Morgunblaðið - 22.05.1991, Síða 49

,M.QRfciUNB]iAÐID MÍPYíKU.DAGUR 2fo jMAÍ; 1991
49
Jensína K. Guðmunds-
dóttir - Minning
Fædd 14. október 1928
Dáin 14. maí 1991
Hér sit ég með penna í hönd og
læt hugann reika. Minningar svo
ótalmargar, allar góðar um, einstaka
vinkonu. Mig langar að festa á blað
örlítið brot af þeim.
Okkar kynni hófust fyrir hálfum
fimmta tug ára er við vorum í Glímu-
félaginu Ármanni ungar og upprenn-
andi fimleikastjörnur á þess tíma
mælikvarða. Það voru yndisleg ár í
hópi góðra félaga, sem æfðu saman,
ferðuðust saman innanlands og utan
og eru þau bönd ennþá órofin. Því
til sanninda má bæta hér við að ein
úr hópnum hringdi og bað um að
fram kæmu sérstakar samúðar-
kveðjur til eiginmanns og fjölskyldu
frá þeim.
Svo tók alvara lífsins við. Unnust-
arnir komu inn í myndina. Urðu
þeir einnig góðir vinir. Hefur þessi
einstaka gagnkvæma vinátta haldist
síðan og ekki borið skugga á.
Ung að árum giftist hún eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Ásgeiri Sig-
urðssyni ættuðum úr Grindavík,
miklum mannkostamanni og góðum
dreng.
Þetta var þeirra stóra gæfuspor
því betra hjónaband er vandfundið.
Þar fór gagnkvæm ást og virðing.
Svo samrýnd voru þau að þar sem
annað fór, var hitt ekki langt undan.
Þau stofnuðu heimili á Grettisgötu
20B í húsi foreldra hennar. Lítið til
að byija með en smástækkuðu við
sig og eiga nú tvær efri hæðirnar í
þessu gamla fallega húsi, sem þau
hafa endurbætt, svo sómi er að.
Þau eignuðust íjóra syni, sem
gaman var að sjá vaxa úr grasi.
Þrír elstu synimir hafa lokið há-
skólanámi, giftir og hafa stofnað
heimili og eignast börn. Sá yngsti
er enn í foreldrahúsum ógiftur, ér
hann í námi. Tengdadæturnar þijár
eru einnig með sína háskólagráðu,
hver á sínu sviði. Sjá má að það er
stór hópur nýtra þjóðfélagsþegna,
sem útaf þeim er kominn. Barna-
börnin eru sex talsins.
Hún var dóttir Lilju Magnúsdóttur
og Guðmundar Finnbogasonar járn-
smiðs á Grettisgötu 20B. Þar ólst
hún upp í góðum og glöðum systk-
inahópi, sem samanstóð af fimm
systrum og einum bróður sem lést
fyrir nokkrum árum, langt um aldur
fram. Er hún númer tvö sem kveður
úr þessum óvenjulega samrýmda
hópi.
Fyrir þremur árum varð fyrst
vart þess sjúkdóms sem læknavís-
indunum hefur enn ekki tekist að
ráða bót á. Þá fór hún í sína fyrstu
aðgerð. Tókst hún svo vel að allir
iiföu í voninni um varaniegan bata.
Sú von brást. í janúar fyrir rúmu
ári gekkst hún undir höfuðaðgerð.
Var hún sprottin upp og komin í
vinnuna á ótrúlega skömmum tíma.
I vinnuna varð hún að komast, ann-
að var svik við vinnuveitandann.
Önnur aðgerð u.þ.b. tveimur mánuð-
um síðar og sama sagan, upp spratt
hún og í vinnuna og allt fram í ágúst
gat hún komist í vinnu, reyndar
ekki fullan vinnudag. Var það henni
mjög mikils virði. Hún vann seinustu
tíú árin í barnafataverzluninni Þum-
alínu. Var hún besti vinnukraftur
sem völ er á. Stundvís, heiðarleg og
hugsaði alltaf hag verslunarinnar
sem bestan og mestan. Það hlýt ég
að geta borið vitni um, þar sem við
unnum þar saman í hartnær tíu ár.
Þá hófst baráttan. Hún var sannköll-
uð hetja, aldrei var kvartað og alltaf
stutt í glensið enda lundin létt. En
hún stóð ekki ein. Eiginmaðurinn
var til staðar. Vakti yfir henni,
hjúkraði og létti henni stríðið eins
og best varð á kosið á sinn einstæða
og óeigingjarna hátt. Þar komu fram
hans góðu kostir, sem hann á marga
í ríkum mæli.
Heima var hún þar til hún varð
að fara á spítala, aðeins þremur
dögum fyrir andlát sitt þann 14.
þessa mánaðar. Þar var henni hjúkr-
að af yndislegu starfsfólki, sem gerði
allt til að lina þrautir hennar.
Þar vöktu eiginmaður, synir og
tengdadætur yfir henni þar til yfir
lauk. Ekki má gleyma heimahjúkr-
* uninni. Þar fór greinilega starfsfólk
með köllun, Eiga þær stúlkur miklar
þakkir skildar fyrir þá einstöku
umönnun, sem þær leysa af hendi
með þvílíkri mildi og ástúð að unun
var á að líta.
Hún var einstakur persónuleiki,
sá alltaf björtu hliðarnar á hlutun-
um, alltaf fyrst að taka málstað
þess sem hallað var'á. Gjafmildi var
einn af hennar góðu eiginleikum og
allt þar til hendurnar hættu að gegna
Kveðjuorð:
Arnþór Sigtryggsson
Það eina sem við megum ganga
út frá með vissu er dauðinn, en oft
kemur hann sem reiðarslag yfir okk-
ur, sérstaklega þegar svo ungir og
hraustir menn í blóma lífsins falla-
frá eins og Arnþór Sigtryggsson,
Addi, var. Við sem sitjum eftir og
getum ekkert að gert spyijum „hver
er tilgangurinn", en almættið eitt
veit það.
Addi, Ditta og strákarnir komu í
heimsókn kvöldið áður en hann átti
að leggjast inn á spítala til að fara
í smáaðgerð.
Maðurinn minn, Teitur, og Addi
ætluðu að skreppa norður að Laug-
um, og fagna 20 ára útskriftaraf-
mæli. En sá sem öllu ræður tók
völdin í sínar hendur og Addi vakn-
aði ekki til lífsins aftur eftir aðgerð-
ina.
Addi og Teitur kynntust að Laug-
um árið 1970 og voru þeir góðir
félagar eftir það.
Addi var hraustur og dugmikill
drengur sem alltaf þurfti að vera
að framkvæma mikið. Hann og Ditta
stóðu saman sem eitt að öllu sem
var gert, hvort sem var húsbygging-
um eða í atvinnumálum, en þau
hafa verið með sjálfstæðan atvinnu-
rekstur í mörg ár.
Elsku Ditta mín, það eru erfiðir
tímar framundan hjá þér og bömun-
um að láta allt ganga sinn eðlilega
veg áfram, og megi Guð almáttugur
styðja og hjálpa ykkur á þessum
erfiðu vegamótum lífs ykkar.
Með þessu fátæklegu orðum
kveðjum við góðan og yndislegan
dreng, Arnþór Sigtryggsson.
I gegnum móðu og mistur
ég mikil undir sé.
Ég sé þig koma Kristur,
með krossins þunga tré.
Af enni daggir dijúpa,
og dýrð úr augum skín.
Á klettinn vil ég kijúpa
og kyssa sporin þín,
(D.St.)
Teitur Eyjólfsson,
Lovísa Viðarsdóttir.
henni (eins og hún sagði) sat hún
og pijónaði og heklaði litlar flíkur
til að gefa.
Barnabörnin, hennar sólargeislar,
fóru ekki varhluta af því. Það var
hennar gleði að gefa. Má segja að
heimili þeirra hjóna hafi verð mið-
stöð fjölskyldu, frænda og vina. Þar
var gott að koma og vera ein úr
hópnum.
Nú þegar sorgin knýr dyra og
tómið virðist svo stórt og dimmt,
verum þá minnug allra gleðistund-
anna sem hún veitti í lífínu. Þá hljót-
um við að gleðjast yfir að hafa átt
hana að vini.
Við sendum eiginmanni, sonum,
tengdadætrum, barnabörnum, systr-
um og öðrum frændum og vinum
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum þann sem öllu ræður að
styrkja ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Megi þessi einstaka vinkona okkar
hvíla i friði.
Hafi hún þökk fyrir samfylgdina.
Fríða og Jóel
Mér er það ljúft að minnst mág-
konu minnar Diddu, sem andaðist
14. maí síðastliðinn. Það er okkur
mikill missir sem voru vinir hennar,
að heyra ekki lengur smitandi hlát-
urinn, og fá ekki lengur notið hlýj-
unnar sem henni var svo eiginleg.
Fjölskyldur okkar tengdust sterkum
vináttuböndum, sem styrktust eftir
því sem árin liðu. Sameiginlegt
áliugamál ferðalög og stangveiði
styrkti stoðimar.
Marga dásamlega sumardaga átt-
um við saman í Húnavatnssýslunni
við veiðar, að ógleymdum stundun-
um með góðum félögum að • veiði
lokinni, þegar eldri og yngri veiði-
menn koma í hús þreyttir og svang-
ir. Þá var gott að eiga Diddu að.
Það kom mér ekki í hug að sumar-
ferðin í fyrra yrði síðasta ferð okkar
allra saman. Við vissum þó að Didda
hafði veikst af þeim sjúkdómi sem
dró hana til dauða langt um aldur
fram. Við héldum öll í vonina.
En sá sem allt sigrar að lokum
gaf engin grið. Didda var vinmörg,
hún átti auðvelt með að umgangast
fólk. Það laðaðist að henni vegna
persónutöfra hennar, hún átti alltaf
rúm í sínu stóra hjarta.
Allt frá barnæsku átti Didda
heimili sitt á Grettisgötu 20b. Fyrst
hjá foreldrum sínum Guðmundi
Finnbogasyni og Lilju Magnúsdótt-
ur. Didda var þriðja í sex systkina-
hóp, fimm systur og einn bróðir
Finnbogi sem dó í blóma lífsins. Ung
giftist Didda eftirlifandi manni sín-
um Ásgeiri Siguðssyni. Þau eign-
uðust fjóra drengi. Elstur þeirra
Guðmundur læknir kvæntur Gerði
Colot. Kristján arkitekt kvæntur
Magdalenu Olafsdóttur. Ásgeir BA-
próf í ensku kvæntur Ardísi Henriks-
dóttur. Yngstur er Birgir Rafn nemi
í matreiðslu sem er enn í foreldra-
húsum. Barnabörnin eru orðin 6. Það
var oft gestkvæmt á Grettisgötunni
hjá Diddu og Geira. Þangað var allt-
af gott að koma og njóta gestrisni
þeirra. Ekki er of mælt að segja að
þar hafi „Grettisgötuættin“ átt sér
heimahöfn í öllum veðrum. Ég vildi
að ég gæti tjáð Geira og fjölskyldu
hans samúð mína með orðum en á
slíkri stundu eru orð einhvernveginn
hjómið tómt.
Marteinn Þór Viggósson
Allt, sem mest ég unni og ann
er í þínum faðmi bundið.
Allt það, sem ég fegurst fann
fyrir berst og heitast ann,
allt, sem gert fékk úr mér mann
og til starfa kröftum hrundið,
allt, sem mest ég unni og ann,
er í þínum faðmi bundið.
(Sigurður Jónsson frá Amarvatni)
Með þessu ljóði kveðjum við
mömmu og þökkum henni allt það
sem hún var okkur. Orð geta ekki
lýst því sem okkur býr í bijósti en
hver og einn okkar geymir í hjarta
sínu minningar um yndislega konu,
mömmu, ömmu og vin og munum
varðveita þær um ókomna tíð.
Mamma hafði óvenjulega létta
lund og lífgaði upp á umhverfí sitt
hvar sem hún kom með smitandi
hlátri sínum. Hún var einstök
manneskja sem geislaði af lífsgleði
og krafti. Mamma var mjög heilsu-
hraust allt fram til ársins 1988.
Fram að þeim tíma munum við
ekki eftir henni rúmliggjandi af
veikinda völdum. Þetta ár gekkst
hún undir aðgerð vegna sjúkdóms
síns og virtist aðgerðin takast vel,
en í ársbyijun 1990 knúðu veikind-
in aftur að dyrum og gekkst hún
undir tvær höfuðaðgerðir með
stuttu millibili. Á milli aðgerða og
eftir þá seinni stundaði mamma
áfram vinnu sína við afgreiðslu í
barnafataversluninni Þumalínu.
Það var svo á haustdögum að
heilsu hennar hrakaði það mikið að
hún varð að hætta að vinna. Hún
var meira og minna við rúmið næstu
mánuði og'átti það nú ekki vel við
hana. Aldrei heyrðist hún þó kvarta
undan hlutskipti sínu og hafði að
venju meiri áhyggjur af öðrum en
sjálfum sér. Alltaf var jafn stutt í
fallega brosið. Pabbi stóð eins og
klettur við hlið hennar allan tímann
og var henni sú stoð sem ein mann-
eskja getur verið annarri enda voru
þau einstaklega samrýmd hjón. Þau
létu sig ekki vanta á mikilvæg
mannamót innan fjölskyldunnar.
Samvinna þeirra var einstök, hug-
rekki og viljastyrkur mömmu og
óbilandi þrek og umhyggja pabba
fleytti þeim yfir margan erfíðan
hjallann. Mamma trúði því alltaf
að hún myndi sigrast á sjúkdómnum
og segir það mikið um baráttuþrek
og lífsvilja þessarar einstöku konu.
Eitt það síðasta sem mamma sagði
var: „Hver hefði trúað þessu.“
Mamma var ekki bara góð móðir
og tengdamamma, hún var einnig
einstök amma barnanna okkar.
Amma Didda eins og börnin kölluðu
hana var alltaf að læða einhveiju
að þeim og var alltaf passað upp á
að gera ekki upp á milli. Ef við
spurðum um tilefni, stóð aldrei á
svarinu: „Þetta er nú bara smá fyr-
irfram afmælisgjöf." Mamma var
mjög fjölskyldurækin og vildi alltaf
hafa okku öll í kringum sig. Grettó
var miðstöð fjölskyldunnar. Á
sunnudögum var gjarnan hóað í
hópinn til þess að borða saman,
ekki síður eftir að hún var orðin
veik og naut hún þá dyggrar aðstoð-
ar pabba við matseldina. Þetta elsk-
aði mamma og við öll.
Mamma var vinamörg. Einstakt
var samband þeirra systranna að
ógleymdri „hálfsysturinni“ og
reyndust þær allar henni vel í veik-
indum hennar. Stórt skarð er nú
höggvið í þennan hóp.
Við viljum þakka starfsfólki
heimahlynningar fyrir einstaka að-
hlynningu og nærgætni, sem og
starfsfóiki deildar 11E á Landspít-
alanum. Einnig færum við Anne
þakkir fyrir aðstoðina og hlýjan
hug.
Þá viljum við eldri bræðurnir
minnast á dugnað yngsta bróðurins
við umönnun mömmu. Sýndi hann
mikla fómfýsi og mikið sálarþrek
af svo ungum manni.
Pabbi, sem veitti mömmu betri
aðhlynningu og meiri ást en nokkur
annar var fær um, á um sárast að
binda. Megi algóður Guð styrkja
hann í sorginni.
Söknuðurinn er sár og tómleikinn
er mikill, en minningarnar um ynd-
islega móður eru margar að ylja
sér við, og með þær í farteskinu
munum við horfa bjartsýnir fram á
veginn. Mamma hefði viljað það.
Ég þekkt hefi vetrarins hörku og hjam,
og haft af eldsglóðum kynni,
en þó er ég alltaf sem óhamað bam,
andspænis minningu þinni.
(Indriði Þórkelsson)
Birgir, Ásgeir, Kristján
og Guðmundur.
400 ástæður fyrir IBM AS/400