Morgunblaðið - 15.06.1989, Blaðsíða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. JÚNÍ 1989
Eggert Jóhannesson,
vélstjóri - Minning
Fæddur 1. febrúar 1912
Dáinn 7. júní 1989
Ég man eftir Eggert frænda svo
lengi sem ég man eftir sjálfri mér.
Hann var hluti af mínum innsta
frændgarði sem átti mikil og náin
samskipti við foreldra mína og
bemskuheimili.
Faðir minn, Tryggvi Guðmunds-
son frá Grímshúsum í Aðaldal, og
Eggert voru bræðrasynir. Móðir
Eggerts var heilsuveil kona og gekk
raunar aldrei heil til skógar eftir
fæðingu einkasonarins. Vegna
þessa dvaldi Eggert hluta bernsku
sinnar hjá frændfólkinu í Grímshús-
um. Með Eggert og Grímshúsa-
bræðrum ríkti sannkallað bræðra-
þel og kom aldursmunur þar ekki
að sök, en Eggert var sjö árum
yngri en yngsti bróðirinn, Axel.
Þegar Eggert kom fyrst suður
til Reykjavíkur, þá sautján ára gam-
all, dvaldi hann hjá föður mínum,
sem þá var enn ókvæntur, og starf-
aði á Kleppsspítalabúinu, en faðir
minn var þá nýlega orðinn bústjóri
þar. Eggert hóf iðnnám þrem árum
síðar og tók hann þá húsnæði á
leigu með Axel föðurbróður mínum
og bjuggu þeir frændur saman
nokkur ár. Eggert var tíður gestur
hjá föður mínum eftir að hann flutti
þaðan og segja má að eftir að for-
eldrar mínir gengu í hjónaband
hafi heimili þeirra verið hans annað
heimili á námsárum hans.
Árið 1947 flutti Eggert suður til
Reykjavíkur með íjölskyldu sína
eftir nokkurra ára veru á Húsavík
eins og síðar verður vikið að. Fljót-
lega eftir það keyptu þau hjónin
lítið hús að Langholtsvegi 55 og
bjuggu þar í níu ár þar til þau
fluttu að Skeiðarvogi 87 þar sem
heimili þeirra hefur verið síðan.
Foreldrar mínir bjuggu í Lang-
holti og urðu því fjölskyldumar
nágrannar. Samgangur var mikill
milli heimilanna og vinskapur og
hjálpsemi gagnkvæm.
Móðir mín, sem var hjúkrunar-
kona, rétti hjálparhönd þegar veik-
indi herjuðu á og mörg voru handar-
vikin hans Eggerts í Langholti.
Þetta samband breyttist ekki eftir
að faðir minn dó. Vinskapur móður
minnar og þeirra hjóna entist út
ævi hennar.
Eggert Jóhannesson fæddist í
Skógargerði við Húsavík 1. febrúar
1912.
Foreldrar hans voru hjónin
Guðný Eggertsdóttir smiðs á
Húsavík Kristjánssonar og konu
hans Guðrúnar Eiríksdóttur frá
Gvendarstöðum í Kinn, og Jóhannes
Guðnason frá Grímshúsum, lengst
af smiður á Húsavík, Jónssonar og
konu hans Sigurveigar Guðmunds-
dóttur frá Sílalæk.
Eggert gekk í Laugaskóla í
Reykjadal og lauk þar námi. Iðn-
nám stundaði hann í Reykjavík og
var hann þá lærlingur í Landssmiðj-
unni. Einnig lauk hann prófi frá
Vélskólanum og rafmagnsdeild og
brautskráðist sem vélstjóri árið
1940.
Eftir að námi lauk lá leiðin á
sjóinn. Eggert réðst til Ríkisskipa
sem vélstjóri en innan fárra ára fór
hann að kenna veikinda sem áttu
eftir að setja spor á líf hans. Heils-
an leyfði því ekki langan sjómanns-
feril. En það var víðar þörf fyrir
greindan og vel menntaðan vél-
stjóra sem einnig var hagur vel.
Eggert varð um tíma verksmiðju-
stjóri síldarverksmiðjunnar á
Húsavík, en síldin er duttlungafull
skepna sem átti það til að bregðast
með öllu og fékk Eggert að kenna
á því eins og fleiri. Hann fluttist
suður til Reykjavíkur árið 1947 og
þar bjó hann og starfaði eftir það.
Hann var verksmiðjustjóri á Kletti
um árabil en starfið var erilsamt
ábyrgðarstarf og heilsuleysi Egg-
erts ágerðist. Hann varð því að
skipta um starf. Hann vann um
tíma að hönnun og uppsetningu
kynditækja hjá Olíuverslun íslands
og síðan sem vélgæslumaður á
Landspítalanum.
Árið 1942 kvæntist Eggert eftir-
t
Eiginmaður minn,
JÓN MARKÚSSON,
Laufvangi 16,
Hafnarfirði,
lést í Landspítalanum 13. júní.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Kjartanía Vilhjálmsdóttir.
t
Móðir okkar og systir, tengdamóðir og amma,
MÁLFRÍÐUR EINARSDÓTTIR,
Hólmgarði 62,
lést í Landspítalanum föstudaginn 9. júní.
Jarðarför verður gerð frá Fossvogskirkju föstudaginn 16. júní kl.
13.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á Krabbameinsfélagið.
Kristín Elfa Bragadóttir,
Haraldur Snær Sæmundsson,
Þórarinn Helgi Sæmundsson,
Jón Ólafsson,
Stefán Þór Jónsson,
Guðlaug Einarsdóttir.
t
Sonur minn,
MAGNÚS BRYNJÓLFUR MAGNÚSSON,
verður jarðsettur frá Garðakirkju 16. júní kl. 15.00.
Lilja Sighvatsdóttir.
t
Útför mannsins míns, föður, tengdaföður og afa,
EGGERTS JÓHANNESSONAR
Skeiðarvogi 87,
ferfram í dag, fimmtudaginn 15. júní, kl. 15.00frá Langholtskirkju.
Sigurborg Sigurðardóttir,
Sigríður Björg Eggertsdóttir, Guðmundur Geir Jónsson,
Jón Eggert Guðmundsson, Jóhannes Geir Guðmundsson,
Björgvin Guðmundsson.
lifandi konu sinni, Sigurborgu Sig-
urðardóttur úr Reykjavík, en hún á
ættir sínar að rekja austur í Ámes-
sýslu og vestur í Flatey á Breiða-
firði. Dóttir þeirra er Sigríður Björg,
hárgreiðslukona og húsmóðir í
Hafnarfirði. Maður hennar er Guð-
mundur Geir Jónsson rafmagns-
tæknifræðingur og eiga þau þrjá
syni, Jón Eggert, Jóhannes Geir og
Björgvin. Heimili þeirra Sigurborg-
ar og Eggerts hefur löngum verið
fjölmennara en hér hefur verið tal-
ið. Jóhannes faðir Eggerts flutti til
þeirra hjóna er þau bjuggu á
Húsavík, en hann hafði þá verið
ekkill í nokkur ár. Jóhannes átti
síðar heimili sitt hjá þeim eftir það,
eða í sautján ár. Foreldrar Sigur-
borgar áttu einnig sitt seinasta skjól
á heimili þeirra.
Líf Eggerts frænda míns hefur
ekki veirð án áfalla og á stundum
nokkuð þungbært. Veikindi móður-
innar hafa án efa haft áhrif á dreng-
inn ungan og sjálfur horfðist hann
í augu við erfiðan sjúkdóm í blóma
lífsins þegar flestir horfa björtum
augum fram á veginn. Hann missti
annað nýrað á besta aldri og í kjöl-
farið fylgdu fleiri sjúkdómar.
Þrekið var því stundum takmark-
að en hann nýtti það svo sem kost-
ur var og vann stundum meira en
heilsan leyfði. En Eggert stóð aldrei
einn. Sigurborg var kletturinn í lífi
hans og í frændliði þeirra hjóna
beggja áttu þau hauka í homi.
Eg myndi aldrei lýsa Eggert
frænda mínum sem léttum í lund
en líf hans var samt enginn sam-
felldur táradalur. Þar mátti einnig
finna bjartar hliðar. Eggert kunni
vel að gleðjast með glöðum á góðri
stundu.
Á yngri árum hafði Eggert tölu-
verðan áhuga á félagsmálum og
lagði þar hönd á plóg. Hann var
Kveðjuorð: ^
Snorri Asgeirsson,
rafverktaki
Fæddur 15. júlí 1926
Dáinn 4. maí 1989
Fregnin um fráfall Snorra vinar
okkar kom eins og þruma úr
heiðskíru lofti, núna þegar bytjað
var að vora eftir langan og strangan
vetur. Á þessu áttum við ekki von,
enda höfðu mörg okkar hitt hann
daginn áður eða starfað með honum
eins og vanalega. Svona verða skilin
oft snögg milli lífs og dauða, án
viðvöranar og einstaklingurinn
sjálfur hefur engin ráð um, þegar
kallið berst.
Þegar sú stund rennur upp, að
vinur fellur óvænt frá hvarflar hug-
urinn ósjálfrátt tilbaka og ég fór
að rifja upp þá tíma þegar ég fyrst
kynntist Snorra. Ég man Snorra
fyrst í byrjun fimmta áratugarins,
þegar hávaxinn, myndarlegur, ung-
ur maður stóð inni á gólfi hjá okkur
í Verksmiðjunni Vífílfelli, reiðubú-
inn til að takast á við sitt fyrsta
verk hjá okkur. Þannig kom hann
okkur öllum fyrir sjónir í byijun og
hann gaf af sér sérstaklega góðan
þokka. Það varð ekki hjá því komist
t
SIGRÍÐUR EINARSDÓTTIR
frá Staðafelli,
Vestmannaeyjum,
búsett á (rabakka 2,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 16.júníkl. 10.30.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Hjartkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
JÓHANN SVERRIR JÓHANNSSON,
verður jarðsunginn frá Grindavíkurkirkju föstudaginn 16. júníkl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hans er bent á Byggingarsjóð heimilis
aldraðra í Grindavík.
Sæunn Kristjánsdóttir,
Þorvaldur Kristján Sverrisson, Helga Eysteinsdóttir,
Baldur Jóhann Þorvaldsson,
Sverrir Kristján Þorvaldsson.
t
Þökkum innilega samúð og vinarhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður, tengdaföður og afa,
SVERRIS MAGNÚSSONAR,
Hlíðargerði 24.
Guðrún Jónsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Innilegar þakkirtil allra, sem veittu okkur huggun og styrk við andlát
JÓHANNS LÁRUSAR JÓHANNESSONAR,
Silfrastöðum.
Einnig þökkum við þá virðingu og ástúð sem minningu hans hef-
ur verið sýnd.
Friður guðs veri með ykkur.
Helga Kristjánsdóttir,
Jóhannes Jóhannsson, Lilja Hannesdóttir,
Helga Fanney Jóhannesdóttir, Andrés Bertelsen,
Hrefna Jóhannesdóttir, Birgir Bertelssen.
félagshyggjumaður og róttækur í
stjómmálaskoðunum.
Hann var einn af stofnendum
Völsunga á Húsavík og á námsár-
unum starfaði hann í félagsskap
iðnnema og sat þar í stjórn. Eggert
hafði yndi af söng og sjálfur söng
hann um tíma í Karlakór Verka-
manna.
Skærasti sólargeislinn í lífi Egg-
erts hefur án efa verið fjölskylda
hans. Eiginkonan, dóttirin og síðar
fjölskylda hennar og þá sérstaklega
afastrákarnir þrír.
Jón Eggert, elsti dóttursonurinn,
hefur nú í vetur dvalið hjá afa sínum
og ömmu og sótt þaðan nám í
Háskólann. Þessi samvera hefur
verið þeim öllum mikils virði, en
Eggert hefur legið rúmfastur síðan
í haust og að mestu leyti heima
fram undir það allra síðasta.
Þær era orðnar margar sjúkra-
húsvistirnar hans Eggerts. Hann
þráði hins vegar mest að fá að vera
heima. Ég veit að Sigurborg er nú
að leiðarlokum afar þakklát fyrir
að geta gert honum það fært. Sein-
asta spítalalegan hans Eggerts var
aðeins tveir dagar.
Elsku Sigurborg og Didda, Geir
og strákarnir þrír. Ég votta ykkur
og aðstandendum öllum mína
dýpstu samúð í sorg ykkar og sökn-
uði.
Jónína Þórey Tryggvadóttir
að hann eignaðist strax marga vini
meðal starfsmanna fyrirtækisins,
vegna sinnar einstæðu ljúfmennsku
og fyrir þá góðu kosti, sem hann
hafði til að bera.
Orðum hans mátti alltaf treysta
og jafnframt fundum við út, að þeg-
ar upp var staðið voru verk hans
óaðfinnanleg og samviskusamlega
frágengin í hvívetna. Þessir kostir
urðu meðal annars þess valdandi
að hann öðlaðist smám saman virð-
ingu og vináttu allra starfsmanna
fyrirtækisins á öllum tímum.
Snorri bar mikinn og hlýjan hug
til Vífilfells hf. allt til dauðadags.
Hann var ávallt reiðubúinn að rétta
okkur hjálparhönd, hvemig sem á
stóð, á nóttu sem degi. Mér varð
fljótt ljóst að Vífilfell var orðinn
hans fremsti og hjartfólgnasti við-
skiptavinur og þótti mér mjög vænt
um það. Þau tengsl sem komin vora
á þá styrktust síðar meir og meir
er árin liðu fram.
Þegar Snorri var til moldar borinn
vissum við í Vífilfelli að við höfðum
misst mikinn og góðan vin. Fyrir
hönd okkar allra vil ég votta Kristj-
önu Heiðberg Guðmundsdóttur, eft-
irlifandi konu hans, okkar bestu
samúð og hlýhug. Þau hjónin vora
afar samhent, stóðu saman í blíðu
og stríðu og vegna þess að kostir
þeirra fóra saman litu þau lífið sömu
augum. Þama var tilkomin mikil
og hrein ást sem gerði þeim lífið
farsælla og gerði þau hjónin betur
úr garði til þess að sjá um fjöl-
skyldu sína og framtíð hennar.
Snorri var ættaður frá Krossnesi,
Ámeshreppi, Strandasýslu, sonur
Ásgeirs Guðmundssonar, bónda og
Valgerðar Jónsdóttur frá Tröllat-
ungu í Steingrímsfirði. Árið 1943
flytur ijölskyldan til Akraness, er
Snorri var 16 ára. Tveimur áram
seinna missir hann móður sína, sem
hann unni mjög. Fljótlega eftir það
flyst hann úr foreldrahúsum og hef-
ur nám í rafvirkjun hjá Sveini Guð-
mundssyni, rafvirkjameistara á
Akranesi. Hann fær sveinspróf 1949
og tekur jafnframt vélstjórapróf
sem kom honum að góðum notum
síðar. 1971 lést faðir hans.
Snorri kynnist konu sinni, Krist-
jönu vorið 1950, dóttur Önnu Liiju
Steinþórsdóttur frá Héðinsfirði og
Guðmundar Guðmundssonar, kaup-
manns í Hafnarfirði. Þau eignast
tvö syni, þá Björgvin Gylfa, mynd-
höggvara, og Ásgeir Val, hjúkr-
unarfræðing. Árið 1956 setjast þau
að í Reykjavík þar sem Snorri byij-
ar sjálfstæðan atvinnurekstur frá
1959 til dauðadags. Þau flytja í eig-
in íbúð í Kópavogi árið 1965. Áður
hafði hann unnið störf í Höfðakaup-
stað, sem rafveitustjóri, síðan á
Akranesi og Eyrarbakka.
Með hinstu kveðju, hlýhug og
virðingu okkar, sem störfum hjá
Verksmiðjunni Vífilfelli hf.
Pétur Bjömsson og
starfsfólk Vífilfells hf.