Morgunblaðið - 19.11.1988, Blaðsíða 56

56
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. NÓVEMBER 1988
\

v þfc*£> eroestur hja. mer, 5tebbi. écj
hr'ing) bil pln eftír-finnm mmútur."
Hættur að reykja og
drekka. Hættur að krydda
matinn og' góða skapið
horfið ...
Geturðu ekki spilað eitt-
hvað sem myndi mýkja
kótilettuna ...?
HÖGNI HREKKVÍSI
„EKKBRT BBTL VIE> /HATARBORÐIÞ!"
Bifreiðaeigendur eru helstu
mj ólkurkýr ríkissj óðs
Til Velvakanda.
Gerir íslenska ríkið sér virkilega
ekki grein fyrir því, að helstu vel-
gjörðarmenn þess eru bíleigendur?
Hver sá, sem kaupir bíl, er um leið
búinn að taka ákvörðun um að gefa
ríkinu helming upphæðarinnar. Þeir
sem ekki kaupa bíla, þeir hafa ekki
gefið ríkinu neitt. Þeir iúra bara á
aurunum undir koddanum og ríkið
fær ekki neitt.
Bensínið er heldur ekki gefið eða
varahlutimir. Stjómvöld ættu að
minnast þessa, þegar þau eru að
bæta enn einum pinklinum á bíleig-
endur. Enginn þjóðfélagshópur hér
á landi er jafn skítnýttur og bíleig-
endur. Alls staðar er plokkað og
vanti meira fé í kassann er bara enn
einu sinni vaðið í okkur. Þetta er
nú samúðin sem samgöngutækin fá
í þessu stóra og erfiða landi. Væru
stjómvöld ekki bara ánægð ef allir
færu að labba? Eða enginn tímdi að
kaupa sér bíl og borga ríkinu helm-
ing andvirðisins um leið? Fjármála-
ráðherra má vita það, að með við-
bótarpinklum á bíleigendur, er hann
þeim verstur sem unna honum mest,
í reynd. Engir skaffa honum jafn
miklar tekjur og bíleigendur. Allra
síst þeir sem engu tíma og borga
þannig ríkinu aldrei neitt. Lúra bara
á aurunum eins og ormur á gulli.
Sumir segja að brennivínið gagn-
ist ríkinu vel og ríkið eigi eftir að
stórgræða á bjórnum. Ja svei. Þeir,
sem þetta láta út úr sér, ættu að
reyna að ímynda sér einn fagran
dag, þegar brennivínið væri bannað
hér. Lögregla stæði brosandi á göt-
unum, læknarnir á slysavakt spiluðu
Víkverji
Víkvelji hitti kunningja á dög-
unum. Hann vék tali sínu að
miðdegissögu aðalrásar Ríkisút-
varpsins, sem hann hafði hlustað á
mánudaginn 14. nóvember (kl
13.35 - 14.00). Víkveiji rekur síðan
frásögn kunningjans.
Elísabet Á. Brekkan hóf þennan
dag lestur á minningabókinni „Ör-
lög í Síberíu" eftir hjónin ísrael og
Rachel Rachlin í þýðingu Jóns
Gunnlaugssonar. Bókin kom út í
Danmörku seint á síðasta ári, en
þar eru þau búsett.
Fyrir sex árum gáfu þau út end-
urminningabók sína, „Sextán ár í
Síberíu", og hefur hún alltaf síðan
verið á lista yfir tíu mest seldu
bækur í Danmörku, og hlýtur það
að teljast einstakt. Hjónin dvöldu
nauðug (fyrir engar sakir) í sextán
ár í Síberíu ásamt börnum sínum
þremur og móður annnars þeirra,
sem dó í útlegðinni og leit því frels-
ið aldrei aftur. Þótt bókin segi frá
hræðilegri eyðileggingu á lífi sak-
lauss fólks, stafar samt frá henni
mannlegri hlýju og látlausum inni-
leika í ótrúlega miklum mæli. Þessi
litla bók hefur oft sótt á hugann,
síðan ég las hana fyrir nokkrum
árum, sagði kunningi Víkveija.
brids allan daginn og lögreglustjór-
inn hefði ekkert að gera nema æfa
lögreglukórinn. Brennivínið er
einkaóvinur okkar ökumanna. Það
kemur óorði á okkur vegna slysanna
og enn á þetta eftir að versna, þeg-
ar bjórinn kemur til sögunnar. Állar
tekjur ríkisins af bjór og brennivíni
eru blóðpeningar, sem brenna marg-
falt upp á heitu báli fyrir framan
nefið á stjórnvöldum. Spyrjiði bara
lögregluna og læknana. Ef stjóm-
völd hefðu manndóm í sér til þess
að banna þessi vímuefni, þó ekki
'væri nema einn dag, þá sæju þau
árangúrinn. í staðinn fýrir það hella
þau bjórnum yfir æsku þessa lands
og ætla svo að græða á öllu saman.
Skömm þeirra verður löngum í minn-
um höfð.
Stjórnvöldum væri nær að taka
þátt í því átaki í umferðarmálum,
sem valinkunnir einstaklingar beita
sér nú fyrir og gera sér grein fyrir
því í tíma, að fjölgun vímuefnatæki-
færa er ekki það, sem þessa þjóð
vantar helst núna. Prófið síðan að
banna brennivínið í einn dag og
upplifíð ástand, sem ykkur hefur
ekki dreymt um í þessu þjóðfélagi.
Sérstaklega ef bannið næði til heillar
helgar. Hættið síðan að finna eilífan
blóraböggul í bíleigendum. Þeir eru
nú þegar ykkar helsta mjólkurkýr
og ættu auðvitað sem slíkir að vera
heiðursborgarar í landinu. Hugðar-
efni þeirra skaffa ríkinu milljarða
tekjur, meðan aðrir sem eyða fé sínu
í eitthvað annað skaffa ríkinu ekki
neitt.
Þjónusta ríkisins við bíleigendur
er líka fyrir neðan allar hellur. Ein-
skrifar
*
Eg var svo heppinn, sagði kunn-
inginn, að hlusta á Rachlin-
hjónin tala á fundi í Nikulásar-
kirkju í Kaupmannahöfn rétt fyrir
jólin í fyrra. Þarna var haldin bók-
menntakynning, þar sem höfundar,
útgefendur og aðrir bókmennta-
menn sögðu frá nýjuin bókum og
ræddu þær. Uti á torginu var bók-
menntamarkaður. Lestur Rachelar
upp úr nýútkominni bók þeirra,
„Örlög í Síberíu" var átakanlegur,
en enn átakanlegri þótti mér eigin-
lega misskilningur sá og vanþekk-
ing á högum Sovétborgara, sem
kom fram í tali menntaðra Dana
um bækur þeirra hjóna þarna á
fundinum og eftir hann.
Það vantaði ekki, að Danir væru
fullir samúðar og velvilja, en ein-
hvern veginn hafði ekki síazt inn í
þá grundvallarþekking og undir-
stöðuskilningur á lífskjörum fólks í
þessu gertæka kúgunarveldi, sem
Sovétríkin voru og eru. Þeim skild-
ist ekki í raun, hvert eðli þessa þjóð-
skipulags er, þar sem ógnin er al-
tæk og hræðslan og varasemin eru
„sjálfsagðir" þættir í lífi hvers
manns. Einnig heyrðist, að Rachl-
in-hjónin væru að lýsa liðinni hörm-
ungatíð; nú væri allt orðið betra
lægt er klipið af vegafé, þó þetta
sé með arðvænlegustu fjárfestingum
sem til eru. Ríkið ætti sérstaklega
að líta í eigin barm að þessu leyti
og þora að horfast í augu við millj-
arða fjárfestingar, sem bara hafa
hent fé þjóðarinnar út í vindinn. Á
meðan var vegakerfið svelt með því
öryggisleysi, sem er því samfara,
fyrir helstu velgjörðarmenn ríkisins,
okkur bíleigendur. Er það furða að
við segjum að ríkið sé þeim verst,
sem unna því mest?
Eitt atriði að lokum. Hvenær ætla
olíufélögin að taka upp eðlilega við-
skiptahætti og leyfa notkun
greiðslukorta á bensínsölum. Kort-
inu stungið í rauf og kvittunin tilbú-
in um leið. Fljótvirk, þægileg og
hreinleg afgreiðsla. Margar bensín-
stöðvar selja ýmislegt smávægilegt
til þjónustuauka fyrir viðskiptavin-
ina, m.a. sælgáeti. Augljós þrifnaður
er að því að vera ekki að telja pen-
inga og afgreiða fímmaurastykki í
sömu andránni. Leyfíð því kortin á
bensínstöðvunum öllum til ánægju.
Stjórnvöld, lítið nú okkur bíleig-
endur í réttu ljósi. Við erum helstu
velgjörðarmenn ykkar, hugðarefni
okkar færa ykkur stórkostlegar tekj-
ur. Það er líka vitsmunaleg ögrun
hjá ykkur við heilbrigða skynsemi
að §ölga vímuefnum með annarri
hendinni og bera sig upp undan slys-
unum með hinni. Komið nú til móts
við ykkar helstu velgjörðarmenn,
okkur bíleigendur og hlustið á sjón-
armið okkar til bætts öryggis. Snú-
um vörn í sókn, byggjum upp vegi
og bætum umferðarmenninguna,
fyrir betra ísland. Bíleigandi
og færi batnandi. Einhver áhrif
getur það haft á barnalega bjart-
sýni þessa fólks, að um þetta leyti
var rekin gífurleg auglýsingaher-
ferð í Danmörku fyrir bókinni um
„perestrojku", ^sem gefin var út
undir nafni Gorbatsjovs. Hún átti
að vera .jólabókin 1987“ í Dan-
mörku, eins og annars staðar í
heiminum, en það var hún nú reynd-
ar hvergi, nema þá helzt hér á ís-
landi, þar sem hún mun hafa selzt
lygilega vel og jafnvel verið notuð
til jólagjafa milli kristinna manna
á aðfangadagskvöld!
Nýrri bók þeirra hjóna er, eins
og hin fyrri, skrifuð af miklu lát-
leysi og innileika. Þetta er einstak-
lega hugnæm og hlýleg bók, þótt
hún segi frá mannlegum harmleik.
Þýðing Jóns Gunnlaugssonar er
blátt áfram og fellur vel að efninu,
og lestur Elísabetar Brekkan er
óaðfinnanlegur, léttur, lipur og til-
gerðarlaus.
Þannig sagðist kunningjanum
frá, efnislega eftir haft. Það fer
vonandi fyrir lesendum Víkveija,
eins og honum sjálfum, að þeir finni
hjá sér hvöt til að leggja við eyru
þegar þessi miðdegissaga verður á
dagskrá aðalrásar RÚV.