Morgunblaðið - 26.07.1990, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. JÚLÍ 1990
Maðurinn minn,
lést 24. júlí.
t
ÓSKAR GÍSLASON
Ijósmyndari,
Ingibjörg Einarsdóttir.
t
Móðir okkar,
JENNÝ GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést þann 24. júlí á Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund.
Jarðarförin auglýst síðar.
Börn hinnar látnu.
t
Bróðir okkar,
ÞORSTEINN ÞORSTEINSSON
frá Háholti,
Mánagötu 21,
andaðist á Hvítabandinu 24. júlí.
Systkinin.
Systir okkar og mágkona,
SVANFRÍÐUR SVEINSDÓTTIR,
lést 22. júlí.
Petra Hákansson,
Pála Sveinsdóttir,
Camilla Sveinsdóttir, Sigurður B. Finnbogason,
Björg Sveinsdóttir, Halldór Guðmundsson.
t
Eiginkona mín, móðir okkar og tengdamóðir,
GUÐBJÖRG EYJÓLFSDÓTTIR,
Hraunbæ 50,
Reykjavík,
andaðist á Landspítalanum þann 24. júlí.
Axel Eiríksson,
synir og tengdadóttir.
t
Föðursystir mín, _
HALLDÓRA S. BACKMANN JÓNSDÓTTIR,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður T ómasarhaga 42,
Reykjavík,
andaðist á Landspítalanum mánudaginn 23. júlí 1990.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jón Friðgeir Magnússon.
t
Útför
SIGRIÐAR EYJÓLFSDÓTTUR,
kaupkonu,
Suðurbraut 6,
Hafnarfirði,
fer fram frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði föstudaginn 27. júlí kl. 10.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Elísabet Böðvarsdóttir,
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐLAUG MARGRÉT GUÐMUNDSDÓTTIR,
er andaðist á Hrafnistu laugardaginn 14. þ.m., verður jarðsungin
frá Áskirkju þriðjudaginn 31. þ.m. kl. 10.30 f.h.
Elín Jónsdóttir, Halldór Kristensen,
Ármann G. Jónsson, Anna Benediktsdóttir,
Guðmundur Jónsson, Jóna Gróa Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
INGÓLFS HANNESSONAR,
Sunnubraut 48,
Kópavogi,
fer fram frá Kópavogskirkju föstudaginn 27. júlí kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hins látna, er bent á hjúkurnaheimilið
Sunnuhlíð.
Sigriður Runólfsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Margrét Steingríms-
dóttir - Minning
Fædd 13. október 1920
Dáin 18. júlí 1990
Hinn 18. júlí sl. lést í Reykjavík
Margrét Steingrímsdóttir, fyrrver-
andi félagsráðgjafi hjá Reykjavík-
urborg, tæplega sjötug að aldri.
Margrét fæddist í Reykjavík 13.
október 1920, dóttir hjónanna
Eggrúnar Arnórsdóttur og
Steingríms Guðmundssonar,
prentsmiðjustjóra, í Reykjavík.
Eggrún var dóttir séra Arnórs
Ámasonar og seinni konu hans,
Ragnheiðar Eggertsdóttur Eggerz.
Steingrímur var sonur Guðmundur
prests í Gufudal og Rebekku Jóns-
dóttur, bónda og alþingismanns á
Gautlöndum. Eru ættir beggja
hjónanna þekktar fyrir gáfur og
athafnasemi á flestum sviðum
þjóðlífsins.
Fundum okkar Margrétar bar
fyrst saman haustið 1929 er við
settumst í 4. bekk Austurbæjar-
skólans. Hann var þá ófullgerður,
aðeins kennt í fáum stofum og
gengið inn í hann að vestanverðu.
Kennslan var frá kl. 3-6 en handa-
vinnu og leikfimi urðum við að
sækja í Miðbæjarskólann. Ég
minnist þess ekki, að það hafi þótt
tiltökumál í þá daga. Við höfðum
ágætan kennara, Sigríði Hjartar-
dóttur, sem hafði gott lag á okkur
og öllum þótti vænt um. Þegar
þetta gerðist, var skólaskyldan
miðuð við 10 ára aldur. Þetta var
fyrsta skólaár okkar tvíburanna
og tveggja jafnaldra frænkna okk-
ar í venjulegum barnaskóla. Bekkj-
arfélagarnir komu úr ýmsum átt-
um, en höfðu það sameinlegt að
búa í nágrenni skólans, vera sæmi-
lega læs og skrifandi og kunna
eitthvað í reikningi.
Fljótlega tókum við frænkur eft-
ir lítilli, grannvaxinni stúlku, sem
var nýkomin frá Danmörku, þar
sem hún hafði dvalist í nokkur ár
með foreldrum sínum og systur og
gengið þar í skóla. Fór mikið orð
af því hvað hún væri dugleg og
vel að sér. Voru það orð að sönnu.
Hún hafði sig þó ekki mikið í
frammi, var frekar dul, og brátt
komumst við að því, að hún gekk
ekki heil til skógar. Hún þjáðist
af asma og var því oft ijarver-
andi. Þetta var eini veturinn okkar
Guðrúnar í Austurbæjarskólanum,
því að næsta vetur settumst við í
Miðbæjarskólann, þar sem við átt-
um skólasókn.
Þremur árum seinna lágu leiðir
okkar Margrétar saman á ný, er
við settumst í 1. bekk Menntaskól-
ans að afloknu inntökuprófi. Þar
vorum við síðan í 6 vetur í sama
bekk. Menntaskólinn var á þeim
árum, eins og nú, strangur skóli.
Við höfðum afbragðskennara, sem
gerðu miklar kröfur til nemenda
sinna og ekki síður til sjálfra sín.
Þar nutu gáfur Margrétar sín vel.
Hún var alltaf meðal hinna efstu
í bekknum og virtist jafnvíg á allar
námsgreinar, en heilsan hafði ekki
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN ÞORKELSSON,
Grenimel 8,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík föstudaginn
27. júlí kl. 13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuð, en þeim, sem vildu minnast hins
látna, er bent á Krabbameinsfélagið.
Kristín Jónsdóttir,
Einar Jónsson,
Þorkell Jónsson,
Óskar Jónsson,
Þór Jónsson,
Örn Jónsson,
Svanborg Jónsdóttir,
Guðmundur Ingi Jónsson,
Ásgeir Jónsson,
Þorgerður Egilsdóttir,
Lilja Ólafsdóttir,
Kerstin Jónsson,
Elísabet Pétursdóttir,
Kristín Jónsdóttir,
Július Skúlason,
Guðrún Sigþórsdóttir,
Birna Jóhannsdóttir.
Ástkser eiginmaður minn, faðir, sonur, tengdafaðir og afi,
KRISTINN JÓEL MAGNÚSSON,
verktaki,
Álfaskeiði 14,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði, föstudaginn,
27. júlí kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er vinsamlegast bent á St. Jósefs-
spítala í Hafnarfirði.
Margrét Egilsdóttir
Magnús S. Kristinsson,
Viðar Kristinsson,
Ásta María Kristinsdóttir,
Þórður M. Kristinsson,
Sólrún Ósk Kristinsdóttir,
Marta Einarsdóttir,
og barnabörn.
Sigríður Baldursdóttir,
Guðbergur Garðarsson,
Magnhildur Pétursdóttir,
Magnús Sig. Kristinsson
Maðurinn minn, sonur, faðir, fósturfað-
ir, tengdafaðir og afi,
ALFRED GEORG ALFREDSSON
framkvæmdastjóri,
Vesturgötu 71,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Ytri-Njarðvfkur-
kirkju föstudaginn 27. júlí kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hin.s látna, er
vinsamlegast bent á Landssamtök hjartasjúklinga.
Lillian Simson,
Laufey Maríasdóttir,
Hervör Lúðviksdóttir, Óskar Guðjónsson,
Erna Lína Alfredsdóttir, Bjarni Kristjánsson,
Kristín Bára Alfredsdóttir, Þórður Ólafsson,
Alfred Georg Alfredsson, Björk Sigurðardóttir,
Guðrún Dröfn Emilsdóttir,
Ragna Björk Emilsdóttir
og barnabörn.
batnað, þótt Margréti léti ekki
deigan síga. Eftir gagnfræðapróf
settist Margrét í máladeild eins og
flestar stúlkumar gerðu. Þá voru
bara tveir bekkir í lærdómsdeild,
máladeild og stærðfræðideild, svo
að allir sambekkingarnir kynntust
vel. Þetta var skemmtilegur hópur,
rólegheitafólk og friðsamt. Samt
vomm við engir englar og áttum
það til að stríða kennurunum, eink-
um ef þeir voru ungir. Við vorum
52 sem urðum stúdentar 17. júní
1939. Veðrið var svo dásamlegt,
að okkur fannst við verða að leggja
land undir fót að lokinni skólaupp-
sögn og héldum suður í Hellisgerði
í Hafnarfirði. Nú dugar ekkert
minna en Mexíkó eða Madagaskar,
þegar nýstúdentar fagna prófi.
Margrét er sú níunda sem fellur
úr stúdentahópnum 1939 og fyrsta
bekkjarsystirin.
Haustið 1939 settist Margrét í
læknadeild Háskólans. Sóttist
henni námið vel að vanda og átti
aðeins einu eða tveimur prófum
ólokið til fyrrihluta prófs er hún
varð að hætta námi. Þrátt fyrir
mjög góðan árangur var ekki talið
ráðlegt að hún héldi áfram
heilsunnar vegna. Þetta hafa sjálf-
sagt orðið henni mikil vonbrigði,
þótt ekki léti hún á því bera.
Árið 1945 giftist Margrét Allan
L. Merson, prófessor í sögu við
háskólann í Southampton. Þau
voru barnlaus og skildu eftir 16
ára hjónaband. Margrét tók próf í
félagsráðgjöf við háskólann í Sout-
hampton og mun vera fyrsti há-
skólamenntaði félagsráðgjafi hér á
landi. Hún starfaði sem barna-
verndarfulltrúi í Hampshire í nokk-
ur ár og var síðan félagsráðgjafi
í Edinborg um skeið. Árið 1963
réðst hún til félagsmálastofnunar
Reykjavíkurborgar og starfaði þar
meðan heilsan leyfði fram til 1970.
Vann hún við einstaklings- og fjöl-
skylduráðgjöf jafnfrámt því sem
hún vann að skipulagningu heimil-
ishjálpar og heimilisþjónustu, sem
þá var að hefjast í Reykjavík.
Síðastliðin 20 ár átti Margrét
við mikla vanheilsu að stríða. Hún
bjó alltaf ein eftir að hún kom
heim frá Bretlandi. Kristjana, syst-
ir hennar, hússtjórnarkennari við
Hagaskóla, og börn hennar,
Margrét og Arnór Steingrímur,
sem voru Margréti mjög kær,
reyndust henni mjög vel og hjálp-
uðu henni eftir föngum. Sama má
segja um frændsystkini hennar,
einkum Jónínu Pálsdóttur og fjöl-
skyldu hennar. Guðrún Stefáns-
dóttir, bekkjarsystir okkar, og
Margrét voru mjög góðar vinkonur
og lét hún sér mjög annt um hana.
Þrátt fyrir erfið veikindi hafði
Margrét gaman af að hitta fólk.
Hún var ákaflega fróð og vellesin
og naut sín vel innan um vini óg
kunningja. Við bekkjarsystkinin
keppumst nú við að verða sjötug.
Hún hafði mikinn hug á að geta
haldið upp á sjötugsafmæli sitt í
haust og boðið okkur „stelpunum“
til veislu. Af því verður nú ekki,
en við munum allar minnast okkar
greindu og dugmiklu bekkjarsyst-
ur, sem öllum vildi vel og vildi
standa á eigin fótum, jafnvel leng-
uræn stætt var.
Ólöf Benediktsdóttir