Morgunblaðið - 08.04.1988, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. APRÍL 1988
45
MargrétA. Helga-
dóttir - Minning
Fædd 13. október 1906
Dáin 2. apríl 1988
Mig langar til að minnast með
nokkrum orðum ömmu minnar,
Margrétar Á. Helgadóttur, sem
kvaddi þennan heim að morgni
laugardagsins 2. apríl. Amma var
fædd í Reykjavík 13. október 1906
og var því á 82. aldursári er hún
lést.
Með henni er gengin mikil öðl-
ingskona. Hún var búin að lifa
langa og góða ævi, en mér fannst
hún fara svo alltof snöggt og fljótt
frá okkur.
Það er svo stórt skarð eftir, sem
aldrei verður fyllt upp í. Allar góðu
minningamar um hana eigum við
eftir og nú við fráfall hennar þyrl-
ast þær upp.
Eg bjó í sama húsi og hún fram
til sjö ára aldurs á Hömmm við
Suðurlandsbraut og þaðan em
fyrstu minningarnar. Hún bar svo
mikla umhyggju fyrir heimili sínu
alla tíð, bæði innan húss og utan
og á Hömmm man ég svo vel eftir
henni í garðinum sínum innan um
blóm og grænmeti. Þá sagði hún
mér oft sögur af því þegar hún var
að alast upp í Safnahúsinu við
Hverfisgötu (nú Landsbókasafn) en
faðir hennar var. Helgi Ámason,
safnavörður þar og móðir hennar
Þuríður Bjarnadóttir, kona hans.
Ég á líka margar minningar sem
barn frá ferðum í sumarbústað sem
fjölskylda ömmu átti við Selvatn,
en þar var amma oft.
Margrét amma hafði verið gift
Hersveini Þorsteinssyni, skósmið,
afa mínum, í tæp 62 ár, þegar hún
lést. Það var langt og farsælt hjóna-
band og þau vom alla tíð mjög
samrýnd. Þau hafa átt heimili sitt
á Dalbraut 25, þjónustuíbúðum
aldraðra mörg undanfarin ár og þar
leið þeim afskaplega vel. Heimili
þeirra þar var sérstaklega fallegt
og þangað var alltaf mjög gott að
koma. Amma varð alltaf svo glöð
að sjá okkur þegar við komum í
heimsókn. Henni féll sjaldnast verk
úr hendi og dagana á Dalbrautinni
notaði hún oft til hannyrða, sem
hún var alltaf að gefa börnum
sínum, okkur barnabörnunum og
barnabarnabörnunum.
Nú er afí einn eftir en hann á
okkur öll að, börnin sín fjögur,
Helga, Sigurstein, Þóri og Hönnu,
tengdabörn, barnabörnin átta og
barnabamabörnin átta.
Margrét var einstaklega dugleg
kona og hafði oft átt við erfið veik-
indi að stríða, en aldrei lét hún
hugfallast og lét það ekki aftra sér
frá því að gera það sem hún ætlaði
sér, hún var svo andlega sterk. Nú
síðast fór hún til messu á föstudag-
inn langa, daginn áður en hún dó,
þó hún ætti mjög erfítt með gang
vegna þess að hún hafði dottið og
meitt sig í fótunum. Hún vildi um-
fram allt fá að hlýða á Guðs orð
þennan dag.
Ég bið Guð að blessa minningu
Margrétar ömmu og vera með Her-
sveini afa og fjölskyldu hans og
systkinum ömmu sem eftir lifa,
þeim Bjarnveigu og Ellerti. Minn-
ingin um hana megi vera okkur
öllum styrkur. Hvíli hún í friði.
Margrét Sigursteinsdóttir
og Ijölskylda
Þú, Guð, sem stýrir stjama her
og stjómar veröldinni,
í straumi lífsins stýr þú mér
með sterkri hendi þinni.
(V. Briem)
Margrét móðursystir mín kvaddi
þennan heim mjög skyndilega laug-
ardaginn fyrir páska. Fregnin um
andlát hennar kom okkur ættingj-
um hennar á óvart, þó hjartað væri
ekki lengur eins sterkt og áður.
Hún var kjarkmikil og glaðvær og
virtist vinna bug á þeim sjúk-
dómum, sem sótt höfðu að henni.
Ég á márgar góðar minningar um
Margréti, sem allar tengjast glað-
værð og hlýju. Hún var afkastamik-
il hannyrðakona og var alltaf með
eitthvað milli handanna alveg fram
á síðasta dag. Naut ég góðs af verk-
um hennar og prýðir eitt þeirra
stofugólfíð á heimili okkar hjóna.
Þegar ég minnist Margrétar minn-
ist ég ætíð eiginmanns hennar,
Hersveins, því þau hjón voru ein-
staklega samrýmd og hefur það
eflaust haft áhrif á böm þeirra fjög-
ur og fjölskyldur þeirra, því sam-
heldni þeirra allra hefur ætíð verið
mjög mikil.
Margrét var trúuð kona alla ævi
og bar líf hennar þess glöggan vott.
Á föstudaginn langa sóttu þau
Hersveinn messu á Dalbrautinni,
þar sem þau áttu heimili sitt síðustu
árin og að niorgni laugardags lést
hún.
Við Reynir og Kristín Bjarnveig
vottum Hersveini og börnum þeirra,
tengdabörnum og barnabörnum
okka,r innilegustu samúð og vonum
að minningin um góða konu, móður
og ömmu megi létta þeim söknuð-
inn.
Svo kveðjum við Margréti með
þakklæti og minningu um góða
frænku. Blessuð sé minning hennar.
Stýr mínu fari heilu heim
í höfn á friðarlandi,
þar mig í þinni gæzlu geym
ó, Guð minn allsvaldandi.
(V. Briem)
Helga Þ. Vilhjálmsdóttir
Að morgnijaugardagsins 2. apríl
var konu minni tilkynnt, að systir
hennar, Margrét, hefði látist þá um
morgunint). Þessi frétt kom okkur
mjög á óvart, því þær systur höfðu
hist tveimur dögum áður og var
Margrét þá hress í bragði.
Margrét Helgadóttir var dóttir
hjónanna Helga Árnasonar fyrrum
Safnahúsvarðar og eiginkonu hans
Þuríðar Bjarnadóttur. Nú eru á lífi
tvö af börnum þeirra hjóna, Ellert
og eiginkona mín Bjarnveig. Jó-
hannes, sem var elstur, er látinn
fyrir allmörgum árum og Lovísa,
sem var yngst lést í ágúst 1985.
Margrét var ung þegar hún gift-
ist eftirlifandi eiginmanni sínum
Hersveini Þorsteinssyni skósmið.
Var hjónaband þeirra ætíð mjög
farsælt, en þau héldu upp á 60 ára
brúðkaupsafmæli sitt fyrir tveimur
árum.
Kynni mín af þeim hjónum hóf-
ust á mínum fyrstu búskaparárum,
en þá bjuggu þau í sama húsi og
við hjónin á Njálsgötu 10 og hefur
ávallt haldist trygg vinátta milli
okkar síðan. Seinna fluttust þau að
Hömrum við Suðurlandsbraut, sem
þá voru í útjaðri Reykjavíkur og
þar ólu þau upp börn sin fjögur.
Margrét var mikil húsmóðir og þau
hjónin voru mjög samhent um upp-
eldi bama sinna og heimilishald
allt. Börn þeirra eru; Helgi giftur
Hrafnhildi Kristjánsdóttur, Sigur-
steinn giftur Ingibjörgu Kolbeins-
dóttur, Þórir giftur Guðbjörgu Ár-
mannsdóttur og Hanna gift Þor-
steini Eiríkssyni. Hafa íjölskyldu-
tengsl alla tíð verið mjög sterk milli
þeirra allra.
Margrét var mikil óg samvisku-
söm húsmóðir og góð heim að sækja
og minnist ég margra góðra og
skemmtilegra stunda á heimili
þeirra. Hún var mjög félagslynd og
á fyrri árum tók hún þátt í starfí
Kvennadeildar Slysavarnafélagsins
og Húsmæðrafélags Reykjavíkur.
Hún hafði gaman af að spila brids
og þau hjónin spiluðu mikið, m.a.
Bridsfélagi Reykjavíkur. Margrét
var einnig mikil hannyrðakona og
liggja mörg slík verk eftir hana
víða á heimilum vina og ættingja.
Þegar þjónustuíbúðir aldraðra
við Dalbraut voru opnaðar, fengu
þau hjónin íbúð þar og hafa þau
búið þar síðan. Síðustu árin átti
Margrét oft við vanheilsu að stríða,
en kjarkur hennar og dugnaður virt-
ust yfirvinna öll veikindi. Hún tók
virkan þátt í öllu tómstundastarfi,
sem fram fer á Dalbrautinni og það
gerði eiginmaður hennar einnig.
Við svilamir Magnús Pálsson
komum til þeirra hjóna einu sinni
í viku síðustu tvö árin til að spila
brids. Þegar við Magnús komum
þangað kl. 3 um eftirmiðdaginn
stóð uppdúkað kaffíborð með ný-
bökuðum pönnukökum sem Her-
sveinn hafði bakað ásamt öðru góð-
gæti. Oft var Ijör og kátína við
spilaborðið og allir skemmtu sér
vel, þótt ekki væru alltaf slemmu-
spil á höndum.
Við hjónin vottum eiginmanni
hennar, bömum, tengdabörnum og
barnabörnum einlæga samúð og
vonum að góðar minningar um far-
inn ástvin megi verða sorginni yfir-
sterkari.
Svo kveðjum við hjónin vin og
systur með góða minningu í huga.
Vilhjálmur Björnsson
Magnea G. Magnús-
dóttir - Minning
Fædd 1. ágúst 1901 horfa upp á hörmuleg örlög sumra
Dáin 1. apríl 1988
Að morgni föstudagsins langa sl,
andaðist tengdamóðir mín, Magnea
Guðrún Magnúsdóttir, á áttugasta
og sjöunda aldursári.
Magnea fæddist 1. ágúst 1901 í
Hraunkoti, Grímsnesi. Hún var
dóttir hjónanna Kristbjargar
Sveinsdóttur (f. 14.6. 1871; d. 29.1.
1962) og Magnúsar Magnússonar
(f. 12.5. 1879; d. 25.12 1972).
Tveggja ára að aldri fluttist hún til
Reykjavíkur og bjó þar upp frá
því. Lifði hún að sjá bæinn vaxa
úr hálfgerðu kauptúni í grósku-
mikla borg. Má því segja að hún
hafí lifað tímana tvenna.
Árið 1922 giftist hún Helga Kr.
Helgasyni (f. 9.4 1899; d. 15.2.
1975), sem lengst af var vélstjóri
á togaranum Geir. Sigldi hann öll
stríðsárin með ísfisk til Bretlands
og þótt segja megi að gifta hafi
fylgt honum þau ár þá mátti hann
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur af-
mælis- og minningargreinar
til birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavík og á skrif-
stofu blaðsins í Hafnarstræti
85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
staifsbræðra sinna. Er ekki að efa
að Magnea hafí oft beðið fregna
af honum milli vonar og ótta. Þessi
lífsreynsla hefur að líkindum, ásamt
öðru, alið með henni það æðruleysi
og þá hugprýði sem einkenndi hana
frá því ég fyrst kynntist henni, en
það var er ég kvongaðist Sveinu,
dóttur þeirra hjóna.
Magnea var fríðleikskona og
höfðingleg í fasi. Var hún víðlesin
og fróð, enda var bókakostur á
heimiii hennar góður. Fylgdist hún
ætíð vel með íslenskri þjóðmálaum-
ræðu og kynntist ýmsum merkum
samtíðarmönnum, þ. á m. Sigur-
bimi í Vísi sem var góðvinur henn-
ar. Var því bæði fróðlegt og
skemmtilegt að vera með hennj á
hátíðarstundum í góðra vina hópi.
Brá hún oft fyrir sig græskulausri
glettni og var dillandi hlátur hennar
bæði sannur og smitandi.
Magnea var einlæg í trú sinni
og vann að hag Fríkirkjusafnaðar-
ins meðan kraftar entust. Einnig
starfaði hún í kvenfélaginu Keðj-
unni þar sem hún var gerð að heið-
ursfélaga.
Magneu og Helga varð sex barna
auðið. Þau eru Magnús, d. 1.2.
1978, eiginkona Ása Snæbjöms-
dóttir; Sveinn, d. 11.3. 1985, frv.
eiginkona Guðríður Guðmundsdótt-
ir; Helgi, eiginkona Anna Guð-
mundsdóttir; Halldór, eiginkona
Daggrós Stefánsdóttir (d. 1.5 1984;
Elísabet, eiginmaður Ingi Eyvinds,
d. 9.9 1979, og Sveina, eiginmaður
Högni Isleifsson.
Af ofangreindu má sjá að
Magnea hafði mátt sjá á bak eigin-
manni sínum, tveimur sonum,
tengdasyni og tengdadóttur, auk
dóttursonar síns, Sveins Friðriks
Eyvinds, sem lést af slysförum
1978, á tiltölulega stuttum tíma.
þrátt fyrir þessar- raunir lét hún
aldrei bugast. Hún vissi sem var,
að með stillingu sinni og hugarró
veitti hún bömum sínum þann styrk
sem þau þörfnuðust.
Afkomendur Magneu em nú um
60 talsins og enda þótt hún hafi
oft átt um sárt að binda er ekki
hægt að segja annað en að hún
hafí átt gifturíka ævi. Þótt hún
hafí verið rúmliggjandi síðustu árin
var hugsunin skýr allt til hinstu
stundar. Var minni hennar einstakt
og má því segja að hún hafi verjð
höfuð ættarinnar í tvennum skiln-
ingi. Missir fjölskyldunnar er þess
vegna mikill er við fylgjum þessari
mætu konu til hinstu hvílu.
Með þessum fátæklegu orðum
þakka ég tengdamóður minni sam-
fylgdina og kveð hana með þökk
og virðingu.
Högni ísleifsson
í dag fer fram útför ömmu
minnar, Magneu, sem lést á föstu-
daginn langa. Amma mín hét fullu
nafni Magnea Guðrún, fædd þann
1. ágúst 1901 að Hraunkoti í
Grímsnesi, dóttir hjónanna Magn-
úsar Magnússonar og Kristbjargar
Sveinsdóttur. Hún var einkabam
foreldra sinna en þegar hún var 9
ára gömul fengu foreldrar hennar
dreng til fósturs. Leit hún alltaf á
hann sem sinn bróður og var sam-
band þeirra ætíð gott.
Ung giftist amma mín afa mínum
Helga Kr. Helgasyni vélstjóra og
bjuggu þau lengst af fallegu heim-
ili á Langholtsvegi 75. Þangað voru
allir velkomnir enda fundust vart
gestrisnari hjón. Þeim varð 6 bama
auðið og lifa fjögur móður sína.
Uppeldi barnanna var að mestu á
herðum ömmu eins og títt er um
sjómannskonur og farnaðist henni
það vel enda hafa börnin alla tíð
reynst móður sinni vel. Auk þess
að ala upp sín 6 böm hafði amma
tengdaföður sinn í mörg ár á sínu
heimili og síðar foreldra sína þar
til þau létust í hárri elli. Sýnir þetta
hversu vel gerð amma var. Amma
og afí voru sérlega samrýnd hjón
þótt ólík væru. Heimili þeirra á
Langholtsveginum var mitt annað
heimili. Meðan afí stundaði sjóinn
svaf ég oft hjá ömmu. Vomm við
ætíð mjög samrýndar enda átti
amma auðvelt með að skilja börn á
öllum aldri. Við gerðum okkur
margt til dundurs því amma fann
ætíð upp á einhveiju skemmtilegu
til að gleðja bamið. Áttum við okk-
ur mörg leyndarmál en aldrei lagði
amma meira á barnið en það gat
staðið undir. Sá trúnaður er mynd-
aðist í bernsku hélst ávallt síðan.
Eftir að afi hætti á sjónum kynnt-
ist ég honum betur og sá hversu
ágætur maður hann var. Kallaði
hann mig ætíð frænku sína. Það
gælunafn notaði amma öðru hverju
eftir að hann dó. Missir ömmu var
mikill þegar afi dó þann 15. febrúar
1975 eftir stutta legu. Má segja að
síðan þá hafí verið stutt stórra
högga á milli. Öllum áföllum tók
amma með stakri ró og stillingu.
Amma var heilsteypt kona enda
auðvelt að gera henni til hæfis því
hún var jákvæð og lítillát en allan
greiða borgaði hún í einhverri
mynd, því engum vildi hún skulda.
Þó amma væri orðin 86 ára göm-
ul var hún alls ekki gömul. Hún
var greind og ákveðin kona. Hún
var alltaf vel til höfð enda mikil
reisn yfir henni sem hún hélt til
hinstu stundar. Nú er amma horfín
en minningamar streyma um hug-
ann og munu lifa um óákveðin ár.
Ég þakka ömmu minni allar þær
stundir er við áttum saman og kveð
hana með sárum söknuði.
Börnum hennar og öðrum að-
standendum votta ég mína innileg-
ustu samúð.
María Helgadóttir
Steinþór Stefáns-
son— Minnning
Fæddur 10. nóvember 1961
Dáinn 27. mars 1988
Mig langar til að skrifa nokkur
orð um Steinþór sem kvaddi þennan
heim aðfaranótt 27. mars sl. Ég
kynntist honum fyrir einu ári á
heimili hans og frænku minnar.
Steinþóri kynntist ég sem hljóð-
látum og góðum dreng. Fyrir þrem-
ur mánuðum eignuðust þau lítinn
og fallegan dreng og var hann
augasteinninn hans. Með þessum
orðum þakka ég honum samveru-
stundimar og bið góðan guð að
vaka yfír frænku minni og litla
drengnum þeirra sem nú vex upp
án þess að hafa kynnst pabba
sínum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Br.)
Einnig bið ég Guð að styrkja
foreldra hans og bróðir.
Blessuð sé minning Steinþórs.
Jónína og fjölskylda