hús með
olíu og við það óx starfsemin mik-
ið. Nær allir skiptu við Olíusamlag-
ið, enda var kappkostað að veita
góða þjónustu. Veitt var viðgerðar-
þjónusta sem sinnt var nánast allan
sólarhringinn. Mikið var um að frysi
í leiðslum í kuldaköstum. Þá gátu
orðið miklar annir við að aðstoða
fólk, enda þörfín þá mest fyrir hit-
ann. í slíkum tilfeilum gekk Ólafur
í viðgerðir sém aðrir. Lengst af
svaraði hann síma hvenær sem var
sólarhringsins, ef sinna þurfti við-
skiptamönum. Það voru margir
merkir menn sem stóðu að stofnun
Samlagsins, en um reksturinn
þurftu þeir lítið að hugsa, allir
treystu Ólafí. Oliusamlög voru
stofnuð víða um land um líkt leyti
og OSK. í dag starfar ekkert þeirra
í upprunalegri mjmd nema OSK.
Þar er hagur í blóma og auk
góðra eigna í Keflavík á Samlagið
nær 10% í Olíufélaginu hf. Á engan
er hallað þótt velgengnin sé þökkuð
Ólafi að mestu, eða jafnvel öllu.
Hann hætti framkvæmdasijóra-
starfínu að eigin ósk um áramótin
1980—81, en sá áfram um bók-
haldið o.fl. Hann var því búinn að
starfa fyrir Samlagið í tæp 50 ár,
þegar hann lésL Það er svo tákn-
rænt um hans störf, að daginn áður
en hann lést lauk hann við reikning
ársins 1987. Skilaði hreinu borði
að vanda.
Ólafur var mikill áhugamaður
um varðveislu muiía og minja. Hann
var lengi formaður Byggðasafns-
nefndar. Sjálfur tók hann mikið af
myndum, en það sem hans verður
líklega lengst minnst fyrir eru milli
7 og 8 þúsundir mjmda sem hann
safnaði af fólki og ýmsu minnis-
verðu. Hann tók eftir öllum þessum
mjmdum og vann að mestu sjálfur
í sjálfboðavinnu fyrir Byggðasafnið.
Þetta er einstakt safn sem mun
veita komandi kjmslóðum fræðslu
og fróðleik.
Myndimar og sumarbústaðurinn
við Laugarvatn voru hans helstu
áhugamál. Seinni ár naut hann þess
að vera í kyrrðinni með fyölskyldu
sinni, sem oft íjölmennti austur í
bústað til þeirra hjóna.
Að leiðarlokum færi ég Ólafí inni-
legar þakkir Olíusamlagsmanna,
kurteis, hlýr og hjálpfús hefír hann
þjónað okkur í nær 50 ár. Það hef-
ir verið ómetanlegt að njóta starfs
hans svo langa tíð. Um það duga
orð skammt.
Hallbera mfn, þér og öllum hópn-
um ykkar votta ég samúð mína.
En mikil huggun má það vera ykk-
ur hvað einlæglega Olafur trúði á
framhaldslífið.
Vistaskipti leit hann á sem sjálf-
sagðan hlut þegar kallið kæmi og
þeim kveið hann ekki.
Minning um góðan dreng mun
lifa.
Ólafur Bjömsson
Helga Þorsteinsdóttir
frá Heiði - Minning
Fædd 23. ágúst 1890
Dáin 15. febrúar 1988
Þeir kveðja óðum sem unnu meg-
inhluta ævistarfs síns milli heims-
styijaldanna og voru komnir jrfír
miðjan aldur þegar ísland varð lýð-
veldi 1944. Þetta fólk ólst upp í
fomlegu bændasamfélagi þar sem
engar vélar vom til nema hand-
knúnar, allt var unnið með hand-
verkfæmm og hvaðeina varð að
nýta til hins ítrasta, ljós, klæði,
mat, einfaldlega vegna þess að
larigur og strangur vinnudagurinn
gaf ekki meira í aðra hönd. En alda-
mótakjmslóðin fékk í hendur tæki-
færi til að breyta þessu og nýtti sér
það. Þannig varð til grandvöllurinn
undir velmegun nútímans.
Af þessari kjmslóð var Helga
Þorsteinsdóttir, fyrmrn húsfreyja á
Heiði, Rangárvöllum. Hún var fædd
23. ágúst 1890 á Bemstöðum í
Holtum og hlaut í skíminni nafnið
Vilborg Helga, en notaði aldrei
nema seinna nafnið. Foreldrar
hennar vom Þorsteinn Þorsteinsson
bóndi þar og kona hans, Ingigerður
Runólfsdóttir. Böm Þorsteins og
Ingigerðar vom tíu sem komust
upp, og lifði Helga þeirra lengst.
Hún giftist 13. nóvember 1919
Oddi Oddssjmi bónda á Heiði og
tóku þau þá við búi og héldu því
til 1972, 'að Oddur andaðist. Böm
þeirra era fimm: Þorsteinn, fyrram
bóndi á Heiðarbrekku, nýbýli frá
Heiði. Kona hans er Svava Guð-
mundsdóttir frá Tálknafírði, eiga
fjögur böm á lífí og sjö bamaböm,
en tvö böm þeirra dóu í bemsku.
Guðbjörg húsfreyja í Reykjavík,
gift Pétri Einarssyni frá Geldinga-
læk; hann er látinn fyrir nokkmm
árum. Böm þeirra em fímm og
bamabömin ellefu.
Ingigerður húsfreyja á Hróars-
læk, gift Skúla Jónssjmi bónda,
ættuðum úr Reykjavík. Böm þeirra
em fímm og bamabömin fimm.
Ámý Oddbjörg, húsfreyja á
Helluvaði á_ Rangárvöllum. Maður
hennar er Ámi Arason frá Grýtu-
bakka í Höfðahverfí. Þau eiga ijög-
ur böm og fimm bamaböm.
Hjalti áður bóndi á Heiði, á nú
heima á Hellu og vinnur þar. Kona
hans er Edda Magnúsdóttir úr
Reykjavík, og eiga þau tvö böm á
lífí, en eitt dó í bemsku.
Grétar Einarsson sérfræðingur
og kennari við Bændaskólann á
Hvanneyri ólst einnig upp hjá Helgu
og Oddi á Heiði frá sjö ára aldri.
Kona hans er Hafdís Pétursdóttir
og eigá þau fjögur böm.
Síðustu fímmtán árin var Helga
hjá Ámýju ■ dóttur sinni á Hellu-
vaði. Hún var alla tíð mjög heilsu-
hraust, komst jafnvel á fætur eftir
lærbrot síðastliðið vor þótt hún yrði
að vísu að nota göngugrind. Um
miðjan janúarmánuð veiktist hún
og lagðist á Sjúkrahús Suðurlands
á Selfossi þar sem hún andaðist
eftir þriggja vikna legu 15. febrú-
ar, á 98. aldursári.
Ævistörf Heigu vom bundin við
heimilið innanhúss eins og algeng-
ast var um konur af kjmslóð henn-
ar, og ég veit raunar ekki hvort
hún hefur kært sig um annað hlut-
verk. Hitt veit ég að það var gott
Lovísa Guðmunds-
*
dóttir, Asi - Minning
í dag verður til hvíldar borin
ástkær amma mín, Lovísa Guð-
mundsdóttir. Andlát hennar bar
brátt að en hún andaðist 19. febrú-
ar sl. eftir stutta legu í sjúkrahúsi
Sauðárkróks.
Þegar mamma vakti mig og sagði
mér að amma væri dáin vildi ég
ekki trúa því, fannst það gæti ekki
verið. Þá var best að leita huggun-
ar í fallegum endurminningum og
margs er að minnast þegar amma
átti í hlut.
Það sem er mér minnisstæðast
af samskiptum mínum og ömmu
em sumrin sem ég dvaldi hjá henni
og frænda mínum í Ási í Hegra-
nesi. Þar mun ég alltaf eiga mínar
kæmstu og fallegustu bemsku-
minningar. Eg beið alltaf með eftir-
væntingu eftir því að skólanum lyki
á vorin, en þá fór ég beint til ömmu
í sveitina og dvaldi þar þangað til
skólinn byijaði aftur um haustið.
Eg varð strax heilluð af þessari
fallegu sveit sem ég vissi að amma
uni svo mjög enda var hún fædd
þar og uppalin. Það er því ekkert
undarlegt þó mér finnist alltaf hafa
verið sól og yndislegt veður í sveit-
inni því þar var amma með alla sína
ástúð og umhyggju sem hún miðl-
aði til mín á ríkulegan hátt.
Solveig Jónsdóttirá
Ekkjufelli
í dag fer fram útfor Solveigar
Jónsdóttur, fyrmm húsfreyju á
Ekkjufelli. Hún verður lögð til
hinztu hvíldar við hlið eiginmanns
síns, Brynjólfs Sigbjömssonar, í
grafreit fíölskyldunnar þar heima á
staðnum. Löngum, farsælum ævi-
ferli er lokið, annasamur starfs-
dagur á enda; nú liggur leiðin aftur
heim til þess staðar, sem hún unni
svo mjög og hafði um hálfrar aldar
skeið helgað starfskrafta sína — til
þess staðar sem hún hafði unnið
allt það gagn, er hún mátti. Látlaus
í fasi og með þeirri hógværð, sem
henni var svo eiginleg, reisti Sol-
veig sér óbrotgjaman minnisvarða
í hjörtum okkar allra, er henni
kjmntumst, jafnt ættmenna sem
sveitunga og fyölmargra vina ann-
arra. Ekkjufellshjónin bjuggu góðu
búi, heimili þeirra var lengst af
mannmargt, og þar var afar gest-
kvæmt. Var öllum veitt af mikilli
rausn og menn fundu, að þeir vom
þar innilega velkomnir, hvort sem
viðdvölin var lengri eða skemmri.
Ættingjar og vinir komu gjaman
til Ekkjufells til að heilsa upp á þau
Solveigu og Brynjólf, því þau vom
sannir höfðingjar heim að sækja
og á heimili þeirra ríkti glaðværð
og heilbrigð lífsgleði. Þá var góð-
vild og hjálpsemi þeirra hjóna við
náungann viðbmgðið, og eiga víst
margir þeim hjónum þakkarskuld
að gjalda. Við lát Brýnjólfs brá
Solveig búi og dvaldi síðustu æviár-
in í góðu jrfírlæti hjá dóttur sinni,
Sigrúnu, og tengdasyni, Siguijóni
Gíslasjmi, í Fellabæ. Á heimili
þeirra naut Solveig góðrar aðhlynn-
ingar, þegar heilsu hennar tók að
hnigna. Oll böm Solveigar, stjúp-
sonur hennar og tengdaböm létu
sér alla tíð mjög annt um hag henn-
ar, er hún var hnigin á efri ár;
— minning
höfðu þau alltaf náið samband við
hana, fylgdust með líðan hennar
og vom henni jafnan innan handar,
ef eitthvað bjátaði á. Dætumar
tvær, Þómnn og Sigrún, vom móð-
ur sinni aldraðri mikil hjálparhella
og veittu henni f veikindum alla þá
hjúkmn og aðhlynningu er þær
framast máttu; var sambandið milli
þeirra mæðgna einstaklega ástúð-
legt.
Þégar Solveig á Ekkjufelli er nú
kvödd hinztu kveðju í dag, er lokið
sérstökum kapítula í sögu Eklqu-
fellsættarinnar og munu margir
sakna vinar í stað. Við systkinin
þökkum Solveigu alla góðvild henn-
ar í okkar garð og blessum minn-
ingu hennar. Öllum nánustu að-
standendum vottum við einlæga
samúð okkar.
Halldór Vilhjálmsson
Mér em líka minnisstæðar allar
fallegu bænimar sem amma kenndi
mér um ævina, en hún var mjög
trúuð og lifði með þvi hugarfari að
Guð væri með henni í einu og öllu.
Til hans gat hún alltaf leitað ef
eitthvað bjátaði á. Hennar síðasta
verk á hveiju kvöldi var að biðja
Guð að blessa fjölskyldu sína og
hjálpa þeim sem áttu um sárt að
binda. Þetta mun alltaf koma upp
í huga minn þegar ég minnist ömmu
um ókomna tíð.
Að lokum viljum við, ég og Lov-
ísa, systir mín, sem dvaldi hjá henni
þijú síðastliðin sumur, þakka ömmu
allar jmdislegu samvemstundimar
og biðjum Guð að blessa hana.
Ingunn
í dag verður gerð frá Sauðár-
krókskirkju útför Lovísu Guð-
mundsdóttur frá Ási í Hegranesi.
Hún var fædd 7. september 1904
og vom foreldrar hennar Jóhanna
Einarsdóttir og Guðmundur Ólafs-
son, bóndi í Asi, og ólst hún þar
upp með foreldrum sínum og systk-
inum.
Lovísa giftist Jóni Siguijónssyni
frá Bessastöðum í Sæmundarhlíð
og tók þau við búskap í Ási. Þeim
varð 10 bama auðið og em 9 þeirra
á lífí. Barnabömin em orðin 19 og
2 bamabamaböm. Eftir að Jón lést,
árið 1974 bjó Lovísa nokkur ár með
Magnúsi syni sínum í Ási, en dvaldi
síðan um skeið í Garði hjá Þómnni
dóttur sinni, uns hún flutti til Sauð-
árkróks. að Hlíðarstíg 1.
Eg kjmntist Lovísu fyrir 20 ámm,
er leiðir okkar Jóhönnu, dóttur
hennar, lágu saman. Mér tók hún
strax sem væri ég hennar eigin
sonur og bar aldrei skugga þar á.
Minnist ég hinna mörgu heimsókna
norður í As á hveiju sumri og síðan
á Krókinn, eftir að hún flutti þang-
að.
Á Hlíðarstígnum leið henni vel
og þar naut hún þess að taka á
móti bömum sínum og vinum, sem
heimsóttu hana, en gestrisni var
að koma að Heiði, hvort sem erind-
ið var stórt, lítið eða ekki neitt, en
oft var leitað hjálpar hjá þeim hjón-
um. Þau vom vinföst, hlý og hjálp-
söm, og munu heldur hafa viljað
vera veitendur en þiggjendur.
Oddur fékkst mikið við smíðar
og hjálpaði mörgum grannanum.
Auk þess starfaði hann mikið í fé-
lagsmálum sveitarinnar og í allt
slíkt fór vitanlega mikill tími. Fyrir
bragðið lentu stundum meiri störf
á húsmóðurinni óg bömunum.
Húsakynni vom löngum góð á Heiði
og þar var því einn af þeim bæjum
sem hýstu farskóla sveitarinnar
þangað til heimavistarskóli var
reistur á Strönd, en hann tók til
starfa 1933.
Milli bemskuheimilis míns og
Heiðarheimilisins vora náin tengsl
og vinátta, því að faðir minn kom -
nýfæddur að Heiði og ólst upp hjá
foreldram Odds eins og þeirra bam,
enda vom þeir alla ævi sem bræð-
ur. Þess nutu börn þeirra bæði hjá
þeim og á heimilum þeirra.
Gamlir grannar og vinir kveðja
Helgu frá Heiði með virðingu og
þökk.-
Arni Böðvarsson
henni í blóð borin. Oft stóð hún við
gluggann og horfði yfír í Hegranes,
sveitina sína, sem hún unni svo
heitt, eins og eftirfarandi ljóðlinur
sýna og henni vom svo kærar:
Skagafjörður, byggðin bjarta,
bemskufoldin kær.
Þar sem létt að lagarhjarta
liða vötnin tær.
Þar sem fjöl! með faldi gljáa
faðma vog og ból.
Göfug minning gildra áa,
gyllir Tindastól.
Hegranes, þér alltaf ann ég
bernsku daga rós.
Bam í þínum faðmi fann ég
fyrstu von og ljós.
Þú átt bestu bros og tárin,
beijamó og tind.
Þar sem liðu lífs míns árin
laus við stríð og synd.
(M.M.)
Ég vil að lokum þakka tengda-
móður minni fyrir alla þá ástúð og
umhyggju sem hún sýndi mér og
fjölskyldu minni. Guð blessi minn-
ingu hennar.
Steingrímur Lilliendahl