Morgunblaðið - 04.10.1990, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. OKTÓBER 1990
32
Minning:
SigiuTÓs Guðmundsdótt-
ir Guðnabæ, Akranesi
Fædd 22. júní 1912
Dáin 27. september 1990
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Þessi bæn kom í huga okkar
þegar við fengum að vita að elsku
amma Rósa væri farin. Hún kenndi
okkur þessa bæn þegar við vorum
'vr*ítil kríli og bað okkur að fara með
hana áður en við færum að sofa.
Það er erfitt að trúa og hvað þá
■ að skilja að amma sé ekki meðal
okkar núna, hún sem var okkur svoN
mikið. Alltaf var hægt að fara til
ömmu þegar eitthvað bjátaði á, hún
var eins og klettur, huggaði og
hughreysti okkur öll.
Lífið var ekki alltaf dans á rós-
um, hún missti fyrsta barnið sitt
aðeins rúmlega tveggja ára gamalt.
Afi dó aðeins 58 ára að aldri, enn
verður amma fyrir áfalli þegar hún
missir hana Maren, ömmubarnið
sitt, sem var henni svo mikils virði.
Trú og vissa um eilíft líf og að hún
myndi hitta ástvini sína aftur hjálp-
aði henni mikið í sorg hennar.
Amma hafði brennandi áhuga á
andlegum efnum, Hafsteinn miðill
var henni einstaklega kær, sótti hún
fundi hjá honum eins og hún hafði
heilsu til og oft eftir að hún veikt-
ist bað hún okkur um að fá að
koma með á slíka fundi.
Okkur er minnisstætt þegar við
vorum lítil, hvað var gott að fá að
sofa hjá ömmu, fá kringlukaffi í
rúmið og spæld egg, það var sko
stjanað við mann i Guðnabæ, svo
ekki sé minnst á kjötsúpuna hennar
sem allir sóttu í.
Það er yndislegt að hugsa til
þess hvað amma átti í raun góða
að. Bömin hennar hugsuðu um
liana eftir að hún veiktist fyrir 10
árum og alltaf gaf Sigga systir
hennar sér tíma til að kíkja til henn-
ar og hvað henni ömmu þótti vænt
um það.
Við hugsum um það með trega
hvað ömmu þótti gott að hafa öll
barnabarnabörnin sín hjá sér, hvað
Fæddur 5. apríl 1931
Dáinn 24. september 1990
Hinsta kveðja frá eiginkonu,
börnum og barnabörnum
A þessum tímamótum viljum við,
með tregum huga, þakka honum
samfylgdina.
• Sárt er að skilja um sinn, en
minningin um ástríkan og ljúfan
föður, afa og eiginmann mun lifa
"'og eftir standa bjartar og blíðar
endurminningar um Ármann, sem
við munum geyma í hjörtum okkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Nú dagur þverr og nálgast nótt
til náða sem að kveður drótt,
ó, faðir Ijóss og alls sem er
gef öllum frið og hvíld í þér.
(Stgr. Thorst;)
í dag er iagður ríl hinstu hvíldar
kær bróðir minn. Ég er harmi sleg-
in og mér vefst tunga um tönn.
Ekki hvarflaði að mér er við sát-
um saman hönd í hönd í Áskirkju
við útför móður okkar fyrir réttum
tveim mánuðum, að við ættum ekki
eftir að hafa hann lengur hér á
henni fannst gaman þá. Hún potaði
í þau með stafnum sínum og skelli-
hló þegar þau reyndu að ná honum
af henni. Álltaf varð hún leið ef við
skömmuðum þau og bað hún okkur
að gera það ekki, þau væru svo lít-
il og þau væru henni svo mikið.
Okkur fínnst yndislegt að hafa
fengið að hafa hana hjá okkur þenn-
an tíma, það eru ófá kvöldin sem
við hugsuðum til hennar og að fá
að hafa hana hjá sér dag og dag
þegar þannig stóð á.
Megi Guð geyma elsku ömmu
Rósu. Minning hennar mun lifa með
okkur.
Með söknuði.
Barnabörnin
í dag fer fram frá Akraneskirkju
útför systur minnar, Sigurrósar
Guðmundsdóttur frá Guðnabæ Akr-
anesi. Lést hún í Borgarspítalanum
í Reykjavík 27. september sl.
Sigurrós var fædd 22. júní 1912
að Sigurðsstöðum, Akranesi, dóttir
hjónanna Kristínar Jónsdóttur og
Guðmundar Guðmundssonar. Var
hún 4. í röðinni af 10 börnum þeirra
hjóna. 2 börn átti Kristín frá fyrra
hjónabandi.
Á skömmum tíma hefur stórt
skarð verið höggyið í þennan stóra
systkinahóp þegar 4 systkini falla
frá á 3 árum og aðeins 5 mánuðir
á milli þeirra síðustu tveggja.
Rósa eins og hún var jafnan köll-
uð ólst upp í þessum stóra hóp.
Húsakynnin voru ekki stór á þess-
um tíma en samheldnin var mikil
með okkur systkinunum.
Rósa giftist 21. maí 1932 Jóni
Guðmundssyni trésmið frá
Guðnabæ hér1 í bæ, andaðist hann
árið 1965. Hann var mjög vel látinn
af öllum sem hann þekktu, góður
smiður, gamansamur, hlýr og léttur
í lund og vildi hann hvers manns
vanda leysa. Var hann góður vinur
okkar hjóna og átti margar ferðir
heim til okkar að fá kaffisopa og
spjalla.
Þau hjón eignuðust 7 börn. Elsta
barnið misstu þau tæpra 3 ára en
meðal okkar. Þó vissi ég að hann
var sársjúkur, en gamalt mein hafði
tekið sig upp.
Foreldrar okkar voru hjónin Jón
J. Ármannsson stýrimaður, fæddur
23.11. 1889, dó 20.7. 1987, og
Guðlaug M. Guðmundsdóttir fædd
14.8. 1900, dó 14.7. 1990.
Þau eignuðust þijú börn. Elst er
Elín (sú er þessar línur ritar), þá
Ármann, sem nú er kvaddur, og
Guðmundur.
Hugurinn reikar ósjálfrátt meira
en hálfa öld aftur til bernskuáranna
þar sem við áttum í skjóli ástríkra
foreldra bjarta og góða daga. Við
á efri hæðinni, amma og afi og öll
föðursystkinin á neðri hæðinni, já,
sannkölluð kjarnafjölskyída.
Margs er að minnast, sem of langt
væri að telja upp hér. Ármann bróð-
ir minn var sérlega dagfarsprúður
og drengur góður og snyrtilegur svo
af bar, samviskusamur og vandvirk-
ur við það sem hann tók sér fyrir
hendur. Það var eins og fagmaður
stæði þar að verki, svo vel skilaði
hann öllu sem hann vann að enda
ber heimili hans því fagurt vitni.
Það var hans stóra gæfuspor í
lífinu er hann gekk að eiga unnustu
sína, Önnu Benediktsdóttur, þann
16. apríl 1960. Ármann og Ánna
urðu strax svo samstiga og sam-
hent að varla var annað nafnið
nefnt að hitt nafnið fylgdi ekki með
og saman stóðu þau í að fegra og
síðan koma: Guðríður, hennar mað-
ur Pétur Elísson, Guðmundur, hans
kona Ingunn Ivarsdóttir, Kristín,
hennar maður Allan Sveinbjörns-
son, Hildur, hennar maður Val-
mundur Eggertsson, Valur, hans
kona Elín Geirsdóttir, Guðrún,
hennar maður Davíð Aðalsteinsson.
Barnabörnin eru orðin 22, barna-
barnabörnin eru 23. Afkomenda-
hópurinn er orðinn stór. Einnig
dvaldi á heimilinu móðir Jóns meðan
hún lifði. :
Jón og Rósa bjuggu öll sín bú-
skaparár í Guðnabæ. Mikill gesta-
gangur var hjá þeim alla tíð. Þang-
að voru alltaf allir ýelkomnir. Það
var nóg að gera fyrir Rósu með
allan þennan barnahóp en aldrei
heyrðist hún kvarta. Rósa var létt
í lund,_ gamansöm og vinnusöm
mjög. Ég sem þessar línur rita var
heimagangur á heimilinu sem barn.
Átti það að heita að ég væri að
passa en ég hef nú kannski ekki
verið mjög dugleg við það. Þegar
ég var sjálf komin með börn sóttu
þau mjög að komast að Guðnabæ
því þar var alltaf svo mikið að
krökkum að leika sér við. Svo bætt-
ust barnabörn þeirra hjóna við,
sóttu þau mikið til a'fa og ömmu.
Eftir að Jón lést fór Rósa að
vinna utan heimilis, bæði í frysti-
húsi og í mötuneyti í Hvalfirði. Hún
veiktist 1968 og þurfti að fara til
Englands í hjartaaðgerð. Guðríður
dóttir hennar dvaldi hjá henni allan
tímann. Rósa náði sér nokkuð vel
eftir þessa aðgerð og komst til
vinnu á nýjan leik og stundaði hana
bæta heimili sitt hvort á sinn hátt.
Ármann og Anna eignuðust þijú
indæl og góð börn, en þau eru
Díana, Anna Dóra og Brynjar, sem
öll eru uppkomin og hafa stofnað
sín eigin heimili. Barnabörnin eru
orðin fjögur, tvær stúlkur og tveir
drengir. Ármann elskaði ykkur öll,
það sá ég vel. Barnabörnin hænd-
ust að honum og hann umvafði þau
kærleika sínum.
Elsku Anna mín, við eigum öll
um sárt að binda, sárastur er harm-
ur þinn og barnanna, enda búin að
eiga saman yfir þrjá áratugi. Það
er sagt að trúin flytji fjöll og ég
veit að trúna skortir þig ekki, hún
býr í hjarta þínu.
Ef kærleikann vantar þá er.tómá-
rúm. Ég bið góðan Guð að milda
sársaukann og þerra tregatárin.
Minningin um tryggan og góðan
í 10 ár. Þá fær hún heilablóðfall
og varð máttlítil en ekki gafst Rósa
upp. Sýnir það hve kraftmikil kona
hún var. Þetta var erfiður tími fyr-
ir hana, oft var hún mikið veik.
Ekki hafði það verið vani hennar
að vera upp á aðra komin en þann-
ig fór það nú samt. Börnin hennar
hafa verið alveg einstök, höfðu þau
hana til skiptis hjá sér og önnuðust
hana. Ekki létu barnabörnin sér
síður annt um ömmu sína en þau
tóku hana til sín ef á þurfti að
halda. Við þessa lömun sína mátti
hún búa í 10 ár. Því hefur hún
eflaust verið hvíldinni fegin. Dóttir
hennar sagði við mig: „Mikið sökn-
um við hennar mömmu, hún var
alltaf svo jákvæð og þægileg, aldrei
heyrðist frá henni styggðaryrði.“
Þegar við systurnar komum tily
hennar var það alltaf sama hlýja
brosið sem mætti okkur og gerði
hún að gamni sínu eins og hún
hafði getu til.
Við systurnar frá Sigurðsstöðum
viljum færa börnum hennar sér-
stakar þakkir fyrir hve vel þau önn-
uðust móður sína öll þessi ár. Ég
og mín fjölskylda vottum börnum
hennar, tengdabörnum og aðstand-
endum öllum okkar dýpstu samúð
og biðjum þeim Guðs blessunar.
Ester Guðmundsdóttir,
Akranesi
í dag kveðjum við ömmu okkar,
Sigurrós Guðmundsdóttur. Um
hana eigum við margar góðar minn-
ingar og langar okkur að minnast
hennar með fáeinum línum.
Á okkar yngri árum fórum við
mörg sumur í ferðalög með pabba,
mömmu og ömmu Rósu. Þá vakti
amma okkur ætíð með kaffi í svefn-
pokann en hún hafði vanið okkur á
unga aldri á kaffidrykkju. Einnig
var hún óþreytandi við að tína
steina ásamt okkur krökkunum sem
við síðan settum á gólfið í bílnum.
Oft var orðið lítið pláss á gólfinu
þegar heim kom og eitt sinn á Stein-
grímsfjarðarheiði var bíllinn orðinn
svo þungur að við þurftum að ganga
upp á heiðina til að bíllinn tæki
ekki niðri á leiðinni. Þegar heim
kom þvoði amma steinana og rað-
aði á hillu í eldhúsinu. Amma Rósa
var alveg einstök á þessum ferðum
og eitt sinn á Tjörnesi þegar við
sáum trillukarla koma úr róðri,
datt ömmu í hug að upplagt væri
að hafa ýsu í kvöldmatinn. Engum
eiginmann, föður, afa og bróður
mun fylgja okkur meðan við lifum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Um leið og ég kveð kæran bróð-
ur er ég beðin fyrir kveðjur frá eig-
inmanni mínum, börnum okkar og
fjölskyldum þeirra.
Við þökkum samfylgdina.
Ella systir
Með örfáum orðum viljum við
minnast ástkærs mágs og svila,
Ármanns G. Jónssonar, er snögg-
lega hefur kvatt þess jarðvist.
Ármann Guðni fæddist í Reykja-
vík 5. apríl 1931, sonur hjónanna
Jóns Ármannssonar og Guðlaugar
Guðmundsdóttur, sem nú eru bæði
látin. Var hann næst yngstur barna
þeirra en hin eru: Elín, gift Halld-
óri Christensen, og Guðmundur,
giftur Jónu Gróu Sigurðardóttur.
Ármann giftist systur minni og
mgkonu, Önnu, dóttur Benedikts
Sveinssonar frá Firði i Mjóafirði,
en hann er látinn fyrir nokkrum
árum, og konu hans, Sesselju
Sveinsdóttur.
Anna og Ármann bjuggu í
ástríku og farsælu hjónabandi og
einguðust þau sérlega hlýlegt og
fallegt heimili.
Þeim varð þriggja barna auðið:
Elst er Sesselja Díana, fædd 4. febr-
úar 1960, gift Ellert Helga Sigurðs-
syni og eiga þau tvo syni, Arnar
Sigurð og Birki Frey. Næst er Anna
Dóra, fædd 24. júlí 1963, sem á
eina dóttur, Þóru Kolbrúnu. Yngst-
Armann G. Jóns-
son - Minning
öðrum hefði dottið í hug að sjóða
heila ýsu í tjaldi og það í rigningu.
Öll höfðum við mjög gaman af þess-
um ferðum og eigum frá þeim
margar góðar minningar.
Alltaf fórum við upp í Guðnabæ
til ömmu Rósu á jóladag og fengum
þá hangikjöt og ijómabúðing og
varð engin breyting á því þrátt fyr-
ir veikindi hennar. Eftir að amma
veiktist skiptist hún á að vera hjá
börnum sínum. Amma kvartaði
aldrei og þó að maður héldi á stund-
um að hún fylgdist ekki mikið með
kom yfirleitt annað í ljós og hafði
hún oft ákveðnar og skemmtilegar
skoðanir á mönnum og málefnum.
Hún hafði mjög gaman af barna-
barnabörnunum og uppátækjum
þeirra. Mest dálæti hafði hún þó á
þeim sem okkur fannst óþekkust.
En nú er amma farin frá okkur
og er erfitt að hugsa sér tilveruna
án hennar en við vitum að nú líður
henni vel og hún vakir yfir okkur.
Við þökkum elsku ömmu fyrir
þær yndislegu stundir sem við átt-
um saman. Guð geymi hana.
Ingibjörg, Sigurjón og
Eggert Valmundarbörn
Elsku amma Rósa er dáin. Amma
sem var alltaf svo ljúf og góð.
Amma sem var alltaf tilbúin til að
gefa. Amma sem mátti reyna svo
margt um ævina, þ. á m. að vera
sjúklingur síðustu tíu árin sem hún
lifði. Aldrei heyrði maður hana
kvarta fyrir sína hönd, en hún hafði
alltaf áhyggjur af því að hún væri
byrði á öðrum.
Minningar um elsku ömmu mína
hafa hrannast upp í huga mér þessa
síðustu viku. Minningar sem ég á
alltaf eftir að varðveita í huga
mér. Minningar eins og þegar ég
var að vinna með henni hjá íslensk-
um aðalverktökum í Hvalfirði. Hún
var matráðskona þar áður en hún
fékk áfallið fyrir tíu árum. Hún
amma var sko ekki að fara út í
bakarí og kaupa brauð og kökur
heldur bakaði hún allt sem til þurfti.
Og ósjaldan var heitt kakó með
kaffibrauðinu til að ylja starfs-
mönnunum. Amma gat aldrei feng-
ið sig til að henda mat svo hún
reyndi ávallt að fá mig til að borða
það sem hún gat ekki nýtt aftur.
Ég átti oft í mesta basli með að
útskýra fyrir henni að að ég væri
að reyna að passa upp á línurnar.
Eftir áfallið 1980 var amma Rósa
ur er Brynjar, fæddur 25. maí 1965,
í sambúð með Tínu Marie Johnson,
þeirra dóttir er Natasha Björk.
Ármann heitinn vann við bygg-
ingariðnað í mörg ár og reyndist
traustur og samviskusamur starfs-
kraftur. Til marks um það skipti
hann sjaldan um vinnuveitendur.
Eitt af áhugamálum hans var að
taka myndir og minnumst við
margra ánægjustunda á heimili
þeirra hjóna við að skoða þær.
Ármann var glæsilegur ásýnd-
um, hár og grannur, brúneygður
og dökkur yfirlitum og ávallt snyrti-
maður í hvívetna. Að eðlisfari var
hann dagfarsprúður og hæglátur
maður og flíkaði ekki tilfinningum
sínum.
Hann var gleðimaður í kunn-
ingjahópi og eigum við margar
ógleymanlegar gleðistundir með
þeim hjónum. Unun var að horfa á
þau dansa, en auðsjáanlegt var að
þau höfðu yndi af músík og að taka
dansspor.
Ármann var sérlega barngóður,
því fengu börnin okkar að kynnast,
og nú síðast litlu afabömin hans.
Sár er söknuður okkar allra, en
það er huggun harmi gegn að minn-
ingin um góðan dreng mun lifa.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku Anna, Díana, Anna Dóra,
Brynjar ög aðrir ástvinir. Hugljúfar
samúðarkveðjur.
Megi góður Guð gefa ykkur
styrk.
Blessuð sé minning Ármanns G.
Jónssonar.
Sveinn Benediktsson og
Guðríður Guðbjartsdóttir,
Neskaupstað.