Morgunblaðið - 04.12.1992, Blaðsíða 47

df 47
see f Mim«í@l4A8ia-TO^BIUCIASIJR l4i /DBSEMBER/; 1992
Elín Þ. Sigdórs-
dóttir - Minning
Fædd 6. júní 1962
Dáin 27. nóvember 1992
Elskuleg vinkona mín, Elín Þur-
íður Sigdórsdóttir, er látin. Pabbi
hennar hringdi til okkar seinni hluta
dags og lét okkur vita. Fyrst var
það vantrú og síðan sársauki, sem
ég vissi ekki að væri til. Það er svo
sárt að kveðja elsku Ellu. Ég á
engin orð.
Bömin mín og maðurinn minn
eru harmi slegin. Engin hringing:
„Hæ Ella“, svar „Nei Erna“, eða
þegar hún kom: „Hæ, þetta er bara
ég“. Lífið virtist bjart framundan
og íbúð á leiðinni. Ég þakka Ellu
fyrir góðvildina í garð barna minna
og okkar. Þökk fyrir öll árin og
gleðistundirnar, sem voru orðnar
æðimargar. Megi allir góðir vættir
fylgja henni.
Elsku Heiður, Sigdór og bræður,
við vottum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ég heyri í þér
þinni mjúku rödd
verlqar í hjartað
þegar þú segir mér
að lífið sé búið,
allt sé vonlaust
ég segi við þig, segi að:
Lífið er eitt andartak,
það líður fljótt
þú veist ekki af því.
(Rafn Jónsson)
Erna, Óskar og börnin.
Okkur langar með örfáum orðum
að kveðja kæra vinkonu okkar,
Elínu Þuríði Sigdórsdóttur, eða Ellu
eins og við kölluðum hana. Hún
lést föstudaginn 27. nóvember síð-
astliðinn í hörmulegu umferðar-
slysi.
Vinátta okkar fjögurra hófst fyr-
ir alvöru er við fórum saman í sum-
arleyfi til Spánar fyrir einu ári. Þar
áttum við stundir sem eru ógleym-
anlegar og dýrmætar nú.
Ella var góður og traustur félagi
og alltaf hress og kát. Hún var
óhrædd við að fara sínar eigin leið-
ir í lífinu og kom okkur oft á óvart
með skemmtilegum uppátækjum. í
byrjun næsta árs stóð til að hún
flytti í sína eigin íbúð sem hún
hafði fest kaup á. Tilhlökkunin var
mikil og undirbúningur í fullum
gangi. Draumurinn um að eignast
heimili var að verða að veruleika.
Við sendum okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur til foreldra, systkina
og annarra vandamanna. Minningin
um góða stúlku mun lifa meðal
okkar.
Edda Alexandersdóttir,
Rannveig Sigurðardóttir
og Sólveig Sverrisdóttir.
vænt um þegar honum var veitt
viðurkenning fyrir fallega garðinn
sem er í Aðalstræti 68.
Á vorin sem og á haustin skipaði
kartöflugarðurinn stóran sess hjá
okkur öllum. Hver kartafla var sett
niður af natni, því hver-uppsker sem
hann sáir.
Margt er það sem afi kenndi
okkur og við búum við enn í dag.
Kynslóðabil var ekki til hjá hon-
um því hann fylgdist vel með börn-
um sínum, barnabörnum og barna-
barnabörnum.
Nú þegar jólin nálgast kemur upp
í huga okkar laufabrauðsgerðin, afi
var vanur að skera stafína okkar
út og segja frá ýmsu skemmtilegu
úr lífí sínu og svo var líka tekið
lagið.
Við geymum minningarnar í
hjörtum okkar. Guð geymi elsku
afa.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifír,
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
. Orð mega sín lítils þegar vini er
kippt í burtu í blóma lífsins. Marg-
ar spurningar koma upp í hugann
og lítið verður um svör. Við öll sem
þekktum Ellu sitjum uppi með
spurningar um tilgang lífsins og
verðum að trúa að henni hafi verið
ætlað annað hlutverk handan móð-
unnar miklu og sætta okkur við það
hversu sárt sem það er. Hún var
alltaf lífleg og trúr þátttakandi í
því sem hún tók sér fyrir hendur,
sannur vinur og alltaf tilbúin að
rétta fram hjálparhönd þegar hún
vissi að þess væri þörf. Var ætíð
áberandi og það gustaði af henni.
Það er mikill sjónarsviptir af Ellu.
Við, vinir hennar, munum alltaf
minnast hennar með hlýhug í hjarta
og biðjum góðan Guð að geyma
elsku Éllu og vernda.
Heiður og Sigdór, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð og bið góðan
Guð að styrkja ykkur og vemda í
ykkar mikla missi.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofí rótt.
(S.E.)
Guðrún Jónsdóttir.
Ég var harmi sleginn er ég var
kallaður í símann síðastliðinn laug-
ardag og tilkynnt að mín góða vin-
kona og fyrrverandi unnusta hefði
látist í bílslysi daginn áður. Þetta
kom svo óvænt að ég gerði mér
eiginlega ekki grein fyrir því fyrr
en næsta dag, en Elin ætlaði að
koma í heimsókn til mín þá. Ég
beið hálfpartinn eftir að hún kæmi
og ég vildi ekki trúa þessu. Ég er
samt viss um að hún hafi komið.
En þegar ég fór að átta mig á þessu
alveg hugsaði ég hví hún, hún gerði
aldrei neinum neitt, vildi öllum vel
og átti allt lífið framundan þegar
hún var tekin frá okkur.
Ég fylltist bæði sorg og reiði
yfir að hún skyldi hafa verið tekin
í blóma lífsins frá vinum og ættingj-
um. En þó að hún sé ekki lengur
á meðal okkar mun hún ávallt lifa
í hjörtum og minningum okkar. Ég
veit að hún hefur fundið frið hjá
guði og hvílist á betri stað. Ég bið
fyrir foreldrum, ættingjum og vin-
um að Guð styrki þau í þessari erf-
iðu baráttu.
Með þessum orðum vil ég kveðja
Elínu og þakka fyrir að hafa haft
Guðmunda I. Sigurð-
ardóttir - Minning
(B.J. frá Gröf)
Magnús, Hrafnkell,
Ásthildur, Ebba
og Ragnhildur.
Fædd 21. júní 1912
Dáin 25. nóvember 1992
Hinn 25. nóvember lést í Land-
spítalanum kær vinkona mín og
bama minna, Guðmunda Ingveldur
Sigurðardóttir, og langar mig að
minnast hennar með nokkrum orð-
um.
Inga, eins og hún var ævinlega
kölluð af vinum og vandamönnum
verður jarðsungin frá Háteigskirkju
föstudaginn 4. desember.
Inga fæddist á Kirkjubóli í Fífu-
staðadal í Arnarfirði 21. júní 1912.
Hún var aðeins sex ára þegar móð-
ir hennar dó og bjó faðir hennar
með móður sinni, ásamt börnum
sínum þar til hún lést. Eftir að
bernskuheimili hennar var leyst upp
fór hún að Stað í Selárdal. Þar var
hún fram yfir fermingu en fluttist
hún til Bíldudals til hjónanna Bjarn-
fríðar og Jóns M. Marons. Hjá þeim
dvaldi hún við gott atlæti, nánast
eins og dóttir þeirra, unglingsárin
og allt þar til að hún giftist árið
1944, eiginmanni sínum, Jóni G.
Jónssyni, hreppstjóra í Suðurfjarð-
arhreppi. Inga stundaði alla vinnu
sem til féll, svo sem við saltfiskverk-
un og síðar í hraðfrystihúsi staðar-
ins og einnig í rækjuverksmiðju
Bíldudals og dró hvergi af sér, enda
dugleg og vel verki farin. Eftir að
þau Jón og hún giftust, byggðu þau
sér hús í litlum og skjólsælum
hvammi í Bíldudal er þau nefndu
Baldursheim. Þar bjó Inga manni
sínum og syni fagurt og hlýlegt
heimili, sem þau voru samtaka um
að fegra úti sem inni. Inga tók virk-
an þátt í Kvenfélaginu Framsókn
og var gerð að heiðursfélaga þess.
í lífi manna skiptast allajafna á
skin og skúrir og svo varð einnig
hjá þeim hjónum. Tvö fyrstu böm
sín misstu þau við fæðingu en hið
þriðja, er var drengur, var tekinn
með keisaraskurði 16. ágúst 1949
og var hann látinn heita Björn
Maron. Er Bjarnfríður Maron var
orðin ekkja, tóku þau hana á heim-
ili sitt og önnuðust hana uns yfir
lauk, einnig var tengdafaðir Ingu
hjá þeim þar til hann dó. Er Bjöm
sonur þeirra hafði lokið námi við
Núpsskóla hugði hann á frekara
nám hér syðra, þá fóm þau að
hugsa um að flytjast suður til
Reykjavíkur til að halda honum
heimili meðan hann væri við nám,
enda var Jón þá farinn að verða
var við heilsubrest. Árið 1967 flytj-
ast þau svo til Reykjavíkur og
keyptu sér íbúð í Stórholti 12. Björn
gekk hér í Stýrimannaskólann og
lauk fiskimannaprófi frá honum
vorið 1969. Samhliða stundaði hann
nám í flugskóla Helga Jónssonar
og lauk þar námi sem einkaflug-
maður sama vor og hugði á frekara
flugnám síðar. Hann réðst því stýri-
maður á vélbátinn Sæfara frá
Tálknafirði um áramótin 1970 til
að afla sér fjár, og ferst með honum
ásamt allri skipshöfninni 10. jan-
úar. Það er auðvelt að hugsa sér
hversu mikill og sár harmur þeirra
hjóna var, er þau misstu sitt kær-
asta og einasta afkvæmi með svo
snöggum hætti.
Eftir að Inga og Jón voru sest
hér að stundaði Inga vinnu í Vinnu-
fatagerðinni um árabil. Er stundir
liðu fram fór heilsu Jóns að hraka,
enda var hann allmiklu eldri en
Inga, en hún lagði sig alla fram
að veita honum alla þá umhyggju
og umönnun er í hennar valdi stóð.
Þeim auðnaðist þó að ferðast tals-
vert til útlanda til _að létta sér lífið
á meðan vært var. Árið 1977 andað-
ist Jón, og fannst þá Ingu nærri
sér höggvið, en systkini hennar og
frændfólk vestur á fjörðum, víðs
fjarri, en hún hér ein, en mikið létti
henni það lífið að á efri hæðinni
bjó kona einsömul, Halldóra Guð-
jónsdóttir að nafni. Með þeim tókst
nú mikil og einlæg vinátta svo að
vart mátti hvor af annarri sjá.
Milli fjölskyldu minnar og þeirra
Ingu og Jóns var alla tíð góð vin-
átta, enda vorum við Jón samsveit-
ungar og saman til sjós í fjölda ára
tækifæri til að kynnast þessari ynd-
islegu stúlku.
Megi hún hvíla í friði.
Hilmar Ogmundsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Okkur langar til að kveðja Ellu
vinkonu okkar sem lést af slysförum
27. nóvember sl.
Við kynntumst Ellu í gegnum
störf okkar á gjörgæsludeild Land-
spítalans. Á þeim tíma var margt
brallað, sérstaklega utan vinnu-
tíma. Oftar en ekki átti Ella hug-
myndina að því sem gert var og
,var dugleg við að halda hópnum
saman.
Eftir að nokkrar okkar hættu
störfum á Landspítalanum stofnuð-
um við saumaklúbb til að halda
hópinn. Við eigum margar góðar
minningar frá þeim kvöldum þar
sem mikið var skrafað og hlegið.
Okkur Iangar til að þakka fyrir að
fá að hafa kynnst Ellu sem sífellt
gat komið okkur á óvart. Nú er
höggvið skarð í hópinn sem ekki
verður fyllt.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem)
Við sendum foreldrum hennar,
bræðrum og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
Guð að veita þeim styrk í sorg
þeirra.
Jóhanna K., Jóhanna S.,
Lára, Laufey, Ragnheiður,
Sigurborg og Þuríður.
Kvöldið vefur borgina
köldum skugga
ein ljós hönd og mjúk
lokar glugga
(Skammdegi eftir Helga Sæmundsson)
Síminn hringir, hörmulegar frétt-
ir, enn eitt dauðaslysið í umferðinni
og nú ein af okkur. Ella er dáin,
allt verður svo óraunverulegt. Um
huga okkar líða ótal spurningar, -
hvers vegna hún? Ella var aðeins
þrítug, nýbúin að festa kaup á íbúð,
full tilhlökkunar að flytja inn og
eflaust hefði henni tekist að gera
fallegt og hlýlegt í kringum sig.
Ella var sérstök kona, hún var
óhrædd við að koma til dyranna
eins og hún var klædd og vera það
sem hún vildi vera og vera smart.
Ella var ekki ein af þeim, sem bar
tilfinningar sínar á torg, en var
ætíð reiðubúin til að gefa af sjálfri
sér. Það er sem við eigum alltaf
von á að hún birtist í dyrunum, sé
að koma til vinnu. En það mun
ekki verða.
Ella var hlýleg í umgengni og
glaðleg og gerði ekki úlfalda úr
mýflugu. Ella leysti störf sín vel
af hendi og var samviskusöm. Stórt
skarð er höggvið í hóp okkar hér á
gjörgæslu Landspítalans. Það verð-
ur seint að fullu fyllt, en tíminn
mildar sárin og minninguna um
Ellu geymum við um ókomna tíð.
Við vottum foreldrum Ellu og
öðrum ættingjum og vinum, okkar
innilegustu samúð.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
. og ljúfa engla geyma
öll bömin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Samstarfsfólk á gjör-
gæsludeild Landspítalans
hús, óperuna, bílferðir og ferðalög,
og börnin mín, tengda- og barna-
börnin urðu kærif viíiir hennar og
það þótti henni innilega vænt um.
Inga Sigríður var stórbrotin og stolt
kona, gat bitið frá sér ef að henni
var veist. Hún var sérstakur fagur-
keri og um það ber ljósastan vottinn
heimili hennar. Hún heklaði, prjón-
aði og saumaði út svo fallegar
myndir að menn töldu við fyrstu
sýn að það væru málverk. Mikla
ánægju hafði hún af að pijóna lopa-
sokka á kalda fætur vina sinna og
víða munu vera handaverk hennar.
Inga var einkennilega draum-
spök og sagði ýmislegt fyrir er
seinna kom fram. Eftir áttræðisaf-
mæli sitt í júní sl. veiktist hún all-
hastarlega af hjartasjúkdómi, sem
ásamt fleiru varð henni að aldur-
tila. Ég Iæt nú þessum minninga-
brotum lokið, en sárt mun hennar
saknað af systkinum og skyldmenn-
um og svo af þeim fjölda mörgu
er vinir hennar voru. Hún lét þess
stundum getið að þeir Jón og Björn
biðu sín handa við móðuna miklu
og vonandi hefur henni nú orðið
að þeirri von sinni. Ég votta svo
systkinum hennar og öðrum ætt-
ingjum, mína innilegustu samúð.
Blessuð sé minning herinar.
Guðbjartur Ólason.
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birt-
ingar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðs-
ins á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins
í Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði
að berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
I minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki eru
tekin til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta
tilvitnanir í ljóð eftir þekkt skáld, og skal þá höfundar getið. Sama
gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minningargreinar
birtist undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar
afmælisfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrit-
uð og með góðu línubili.
og eftir að við fluttum til Reykjavík-
ur var skammt á milli heimilanna,
við í Skipholti 6, en þau voru í Stór-
holti 12. Ég missti konu mína 1975
og þá voru börnin mín að heiman
farin, það var því næstum sjálfgef-
ið að við Inga reyndum að styðja
hvort annað í einsemd okkar, sem
við og gerðum, fórum saman í leik-