Morgunblaðið - 20.05.1993, Blaðsíða 46

. MOKG UNBLAÐIÐ HMMTÖJDAGUE 20. MAÍ 1993
ÍMG
Sigríður Sigurðar-
dóttir — Minning
Fædd 22. janúar 1917
Dáin 6. maí 1993
Það vorar, kalda vetrarvinda
hefur lægt, sumarið er í nánd.
Náttúran býr sig undir lífið sem
framundan er, einnig við mannfólk-
ið, hver á sinn hátt.
Hinn 6. maí andaðist tengda-
móðir mín, Sigríður Sigurðardóttir,
eftir margra mánaða baráttu við
erfiðan sjúkdóm.
Sigríður fæddist 22. janúar 1917
í Viðey, dóttir hjónanna Ingibjargar
Jónsdóttur og Sigurðar Þórólfsson-
ar verkstjóra. Hún var fjórða í röð-
inni af fimm systkinum sem upp
komust, en alls voru þau átta; þrjár
systur dóu á unga aldri. Nú eru
þrjár systur eftirlifandi: Elísabet,
gift Marteini Markússyni, Jódís,
gift Eyjólfi Stefánssyni, og Guðný,
gift Guðmundi Einarssyni. Látinn
er bróðirinn Júlíus, skipstjóri, sem
kvæntur var Áslaugu Erlendsdótt-
ur sem einnig er látin.
Sigríður var tvígift. Fyrri maður
hennar var Þorsteinn Jóhannesson
og átti hún með honum eina dótt-
ur, Ingu Sigurlaugu, þroskaþjálfa.
Seinni maður hennar var Helgi
Guðmundsson frá Grund í Kol-
beinsstaðahreppi, og átti hún með
honum fjögur börn: Aðalheiði,
íþróttakennara, sem gift er Krist-
jáni Þór Þórissyni, Sigurð, bónda,
sem kvæntur er Sesselju Þorsteins-
dóttur, Guðmund, aðalvarðstjóra,
sem kvæntur er Guðnýju Vésteins-
dóttur, og Skúla, vinnueftirlits-
mann, sem kvæntur er Önnu Ein-
arsdóttur. Afkomendur Sigríðar
eru nú orðnir 42.
Sigríður var greind og dugmikil
sem allt fram á efri ár bætti við
sig þekkingu í andlegum og verald-
legum efnum. Hún lauk prófi sem
fiskmatsmaður árið 1960 og starf-
aði um árabil hjá sjávarafurðadeild
'Sambands íslenskra samvinnufé-
laga uns hún varð að hætta vegna
heilsubrests. Hún var nákvæm og
röggsöm í því starfi sem og öllu
sem hún tók sér fyrir hendur.
Sigríður var einstaklega hjarta-
hlý og hjálpsöm, og ræktarsemi og
umhyggja við börn og aðra afkom-
endur var einstök. Hún hafði aldrei
úr miklu að spila, en allt sem var
umfram brýnustu nauðsynjar fór
til að gleðja og gagnast öðrum; það
var hennar gleði.
„Dauðinn“ er ekki til í þeirri
merkingu að það séu endalok lífs-
ins, hann er umbreyting til þess
ástands sem gerir manni kleift að
lifa á því tilverustigi sem við tekur
eftir vistina hér á jörð. Það tilveru-
stig er lögmál Guðs, allt er frá
Honum og allt er til Hans. Þetta
var skilningur Sigríðar og vonandi
ekki langt frá sannleikanum og
ljósinu.
Ég kveð og þakka tengdamóður
minni allt sem hún var mér og
mínum, og bið henni blessunar og
varðveislu Guðs og handleiðslu á
leiðum hennar í nýrri tilveru.
K.Þ.Þ.
í dag, 21. maí, verður amma
mín borin til hinstu hvíldar. Það
virðist vera alveg sama hvenær og
hvernig fólk deyr, það er alltaf
sárt að missa ástvini.
Þegar ég lagði af stað til Banda-
ríkjanna 19. ágúst sl. til eins árs
dvalar sem au pair vissi ég að
ýmsu yrði fómað, s.s. fermingum,
stórafmælum, ættarmóti o.þ.h. En
þegar ég kvaddi ömmu daginn sem
ég flaug út, þá vissi ég ekki að það
yrði í síðasta sinn sem leiðir okkar
lægju saman á þessu jarðlífi. Ég
get enn munað bragðið af vöfflun-
um sem hún bakaði handa mér þá.
Amma hafði verið meira og
minna lasin síðustu 20 árin vegna
kransæðastíflu og á seinni árum
fékk hún sykursýki. Það var reynd-
ar ótrúlegt hvað hún náði sér oft
vel upp eftir mikil og erfið veikindi.
Þegar ég hafði verið hér úti í
6-7 vikur hringdi pabbi í mig með
þær gleðifréttir að Skúli frændi
væri orðinn afi og þær sorgarfrétt-
ir að amma mín væri með krabba-
mein ofan á allt hitt, einnig að ég
skyldi ekki búast við því að sjá
hana aftur á lífi, dagar hennar
væru senn taldir. En þó virtist sem
hún fengi alltaf einhvern styrk aft-
ur, en þó aldrei eins og áður, því
henni hrakaði mikið þessa mánuði
eftir að krabbinn kom upp. Svo í
apríl sl. fékk hún hjartakast og
náði sér aldrei eftir það og 6. maí
hringdi pabbi í mig með þær sorg-
arfréttir að amma væri dáin. Það
var í fyrsta sinn sem ég fann fyrir
því hversu langt ég er að heiman.
Ég man hvað mér þótti gaman
sem lítilli stelpu í stórum systkina-
hóp í sveitinni, þegar amma kom
í heimsókn á gula skódanum sínum.
Ung að árum lærði ég einhverra
hluta vegna að segja: „Skódi ljóti
spýtir grjóti,“ en guli skódinn henn-
ar ömmu var: „Skódi flotti sem
splæsti gotti“, og bar það heiti með
sóma. Þegar amma kom í heimsókn
byijaði hún að flauta nokkur
hundruð metrum áður en hún
keyrði í hlaðið að Hraunholtum.
Við systkinin þeyttumst eins og
„maurahrúga“ út að taka á móti
henni líkt og um poppstjörnu væri
að ræða. Það brást ekki að amma
kom alltaf með einhverjar gjafír
og fullt af nammi sem var alltaf
vel þegið. Það var alltaf jafn gam-
an að fara í bíltúr með henni í
gula skódanum og eru þær nokkrar
ferðirnar sem hún fór með okkur
systkinin í sund, enda var hún
amma mín mjög dugleg að stunda
sund allt til hins síðasta. Ég man
ennþá ljóslifandi mína fyrstu ferð
til Reykjavíkur. Við tvíburasysturn-
ar fengum að fara með ömmu suð-
ur, þá 6 ára gamlar, það var eins
og heilt ævintýri.
Amma hafði ofsalega gaman af
því að ferðast og eru þeir fáir stað-
irnir á íslandi sem hún hafði ekki
komið til. Hún kom einnig víða við
í Noregi.
Það er líklega tvennt sem ég hef
erft frá ömmu minni og ég er mjög
stolt af. Það er gjafmildi og áhugi
á og ánægja af ferðalögum. Þau
fjögur ár sem ég var í námi í
Reykjavík kom ég nokkuð oft til
ömmu í Hátúnið og það var ósjald-
an sem ferðalög bar á góma þá.
Hún trúði mér fyrir því að ef hún
hefði haft efni 3 að ferðast þá hefði
hún ferðast hringinn í kringum
hnöttinn. En nú er hún farin í sitt
hinsta ferðalag. Amma var mjög
trúuð kona og er ég því viss um
að hún er á góðum stað.
Pabbi og mamma, Allý og Krist-
ján, Gummi og Guðný, Inga og
Júlli, börn, tengdabörn, barnabörn,
ömmusystir, aðrir ættingjar og ást-
vinir, ég votta ykkur öllum mína
dýpstu samúð.
Um stræti rölti ég
og hugsa um horfinn veg,
á kinnar mínar heit falla tár.
Allt sem áður var eru nú minningar
því aldrei aftur koma þau ár.
Ég hugar kveðju sendi mamma mín,
þig man ég alla stund,
og guð ég bið um að gæta þín
uns geng ég á þinn fund.
(Gylfi Ægisson)
Með kærri kveðju frá Barrington
Hills, USA.
Sonardóttirin
Elísabet Sigurðardóttir.
Blóm Skreytingar Gjafavara
Kransar Krossar Kistuskreytingar
Opið alla da>ja frá kl. 9-22
Fákafeni 11
s. 68 91 20
Nú þegar elsku amma, eða Sigga
amma eins og við kölluðum hana,
er horfin á braut langar okkur syst-
urnar að minnast hennar með
nokkrum orðum.
Þegar við vorum litlar stelpur
var alltaf mikið tilhlökkunarefni að
fá að hita Siggu ömmu. Móttökurn-
ar sem við fengum báru vott um
mikla væntumþykju og áhuga á
okkur sem manneskjum. Hún tal-
aði mikið við okkur og sagði
skemmtilegar sögur. Hún var sann-
ur vinur.
Eftir því sem árin liðu var ekki
síður ánægjulegt að hitta Siggu
ömmu. Frá henni fundum við ávallt
hlýja og jákvæða strauma í okkar
garð. Við áttum margar góðar
stundir með henni.
Börn okkar eldri systranna
fengu líka að kynnast Siggu ömmu.
Þau höfðu mikla ánægju af þeim
samskiptum og fannst alltaf gaman
að fara í heimsókn til hennar.
Þrátt fyrir lélega heilsu seinustu
árin var hún ætíð iðjusöm og dug-
leg. Þeir eru ófáir hlutirnir sem hún
gerði í höndum handa afkomendum
sínum.
Fyrir nokkrum mánuðum fékk
Sigga amma mjög alvarlegan sjúk-
dóm. Sá kjarkur og sú seigla sem
hún sýndi í baráttu við sjúkdóminn
er aðdáunarverð og víst er að hún
hjálpaði okkur systrunum meira en
við henni að sætta sig við orðinn
hlut.
Við munum ávallt minnast henn-
ar með hlýhug og virðingu. Kærar
þakkir fyrir allt, elsku amma.
Hildur, Jóna Þórunn
og Sigríður Lára.
Fædd 4. apríl 1906
Dáin 16. mai 1993
Með nokkrum orðum langar mig
að minnast ömmu minnar sem jarð-
sett verður á morgun.
Ég man eftir ömmu sem kon-
unni sem alltaf var til staðar, féll
aldrei verk úr hendi og tók fullan
þátt í uppeldi okkar bræðranna.
Ég man eftir að hafa lesið fyrir
hana á bullmáli upp úr bókum þar
sem ég var ekki læs sjálfur og hún
hlustaði og sagði: „Já, gott hjá
þér, vinur,“ og hvatti mig til að
halda áfram þótt það hljóti að hafa
verið nær óbærilegt að hlusta á
svona. Ég man eftir henni á hátíðis-
dögum uppábúinni í upphlut, sem
ég kallaði alltaf þjóðbúninginn
hennar ömmu og þótti æði ein-
kennilegur klæðnaður, en kunni
seinna að meta. Sunnudagsboðin
með kökum, vöflum, pönnukökum,
kakói að ógleymdu appelsíni og
malti voru ómissandi þáttur í lífi
hennar og þar gat' maður svo sann-
arlega úðað í sig öllu góðgætinu
að vild. Þegar foreldrar mínir fóru
í ferðalög borðaði ég hjá ömmu og
eftir að hafa hesthúsað í mig veislu-
réttum sem nægt hefðu ofan í hálfa
togaraáhöfn sagði hún mig vart
hafa snert á matnum og bað mig
um að borða meira svo ég dytti
ekki niður úr hor. Og ég fékk mér
meira.
Guðný Vilhjálmsdóttir var fædd
í Jórvíkurhjáleigu í Hjaltastaða-
þinghá 4. apríl árið 1906 og var
því nýorðin 86 ára gömul. Foreldr-
ar hennar voru Vilborg Runólfs-
dóttir og Vilhjálmur Magnússon.
Ung réð hún sig sem kaupakonu
norður í Skagafjörð og gifti sig upp
úr því Magnúsi Frímannssyni og
bjuggu þau á Ytri Mælifellsá í Lýt-
ingsstaðahreppi í Skagafirði. Eign-
uðust þau fjögur börn sem öll eru
á lífí; Vilborgu, Guðrúnu, Vilhjálm
og Ingiberg. Magnús varð bráð-
kvaddur þegar hann var að járna
hest sumarið 1946 og fluttist
Guðný þá aftur á Fljótsdalshérað
til Magnúsar bróður síns. Ellefu
árum síðar giftist hún öðru sinni,
Sigurjóni Þórarinssyni ekkjumanni,
og bjuggu þau á Brekku í Hróars-
tungu á Héraði. Þar ólu þau saman
Allir dagar eiga sér endi, hún
amma mín, Sigríður Sigurðardóttir,
er dáin.
Koma þá upp margar minningar
um þær góðu stundir sem við amma
áttum saman. Stundirnar í sveit-
inni, þegar amma kom á skódanum
sínum í Hraunholt til að heimsækja
son sinn, tengdadóttur og allan
krakkahópinn. Þá flautaði hún áður
en hún kom í hlað, og við krakkarn-
ir hlupum af stað til að taka á
móti henni. Hún kom oft með eitt-
upp fósturson sinn Stefán Jónasson
sem síðar tók við jörðinni. Sigutjón
lést úr krabbameini 1964 og flutt-
ist Guðný þá til móður minnar í
Reykjavík.
Þegar Reykjavíkursaga Guðnýj-
ar hefst er hún orðin 57 ára gömul
og þrjú elstu börnin flutt að heim-
an, en Ingiberg bjó áfram með
henni fram til ársins 1976. Þau
bjuggu með okkur í sömu íbúð í
Barmahlíðinni, en fluttust síðar í
kjallarann þegar hann losnajli. Þeg-
ar ég var um tíu ára gamall flutt-
ust þau í næstu götu, en það var
ekki fyrr en hún fluttist á Norður-
brún vorið 1979, að ég fór að líta
á það sem heimsóknir að fara til
hennar þar sem áður hafði verið
svo skammt á milli heimila okkar
og maður gekk þar inn og út að
vild. Ekki má misskilja þetta þann-
ig að mér hafi þótt heimili hennar
í Norðurbrún standa mér eitthvað
minna opið en áður, fjarlægðin var
bara meiri og þess vegna dró úr
samvistunum. Mér þótti samt alltaf
gaman að koma í heimsókn þó að
þær yrðu ætíð meira bundnar við
sunnudaga og aðra hátíðisdaga.
Guðný fór strax við komuna til
Reykjavíkur að vinna sem húshjálp
á einkaheimilum við þrif og annað.
Vinnuveitendurnir voru því víða um
borgina og var hún vel liðin hjá
þeim öllum, enda man ég að á jólum
fékk hún alltaf langflesta pakka
allra á heimilinu þar sem svo marg-
ir vildu gefa henni gjafír. Þegar
mínum pökkum fór fækkandi leyfði
hún mér að hjálpa sér við að opna
sína, og auðvitað fékk ég meirihlut-
ann af konfektinu.
Það er engin tilviljun að sonur
hennar er virtur listamaður í dag.
Þeir hæfíleikar eru greinilega frá
móður hans komnir. Guðný var list-
feng mjög og heklaði mikið, saum-
aði út og málaði á tau. Á Norður-
brún kynntist hún vinnu með smelti
og postulínsmálun og voru verk
hennar bæði falleg og frjó.
Strax um fertugt var hún orðin
veik í lungum og með bronkítis sem
leiddi til asma sem hún þjáðist af
þegar hún fluttist til Reykjavíkur.
Var hún þá nokkrum sinnum á
Vífílsstöðum þar sem hún kynntist
nýju lyfi sem átti vel við hana og
hvað fínt handa okkur en
ógleymanlegir voru „nammi-
skammtarnir“ sem við fengum á
kvöldin. Hún fór með okkur í bíltúr
og stundum í sund, og myndaði
okkur í bak og fyrir. Það voru glað-
ir og góðir dagar þegar amma var
hjá okkur.
Þegar ég stofnaði svo mitt heim-
ili í Borgarnesi kom amma við hjá
mér þegar hún kom frá Hraunholt-
um. Þá gerðum við okkur glaðan
dag, sérstaklega þegar hún var hjá
okkur á þrettándanum, það voru
eins og auka jól. Alltaf var jafn
gott að hafa hana hjá sér. Ég reyndi
líka alltaf að heimsækja hana þeg-
ar ég var á ferð í Reykjavík.
Amma vildi öllum vel, og sér-
stakt dálæti hafði hún á börnum.
Hún hafði gaman af ferðalögum
og landafræði, og hún sendi manni
oft póstkort af þeim stöðum sem
hún var að ferðast um, hvort sem
það var hér á landi eða í Noregi.
Hún var dugleg og góð, hún las
mikið, og þetta allt hjálpaði henni
í hennar erfíðu veikindum.
Nú hefur hún kvatt þennan heim
og ég veit að nú líður henni vel.
En minningarnar eru eftir, þær eru
svo ótal margar og ljúfar að ekki
verður hægt að rekja þær allar hér.
Megi amma Sigga fara í Guðs
friði og hafi hún þökk fyrir allt.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor
því hún var mild og máttug
og minnti á jarðneskt vor.
(D. Stefánsson)
Sigríður Jóna.
létti henni lífið mjög.
Þegar aldurinn fór að segja til
sín og heilsan að gefa sig átti hún
auðvitað að hætta að vinna eða
a.m.k. að minnka við sig. En það
kom ekki til greina hjá Guðnýju.
Hún taldi sig sjálfsagt einskis nýta
ef hún ynni ekki baki brotnu alla
daga. Eitthvað hlýtur þó að gefa
sig þegar fólk ann sér vart hvíldar
sökum vinnugleði og að því kom
að Guðný amma varð það bakveik
að hún þurfti að leggjast inn á
Borgarspítalann til aðhlynningar.
Það var snemma árs 1990. Fljót-
lega var ljóst að hún myndi ekki
geta snúið aftur heim til sín þar
sem hún þurfti á umönnun frá öðr-
um að halda í fyrsta skipti á ævinni.
Vaninn hafði verið sá að hún var
að þjóna öðrum en skeytti lítt um
að láta þjóna sér. Eftir nokkurra
mánaða vist á spítalanum fór húp
á Droplaugarstaði þar sem hún
eyddi þremur síðustu æviárunum.
Auðvitað var farið að draga úr
henni máttinn undir það síðasta,
en eiginleg sjúkralega var engin.
Hún veiktist nóttina fyrir dánar-
daginn og lést um hálfum sólar-
hring síðar. Engum dylst að hún
var hvíldinni fegin.
Nú er amma farin í annan heim.
Hún hafði einstakt lag á mér og
mér fannst ég alltaf vera einhver
sérstakur þegar ég var nálægt
henni.
Að lokum vil ég nota tækifærið
og þakka fyrir hönd fjölskyldunnar
öllu starfsfólki á Droplaugarstöð-
um fyrir frábæra umönnun og hlý-
leika í garð Guðnýjar.
Grétar Erlingsson.
Guðný Vilhjálms-
dóttir — Minning