Morgunblaðið - 26.07.1990, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. JÚLÍ 1990
Treystirðuannarri filmu
fyrir dýrmœtu
minningunum þínum?

/MIKUG4RÐUR
ALLARBÚÐIR
KAUPSTAOUR
IMJÓDD2.HÆÐ
HVÍTA HÚSIÐ / SÍA
Minning:
Haraldur Hannesson,
form. Starfsmannaf.
Reykjavíkurborgar
Lát Haraldar Hannessonar,
formanns Starfsmannafélags
Reykjavíkur, sl. fimmtudag, kom
engum á óvart. Menn höfðu um
nokkra hríð séð að hveiju stefndi.
Haraldur hafði borið sín þungbæru
veikindi af ótrúlegri karlmennsku
og hélt áfram störfum ótrauður,
neytti einskis færis að búa í haginn
fyrir umbjóðendur sína, þótt honum
væri ljósast allra að hratt lækkaði
í hans eigin stundaglasi. En þótt
æðrulaus átök Haraldar við dauð-
ann hafi vakið undrun og aðdáun,
þá mátti okkur öllum sem þekktu
hann vel, vera ljóst, að einmitt
þannig og aðeins þannig hlyti hann
að bregðast við. Haraldur var afar
staðfastur maður og bjó yfir ríku
hugrekki. Þessum eiginleikum
kynntist sérhver sá, sem við hann
átti skipti, og dauðinn var þar eng-
in undantekning.
Samstarf okkar Haraldar Hann-
essonar var mikið, þótt við sætum
gjarnan sitt hvoru megin borðsins
og ættumst við um mál, sem seint
verða leyst svo öllum líki. Strax frá
fyrstu kynnum virti ég Harald mik-
ils, þegar þau kynni urðu meiri mat
ég hann mikils og áður en langur
tími hafði liðið var mér farið að
þykja mjög vænt um hann. Harald-
ur var mannkostamaður, fastur fyr-
ir og lét ekki sinn hlut fyrir nein-
um. En þótt hann væri fylginn sér
í samningum, efaðist enginn um
heiðarleika hans og hrekki og undir-
hyggju átti hann ekki til. Flestum
mun bera saman um að deilur og
þras um starfskjör og launaflokka
er ekki skemmtiefni. Þó var það
svo, að ég hlakkaði til sérhvers
fundar með Haraldi Hannessyni og
fann ég þó eftir því sem kynni okk-
ar urðu nánari, að mér lét ekki
orðið vel að segja nei við hann.
Samstarfsfólk hans hjá borginni og
þeir sem völdu hann til forystu fyr-
ir sig munu lengi búa að því starfi
sem hann vann á óeigingjaman og
ósérhlífinn hátt og mun þess gæta
um ókomna tíð í störfum vel flestra
borgarstarfsmanna og þá ekki síður
sér verka hans stað í þeim sælu-
reit, sem Haraldur hafði mesta for-
göngu um að byggja upp, að Úlf-
ljótsvatni.
Það er stutt liðið frá andláti
Haraldar Hannessonar, en ég finn
strax að ég sakna hans sárt og
veit að ég mun sakna hans lengi.
Við Ástríður sendum hans góðu
konu og bömum þeirra hjóna og
öðrum aðstandendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Davíð Oddsson
Að hugsa um Harald Hannesson
í þátíð er fjarlægt og óraunveru-
legt. Hann stendur svo ljóslifandi
fyrir hugskotssjónum, stór og
stæðilegur, karftmikill og staðfast-
ur, einlægur og glaðlyndur, góður
félagi í leik og starfi. Við vegaskil
er nú staldrað við og hugleitt,
hvernig vegferðinni var háttað.
Leiðir okkar hafa legið saman síðan
á haustdögum 1977, og við höfum
verið nánir samstarfsmenn frá ár-
inu 1982, er hann var kosinn for-
maður Starfsmannafélags
Reykjavíkurborgar.
Hann hafði vart sest í formanns-
sætið, er hann hóf að blása að glæð-
um félagsandans og efla félags-
starfið, enda eldhugi á því sviði sem
og öðru er hann tók sér fyrir hend-
ur.
Haraldur var þeirrar gerðar að
koma til dyranna eins og hann var
Tlutcuzcv
Heílsuvörur
nútímafólks
klæddur. Hann skrifaði og talaði
tæpitungulaust af rökfestu, enda
stálgreindur og lesinn vel. Hann var
áræðinn og fór oft ótroðnar slóðir,
ef svo bar undir. Heiðarleiki hans
var sem klappaður úr bergi. Hann
ávann sér þegar traust og tiltrú,
og forystu, og trúnaðarstörf hlóðust
á hann með hveiju árinu sem leið.
Það gefur auga leið, að á hans
formannstíð var aldrei ládeyða inn-
an félagsins, enda ótrúlegt, er litið
er til baka, hve margt hefur verið
gert, og hvað margt hefur gerst á
þessum átta árum.
Samtímaþjóðfélagið er orðið
býsna flókið og margþætt og því
hefur nú að undanfömu þurft að
taka á fleiri málum og málaflokkum
en nokkm sinni. Við slíkar ákvarð-
anir eru að sjálfsögðu oft skiptar
skoðanir og deilur geta spunnist.
Sem formaður í næststærsta fé-
lagi opinberra starfsmanna og vara-
formaður BSRB, fór Haraldur ekki
varhluta að því, að kyljur gustuðu
honum í gegn. Aðfinnslur og jafn-
vel atlögur samheijanna ristu
dýpst, yfir þau sár hemaði, en þau
greru illa.
Ég ætla ekki hér að tíunda störf
Haraldar fyrir St. Rv. Eitt mál get
ég ekki látið hjá líða að draga fram,
en það er uppbygging orlofsbúða,
ásamt glæsilegri þjónustumiðstöð á
landi félagsins á Ulfljótsvatni.
I þessu sem öðm var hann vak-
inn og sofinn og með fágætri elju
reis þessi byggð, sem fyrirsjáanlegt
er að stækka muni að mun með
árunum, enda svæðið senn í tún-
fæti borgarinnar.
Hann hreif með sér dyggan hóp
sjálfboðaliða, sem lét ekki steini
óvelt til þess að verða að liði, hvort
sem var við lagningu vega eða
vatns, við tjárækt eða önnur þau
fjölmörgu störf, sem þar þurfti að
inna af hendi.
Þessi ár, sem Haraldur hefur
staðið hér í stafni, hafa sannarlega
verið viðburðarrík og þau eru eftir-
minnileg. Þau einkennast af miklum
umsvifum hans, starfsorku og járn-
vilja. Þar fór maður, sem hugsaði
eins og Þ.E. orðaði það.
„En ef við nú reyndum að bijótast það beint,
þó brekkumar verði þar hærri."
Tíma hans fyrir félagið öll þessi
ár voru engin takmörk sett.
Ánægjustundir gáfust ómældar,
þegar dúraði í. Þá kom best fram,
hversu margir strengir voru í skap-
höfn hans og allir hljómmiklir.
Nú er skarð fyrir skildi. Samtök
opinberra starfsmanna hafa misst
einn sinn skeleggasta og virtasta
baráttumann. Hans harðsporar
munu lengi sjást í snjónum. Harald-
ur var fæddur á Norðfirði hinn 13.
júlí 1924. Þegar í æsku var hann
tekinn í fóstur á Stóra-Núp í Gnúp-
veijahreppi til hjónanna Olafar Bri-
em og Jóhanns Sigurðssonar, og
lifir fóstri hans enn í hárri elli.
Á Stóra-Núpi dvaldist hann, uns
hann fór ungur til sjós og varð sjó-
mennska hans starf um langa hríð.
Engum duldist, sem til Haraldar
þekkti, hversu mikill skóli þetta
menningarheimili hafði verið hon-
um. Það mótaði hann og veitti hon-
um haldgott veganesti. Hann hélt
ætíð nánu sambandi við fólkið
eystra, og talaði um það sem sína
velgjörðamenn og örlagavalda. Og
í „sveitinni sinni“ verður hann nú
lagður hinstu hvílu.
Haraldur kvæntist árið 1945
Sveinbjörgu Georgsdóttur frá
Isafirði og eignuðust þau fimm
mannvænleg börn. Sagt er, að
dæma skuli manninn eftir þeirri
konu, sem hann er giftur. Sá dóm-
ur fellur Haraldi meira en svo í vil,
þar sem Sveinbjörg á í hlut.
Fyrir rúmum tveimur árum kom
í ljós, að Haldur gekk ekki heill til
skógar. Hann mætti þeim örlögum
með slíku innra þreki og hljóðlátri
reisn, að líkja mætti við hetjumóð.
Hann lifði alla tíð hratt og það
sama gilti, er ekki var lengur varist
þéim vágesti, er barið hafði dyra.
Hann atti kappi við nauman tíma,
og stóð meðan stætt var, og að
allra dómi lengur en það. Meitluð
lýsing Klettafjallaskldsins er hér við
hæfi.
„Bognar aldrei, brotnar í,
bylnum stóra seinast."
Haraldur Hannesson er nú horf-
inn yfir það fljót, sem skilur. Við
þessi vegaskil er langt og lær-
dómsríkt samstarf þakkað.
Birna Stefánsdóttir
Góðkunningi minn, Haraldur
Hannesson, formaður Starfs-
mannafélags Reykjavíkurborgar og
annar formaður BSRB, lést þann
20. þ.m. Það kom okkur sem áttum
náið samstarf við hann ekki svo
mjög á óvart, þar sem Haraldur
hafði um nokkurn tíma átt við erfið-
an sjúkdóm að stríða.
Persónuleg kynni mín af Haraldi
voru bundin samstarfi innan sam-
taka opinberra starfsmanna, þar
sem við báðir vorum í ábyrgð fyrir
tvö stærstu félögin innan samtak-
anna og áttum því oftar en ekki
samleið, enda hagsmunir félaganna
samofnir á mörgum sviðum.
I slíku samstarfi fer ekki milli
mája að kynni urðu nokkuð náin
og því kynntist ég meginþáttum í
fari Haraldar.
Hann var mjög sjálfstæður í
skoðun, en það kom ekki í veg fyr-
ir að honum tækist að miðla málum,
þegar um flókna hagsmuni fjöldans
var að ræða. Eins var hann ótrauð- >
ur við að beita tiltækum leikreglum
ef hann taldi það stytta leið til rétt-
lætis eða að lokamarki.
Ég minnist þess eitt sinn er Har-
aldur varð fyrir nokkrum andbyr,
að ég spurði hvort hann hefði ekki
verið full bráðlátur. Haraldur brosti
og sagði: „Nei, Einar, fall er farar-
heill“ — þetta var aðeins áfangi að
settu marki, sem er að lausn fáist
á málinu. Þetta svar sýndi mér
áræði og æðruleysi Haraldar. Góðir
kostir það. Andbyrinn var ekki það
versta, hann var til að skerpa vit-
und, aðeins skref að lausn þess sem
koma skyldi, þáttur í því að komst
að lokaniðurstöðu í flóknu og erfíðu
verkefni.
Ábyrgð var ríkur þáttur í fari
Haraldar, enda hefi ég fáum
kynnst, sem hafa verið eins virkir
og lagt eins mikinn metnað í að
ljúka þeim verkum, sem hann tók
að sér, þá var hvorki sparaður tími
né fyrirhöfn enda öll vanskil talin
til mikils vansa á þeim bæ.
Mín kynni af Haraldi Hannessyni
eru bundin samtökum opinberra
starfsmanna um nokkurra ára bil,
eins og áður sagði, og í minning-
unni situr merkur stafnbúi, sem
ekki mátti vamm sitt vita og lét
ekki hringlandahátt ráða gerðum
sínum. Maður sem taldi sig eiga
heima inni á miðjum velli, en ekki
úti í túnfæti, maður með áræði og
sjálfstraust. Góðir kostir til að bera
af sér hret og holskeflur félagsmál-
anna.
Með söknuði kveð ég mætan
dreng, fallinn foringja Starfs-
mannafélags Reykjavíkurborgar.
Heildarsamtök opinberra starfs-
manna búa við skarð fyrir skildi.
Eftirlifandi eiginkonu og íjöl-
skyldu sendi ég mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Haraldar mun ég ætíð
minnast er góðs granna getið er.
Blessuð sé minning hans.
Einar Ólafsson
Með Haraldi Hannessyni er fall-
inn einn af okkar miklu félagsmála-
mönnum .
Ég kynntist honum skömmu eftir
að hann varð formaður í Starfs-
mannafélagi Reykjavíkurborgar
1982 og hef átt við hann mikið
samstarf, þó sérstaklega síðustu tvö
árin eftir að ég tók sæti í stjórn
félagsins og sem formaður Úlfljóts-
vatnsnefndar.
Haraldur var mikill elju- og at-
hafnarmaður sem kom vel fram í
störfum hans öllum, félagsmálum
sem og öðru. Þó oft hafi ég ekki
verið sammála honum um mál og
leiðir hef ég með árunum lært að