Morgunblaðið - 07.04.1992, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. APRIL 1992
Minning:
Jón Baldvinsson,
bifreiðastjóri
Fæddur 20. desember 1947
Dáinn 30. mars 1992
Ég les sjaldan dánartilkynningar
í dagblöðum, en þegar ég fletti
Morgunblaðinu 1. apríl var líkt og
hvíslað væri að mér: Gerðu nú und-
antekningu. Ég opna blaðið með
þeim ásetningi að verða við þessari
innri rödd eða skilaboðum.
Það fyrsta sem ég rek augun í
er dánarfregn góðkunningja míns
Jóns Baldvinssonar bifreiðastjóra.
Mér varð hverft við, maður í blóma
lífsins horfinn af sjónarsviðinu. Ég
neitaði í fyrstu að trúa þessari
fregn. En því miður, þetta reyndist
bláköld staðreynd.
Fyrir um það bil hálfum öðrum
áratug bar fundum okkar Jóns fyrst
saman. Mig vantaði bílstjóra til að
aka leigubíl, sem ég átti og réði Jón
til starfsins.
Að öðrum bílstjórum ólöstuðum,
sem unnið hafa hjá mér, reyndist
Jón framúrskarandi í þessu ábyrgð-
armikla og oft vanþakkláta starfi.
Hann var duglegur, stálheiðarlegur,
lipur og hjálpsamur, í einu orði sagt
hvers manns hugljúfi. Jón eignaðist
líka marga fasta viðskiptavini, má
þar meðal nefna starfsfólk Morgun-
blaðsins.
Jón starfaði hjá mér í fjögur eða
fimm ár, eða þar til hann fékk sjálf-
ur atvinnuleyfi leigubílstjóra. Hann
ók síðan á Bifreiðastöð Reykjavíkur
allt til dauðadags.
Jón var greindur vel og bjó yfir
ríkri kímnigáfu. Frásagnarlist var
honum í blóð borin, og var unun
að vera í návist hans og njóta með
honum líðandi stundar. Líkamlega
var Jón einnig vel á sig kominn.
Hann var meðalmaður á hæð,
grannvaxinn, kvikur í hreyfingum
og samsvaraði sér vel. Andlitið frítt,
en þó karlmannlegt, og yfirbagð
frekar Ijóst.
í æsku naut Jón ekki annarrar
menntunar en lögboðinnar fræðslu.
Hann varð snemma að fara að vinna
til að létta undir með fjölskyldunni,
enda atorka og dugnaður honum í
blóð borin.
Foreldrar Jóns eru heiðurshjónin
Lína Jónsdóttir, sem er færeysk að
ætt, og Baldvin Jónsson starfsmað-
ur í Hampiðjunni. Hafa þau stutt
son sinn með ráðum og dáð þegar
erfiðleikamir steðjuðu að.
Jón kvæntist rúmlega tvítugur
þýskættaðri stúlku, Helgu Stolz-
enwald, og reistu þau sér bú að
Tunguseli 9 í Breiðholti. Heimili
ungu hjónanna bar vott um smekk-
vísi og myndarbrag. Jón taldi ekkL
eftir sér að vinna langan vinnudag. '
Hann var góður og ástríkur heimil-
isfaðir, og sat fjölskyldan ávallt í
fyrirrúmi hjá honum. Barnahópur-
inn stækkaði fljótt og eru systkinin
fimm að tölu. Þau eru eftir aldurs-
röð: Helena María, Baldvin, Berg-
lind, Líney Rakel og Anna Björg
yngst, sem nú er þrettán ára.
Fyrir nokkrum árum dundi ógæf-
an yfír. Hjónin skildu og var það .
þung raun, beiskja og sárindi. For-
eldrarnir skiptu með sér yngri börn-
unum og Jón bjó áfram í íbúð sinni.
Elsta dóttirin er nú í sambúð.
Hennar maður er Smári Björgvins-
son og eiga þau dreng og stúlku,
Guðmund Inga og Kristjönu Ósk.
Berglind á eina dóttur, Ónnu Mar-
gréti Magnúsdóttur að nafni.
Nú er Jón sjálfur horfínn, en eft-
ir lifír minningin um góðan dreng
og manndómsmann.
Mér fljúga í hug Ijóðlínur þjóð-
skáldsins:
Mér finnst ég vera í ætt við allt,
sem að sér hug minn dró,
en allt var leyndu lífi gætt
í lofti, jörð og sjó.
En friður sá, er þreyttir þrá,
í þöglum fjöllum bjó.
(D.St.)
Ég votta foreldrum, börnum,
bamabömum og öðm venslafólki
Jóns Baldvinssonar dýpstu samúð
mína.
Blessuð sé minning hans.
Ármann Kr. Einarsson.
Nú er hann Jón vinur minn far-
inn. Við kynntumst í vinnunni.
Bæði bílstjórar hjá BSR. Samband
okkar Jóns var ætíð náið og gott.
Hann var mikill félagi og vinur.
Hann var ákaflega vinmargur, enda
búinn að vera leigubílstjóri í 17 ár.
Þar var oft glatt á hjalla þegar við
sátum í bílnum hans á milli ferða.
Þá setti hann gjarnan spólur í tæk-
ið með færeysku lögunum sínum
og söng með. Hann hafði mjög fal-
lega söngrödd. Jón átti auðvelt með
að sjá broslegu hliðarnar á málun-
um enda mikill húmoristi. Einnig
hafði hann frásagnarhæfileika og
stundum þurfti ekki annað en að
horfa á hann og spyija sjálfan sig.
Þórhallur Bjarna-
son - Minning
Bróðir okkar, Þórhallur Bjarna-
son, andaðist á Borgarspítalanum
hinn 30. mars sl., eftir hetjulega
baráttu við banvænan sjúkdóm. I
þessu helstríði sýndi hann mikið
æðruleysi og andlegan styrk.
Þórhallur var fæddur á Suðuiv
eyri við Súgandafjörð, hinn 6. ág-
úst 1932 og var 7. í röðinni af 16
systkinum. Foreldrar okkar voru
Bjarni Guðmundur Friðriksson sjó-
maður og vitavörður og Sigurborg
Sumarlína Jónsdóttir frá Gelti í
Súgandafírði. Árið 1943 fluttist
fjölskyldan að Galtarvita þar sem
faðir okkar tók við vitavarðarstöðu.
Á þessum bernskuslóðum kynntist
Þórhallur fyrst sjómennskunni, en
hún átti eftir að skipa dijúgan sess
í lífi hans. Út frá lítilli vör fyrir
opnu hafí reri hann til fiskjar með
bræðrum sínum á opnum árabát.
Þar kynnist hann fyrst hinum harða
heimi sjómennskunnar og ógnum
ægis. Á þessum slóðum eru veður
válind. Því ekki var ósjaldan lagt
úr vör í lygnum sjó og góðu veðri
en er heim var snúið var komið
brim og slæmt sjólag við sker og
boða. Það þurfti því rétt mat, styrka
hönd og fyllstu aðgæslu til að ná
landi í grýttri vör. Við þessar að-
stæður mótaðist skapgerð Þórhalls,
auk sem honum var innrætt í for-
eldrahúsum að vera heiðarlegur,
vinnusamur og kvarta ekki þótt á
móti blési.
Með þessa eiginleika að vega-
nesti flutti Þórhallur suður ungur
að árum. Eftir að suður kom átti
sjómennskan hug hans allan. Frá
unglingsaldri og fram á efri ár sótti
hann sjóinn á hinum ýmsu bátum
og togurum landsins. Eftir að Þór-
hallur hætti sjómennsku vann hann
hjá íslenska álverinu þar tii hann
veiktist af þeim sjúkdómi sem dró
hann til dauða. Þórhallur er farinn
jríir móðuna miklu. Minningin um
hann er þó eftir. Minningin um
kæran bróður sem reyndist þeim
vel sem leituðu til hans.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Hvað kemur næst? Væntingarnar
brugðust aldrei.
Það var gaman að koma í heim-
sókn til hans í Tunguselið. Hann
var alltaf að dytta að íbúðinni, enda
gat hann aldrei setið auðum hönd-
um. Þá var oft skemmtilegt að fylgj-
ast með, nákvæmnin var svo mikil
með alla hluti og snyrtimennskan,
allt varð að vera á sínum stað.
Hann var fjölskyldurækinn og barn-
elskur maður. Það var unun að sjá
þegar dóttir hans kom með börnin
í heimsókn og sjá hvað hann var
mikill afi. Foreldra sína heimsótti
hann á hverjum degi og fylgdist
með börnunum sínum sem voru
farin að heiman. Hann mátti ekkert
aumt sjá, því þá var hann kominn
til að hjálpa og hughreysta. hann
þurfti ekki annað en að birtast þá
tóku menn gleði sína aftur. Þannig
gleðigjafi var hann.
Jón átti kærleiksríka fjölskyldu,
foreldra, bróður, 5 yndisleg börn
og 3 barnabörn. Þau veittu mér
mikinn styrk og ástúð við fráfall
Jóns, í þeirra miklu sorg.
Elsku Lína, Baldvin, börn og
barnabörn. Ég votta ykkur og öðr-
um ættingjum, mína innilegustu
samúð. Guð gefí ykkur styrk. Ef
að líkum lætur þá hefur hann vakn-
að á nýjum slóðum, glaðbeittur til
að takast á við verk morgundagsins.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll'er sigur unninn
og sólin bjðrt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Eyja.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast góðs drengs. Ég kynntist
honum hjá Morgunblaðinu þar sem
Minning:
Þórdís Guðmunds-
dóttir frá Hjarðardal
Fædd 24. október 1924
Dáin 30. mars 1992
í dag kveðjum við húsfreyju sem
í nær 40 ár átti góðan þátt í að
móta svip sveitar minnar fyrir vest-
an.
Þórdís Guðmundsdóttir fæddist
að Ytra-Vatni í Lýtingsstaðahreppi
í Skagafirði 24. október 1924. For-
eldrar hennar voru hjónin Guð-
mundur Þorsteinsson og Guðrún
Jónsdóttir, skagfírskt bændafólk
með ættartengsl víða um hérað þó
að ég kunni lítt að rekja.
Þórdís ólst upp í systkinahópi í
föðurgarði. Hún tók þátt i félagslífí
sveitar sinnar. Hér langar mig til
að minnast þess að Hersilía Sveins-
dóttir kennari hennar hélt uppi
barnastúku í skóla sínum með hjálp
áhugamanna í sveitinni þau ár sem
Þórdis var í barnaskóla. Það var
þáttur í félagslegu uppeldi skólans.
Leiðir Þórdísar lágu vestur í
Onundarfjörð. Þar var hún eitt sum-
ar í kaupavinnu. Þá kynntist hún
mannsefni sínu, Hagalín Guð-
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir alit og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kveðja frá systkinum.
mundssyni. Til hans fluttist hún
alfarin vorið 1950 að Innri-Hjarð-
ardal þar sem bjuggu hátt á fjórða
áratug.
Hér verður búskaparsagan ekki
rakin en þau hjón voru samhent og
bjuggu vel. Húsfreyjan kunni til
verka úti og innanbæjar og dró
ekki af sér. Og heimili þeirra fylgdi
sérstakur þokki. Hér langar mig til
að vitna í ummæli Oddnýjar Guð-
mundsdóttur sem var farkennari í
sveitinni 1950-1952 og dvaldi þá
m.a. á heimili þeirra. Hún kvaðst
trúa því að þar hefði ekki í manna
minnum verið talað styggðaryrði,
en mest fannst henni til um ungu
konuna aðfluttu.
Fyrir nokkrum árum fór heilsu
Þórdísar að hnigna. Hún tók hrörn-
unarsjúkdóm sem smám saman
sleit tengsl við samtímann og um-
hverfíð, það sem er að gerast
gleymist jafnóðum en hugurinn
dvelur helst við myndir og minning-
ar frá unga aldri. Jafnframt vakir
þó tilfinning ábyrgðar og skyldu svo
sem dagsins önn kalli að og enn
þurfí að rækja hlutverk sitt. Það
er ærin raun gáfaðri konu að vita
sig þannig missa andlegt atgervi
og tapa sambandi en háttvísin brást
henni aldrei.
Hagalín sá að hveiju fór, þeirra
tími við búskapinn væri liðinn, svo
hann losaði sig við jörðina og flutti
í Kópavog haustið 1988. Þar voru
þau í Vogatungu 33 þar til Þórdís
vistaðist í Sunnuhlíð. Þar var hún
síðustu vikurnar tvær en þá slitnaði
lífsþráðurinn snögglega. Sjálf hafði
hún óskað þess að ekki bættist lík-
amleg kröm við andlega fötlun og
herra h'fs og dauða varð henni náð-
ugur.
Þau Hagalín og Þórdís eignuðust
4 börn. Þau eru Ingvi yfirkennari
í Fellaskóla í Breiðholti, Sigríður
kennari við Þingholtsskóla í Kópa-
vogi, Guðrún landbúnaðarkandidat,
gift í Noregi og kennari þar og
Guðmundur kerfisfræðingur hjá
Eimskipafélagi íslands. Systkinin
öll eru atgjörvisfólk eins og þau
eiga kyn til.
Ég veit ég mæli fyrir hönd sveit-
unga okkar allra nú á þessari skiln-
aðarstund að Þórdís Guðmundsdótt-
ir sé kvödd með virðingu og þökk
fyrir það sem hún var og vann.
H. Kr.
.. .og þeyrinn þýtur í lofti
og þerrar daggir af foldinni.
Fegursta vísan um vorið
er vísan um fræið í moldinni.
(D. St.)
hann var við afleysingar.
Jón var alltaf boðinn og búinn
að keyra mig ef með þurfti. Er
þess skemmst að minnast er hann
sótti mig á árshátíð Morgunblaðsins
og ók mér heim aftur.
Með þessum fáu orðum vil ég
þakka Jóni fyrir góð kynni og bið
góðan Guð að styrkja fjölskyldu
hans í sorg þeirra.
Gunnar Lund
Fyrir hálfum mánuði, jafndægri
á vori, máttur ljóss og lífs er að
taka völdin eftir dimman og drung-
alegan vetur. Mig setti hljóðan þeg-
ar mér barst til eyrna andlátsfregn
Jóns Baldvinssonar, sem nú er horf-
inn okkar sjónum langt fyrir aldur
fram. Á BSR lágu leiðir okkar sam-
an í allmörg ár, hann ungur að
árum en ég tekinn að eldast.
Bjartar og fagrar minningar á
ég um þennan hógværa dugnaðar-
mann, sem lagði nótt við dag að
sjá sér og sínum farboða. Kynni
mín af Jóni voru á þann veg að
hann brást ekki því trausti sem
honum var sýnt og hann mat einn-
ig að verðleikum það sem fyrir hann
var gert.
Ég naut þess að eiga hann að,
þegar stríðandi fylkingar í félags-
málum tókust á. Hann var traustur
í birtu vakandi vors andaðist
tengdamóðir mín, Þórdís Guðrún
Guðmundsdóttir á dvalarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi.
Hún var fædd 24. október 1924
og var Skagfírðingur að ætt og
uppruna. Foreldrar hennar voru
Guðmundur Þorsteinsson og Guð-
rún Jónsdóttir og bjuggu þau allan
sinn búskap að Ytra-Vatni í Lýt-
ingsstaðahreppi.
Þórdís var elst systkina sinna og
ólst upp við öll venjuleg sveitastörf.
Á unglingsárum fór hún til Akur-
eyrar í gagnfræðaskólann þar. Árið
1947-1948 fer hún síðan á Hús-
mæðraskólann að Laugalandi í Eyj-
afirði. Sú menntun sem Þórdís fékk
nýttist hénni ákaflega vel enda var
hún einstaklega vel gefin kona.
Sumarið 1948 kemur hún síðan
sem kaupakona að Þórustöðum í
Önundarfirði og í Önundarfirðinum
kynnist hún Hagalín J: Guðmunds-
syni frá Hjarðardal, sem síðar varð
eiginmaður hennar. Þau giftust í
apríl 1950 og eignuðust fjögur börn.
Þau eru: Jóhannes Yngvi fæddur
1950, aðstoðarskólastjóri í Reykja-
vík, kvæntur undirritaðri, Sigríður
fædd 1952, kennari í Kópavogi,
gift Skafta Halldórssyni, Guðrún
Ragnheiður fædd 1953, landbúnað-
arfræðingur í Noregi, gift Arne
Vaag og Guðmundur fæddur 1956,
kerfísfræðingur, kvæntur Ágústu
Halldórsdóttur. Barnabörnin eru
10. Þórdís og Hagalín bjuggu á
Innri-Hjarðardal til ársins 1988,
er þau brugðu búi vegna heilsu-
brests hennar og fluttu í Kópavog-
inn.
Eins og ég hef áður sagt nýttist
tengdamóður minni vel sú menntun
sem hún hlaut og stuðlaði hún að
því að hennar börn gengu öll
menntaveginn. Henni var mikið í
mun að dætur hennar fengju ekki
síðri menntun en synirnir þannig