Morgunblaðið - 07.04.1992, Blaðsíða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. APRIL 1992
Minning:
Robin Gunnar
Boucher, flugmaður
Robin Gunnar Estcourt Boucher
fæddist í Hovingham í Jórvíkurskíri
á Englandi 15. september 1947,
sonur hjónanna Alans. Estcourt
Boucher og Áslaugar Þórarinsdótt-
ur Boucher. Var hann skírður í
Ampleforth Abbey, en faðir hans
var kennari við menntaskóla reglu
Heilags Benedikts þar.
Ári síðar fluttu foreldrar hans
með Robin og eldri systur, Alice
Kristínu, til íslands, þar sem faðir
hans bjó sig um þessar mundir
undir doktorspróf við háskólann í
Cambridge í íslenskri tungu og bók-
menntum. Eftir tveggja ára ís-
landsdvöl var haldið að nýju til
Englands, fyrst til Cambridge, en
þaðan til Lundúna, þar sem Robin
gekk í kaþólskan barnaskóla í
Mortlake og undirbúningsskóla
Benediktsreglunnar í Ealing. Þaðan
lá leið hans í fjölbrautaskólann í
Holland Park, Kensington, þar sem
hann stundaði nám til sautján ára
aldurs.
Árið 1964 héldu þau hjónin
ásamt systkinunum tveimur og
yngri bróður þeirra, Antony Leifi,
til Islands öðru sinni og settust að
í Reykjavík.
Robin vann hér ýmis störf á þess-
um árum, var m.a. háseti á Kyndli,
olíuskipi sem þá var hér í strandsigl-
ingum. Mun hann enn hafa verið
óráðinn í því hvað hann vildi gera
að ævistarfi, en hóf um þessar
mundir nám í bifvélavirkjun við
Iðnskólann í Reykjavík. Jafnframt
því hóf hann flugnám og ákvað
fljótlega að gera flugið að ævistarfi
sínu. Lauk hann brátt öllum til-
skyldum prófum og flugtímum til
einkaflugmannsréttinda, og öðlað-
ist seinna réttindi sem atvinnuflug-
maður. Var hann næstefstur á prófi
í sínum útskriftarhópi.
Vann hann nú um hríð hjá ýms-
um litlum leiguflugfélögum, en setti
markið hátt, og heilindi hans og
afdráttarlausar kröfur um öryggi
farþega ollu því að hann neitaði að
fljúga ef honum virtist að teflt yrði
á tvær hættur. Kann sú afstaða
hans til starfs og þeirra sem honum
var trúað fyrir að hafa átt sinn þátt
í því, að hann gekk atvinnulaus um
eins árs skeið. En nú hafði hann
eignast sína eigin flugvél og var
því hægara um vik fyrir hann að
viðhalda flugkunnáttu sinni.
Loks réðst hann sem flugmaður
til Flugfélags íslands (eins og félag-
ið hét þá) árið 1978 og var eftir
það samfellt í Norður-Atlantshafs-
flugi á vegum Flugleiða þangað til
hann kenndi sjúkdóms þess er varð
honum að aldurtila. Átti hann þá
stutt í stöðuhækkun og að vera
gerður að flugstjóra.
Fram til þessa hafði hann verið
stálhraustur, hafði keppt fyrir hönd
Flugleiða í badminton við leikmenn
annarra flugfélaga og stundað sund
af kappi í Sundlaug Vesturbæjar,
svo eitthvað sé nefnt.
Er ljóst var orðið að hann þjáðist
af hvítblæði, gekkst. hann undir
stranga lyfjameðferð á Landspítal-
anum í nóvember sl. Komst hann
þá til nægilega góðrar heilsu til
þess að geta haldið jólin í Linton
hjá foreldrum sínum og systkinum
í fyrsta sinn síðan þau fluttu frá
Englandi ásamt eiginkonu sinni og
þrettán ára syni, Kristófer.
Er hér var komið virtust bata-
horfur dágóðar, en við heimkomuna
til íslands töldu læknar nauðsynlegt
að senda hann til beinmergs-
ígræðslu á The Strong Memorial
Hospital í Rochester, New York,
og kom bróðir hans, Antony, þang-
að frá Frakklandi til þess að gefa
honum merg. Fylgdi eiginkona Rob-
ins, Ingibjörg Dís Geirsdóttir, hon-
um vestur, og einnig áttu foreldrar
hans, systir og Kristófer sonur hans
þess kost að heimsækja hann á
spítalann. Eftir að hafa undirgeng-
ist lyfjameðferð öðru sinni hresstist
hann nægilega til þess að geta far-
ið með þeim í búðir og í Hope Lodge,
gistiheimili Ameríska krabbameins-
félagsins, sem af rausn hafði boðið
aðstandendum Robins gistingu við
frábært atlæti, meðan á Rochester-
dvöl þeirra stóð.
Illu heilli hrakaði Robin skyndi-
lega áður en ígræðslan náði að
hafa tilskilin áhrif. Var hann brátt
meðvitundarlaus, og eftir að hafa
meðtekið hinstu smurningu andað-
ist hann fimmtudaginn 26. mars.
Var kona hans við dánarbeð hans.
Robin var í hópi þeirra sem
ýtrustu kröfur gera til sjálfs sín.
Allt sem hann gerði, gerði hann
vel, hvort sem um var að ræða flug-
mannsstarfið, iðkun íþrótta eða að
koma þaki yfir sig og fjölskyldu
sína. Áldrei sætti hann sig við
minna en hið besta og fullkomnasta
í hveijum hlut.
Erfitt verður að sætta sig við að
hann skuli horfinn okkur og við
fáum ekki framar notið hjálpsemi
hans og heilræða.
Sennilega hefur hann haft hug-
boð um hvert stefndi, jafnvel þegar
batahorfur sýndust hvað vænleg-
astar, og því viljað leggja á sig,
fársjúkur, ferð á vit ástvina sinna
til þess að njóta með þeim jólagleð-
innar í hinsta sinn í ættlandi sínu.
Við vitum einnig að sonur hans og
fjölskylda voru efst í huga hans
áður en yfir lauk.
Þannig er skjótur endi bundinn
á líf þess sem virtist eiga bjarta
framtíð fyrir höndum. írska skáldið
W.B. Yeats mælir svo eftir annan
flugmann, sem lét lífið í hildarleik
fyrri heimsstyijaldarinnar, og sýn-
ast þau eiga næsta vel við um Rob-
in:
Some burn damp faggots, others may
consume
The entire combustible world in one small
room
As though dried straw, and if we tum about
The bare chimney is gone black out
Because the work had finished in that
flare...
... What made us dream that he could comb
grey hair?
Lausleg þýðing:
Sumir brenna hægt eins og rök við-
arknippi, aðrir fuðra upp eins og þurr hálm-
ur vegna þess að ætlunarverkinu er lokið
með þeim blossa. Hvernig datt okkur í hug
að hann fengi að kemba hærurnar?
Við höldum að ætlunarverkinu
hafi verið lokið og felum hann Guði
í þeirri trú.
Drottinn, veit honum eilífa hvíld
og lát hið eilifa Ijós lýsa honum.
Aðstandendur Robins flytja öll-
um þeim þakkir sem heiðrað hafa
minningu hans. Sérstakar þakkir
færum við Félagi íslenskra atvinnu-
flugmanna, Flugleiðum og Amer-
íska krabbameinsfélaginu fyrir vel-
vild þeirra og stuðning á erfiðri
stund.
Boucher-fjölskyldan.
Þá er lokið þeirri erfiðu sjúk-
dómsbaráttu, sem Robin háði frá
sl. hausti. Studdur af ástvinum og
fremstu tækni læknavísindanna,
stóð lokabaráttan í USA frá byijun
þessa árs. Allt fór eftir áætlun og
lofaði góðu. Lokaaðgerð var fram-
kvæmd. Bóðir hans gaf af sjálfum
sér, svo Robin mætti sjálfur byggja
sig upp frá grunni. Vopn sín, ónæm-
iskerfíð, hlaut hann að láta af hendi,
því nýtt skyldi til koma. En þar til
uppbygging hæfist, hlaut líf hans
að blakta á skari. Og svo fór, að
hann náði ekki vopna sinna, og lífs-
loginn fjaraði út.
Robin fæddist 15. september
1947 í York á Englandi, sonur hjón-
anna Áslaugar Þórarinsdóttur og
Alans E. Boucher prófessors. Hann
tengdist flugi mest af starfsævi
sinni, hóf flugnám 22 ára gamall,
og sóttist námið skjótt. Hann stund-
aði flugkennslu hjá Flugstöðinni
hf., en varð síðan flugmaður og
flugstjóri hjá Vængjum hf. Árið
1978 réðst hann til Flugleiða hf.,
og starfaði þar æ síðan. Fyrstu
árin í innanlandsflugi, á F-27, en
síðan 1985 í utanlandsflugi, á DC-8,
og frá vori 1990 á Boeing 757 flug-
vélum.
Þessi 14 ár höfum við starfað
að mestu á sömu leiðum, þar af
fyrstu sex ár hans í innanlandsflugi.
Þar sem fáir flugmenn starfa
langtímum saman, verða kynni
miklu persónulegri en við hinar
stóru aðstæður erlendra flugfélaga.
Þó hið fyrrnefnda hafi sína kosti,
geta gallarnir falist í því, að menn
fái nóg hver af öðrum, í þröngu
sambýli. Aðlögun og ögun eru hluti
flugmannsstarfsins. Það var auð-
fundið frá fyrstu kynnum, að Robin
lagði metnað og stolt í störf sín,
og fljótt treysti ég honum fyllilega.
Robin hafði þá sérstöðu, að vera
maður tveggja menningarheima,
enskur og íslenskur, uppalinn í
Englandi. Varkár og íhugull, þó
kappsamur, þegar til kasta kom.
Hann tók ekki viðhlæjendur sem
vini sína. Mér virtist hann seintek-
inn, en hann var traustur vinur og
félagi, þar sem hann tók því. Það
bar uppeldi hans gott vitni, hve
jafnvígur hann var á báðar sínar
tungur. Gátlisti flugmanna er á
ensku, og það voru yfir 100 atriði
á F-27 listanum. Ég varð aldrei
leiður á að hlusta á Robin lesa list-
ann, og reyndar hváði ég í fyrstu,
vanur okkar íslenska enskufram-
burði. En hann talaði glitrandi
Cambridge-ensku. Jafnoki hans á
því sviði fannst ekki, og flugfarþeg-
um hefur eflaust komið þægilega á
óvart að heyra slíkt mál á hjara
veraldar, þegar hann ávarpaði þá.
Nú að leiðarlokum kveð ég góðan
dreng, félaga og vin. Eiginkona
hans, Ingibjörg D. Geirsdóttir, stóð
sem klettur við hlið hans til hins
síðasta. Mikið hefur á hana reynt.
Ég flyt henni þakkir, um leið og
ég samhryggist henni. Einkasynin-
um, Kristófer, votta ég innilega
samúð mína, svo og foreldrum hans
og öllum ástvinum.
Ámundi H. Ólafsson.
Vinur okkar Robin er látinn.
Hann náði ekki háum aldri, bráður
sjúkdómur reyndist honum of erfið-
ur. Minningin um hann mun lifa í
hjörtum okkar svo vingjarnlegur og
skilningsríkur sem hann var.
Móðurmál hans var hvort tveggja
enska og íslenska. Menntun hans
og vísdómur náði þar langt öðrum
framar.
Nærvera hans heiðraði og
styrkti, það gjörði gæfumuninn því
hann mundi alltaf vel sinn minnsta
bróður. Oft tókum við upp á ýmsu
skemmtilegu og óvæntu. Tók hann
því öllu með jafnaðargeði þrátt fyr-
ir alvörugefni og þann virðuleika
sem honum var í brjóst borinn.
Drottinn Jesús gefi honum nú
þann styrk að íklæðast þeim himn-
eska friði og þeirri upprisu sem við
ástvinir Robins vonum honum.
Edda Geirsdóttlr.
Vinur minn, Robin Boucher flug-
maður, er dáinn. Ótrúlegt en því
miður satt. Hann lést á sjúkrahúsi
í Rochester í Bandaríkjunum, eftir
stutta en erfiða baráttu við illvígan
sjúkdóm.
Ég kynntist Robin fyrst fyrir sex
árum þegar hann byrjaði að spila
badminton i klúbbnum okkar hjá
Flugleiðum.
Það kom fljótlega í ljós að Robin
ar traustur og skemmtilegur félagi,
sem var alltaf tilbúinn að taka þátt
í öllu sem þurfti að gera. Þegar
farið var í keppnisferðalög þótti
Robin ómissandi ferðafélagi, enda
átti hann mjög auðvelt með að
blanda geði við fólk. Fram í hugann
koma margar ljúfar minningar, sem
verða vel geymdar, og er Robins
sárt saknað af öllum félögunum
sem hann eignaðist á þessum árum.
Elsku Kristófer og Inga, fyrir
hönd badmintonklúbbsins sendi ég
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur svo og foreldrum og systk-
inum.
Guðrún Pétursdóttir.
Ég man fyrst eftir honum úti á
flugvelli. Hann sniglaðist í kringum
allar þær vélar sem hann komst
nálægt, eins og við hinir sem vorum
allt að því helteknir af sama áhuga-
máli og hann, fluginu. Hann var
eilítið eldri og þar af leiðandi aðeins
lengra kominn í faginu og það var
því við hæfi að líta örlítið upp í
návist hans.
Það var svo sennilega árið 1977
sem leiðir okkar lágu saman á fag-
legum nótum, þegar við störfuðum
báðir hjá sama flugfélaginu sem
þá hét Vængir. Hann hafði náð
þeim merka áfanga að verða flug-
stjóri á tveggja hreyfla farþegaflug-
vél, sem þótti allnokkur áfangi á
þeim tíma, þegar það var jafnvel
enn erfiðara að fá vinnu við flug
en það er í dag. Hann var vel að
því starfí kominn.
Fyrir tæpum 14 árum réðst hann
svo til Flugleiða þar sem hann starf-
aði til dauðadags. Allan þann tíma
sem ég þekkti til hans var hann
ímynd hreystinnar og sportmennsk-
unnar. Því kom veikindafréttin sem
reiðarslag. Starfi sínu sýndi hann
alla tíð fádæma áhuga og sinnti því
af alúð með velgengni fyrirtækisins
og áframhaldandi þróun flugsins
að leiðarljósi. Þó var ekki laust við
að þeir erfíðleikar sem hann átti
við að stríða án vitundar okkar
hinna, tækju þann toll sem erfitt
var að skýra þangað til hann hringdi
í mig og tilkynnti mér hvernig kom-
ið væri. Þó hann hafí unnið marga
orrustuna upp á síðkastið, þá tap-
aði hann að lokum stríðinu.
Með Robin er genginn góður
drengur með bjarta framtíð. Hinn
smái hópur fyrrum samstarfs-
manna hans og félagið allt er fá-
tækara fyrir vikið.
Fyrir hönd Flugleiða og sérstak-
lega samstarfsmanna flugdeildar
vil ég senda fjölskyldu hans, skyld-
mennum og ættingjum dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Megi allar góðar vættir vernda
þau á erfiðum tímum.
Guðmundur Magnússon,
Flugrekstrarstjóri Flugleiða hf.
Ég fagna með þeim sem fljúga hátt.
Fagurt er loftið og draumablátt
og hættunni hetjur gleyma.
Gefðu þeim faðir, meiri mátt
lát magn þitt um bijóst streyma
svo þeir geti flogið djarft og dátt
um draumanna undraheima.
(Davíð Stefánsson)
Það er sárt að sakna, okkar góði
vinur Robin er farinn.
Minningarnar um fyrstu kynni
okkar af Robin koma Ijóslifandi upp
í hugann. Það voru áhyggjulausir
og glaðir daga þegar við vorum í
Versló með Ingu Dís. Morguninn
sem Inga sagði okkur frá flugmann-
inum sem hún hafði þá nýlega
kynnst gleymist seint, og spennan
sem fylgdi yfirtók allan áhuga á
bóklega náminu sem þá stóð yfir.
Hann féll strax inn í vinahópinn og
þó að 12 ár séu liðin hefur vinskap-
urinn haldist og styrkst.
Óteljandi eru allar skemmtilegu
samverustundirnar og ógleyman-
legar útilegurnar þar sem Robin
lagði mikið af mörkum, til að gera
þær sem ánægjulegastar. Oft
reyndist hann úrræðagóður á neyð-
arstundum, eins og best sást þegar
hann bjargaði púströrinu með bjór-
dós og tjaldhælum.
Veittum við því athygli síðla sum-
ars að Robin var ekki samur, en
vissum ekki þá að þetta væri byrj-
unin á veikindunum sem síðar náðu
yfirhöndinni.
Við höfum staðið hjálparvana
meðan Robin barðist við kvalafullan
sjúkdóm en höfum dáðst að þeim
styrk og þeirri festu sem Inga hef-
ur sýnt í gegnum þetta erfiða tíma-
bil. Hún var Robin ómetanleg stoð
og vitum við að það hefur gert
þrautir hans léttbærarí. Við sem
vorum aðskilin af fjarlægðinni
þökkum henni fyrir hetjuskap sinn.
Það hefur stórt skarð verið
höggvið í trausta vinahópinn og
eftir er tómarúm. Hans verður sárt
saknað af okkur sem sjáum á bak
honum. Það er ekki ætlunin að
kveðja hann hér því minningarnar
lifa áfram meðal okkar um ókomna
framtíð.
Við vottum foreldrum, systkinum
og aðstandendum samúð okkar.
Kristófer, sem misst hefur góðan
föður, sendum við óskir um styrk
til að yfirstíga þennan mikia missi
og þessa sorg. Okkar elskuðu vin-
konu, Ingu, sendum við allar okkar
dýpstu og hugljúfustu hugsanir sem
mættu verða henni stoð í harmi
hennar.
Háa skilur hnetti
himingeimur;
blað skilur bakka og egg.
En anda sem unnast
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Gulla, Kristín, Lalla,
Steina og makar.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
LAUFEY BJARNADÓTTIR SNÆVARR,
áðurtil heimilis
á Laufásvegi 47,
sem lést 29. mars sl., verður jarðsungin frá Dómkirkjunni, þriðju-
daginn 7. apríl kl. 15.00.
Lilly Svava Snævarr, Sverrir Ingólfsson,
Stefanía Snævarr, Lárus Guðmundsson,
Sesselja Snævarr, Kristján Steinsson,
Sigrún Snævarr, Jakob Möller,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega öllum þeim sem sýndu okkur samúð og hlýhug
vegna fráfalls ástkærs sambýlismanns míns, föður okkar, sonar
og bróðurs,
SIGMUNDAR MAGNÚSAR ELÍASSONAR,
Grundargötu 4,
Grundarfirði,
sem fórst með togaranum Krossnesi SH-308 frá Grundarfirði.
Eva Margrét Jónsdóttir,
Marfella Sigmundsdóttir,
Petrea Sigmundsdóttir,
Kristján Oli Sigmundsson,
Elias Magnús Finnbogason, Petrea Guðný Pálsd.
og systkini.