Morgunblaðið - 24.12.1991, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. DESEMBER 1991
21
BARNAEFNI
JOLIN
UM
...stjarnarr
mín og
tjaman þín..
f ...Liggur X
í jötunni
lávarður heims...
STAFARUGL
...hann tigna
himins
herskarar...
Hér eru sex orð
sem öll minna \
á einn eða
annan hátt, v
á jólin. Orð-
in eru falin i
í öllum stöf- í
unum, og
geta staðið á .
ská, verið f
skrifuð lóð- \ j
rétt eða lárétt v|
og verið stöf-
uð afturá-
bak eða Jk
áfram. . ■/ “
...í lágan
stall var
lagður hann...
JOLALAG
í nótunum eru hlutar af j
versumíþekktumjóla- J k
I notunum eru hlutar af
versum í þekktum jóla-
sálmum. Þekkirðu hvaða
jólasálmar þetta eru?
hlutum og búið þannig til eins kon-
ar „jólagjafir“. Ef þið pakkið í
mörg lög af pappír verður þetta
erfiðara. Sá sem er hann á nú að
reyna að finna út hvað er í pakkan-
um. Aðeins má nota hendurnar og
best er að hafa bundið fyrir aug-
un. Sá sem getur —
rétt uppá flest-

um pökkunum
vinnuYlttfmmF*#*

AVfc
Æ

ugt. Og þegar fyrri stúlkan stansaði alveg
varð hin að taka í sig kjark og ganga fram-
hjá henni.
Þá sagði stúlkan sem stóð kyrr - við
ættum kannski að vera samferða?
Utlenda stúlkan varð undrandi, en svar-
aði strax játandi og svo urðu þær samferða
í skólann. Báðar voru þær glaðar og ánægð-
ar, en ánægðastur var þó litli engillinn. Nú
vissi hann að á jörðinni var núna einum
færra sem var einmana.
Litli engillinn hélt áfram og kom til ann-
ars heimshluta, þar sem var sumar og fólk-
ið var í sumarfríi. Krakkarnir léku sér í
stórum garði. Þar voru mörg börn og þau
léku sér öll saman, nema einn drengur með
hækjur. Hann var með fætuma í gipsi og
sat á bekk og fannst hann vera einn. Dreng-
urinn hafði verið svo óheppinn að fótbijóta
sig um svipað leyti og skólinn hætti og gat
því ekki farið í fríið með systkinum sínum.
Hann varð að bíða þess að losna við gipsið.
Allt var svo leiðinlegt og hann vorkenndi
sjálfum sér.
Allt í einu kom drengur akandi í hjóla-
stól. Hann gat ekki gengið, ekki einu sinni
með hækjur. Tímunum saman sat hann einn
í skugga tijánna alveg þangað til einhver
kom og sótti hann. Drengurinn með hækj-
urnar hafði séð hann oft, en það var fyrst
daginn sem litli engillinn var á ferð sem
hann fór í alvöru að hugsa um drenginn.
Þá fór hann að hugsa um það hvernig
drengnum liði.
- Það hlýtur að vera meira að hjá honum
en breinbrot - hugsaði hann.
Hver veit nema hann sé lam-
aður? Hugsa sér að geta
ekkert hreyft sig af j
sjálfsdáðum! ,
Hann horfði á gipsið
sitt og var ánægður með
að það voru bara nokkrar
vikur þangað til hann yrði
heill aftur. En það er einmana-
legt að geta ekki leikið sér með
hinum og enginn kærir sig um að
tala við mann.
Nú kom litli engillinn þar aftur og allt
í einu áttaði drengurinn sig á því að ef
til vill liði hinum drengnum líka illa.
- Ætli ég fari ekki og tali við hann, sagði
hann við sjálfan sig. Hann tók hækjurnar
og fór að hjólastólnum.
Litli engillinn ákvað að halda áfram vit-
andi það að brátt yrðu tveir í heiminum í
viðbót sem ekki væru einmana lengur.
Næst kom litli engillinn að stóru hvítu
húsi - einmana húsi - það sá hann strax.
Þegar hann kom inn vissi hann hvers vegna
það var. Þar bjó faðir með ijórum börnum
sínum. Móðir þeirra var nýlátin. Ekkert
þeirra hafði skilið til fullnustu það sem gerst
hafði, og það er ekkert undarlegt þar sem
dauðinn er ekki auðskiljanlegur. Hann skilur
eftir tómarúm sem ekki verður fyllt aftur.
Þau gengu um hljóð og einmanaleikinn
óx. Þau báru hann í hjarta sér eins og stór-
an svartan klump og þau sáu ekki að hinir
höfðu líka þennan klump að bera.
Litli engillinn bæði sá og skildi og hjarta
hans fylltist meðaumkvun. Svo mikil var
meðaumkvun hans að hún fyllti ekki aðeins
hjarta hans sjálfs, heldur varð einnig að
komast til annarra. Litli engillinn ákvað að
halda sig hjá minnstu stúlkunni og þess
vegna var það hún sem fyrst fann til með-
aumkvunar. Þá skildi hún sorg stóru syst-
ur, og varð svo áköf að hugga að hún
gleymdi sinni eigin sorg um stund. Stóra
systir leyfði henni að hugga sig og reyndi
síðan að hugga hina. Að lokum hafði með-
aumkvun litla engilsins náð til allra systkin-
anna.
Þegar þau sáu sorg föður síns vildu þau
hugga hann. Þau sýndu honum allan þann
kærleik sem þau áttu til og smám saman
losnaði um svarta klumpinn í hjarta hans
og hann fór að tala um sorgina og söknuð-
inn og hversu heitt hann hefði elskað móður
þeirra. Þá gátu þau öll grátið saman. Þegar
tárin runnu minnkaði einmanaleikinn, því
hann gerir það um leið og þú deildir honum
með öðrum.
Enn fækkaði þeim sem voru einmana á
jörðinni og litli engillinn hélt ferð sinni
áfram.
Litli engillinn hafði sannarlega nóg að
gera. Stundum varð það næstum of mikið.
Þegar Guð tók eftir því kallaði hann á litla
engilinn og tók hann í faðm sér. Þar fékk
hann að hvíla, sig og meðtaka svo mikinn
kærleika að hann varð fær um að fara aft-
ur til jarðarinnar og sýna öðrum kærleika.
(Sagan er þýdd úr norsku).