Morgunblaðið - 15.04.1992, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. APRIL 1992
39
Sigurgeir Vilhjálms-
son - Minning
Fæddur 28. maí 1909
Dáinn 7. apríl 1992
Sigurgeir lést í St. Jósefsspítala,
Hafnarfirði, eftir stutta legu. Hann
var sonur Vilhjálms Gíslasonar og
Guðbjargar Jónsdóttur.
Vilhjálmur var kunnur um Suður-
land vegna hagleiks síns sem járn-
smiðs, hann var einnig ferjumaður
við Óseyrarnes og sinnti því starfi,
sem öðrum, af mikilli elju.
Sigurður Magnússon skrifar um
Vilhjálm í bókinni Fólkið í landinu
undir fyrirsögninni „Gallharður við
að bjarga sér“.
Þar segir: „Ferðamenn komu í
hrotum, stundum engir, en fyrir
kom að þeir skiptu hundruðum og
14 ferðir mun ég hafa flestar farið
á einum degi, hestar voru tíðast
látnir synda á eftir bátunum, en
fyrir kom að ég skiplagði bæði naut-
kind og hross.
Líklega verður fáum hugsað til
baráttu feijumannsins, sem í dag
aka yfir brúna, en hann og hans
líkar voru þeir sem lögðu grundvöll-
inn að þeim framförum og lífsgæð-
um sem við búum við í dag.
Sigurgeir fæddist á Óseyrarnesi
við Eyrarbakka og ólst þar upp með
systkinum sínum, en af þeim eru á
lífi systurnar.
Jóna, fyrrverandi húsmóðir í
Vestmannaeyjum, sem nú dvelur á
Hrafnistu í Hafnarfirði, hún var
gift Vigfúsi Sigurðssyni skipstjóra,
sem nú er látinn og Soffía, sem
rekur pijónastofuna Peysuna í
Reykjavík, en með þeim systkinum
ríkti einstæð vinátta.
Sigurgeir stundaði sjómennsku
lengst af en lauk starfsferli sínum
hjá Bæjarútgerð Reykjavíkur.
Geiri, eins og hann var kallaður,
var hæglætismaður með létta lund,
vildi öllum gott gera, lét sér sérlega
annt um sitt fólk og lagði alltaf til
það sem best var í hveiju máli.
Gaman var að heyra hann riíja
upp minningar frá liðnum árum,
sem oft voru blandaðar glettni og
alvöru.
Gil, sumarbústaður Soffíu systur
hans í Laugardal, var honum dýr-
mætur staður, þar undi hann sér
löngum með konu sinni og þar eins
og alltaf annaðist hann hana með
nærgætni og kærleika í gegn um
langvarandi veikindi hennar, sá um
eldinn í kolavélinni, dró að það sem
til þurfti, dyttaði að og fór mjúkum
höndum um tré og runna.
Nú þegar hann er látinn, er hans
sárt saknað af öllum þeim sem
kynntust honum og nutu mann-
kost.a hans.
Við munum sakna þess, að nú
verður brosið hans Geira ekki til
þess að fagna okkur þegar við lítum
inn á Gili.
Síðustu heimsókn okkar til Geira
á sjúkrahúsið, lauk með því að við
báum saman stutta bæn og fórum
síðan með Faðir vor. Það er ljúf
minning.
í Davíðssálmi hinum 41. segir:
„Drottinn styður hann á sóttar-
sænginni, þegar hann er sjúkur,
breytir þú beð hans í hvílurúm.“
Óllu starfsfólki St. Jósefsspítala
eru færðar alúðarþakkir fyrir nær-
gætni, umönnum og hjúkrun. Guð
blessi störf þeirra.
Góður drengur hefur lokið ævi-
göngu sinni.
Við sendum eiginkonu hans Guð-
björgu Stefánsdóttur samúðar-
kveðjur, einnig systrunum Soffíu
og Jónu og öðrum aðstandendum.
Blessuð sé minning Sigurgeirs
Vilhjálmssonar.
Lára og Jóhann Guðmundsson.
Geiri ver ekki margmáll um sín
æsku- og uppvaxtarár. Okkar kynni
hófust ekki fyrr en hann kvæntist
Guðbjörgu Stefánsdóttur, móður-
systur minni. Þau hófu búskap fyrst
að Skipholti 55 og síðan að Ból-
staðahlíð 54, og í september sl.
fluttu þau í íbúðir fyrir aldraða að
Boðahlein 22 við Hrafnistu.
Geiri vann lengstan hluta ævi
sinnar við sjómennsku og sem vél-
stjóri. Þegar hann kom í land hóf
hann störf hjá BÚR og þar vann
hann meðan heilsa og aldur leyfðu.
Hann var alltaf mjög glaður er
hann fór austur að Laugarvatni í
sumarbústað Soffíu systur sinnar,
að vera úti í náttúrunni, setja niður
kartöflur og hlúa að gróðri, bæði
þar og uppi við Rauðavatn, var
hans yndi. Hjálpsemi hans við aðra
átti sér engin takmörk, hann var
ávallt reiðubúinn að leggja fram
hönd til hjálpar ef hann hafði
minnsta grun um að aðstoð vant-
aði, svo er einnig um Beggu, þetta
var eitt af því mörgu sem þau áttu
sameiginlegt. Aldrei var haft orð á
greiða sem öðrum voru gerðir. Börn
mín áttu alltaf athvarf hjá þeim.
Fædd 27. júní 1911
Dáin 7. apríl 1992
Elsku amma mín er dáin.
Hún sem ég elskaði svo mikið
og var stoð mín og stytta alla tíð
er nú allt í einu ekki á meðal vor.
Það er svo undarlegt að þó að ég
hafí séð lokastundina nálgast hægt
og hægt, þá var ég samt aldrei
undir það búin þegar að því kom.
Nú þegar ég kveð ömmu mína í
hinsta sinn á ég erfitt með að lýsa
tilfinningum mínum. Þar blandast
virðing, þakklæti, gleði og sorg.
Amma var alveg einstök amma
og öll sú lífsspeki sem hún hefur'
gefið mér mun fylgja mér og mínum
um ókomin ár.
Við barnabörnin gátum alltaf
komið í hlýjuna til ömmu og alltaf
var hún til staðar ef á þurfti að
halda. Ég á alveg yndislegar minn-
ingar frá síðasta sumri er hún kom
til mín til Svíþjóðar í tilefni 80 ára
afmælis míns. 80 ára þvældist hún
með okkur um allt, m.a. til Dan-
merkur að heimsækja frænku okkar
þar. Við fórum í tívolí og mældum
götur borgarinnar og aldrei blés
hún amma úr nös. Hennar draumur
þá var að við skyldum kaupa hús.
Hún var svo ákveðin að hún vildi
helst drífa okkur á fasteignasölur
og við áttum að vera búin að kaupa
áður en hún færi heim en ekkert
varð úr því. En það er undarlegt
hvernig skiptast á skin og skúrir í
þessu lífi. Daginn sem hún amma
dó sat ég og skrifaðí henni bréf.
Draumurinn var að rætast. Við
vorum búin að kaupa hús. Ég var
svo ánægð að geta sagt henni þetta
því hún gladdist alltaf með mér og
draumar mínir voru líka draumar
hennar. En í miðjum fögnuðinum
hringir systir mín og segir: „Ásta,
þetta er að verða búið. Þú getur
Sértaklga þegar þau stunduð nám
í ísaksskóla. Þeir eru ómældir bit-
arnir og annað viðurværi sem þau
fengu hjá þeim og alltaf sagði Geiri
þegar búið var að borða „ertu án
skaða“.
Ekki ætla ég að tíunda Geira
gerðir, því það væri ekki hans vilji.
Meðan hann lá banaleguna, voru
hans aðaláhyggjur að þurfa að vera
upp á aðra kominn, eða eins og
hann sjálfur sagði: „Vélin er alveg
að gefast upp“, enda fór svo að
lokum.
Ég vil að leiðarlokum þakka hon-
um fyrir samfylgdina og allt það
sem hann hefur fyrir okkur öll gert
í gegnum árin og þó einkanlega
fyrir að vera frænku mikill stoð og
stytta í hennar líkamlegu veikind-
farið að pakka niður“ og nokkrum
tímum seinna var hún amma dáin.
Amma var kjarnakona, sem trúði
því að einstaklingurinn i þjóðfélag-
inu gæti látið til sín taka og jafn-
vel breytt sögu heimsins, því lét hún
sig allt og alla varða allt frá því
sem stóð henni næst til vandamála
alls heimsins, og aldrei lét hún
standa á sér að láta sína skoðun í
ljós, bæði með því að tala persónu-
lega við ráðamenn eða með blaða-
skrifum og þær eru ekki fáar grein-
arnar sem hún hefur skrifað í blöð-
in í gegnum tíðina. Hún var sönn
baráttukona í kvenréttindamálum
og lagði mikla rækt við íslenska
tungu. Hún var mikill bókaormur
og hafði yndi af ljóðum og mörg
frægustu skáld landsins voru vinir
hennar, m.a. Steinn Steinarr.
Ég kveð ömmu mína með miklu
þakklæti fyrir dásamlegar sam-
verustundir og á erfitt með að sætta
mig við að nú verði þær ekki fleiri
að sinni og bið góðan Guð að geyma
hana uns við hittumst á ný.
„Að lokum eftir langan, þungan dag,
er leið þín öll. Þú sest á stein við veginn,
og horfír skyggnum augum yfír sviðið
eitt andartak.
Og þú munt minnast þess,
að eitt sinn, eitt sinn, endur fyrir löngu
lagðir þú upp frá þessum sama stað.“
(Steinn Steinarr, Spor í sandi)
Ásta Ómarsdóttir.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor
því hún var mild og máttug
og minnti á jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson)
í dag er til moldar borin fyrrver-
andi tengdamóðir mín, Hulda
Bjarnadóttir, Kleppsvegi 50, Rvík.
Ég get ekki látið hjá líða að minn-
ast hennar með nokkrum fátækleg-
um orðum.
Hulda var tengdamóðir mín í
yfir þijátíu ár og er því margs að
minnast, svo margs að ekki er
hægt að koma því á blað.
Ég kom inn í líf hennar fimmtán
ára gömul þegar ég trúlofaðist og
sfðan giftist syni hennar, Ómari
Konráðssyni, tannlækni, sem þá var
í námi. Hulda var mér leiðandi hönd
allar götur þar til við Ómar slitum
um. Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til Beggu frænku og systr-
anna Soffíu og Jónu svo og annarra
vandamanna.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Sirrý, Kristinn, Stefanía og
Katrín.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tið.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Með söknuði og trega kveðjum
við elsku frænda okkar og þökkum
allar skemmtilegu stundirnar sem
við áttum saman.
Margar minningar koma í hug-
ann. Allt fallega dótið sem hann
færði okkur frá útlöndum.
Skemmtiiegu ferðirnar í gamla
„blöðruskódanum" þegar við fórum
með honum og frænku austur að
Laugarvatni, til að vera á Gili. Þar
samvistum. Því er mér efst í huga
þakklæti til þessarar konu sem
ávallt var með báðar hendur útrétt-
ar til hjálpar og ekki hvað síst til
að ráðleggja þeim sem yngri voru.
Þakklæti fyrir alla þá umhyggju
sem hún bar fyrir börnum mínum
og barnabörnum. Hún lagði mikið
á sig fyrir elsta barnabarn mitt,
Svanhvíti Eddu, sem er andlega og
líkamlega fötluð. Hulda tók hana
að sér kornunga þegar læknar töldu
hana barn sem yrði að alast upp á
stofnun. Þá mælti Hulda þessi orð
sem mér eru mjög minnisstæð:
„Þetta skal ekki verða eitt af
gleymdu börnum þessa þjóðfélags.“
Hulda annaðist hana þar til hún
gat ekki meira enda þá orðin háöldr-
uð.
Hulda átti ráð við öllu. Við, ég
og börnin mín, leituðum ávallt ráða
hjá henni því þaðan komu holl og
skynsamleg ráð. Það vissum við.
Hulda barðist ötullega fyrir rétti
kvenna á íslandi og þótti ákaflega
vænt um sína fóstuijörð. Hún tók
mikinn þátt í allskyns félagsmálum
og var hún kvenskörungur mikill
og alls staðar heima. Það kom eng-
inn að tómum kofanum sem ræddi
við Huldu, enda var hún einstaklega
vel greind og víðlesin.
Það var fátt sem vafðist fyrir
henni. Hún var ekki að mikla fyrir
sér hlutina. Vandamálin voru í
hennar huga til að leysa þau. Oft
fannst mér hún vera með öll vanda-
mál fjölskyldunnar á herðum sér
og leysti svo eitt og eitt í eintr.
Hún tók mjög nærri sér þegar
einkasonur hennar Ómar varð fyrir
alvarlegu umferðarslysi árið 1982
og er mér minnisstætt að þá voru
báðar hendur hennar á lofti til hjálp-
ar.
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Minning:
Hulda Bjarnadóttir
var nú oft kátt á hjalla, sullað í
læknum og farið í gönguferðir.
Margra ánægjustunda er líka að
minnast af Skeggjagötunni. Þar var
alltaf gott að koma og var dekrað
við okkur eins og værum við prins-
essur. Á hveiju hausti var farið í
kartöflugarðinn til að taka upp
kartöflur, misgaman fannst okkur
það verk, en frændi bjargaði þeim
dögum með því að bjóða okkur upp
á „krimskrams“ á Geithálsi, að
verki loknu.
Frændi kvæntist seint eftirlifandi
eiginkonu sinni, Guðbjörgu Stefáns-
dóttur, og fannst okkur ungu döm-
unum spennandi að fylgjast með
þeirri rómantík. Þau hjónin eignuð-
ust heimili í Skipholti og síðar í
Bólstaðarhlíð og var mikið gott að
koma þar í kaffi og fá hestavínar-
brauð með því.
Hver einasta stund sem við vor-
um saman var nýtt til að fíflast,
og grettum við okkur mjög og geyfl-
uðum og hlógum dátt.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um viljum við þakka frænda fyrir
allar ánægjustundirnar sem við átt-
um saman. Guð blessi hann.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við systurnar sendum eiginkonu
hans Guðbjörgu og systrum hans
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Soffía, Ólöf, Selma
og Guðbjörg.
Hulda var mjög hraust allt sitt
líf, þar til um það bil fyrir ári síðan
að vágesturinn barði dyra.
Spakmæli eftir ókunnan höfund
segir: „Víst er leiðinlegt að eldast
en það er sagt eina leiðin til langlíf-
is.“
Þessi kona var svo sannarlega
búin að skila sínu lífsstarfi og það
með miklum sóma, þegar hún lést
á áttugasta og fyrsta aldursári. Þar
sem Hulda var mikill ljóðaunnandi
og ættjarðarsinni finnst mér eftir-
farandi tilheyra minningu hennar:
Yndislega ættaijörð,
ástarkveðju heyr þú mína,
þakkar-klökkva kveðjugjörð,
kveð ég líf þitt, móðir jörð.
Móðir bæði mild og hörð,
mig þú tak í arma þína.
Yndislega ættaijörð,
ástarkveðju heyi- þú mína.
(Sig. Jónsson frá Amarvatni)
Blessuð sé minning Huldu, sem
ég geymi í hjarta mínu.
Edda Eyfeld.
í minningu Huldu, ömmu minnar,
langar mig að þakka fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an.
Ég veit að hún er í góðum hönd-
um núna og bið ég góðan Guð að
taka á móti henpi inn í sitt guðsríki.
Hér á eftir kemur síðasta ljóðið
sem hún las fyrir mig og henni
þótti fallegt:
Eins og geislandi safír á silkipúða
sindrar bamsins tár.
Þar em dreymdar örlaga óskir
og óráðin ár.
Tárið strýkur burt lítill lófi
og leikur bros um brá.
Æskan hún á svo auðvelt að trúa
á endurvakta þrá.
Eins og hrímhvítt hagl á héluðu laufi
hrýtur öldungsins tár.
I því em fólgnar löngu liðnar
ljúfsárar þiár,
sem fæstar rættust, en flugu i geiminn
ár eftir ár.
Gömul lúin og lífsþreytt hendi
lyftist að brá,
Ekki er víst að eilífðin verði
einnig svona gi'á.
(Sigurlaug Ó. Guðmundsdóttir)
Rikhard E. Ómarsson.
ERFIDRYKKJUR
Perlan á Öskjuhlíð
!■ f r l a i\! sími 620200