Morgunblaðið - 07.04.1992, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. APRÍL 1992
Valgerður Guðmunds-
dóttír - Minning
Fædd 30. júm 1935
Dáin 27. mars 1992
Þegar ég nú kveð æskuvinkonu
mína Völku er mér efst í huga
minningin um okkur 12 ára gaml-
ar, þegar við kynntumst í Miðbæj-
arskólanum, en við vorum miðbæj-
arbörn. Valka bjó í Tjarnargötu
37 en ég í Veltusundi 3B. Við hitt-
umst þá daglega og oft á dag. Ef
veður leyfði var spanað heim með
töskurnar, borðað og svo hist við
Tjöminá til að fara á skauta. Á
vorin voru það svo hjólreiðatúrar,
fallin spýtan og alls kyns útileikir
með krökkunum í nágrenninu. Þá
var enn hægt að leika sér í Tjarnar-
götu og í Suðurgötu; aðeins var
vikið fyrir þeim fáu bílum sem
.áttu leið um. Þetta voru skemmti-
legir tímar og ómetanlegur vin-
skapur okkar á milli.
Á sumrin fórum við í sveit,
Valka að Hvítárbakka í Borgar-
firði, ég að Arnarstapa á Mýrum.
Sautján ára gamlar fórum við
gagnfræðingarnir svo í húsmæðra-
skólann á Laugalandi í Eyjafirði.
Valka var úr _ „Gaggó Vest“, ég
úr „Kvennó“. Á Laugalandi vorum
við um 40 stúlkur víða af landinu.
Við fórum í helgarleyfi til Akur-
eyrar aðra hveija helgi. Þar kynnt-
ist Valka eftirlifandi eiginmanni
sínum, Magna Guðmundssyni,
traustum og yndislegum manni.
Þau stóðu þétt saman gegnum
gleði og sorgir í lífinu. Þessi
veikindaár Völku stóðu hann og
dætur þeirra tvær, Elín og Ingi-
björg, sambýlismaður Ingibjargar;
Marteinn, að ógleymdri systur
Völku; Bergljótu, ávallt við hiið
hennar þar til yfir lauk.
Síðasta lega Völku á spítalanum
stóð í tæpa viku. Hún hafði þá
verið eins mikið heima og mögu-
legt var. Valka hældi lækni sínum
og hjúkrunarfólki á Landakoti mik-
ið, en heima var alltaf best.
Við höfum verið saman í sauma-
klúbb næstum allt frá því við vor-
um á húsmæðraskólanum. Við í
klúbbnum söknum hennar sárt en
þökkum Guði fyrir að gefa henni
hvíld frá þrautum. Við þökkum
henni samfylgdina og biðjum um
styrk fjölskyldu hennar til handa
í gegnum þessa erfiðu þraut.
Veri traust og góð vinkona mín
kært kvödd og hafi hún þökk fyrir
0DEXION
MAXl-plastskúffur
varðveita smáhluti
Margar stœrðir
og litir
fyrirliggjandi. (
r
LANDSSMIÐJAN HF.
Verslun: Sölvhólsgötu 13
Sími (91)20680
allt gott í gegnum lífið. Kveðjur
frá Ninnu, Möllu, Grétu og Línu.
Auður Steingrímsdóttir.
Látin er góð vinkona okkar
hjóna, Valgerður Guðmundsdóttir.
Hún lést á Landakotsspítala eftir
erfið veikindi. Valgerður eða Valka
eins og hún var kölluð var fædd í
Reykjavík. Foreldrar hennar voru
Elín Olafs, húsfreyja og Guðmund-
ur Ólafs, lögfræðingur.
Valka ólst upp hjá foreldrum
sínum og tveimur yngri systrum,
þeim Bergljótu og Ástu. Innan við
tvítugt fór Valka á húsmæðraskól-
ann að Laugalandi í Eyjafirði og
þar réðust'örlög hennar, því að þar
hitti hún tilvonandi eiginmann
sinn, ungan Akureyring, Magna
Guðmundsson, lærðan skipasmið.
Þau giftu sig nokkrum árum seinna
og fóru til Stokkhólms. Þar fór
Magni í framhaldsnám. I Stokk-
hólmi hófust kynni okkar. Við
bjuggum í sama húsi í erlendri
stórborg í tvö ár, og það fór ekki
hjá því að samgangur yrði náinn.
Þarna fæddust okkar fyrstu börn,
svo að margar sameiginlegar
minningar eru bundnar þessu
tímabili. Við höfum verið svo lán-
söm að geta talið þau hjón til okk-
ar bestu vina allar götur síðan.
Við minnumst áranna í Stokk-
hólmi. Allra heimsóknanna upp á„
efstu hæð í litlu skemmtiiegu og
hlýlegu íbúðina þeirra Völku og
þáðum góðar veitingar og ræddum
saman á meðan sólin hvarf bak
við skógarásana og ljósin kviknuðu
í gluggum stórborgarinnar hinum
megin við sundið. Þá fundum við
hvað Valka gat oft séð hlutina frá
öðru sjónarhomi en maður sjálfur
og það fékk mann til að hugsa upp
á nýtt og velta upp nýjum flötum
á málefninu. I minningunni er mik-
il sól og hlýja yfir þessum samveru-
stundum. -
Það eru að verða. 30 ár síðan
við hittumst fyrst, en sambandið
rofnaði ekki þótt við flyttumst
heim. Oft höfum við komið á heim-
ili Völku og Magna hvar sem það
hefur staðið. Síðustu 16 árin hafa
þau búið á Seltjamarnesi og'-komið
sér vel fyrir á fallegu heimili. Við
höfum setið góðra vina fundi, tek-
ið þátt í gleði og sorg hvers ann-
ars, rætt það sem á dagan hefur
drifið, hlegið saman eins og aðeins
er hægt að gera með góðum vin-
um. Núna hefur Valka kvatt þenn-
an heim á besta aldri og einhvern
veginn finnst manni, að hún hafi
átt eftir að framkvæma svo margt
fyrir nokkrum ámm. í fyrstu voru
góðar vonir um að hún yfirstigi
sjúkdóminn, en þá tók hann sig
upp aftur og síðustu mánuðina var
hún mjög veik.
HREINLÆTI
= ÖRYGGI
Einföld, þœgileg, hnéstýrð
blöndunartœki.
Þar sem ýtrasta hreinlœtis -
er gœlt.
Hagstœtt verð.
ARMULA 21 SIMAR 686455 685966
Valka veiktist af krabbameini
fyrir nokkram árum. í fyrstu voru
góðar vonir um, að hún yfirstigi
sjúkdóminn, en þá tók hann sig
upp aftur og síðustu mánuðina var
hún mjög veik.
Valka og Magni eignuðust tvær
dætur þær Elínu'VÍðskiptafræðing
og Ingibjörgu bankastarfsmann.
Unnusti hennar er Marteinn Sig-
urðarson nemi.
Nú að leiðarlokum minnumst við
sérstakrar konu og glæsilegrar,
vinar sem við erum þakklát fyrir
að hafa fengið að kynnast.
Við sendum Magna, Ellu og
Ingu og öðrum aðstandendum,
okkar innilegústu samúðarkveðjur
og biðjum Guð að styrkja þau í
þeirra stóra sorg.
Gunna og Sammi.
„Öllu er afmörkuð stund, og
sérhver hlutur undir himninum
hefur sinn tíma“ segir í hinni helgu
bók.
Mönnum, sem öðru, virðist vera
afmörkuð stund af almættinu.
Tíminn líður áfram jafnt og þétt
og bíður ekki eftir neinum. Við
höfum nú fengið að skynja á
áþreifanlegri hátt en ella, að
tímans rás fær ekkert stöðvað.
Allt of stutt fengum við að njóta
samvistar við vinkonu okkar og
nágrannakonu, Valgerði Guð-
mundsdóttur, sem í dag verður
kvödd hinstu kveðju. Hún andaðist
í Landakotsspítala föstudaginn 27.
mars.
Valgerður, eða Valka eins og
hún var jafnan kölluð meðal vina
og vandamanna, var fædd 30. júní
1935, dóttir hjónanna Guðmundar
Ólafs, fyrrverandi bankastjóra, og
Elínar Magnúsdóttur, sem bæði
eru látin. Valka var elst af þremur
dætrum þeirrá hjóna.
Hún giftist Magna Guðmunds-
syni tæknifræðingi og eiga þau
tvær dætur, Elínu og Ingibjörgu.
Valka var glæsileg kona, greind
og heilsteypt, með elskulegt viðmót
og góður vinur vina sinna.
í 16 ár höfum við verið nágrann-
ar í landi Mýrarhúsa á Seltjarnar-
nesi, en þaðan var Valka ættuð í
föðurætt.
Af miklu er að taka þegar
minnst er vináttu og nábýlis í lang-
an tíma. Mörg vorin höfum við
notið þess að horfa á allt vakna
til lífsins á ný í kringum okkur
eftir vetrardvalann, reynt að búa
okkur til vin í görðum okkar við
ströndina á Seltjarnarnesi og háð
baráttú við sjávarsalt og næðing
og verið býsna stolt af árangrinum.
Milli húsa og yfir grindverkið var
skipst á plöntum og græðlingum
og tilraunir gerðar með ýmsar
tegundir, sem ekki áttu að lifa á
Nesinu, en lifðu þó. Svo var nota-
legt að fá sér kaffi saman í amstr-
inu og spjalla um daginn og veginn.
En minningar um samveru-
stundir ná lengra aftur í tímann.
Kynnin ná til námsáranna í Sví-
þjóð, en þar var iagður grunnur
að vináttunni. Og margar góðar
stundir höfuiji við átt með sameig-
inlegum vinum frá þeim árum.
Minningar um ánægjuleg ferðalög
erlendis, sem við fyrst fórum fjög-
ur saman og síðar með bömin.
Nú, þegai- styttast fer í vorið,
garðarnir okkar fara að taka við
sér eftir vetrardvalann, daginn að
lengja og vorkvöldin að verða svo
óendanlega falleg hér við sjóinn,
minnumst við með þökk góðu
stundanna sem við höfum öll átt
hér saman.
Við fjölskyldan vottum Magna,
Ellu, Ingu og Matta, systram
Völku, tengdamóður og öðrum
ættingjum innilegustu hluttekn-
ingu og biðjum góðan Guð að
styrkja þau í sorginni.
Blessuð sé minning hennar.
Herdís og Sigurður.
Föstudaginn 27. mars sl. lést.
Valgerður mágkona mín á sjúkra-
húsi í Reykjavík eftir langa og
erfiða baráttu. Útför hennar verð-
ur gerð frá Dómkirkjunni í dag,
rúmum 6 mánuðum eftir að við
kvöddum móður hennar þar.
Valka var fædd í Reykjavík
sumarið 1935, elsta dóttir hjón-
anna Guðmundar Ólafs lögfræð-
ings og Elínar Magnúsdóttur. Ólst
hún upp í vesturbænum ásamt
Bergljótu systur sinni, en yngsta
systirin, Ástríður, fæddist ekki fyrr
en þær eldri voru á unglingsáram.
Eg kynntist Völku lítillega þegar
við voram í Gagnfræðaskóla Vest-
urbæjar, jafnaldrar. Hún var
glæsileg ung stúlka, há og tiguleg
og var eftir henni tekið þar sem
hún fór. Að loknu gagnfræðaprófi
var hún einn vetur á húsmæðra-
skólanum á Laugalandi í Eyjafirði.
Norðurförin átti eftir að reynast
henni mesta happaskref því þar
kynntist hún ungum iðnnema sem
skömmu síðar ákvað að halda
áfram námi sínu í Reykjavík. Var
þar kominn Magni Guðmundsson
og gengu þau í hjónaband í vetrar-
byijun 1957.
Áð lokinni skólagöngu hóf Valka
störf í Útvegsbanka íslands og
vann hún þar allmörg ár, eða þang-
að til þau hjónin héldu til Stokk-
hólms 1960 þar sem Magni hóf
nám í byggingartæknifræði. Þar
vann Valka í banka þangað til eldri
dóttirin fæddist sumarið 1964,
Elín, sem lauk prófi í viðskipta-
fræði frá Háskóla íslands sl. vet-
ur. Eftir 5 ára dvöl við nám og
störf í Stokkhólmi fluttu þau heim
til íslands og settust að í Vestur-
bænum. Magni hóf strax störf hjá
Landsvirkjun en Vaika sinnti heim-
ili og dótturinni ungu. Vorið 1969
fæddist yngri dóttirin, Ingibjörg,
sem lauk stúdentsprófi sl. vor. Hún
er í sambúð með Marteini Sigurðs-
syni. Jafnframt heimilisstörfum
lauk Valka námi í tækniteiknun
frá Iðnskólanum.
Eftir að um hægðist heima fyrir
starfaði Valka utan heimilis, fyrst
við tækniteiknun og skyld störf en
síðast á sjúkraheimili Hvítabands-
ins.
Eg kom ungur á heimili foreldra
hennar og kynntist vel mannkost-
um sem þar ríktu. Heiðarleiki og
hreinskiptni vora það veganesti
sem dæturnar fengu úr foreldra-
húsum. Valka stóð dyggan vörð
um þann auð sem hún hlaut að
heiman. Hún var glæsileg kona,
frekar hlédræg, hófsöm og ákaf-
lega hreinlynd og felldi sig ekki
við lausung og óheiðarleika, sem
allt-of oft blasa við okkur í dag.
Henni lét best að hlúa að heimili
sínu og börnum en skeytti minna
um veraldlegt fánýti.
Fyrir um 15 árum byggðu þau
hjón sér fallegt raðhús á norðan-
verðu Seltjarnarnesi, í túni ömmu
hennar og nöfnu í Mýrarhúsum.
Átti Valka margar góðar minning-
ar af þessum slóðum um sunnu-
dagsheimsóknir til föðurfjölskyldu
sinnar í æsku. Á þeim árum stóðu
Mýrarhús berskjölduð fyrir
norðanáttinni og ennþá næðir kald-
ur vindur um norðurströnd Nessins
þegar þannig viðrar. Þess vegna
var hún stolt af garðinum sínum
að húsabaki, sem hún ræktaði af
eljusemi og mikilli smekkvísi og
hún hafði gaman af að sýna systr-
um sínum og fjölskyldu hverju hún
fékk áorkað, þar sem þau öll
þekktu til veðráttunnar. Öll undr-
uðumst við hvað hægt var að gera
þarna þegar hún sýndi okkur nýj-
ustu rósirnar sínar og skrúðblómin
öll, sem blómstraðu þar í skjóli
hennar.
Heimili þeirra hjóna er afar fal-
Iegt og smekklegt og veit ég að
húsmóðirin réði þar- miklu um.
Ekki er svo að skilja að þau hjón
hafi verið ósammála um frágang
Sigurlilja Þorgeirs-
dóttir - Minning,
í dag verður til moldar borin
tengdamóðir mín, Sigurlilja Þor-
geirsdóttir. Nú að leiðarlokum
langar mig að minnast þessarar
góðu konu með örfáum orðum.
Sigurlilja, eða Lilja eins og hún
var alltaf kölluð, var fædd að
Eystra-Fíflholti í Landeyjum 13.
febrúar 1908. Foreldrar hennar
voru hjónin Pálfríður Jónasdóttir
og Þorgeir Þorsteinsson. Lilja var
næstelst fjögurra systkina, en þau
voru Guðjón Kristinn, sem nú er
látinn, Þórhildur og Jónína Re-
bekka. Lilja giftist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Sigurjóni
Sigurðssyni, 17. nóvember 1945,
og eignuðust þau tvö börn, Guð-
leifi Fríði, gifta Ólafi Ólafssyni
framkvæmdastjóra, þau eiga tvo
syni, Hjört og Jónas; Sigurgeir
ljósmyndara, kvæntan Helgu J.
Gísladóttur, og eiga þau þijú börn,
Helgu Jenný, Siguijón og Benjam-
ín.
Ég var aðeins unglingur að aldri
þegar fundum okkar bar fyrst sam-
an. Mér er það mjög minnisstætt
hversu hlýlega hún tók mér, sem
og öllum vinum og kunningjum
barna hennar. Við vorum alltaf
velkomin og veitingar framreiddar
af rausnarspak. Pönnukökurnar
voru leynivopnið hennar enda róm-
aður af heimilisvinum. Það leið
öllum vel í návist hennar. Hún
hafði tignarlegt fas. Góðvild og
hlýja einkenndu framgöngu henn-
ar. Hún var alltaf tilbúin að leið-
beina og aðstoða og barnabörnin
nutu óspart dugnaðar hennar með
pijónana. Alltaf var jafnræðis
gætt. Hún var sterk í trú sinni og
kenndi barnabörnunum bænir.
Síðustu árin bjuggu þau hjónin
í Miðleiti 7 þar sem þau áttu yndis-
leg ár í hópi góðra granna. Er á
engan hallað þó sérstaklega sé
getið þeirra Sólveigar og Eysteins.
Lilja og Siguijón voru mjög sam-
rýnd og er því mikill harmur kveð-
inn að mínum kæra tengdaföður,
en ljúfar minningar hljóta að milda
sáran trega. Lilju bið ég Guðs
blessunar um leið og þökkuð eru
gengin epor.
Helga J. Gísladóttir.