Morgunblaðið - 04.06.1988, Blaðsíða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. JÚNÍ 1988
Minning:
Astrós Guðmunds-
dóttirfrá Vatnskoti
Fædd 2. mars 1915
Dáin 24. maí 1988
Ásta, eins og hún var alltaf köll-
uð, fæddist að Brúarsporði á Sól-
mundarhöfða, Innri-Akraneshreppi.
Foreldrar hennar voru Guðmundur
Narfason, f. 20.9.1865 að Vestra-
Miðfelli í Hvalfirði, d. 10.5.1923,
og Ágústína Björnsdóttir, f.
2,8.1873 að Nýjabæ á Akranesi,
d. 9.2.1948. Börn þeirra voru: Sum-
arliði Halldór, f. 1903, d. 1973,
verkamaður í Hafnarfirði; Hjörleif-
ur f. 1905, verkamaður í Reykjavík;
Guðmundur, f. 1907, verkamaður á
Akranesi og síðar í Reykjavík; Sig-
urveig f. 1908, d. sama ár, og
meybarn sama dag og Sigurveig;
Júlíus, f. 1909, d. sama ár; Ellert,
f. sama dag og Júlíus og d. sama
ár; Elínborg, f. 1911, húsmóðir á
Akranesi; Sigurdís, f. 1913, hús-
móðir á Akranesi; Ástrós, f. 1915,
húsmóðir í Þykkvabæ; Bjöm, f.
1917, verkamaður á Akranesi. Guð-
mundur Narfason átti fyrir tvær
dætur: Hallfríði, f. 1884, og
Ástríði,f. 1886. Áður en Ágústína
Björnsdóttir hóf búskap með Guð-
mundi átti hún fjögur böm með
Ólafi Þorsteinssyni: Valentínu f.
1896, d. sama ár; Magnhildi f.
1898, húsmóðir á Akranesi; Karl,
f. 1899, d. sama ár; Sumarliða, f.
1900, d. 1903.
Saga Ástu er lík sögu margra á
þeim erfiðleikaámm. Systkinin vom
mörg og faðirinn féll frá er hún var
aðeins 8 ára gömul. Móðirin var
dugmikil kona og hélt áfram heim-
ili með börnum sínum og 1927
fluttu þau niður á Akranes. Ásta
var ung í kaupavinnu á bæjum í
Borgarfirði. Síðan var hún í vist á
Akranesi og í Reykjavík. Um tvítugt
fór hún í vinnumennsku að Hábæ
í Þykkvabæ, Rangárvallasýslu. í
Þykkvabænum kynntist hún
mannsefni sínu, Ólafi Sigurðssyni
frá Háarima, og fluttist hann með
henni til Akraness. Þar byijuðu þau
að búa í húsinu Skjaldbreið við
Suðurgötu, en fluttust síðan í húsið
Teig við sömu götu. Ólafur stund-
aði sjómennsku á Akranesi og var
lengi með Ragnari Friðrikssyni
skipstjóra á vélbátnum Agli Skalla-
grímssyni og Böðvari. Þau byggðu
síðan húsið Skarð II og bjuggu þar
1945—1949. Þá fluttust þau í
Þykkvabæinn, því hugur Ólafs hafði
ávallt hneigst til búskapar í heima-
högunum. Er austur kom byggðu
þau húsið Baldurshaga og bjuggu
þar 1950-1963.
Á fyrstu ámnum í Baldurshaga
var aðbúnaður erfiður. Jarðvatn
fannst ekki þar í grennd svo safna
varð regnvatni til allra nota. Þegar
lítið rigndi var farið með þvottabal-
ana á dráttarvél austur að Hólsá
og fötin skoluð þar. I Baldurshaga
áttu þau kindur sem allar höfðu
sitt nafn og var það annar barna-
hópur Ástu. Sumar kindurnar gátu
sjálfar opnað útidymar og komu
þá inn í eldhús að sníkja sér brauð.
í Baldurshaga var Ásta langdvölum
ein með börnin, því Ólafur var oft
lengi að heiman vegna atvinnu
sinnar, á sumrin á skurðgröfu
Ræktunarsambandsins og á vet-
uma á vertíðum. Árið 1963 fluttust
þau að Vatnskoti I, cr þ_au keyptu
þá jörð í félagi við Óla Ágúst, son
sinn.
Eftir að þau keyptu Vatnskot
urðu miklar breytingar á búskapar-
háttum í Þykkvabænum. Þau
bjuggu fyrst með kýr og kindur,
og síðan hófst kartöflurækt í vax-
andi mæli. Þau hættu með kýrnar
og juku kartöfluræktina, svo sem
gerðist víðast í Þykkvabænum. í
Vatnskoti uxu yngri börnin úr grasi
og fór Ásta þá að vinna í Afurða-
sölu Friðriks Friðrikssonar. Þar
vann hún allmörg seinni árin í
mötuneyti, þar til hún varð að hætta
um síðustu áramót sökum heilsu-
brests. Hinn 6. maí sl. var hún lögð
inn á Sjúkrahús Selfoss þar sem
hún lést 24. s.m.
Þau Ásta og Ólafur eignuðust
sex börn: Sigurð Guðmann, f.
17.1.1936, sjómaður og verkamað-
ur, búsettur í Kópavogi; Óla Ágúst,
f. 11.8.1940, bóndi í Vatnskoti í
Þykkvabæ, kv. Jóhönnu Björgu
Bjamadóttur frá Syðri-Tungu á
Tjörnesi; Guðmund, f. 2.10.1942,
starfsmaður við Búrfellsvirkjun,
búsettur á Selfossi, kv. Ingibjörgu
Helenu Guðmundsdóttur frá Langs-
stöðum í Hraungerðishreppi;
Ágústínu, f.1.12.1947, húsmóðir í
Hrauk í Þykkvabæ, g. Ágústi Karli
Sigmundssyni bónda; Hugrúnu, f.
9.11.1949, húsmóðir í Reykjavík
g. Helga Haukssyni bókaútgefanda
og sölumanni; Ásmund Þóri f.
15.9.1958, skipstjóri á Dalvík, kv.
Súsönnu Björk Torfadóttur frá
Hala í Suðursveit.
Nú við fráfall Ástu tengda-
mömmu koma ýmis minningabrot
fram í hugann frá liðnum sam-
verustundum í Vatnskoti, þangað
var alltaf jafn ánægjulegt að koma,
enda urðu ferðirnar margar, sér-
staklega meðan við hjónin bjuggum
í Hveragerði. Á jólum vom stundum
allir afkomendur Ástu samankomn-
ir í Vatnskoti og var þá glatt á
hjalla. Á slíkum samverustundum
var Ásta jafnan hrókur alls fagnað-
ar, síveitandi og á þönum við að
gleðja böm og bamaböm og var
þá glöðust sjálf.
Guð blessi minningu húsmóður-
innar í Vatnskoti. Er hún hverfur
nú á braut til bjartra heimkynna,
þá em þáttaskil í lífi bama og
barnabama. Húsið stóra, sam-
komustaður fjölskyldunnar, er áður
iðaði af mannlífi og glaðværð,
stendur eftir autt og yfirgefið og
gerir það söknuðinn enn trega-
blandnari. Við skynjum, að sérstök-
um kafla í lífi okkar er lokið. Kafla
sem nú skyndilega er orðinn að
minningu. Megi sú bjarta minning
varðveitast í hjörtum okkar til ævi-
loka og veita huggun á harma-
stund. Innilegar samúðarkveðjur til
barna og bamabama.
Útför hennar fer fram í dag kl.
14 frá Hábæjarkirkju í Þykkvabæ.
Helgi Hauksson
Kristín E. Sigurðar-
dóttir - Minning
Fædd 5. febrúar 1939
Dáin 11. maí 1988
Nú svífur röðull sumarfagur
sem svanur fram við gullin ský,
nú byijar aftur blíðuhagur,
nú brosir jörðin fædd á ný,
nú lyftir Drottinn sinni sjón
og signir loft og höf og frón.
Nú opna blómstrin augun þýðu,
nú ilmar þeirra konungsskart,
þau drekka Herrans dýrðarblíðu
með daggartár af gleði bjart,
og hrósa þögul Herrans dýrð
með hugsun, sem ei verður skýrð.
Nú mundu ijöll og hálsar hljóða
og hefja Guði lofsöngsmál,
ei lífsins fóður gæzku góða
ei göfga vildi mannsins sál:
Lof sé þér, Guð, sem minnist mín
á meðan nokkur geisli skín.
(Sb. 1945 - M. Joch.)
Það var á lokadaginn 11. maí sem
hún Edda vinkona mín, kristín Est-
er Sigurðardóttir, kvaddi þennan
heim, þegar vorið var rétt að hefja
göngu sína, vorið sem hún beið eft-
ir.
Þau em björt í minningunni
bemskuvorin sem við áttum saman
í Vestmannaeyju, þar sem við und-
um við bernskuleiki á hólunum fyr-
ir austan Vatnsdal eða austur á
Urðum. Nú eru þessir staðir komn-
ir undir hraun ásamt bemskuheim-
ilum okkar beggja. Mér er einna
minnisstæðast hvað við sungum
mikið á þeim árum. Edda hafði
góða rödd sem naut sín vel í söng
og við sem þekktum hana munum
oft minnast hennar með gítarinn í
góðra vina hópi.
Edda hafði gott auga fyrir
spaugilegum hlutum sem hún sagði
frá á sinn sérstæða og hægláta
hátt. En ekki hafði hún síður samúð
með þeim sem bágt áttu. Er mér
enn minnisstætt er hún vann á elli-
heimilinu Skálholti hvað hún var
góð við gamla fólkið og hvað hún
talaði um það af mikilli hlýju og
skilningi. Það koma margar minn-
ingar upp í hugann sem ekki verða
skráðar hér. Efst í huga nú er sökn-
uður vegna fráfalls minnar góðu
vinkonu. Ekki grunaði mig það þeg-
ar hún heimsótti mig í sumar er
leið, að það yrði í síðasta sinn er
við sæjumst í þessu lífi. Þá voru
uppi ráðagerðir að koma ef til vill
næsta sumar. Hún veiktist um jólin
af þeim sjúkdómi sem ekki varð við
ráðið, en hún bar sig eins og hetja
og lét aldrei bugast. Var hún þakk-
lát öllum þeim sem önnuðust hana
og báru umhyggju fyrir henni; þó
sérstaklega eiginmanni sínum sem
annaðist hana af einstakri um-
hyggju til síðustu stundar og gerði
henni mögulegt að vera sem lengst
heima.
Vil ég færa Olla og börnum
þeirra samúðarkveðjur, einnig aldr-
aðri móður Eddu og systkinum öll-
um og vandamönnum, megi góður
Guð styrkja þau.
Vinkona
Eyjólfur Snæbjörns
son - Kveðjuorð
Fæddur4.júní 1928
Dáinn 25. apríl 1988 -
Eyjólfur hefði orðið sextugur í
dag, 4. júní, ef honum hefði enst
líf og heilsa.
Um áratuga skeið höfum við
hjónin og böm okkar átt því láni
að fagna að eiga hann að vini. Það
var sameiginlegt áhugamál, grund-
' vallarhugsjón skátahreyfingarinn-
ar, sem batt okkur saman. I sam-
starfi hér í Smáíbúða- og Bústaða-
hverfi var Eyjólfur hinn siðfræði-
lega sterki manndómsmaður, sem
ruddi braut til betra mannlífs.
Konan hans, hún Lilly, lét ekki
sitt eftir liggja þegar þessi áhuga-
mál voru annarsvegar, enda voru
þau ávallt nefnd saman, Eyfi og
Lilly, eins ogþar færi ein persóna.
Mér hefur oft orðið hugsað til
þess að þó að þau hafi flutt í húsið
sitt í Heiðargerði 92 um 1950, þá
bjuggu þau í því í mörg mörg ár
ófullgerðu, einfaldlega af því að þau
voru svo önnum kafin við að rækta
fagurt mannlíf meðal æskufólks í
hverfinu, að eiginhagsrnunir urðu
að víkja.
Við, sem störfuðum með Eyfa,
sóttum til hans holl ráð og styrk
og drengskapur hans var slíkur að
vandmeðfarin mál voru gjaman
borin undir hans dóm. Léttleiki
hans og persónutöfrar heilluðu
æskufólkið svo, að hann var ómiss-
andi þegar haldin voru mót eða
annar fagnaður, sem einkennir
skátastarf.
I dag er hátíð í okkar fjölskyldu
því sonur okkar hjóna fyllir 30 ár-
in, Eyfi var hans góði lærifaðir og
vinur, og á þessum degi þeirra
beggja var oft samfagnað. Nú er
gleði okkar blönduð söknuði eftir
góðan vin.
Við sendum Lilly, dóttur hennar
og fjölskyldu innilegar kveðjur.
Edda
Þóra Magnea Helga-
dóttir — Minning
Fædd 15. febrúar 1915
Dáin 17. maí 1988
Mig langar að minnast í fáeinum
orðum Þóru Magneu Helgadóttur,
frænku minnar frá Eskifirði. Þóra
var dóttir Helga Konráðssonar
Kemp, skósmiðs á Eskifírði, og
konu hans, Hansínu Jónsdóttur. Við
Þóra vorum systkinaböm.
Þóra eða Dúdda eins og hún var
alltaf kölluð af vinum og skyld-
fólki, var yndisleg kona, mjög artar-
leg, trygg og elskuleg við ættfólk
sitt og alla, samanber hvað hún
sýndi móður minni háaldraðri mik-
inn kærleika í öll þau tuttugu ár
sem hún hefur nú dvalið á DAS.
Staf sendi hún henni, jólagjafir og
skeyti á afmælum hennar, fyrir
utan öll skiptin sem hún hringdi í
mig til að fylgjast með líðan henn-
ar. Og þegar Dúdda og Halldór,
eiginmaður hennar, komu hingað
suður, heimsóttu þau móður mína
í hvert skipti. Ekki latti Halldór
hana, alltaf sami góði artardrengur-
inn. Allt það góða sem þau gerðu,
sem væri of langt að telja upp hér,
langar mig nú að þakka þeim báð-
um af öllu hjarta.
Við Dúdda þekktumst sem ungar
telpur og höfðum alltaf samband
gegnum árin, þótt við byggjum sín
á hvoru landshominu. Þau Halldór
eignuðust fjögur elskuleg börn,
hvert öðm yndislegra. Þau em öll
gift og eiga góða maka, dásamleg
börn og tvö bamabörn, langömmu-
bömin hennar Dúddu. Hún var líka
yndisleg kona og húsmóðir, barna-
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki em tek-
in til birtingar fmmort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta Ijóð
eftir þekkt skáld, 1—3 erindi og skal þá höfundar getið. Sama gildir
ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minningargreinar birtist
undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins em birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar em birtar af-
iriælisfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
bömin vom henni unaður, og
langömmubörnin gimsteinarnir
hennar ömmu sinnar og hans afa.
Ég kem ekki orðum yfir allt það
góða sem Dúdda og þau hjón gerðu
og vildu gera fyrir allt sitt fólk.
Ég sakna hennar og bið Guð að
launa henni það allt.
Kæri Halldór og elsku böm,
barnabörn og barnabarnabörn, ég
bið Guð að annast ykkur í ykkar
miklu sorg. Svo bið ég góðan Guð
að fylgja elsku Dúddu minni til
nýrra heimkynna. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Ida Jensen