Morgunblaðið - 09.08.1988, Qupperneq 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 9. ÁGÚST 1988
Álþjóðlegi markaðurinn á ráðhústorginu.
Á Kielar-viku 1988:
Þanin segl, lopapeysur
og kryddsfldarveislur
Úr Holstenstrasse, helstu verslunargötu Kielar.
Víða var hægt að dansa undir berum himni meðan á Kielar-vikunni
stóð. Við endann á Holstenstrasse skóku ungmennin sig frá morgni
til kvölds.
MEÐ SJÖ klukknaslögum var
Kielar-vikan sett hinn 18. júní
síðastliðinn. Á sviði fyrir fram-
an ráðhús borgarinnar lét skíða-
drottningin Marina Kiehl, verð-
launahafi á Ólympíuleikunum í
Calgary, bjölluna klingja og gaf
tóninn fyrir vikulanga þjóð-
hátíð. Sauðsvartur almúginn
skemmti sér við bjórdrykkju og
innkaup á alþjóðlegum markaði,
siglingamenn stýrðu dýrum
knerri sínum í Kielar-firði og
blaðamenn skeggræddu fjöl-
miðlun í Evrópu. ,
Á meðal mörg þúsund manna á
ráðhústorginu, sem hlýddu á setn-
ingarræður, var blaðamaður ofan
af íslandi. Heiðursgestimir stóðu
á afgirtu svæði og var þess vand-
lega gætt að múgurinn næði ekki
tangarhaldi á því virðulega fólki
sem, umkringt lögregluþjónum,
mændi til himins, þar sem stóðu á
svölum ráðhússins þeir Bjöm Eng-
holm, forsætisráðherra Slésvíkur-
Holtsetalands, Silke Reyer, forseti
borgarstjómar Kielar og Philipp
Jenninger, forseti þings Sam-
bandslýðveldisins Þýskalands.
Engholm var fagnað ákaft enda
er hann holdgervingur þeirra vonar
manna í fylkinu að stjómmál ein-
kennist af heiðarleika en ekki
valdafýsn og spillingu. Auk þess
nýtur Engholm mikillar hylli kven-
þjóðarinnar sem er meira en hægt
er að segja um flesta áberandi
stjómmálamenn í Vestur-Þýska-
landi.
Hins vegar lá við að ekki heyrð-
ist mannsins mál fyrir blístri og
stappi þegar Jenninger steig í
ræðustól. Samfylgdarkona mín og
leiðsögumaður á meðan ég var
gestur Kielar-borgar tjáði mér að
árið áður hefðu mótmælaseggir
skorið í sundur rafmagnsleiðslur
til þess að spilla setningarathöfn-
inni. Ég tók að skima eftir mót-
mælaspjöldum eða öðm slíku sem
gæti upplýst mig um hvað ylli. Á
einu stóð „Björgum Eystrasaltinu"
og á öðm „Látið pólitíska fanga
lausa“.
Síðar um kvöldið þegar heiðurs-
gestimir gæddu sér á „sehleswig-
holsteinische Spezialitáten“, sem
vom nær eingöngu sjávarréttir,
veltu menn mjög vöngum yfir því
hvers vegna ekki tókst að setja
hátíðina án skakkafalla. Borgar-
stjórinn var sármóðgaður og gest-
gjafanum, bankastjóra Lands-
banka Slésvíkur-Holtsetalands,
var klappað lof í lófa þegar hann
sagði mótmælin sýna „skort á tján-
ingargetu". Sjálfur skildi ég
blístrið og stappið þannig að al-
menningur vildi gefa stjómmála-
mönnunum, sem láta á sér bera
við slík tækifæri, til kynna að hin
mikla þátttaka í Kielar-vikunni
væri ekki þeim til dýrðar.
Hafnarborgin Kiel
Kiel er höfuðstaður nyrsta fylkis
Vestur-Þýskalands, Slésvíkur-
Holtsetalands. Svipur borgarinnar
er mótaður af geysistórum krönum
skipasmíðastöðvarinnar Howaldts-
werke Deutsche Werft AG. Stöðin
er ein sú stærsta í heimi og eins
og gefur að skilja þungamiðja iðn-
aðar í Kiel og nágrenni. Um það
bil 50 þúsund manns hafa lifibrauð
sitt af skipasmíðum þar í borg en
samtals búa 250.000 manns í Ki-
el. Það er því ekki að undra að
nú þegar þungaiðnaðurinn er í
lægð er efnahagur' Kielar og
Slésvíkur-Holtsetalands lakari en
annars staðar í Vestur-Þýskalandi.
Höfnin er hjarta Kielar enda
hafnarskilyrði með fádæmum góð
innst í Kielar-firði. Þangað koma
stórar feijur frá Ósló og Gauta-
borg og smærri frá dönsku eynni
Langalandi og Korser á Sjálandi.
Um ein milljón sjófarenda á leið
um höfnina á ári hverju. í Kiel er
líka mynni skipaskurðar milli
Norðursjávar og Eystrasalts sem
grafinn var skömmu fyrir síðustu
aldamót. Borgin er fyrst og fremst
áningarstaður þess ferðafólks sem
þangað kemur; vinssell áfanga-
staður er Kiel helst í þá einu viku
á ári sem borgin skrýðist viðhafn-
arbúningi.
Markmiðið er bætt
sambúð þjóðanna
Kielar-vikan svokallaða er rúm-
lega aldargömul. í fyrstu voru það
einkum skútueigendur sem komu
saman árlega til að reyna með sér
í íþrótt sinni á meðan tiginbornir
aðalsmenn þreyttu fótamennt sína
á dansgólfum borgarinnar. Enn
þann dag í dag er siglingakeppnin,
sem er sú stærsta í heimi, mest
áberandi hluti Kielar-vikunnar. En
þar við bætist fjölbreytt dagskrá á
sviði þjóðfélagsumræðu og list-
sköpunar. Viðfangsefnin eru jafn-
an valin með hliðsjón af markmiði
Kielar-vikunnar sem er aukinn
skilningur þjóða í millum.
Síðdegis er múgur og marg-
menni í miðbænum sem spássérar
á milli sölubúða úr öllum heimsins
hornum og gæðir sér á framandi
réttum og bergir á tilheyrandi eð-
alvínum. Bömin kjósa að hoppa
og skoppa eftir strandlengjunni þar
sem blasa við seglskútur í öllum
regnbogans litum og þar sem hægt
er að fá sér snúning í hringekju.
Lopapeysur og f latbrauð
Á besta stað við austurenda ráð-
hústorgsins gat að líta burstabæ
þar sem seldar voru þjóðlegar ís-
lenskar afurðir. Þama voru menn
minntir á að tímabært væri að
huga að jólagjöfunum (!) og boðið
var upp á margvíslegar ullarvömr.
Hægt var að gæða sér á ýsurúll-
um, síldarréttum, skelfiski,
hrognakæfu, reyktum laxi, flat-
brauði, rúgkökum og öðra hnoss-
gæti. Hvað vinsælastur var samt
ískaldur brennivínssnafs, eða „Yð-
ar eigin frostlögur". Fyrir þá sem
vildu sjá hvaðan krásirnar kæmu
var stöðugt í gangi myndband um
land og þjóð.
Lovísa Birgisdóttir jarðfræðing-
ur, sem búsett er í Kiel, varð fyrir
svöram þegar ég forvitnaðist um
hveijir stæðu að þessari myndar-
legu kynningu á íslenskum vöram.
Hún sagði að fyrir fjóram áram
hefðu þijár íslenskar konur í Kiel
— Lovísa, Danfríður Skarphéðins-
dóttir og Björg Þorleifsdóttir — séð
að ekki mátti lengur við svo búið
standa að ísland væri ekki með
sölubúð á alþjóðlega markaðnum.
Síðan þá hafa nokkrir íslendingar
í Kiel undirbúið á hveiju ári slíka
kynningu, keypt íslenskar vörar
og selt á Kielar-vikunni. Að þessu
sinni vora í búðinni auk Lovísu:
Daníel Hansen, framkvæmdastjóri
AFS, Erla Gísladóttir sem er móð-
ir Lovísu, Hólmfríður Valdimars-
dóttir auglýsingateiknari, sem
reyndar var með myndlistarsýn-
ingu í sölubásnum á sama tíma,
og Oddný Jónsdóttir námsmaður.
Á meðan ég. staldraði við í
burstabænum kom fjöldi fólks til
að forvitnast eins og gengur og
vakti athygli þeirra að „orgínal“
íslendingar stæðu bak við búðar-
borðið en oftast vinna Þjóðveijar
í söluskálunum.
Aðspurðir um hvort halda ætti
áfram á sömu braut sögðu íslensku
kaupmennimir að erfitt væri fyrir
fólk í námi að sinna öllum undir-
búningi. Þó hefðu ýmis fyrirtæki
á íslandi styrkt kynninguna og
bæri þar helst að nefna Ferðamála-
ráð og Arnarflug en stuðningur
Svifið seglum þöndum . . .