Morgunblaðið - 13.06.1993, Blaðsíða 27

27L
hún fimm bamabækur og mun hin
síðasta þeirra koma út í haust hjá
Vöku-Helgafelli. Þá skrifaði hún
einnig handbók kennara, „Að lesa
í umhverfið", sem Námsgagna-
stofnun gaf út auk þess sem hún
ritaði greinar um skólaþróun og
kennslu þroskaheftra sem birtust í
Nýjum menntamálum og tímaritinu
Þroskahjálp.
I bamabókum sínum leitaði hún
fanga í hugmyndaheimi ævintýr-
anna sem hún tengdi þeim raun-
vemleika sem börnin búa við í dag.
í ævintýrunum mæta söguhetjurnar
oft vandamálum sem þær verða að
takast á við áður en lengra er hald-
ið. Þannig er það einnig í raunveru-
leikanum. Sjálf var hún gott dæmi
um slíka ævintýrahetju. Hún óx við
hveija raun.
Heiður bróðurdóttir mín er horfin
yfir móðuna miklu. Við, sem þekkt-
um hana allt frá barnæsku hennar,
minnumst margra góðra stunda
með henni í faðmi fjölskyldunnar
og kveðjum hana með söknuði. Ég
og fjölskylda mín vottum Ómari,
eiginmanni hennar, dætrum þeirra,
Brynhildi og Þóreyju, foreldrum
hennar, systkinum, fjölskyldum
þeirra og tengdafólki innilega sam-
úð.
Gyða Ragnarsdóttir.
Elsku Heiður, stóra systir okkar,
er dáin. Við tvíburarnir litum upp
til stóru systur sem gat allt. Bern-
skuminningar birtast, gönguferðir
eftir hitaveitustokknum niður í Ell-
iðaárdal, sest var niður í græna
lautu og sungið. Heiður stjómaði
söngnum eins og hennar var von
og vísa, það voru ófá sönglögin sem
við lærðum af henni. Svo skipu-
lagði hún leiki, sviðsetti jafnvel
ævintýri þar sem Lára fékk að leika
Mjallhvíti og Halldór dvergana sjö.
A jólunum naut hún sín sérstaklega
vel, hún var svo mikið jólabam.
Við sjáum hana fyrir okkur drífandi
í jólabrauðsbakstrinum og öðm
hvoru sungum við jólalög, Heiður
raddaði.
Ævintýrin vom Heiði alltaf hug-
leikin. Enda varð ævintýralandið
vettvangur sumra skáldsagna
hennar. Þegar hún fékkst við rit-
störf vann hún af mikilli nákvæmni
og vandvirkni. Þannig var það
reyndar með öll viðfangsefni sem
Heiður tók sér fyrir hendur. Hún
hafði þann eiginleika að geta sökkt
sér niður í það sem hún var að fást
við og vann af slíkum eldmóði að
það var óskiljanlegt hvaðan öll þessi
orka kom. Starf Heiðar sem sér-
kennari var henni mjög mikilvægt.
Hún léitaðist sífellt við að þróa
sjálfa sig sem betri fagmanneskju.
En fjölskyldan var henni líka mikil-
væg. Ómar, eiginmaðurinn, var
hennar besti vinur og hún var eink-
ar umhyggjusöm móðir dætra sinna
tveggja. Ekkert var Heiði óviðkom-
andi, öllum vildi hún hjálpa og gefa
góð ráð. Þess nutum við tvíburamir
í ríkum mæli.
Heiður systir okkar var einstök
manneskja með óvenjulegan og
sterkan persónuleika. Hugrökk,
ákveðin, sjálfstæð og sterk en jafn-
framt viðkvæm tilfinningavera.
Heiður hafði mikla og sterka lífs-
löngnn. Hún barðist af bjartsýni til
lífs, aldrei heyrðist hún tala um að
veikindi sín væru óréttlát né að hún
óttaðist dauðann. í Skáldatali skrif-
ar Heiður þessi orð: „Við erum öll
hetjur í ævintýrinu um okkur sjálf.
Njótum ævintýrisins! Beijumst
gegn erfíðleikunum! Elskum náung-
ann! Þannig látum við ævintýrið
enda vel.“
Læknaþjónustan sem Heiður
naut í veikindum sínum gerði henni
kleift að vera trú sjálfri sér til hinstu
stundar. Það langar engan til að
deyja, sagði hún fyrir stuttu. Það
er svo margt sem hún ætlaði sér
að gera í framtíðinni.
Við vorum fjögur systkinin,
Ragnar stóri bróðir, Heiður stóra
systir og við tvíburarnir. Við þijú
stöndum nú þétt saman. Söknuður-
inn eftir Heiði er sár, en minningin
ljúf.
Tvíburamir Halldór og Lára.
Ástkær mágkona mín og vinkona
Heiður Baldursóttir hefur kvatt
þennan heim, eftir erfiða baráttu í
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 13. JÚNÍ 1993
eitt og hálft ár við illvígan sjúkdóm.
Á slíkri stundu verður maður
harmi lostinn og fyllist jafnframt
mikilli sorg og beiskju að svona ung
og mikilhæf kona skuli vera tekin
frá okkur í blóma lífsins.
Heiður og Ómar bróðir minn
giftu sig í desember 1977, en ég
kynntist henni ekki fyrr en árið
1978, þegar ég kom heim að loknu
námi erlendis. Satt að segja kveið
mér fyrir því að hitta Heiði. Ég var
líka dálítið afbrýðisöm, að einhver
ókunnug kona skyldi vera búin að
klófesta eldri bróður minn. En sá
kvíði og sú afbrýðisemi hurfu fljótt
þegar ég fór að kynnast Heiði og
hennar mannkostum. Það var ákaf-
lega gaman að spjalla við hana, því
hún bjó yfír svo miklum andlegum
þroska og var svo opin fyrir öllu
því sem var að gerast í kring um
okkur.
Þau hjónin eignuðust sitt fyrsta
barn, Brynhildi, árið 1978. Árið
1980 eignuðust þau Þórey Mjallhvít
og stuttu seinna byijaði Heiður nám
við Kennaraháskóla íslands og með
mikilli samheldni þeirra hjóna lauk
hún námi þaðan með sóma. Ég hef
aldrei skilið hvernig þau fóru að
þessu, því fímm árum seinna hóf
Heiður svo einnig nám í sérkennslu-
fræðum við KHI sem hún lauk árið
1990.
Síðsumars 1990 fóru þau Heiður,
Ómar og dætur til Bandaríkjanna
í meira nám. Það var alltaf sami
krafturinn í þeim og áhugi fyrir að
gera en betur í sínum sérfræðum,
Heiður í sérkennslu og Ómar í
stjórnmálafræði.
Heiður var alltaf baráttumann-
eskja og hafði mjög ákveðnar skoð-
anir á lífinu og tilverunni. Fram til
þess síðasta barðist hún við sjúk-
dóminn, sem þó að lokum yfírbug-
aði hennar baráttu- og viljaþrek.
Sjaldan hef ég kynnst eins heil-
steyptri persónu. Heiður gat alltaf
gefið góð ráð og það var ótrúlegt,
þrátt fyrir sín miklu veikindi, hvað
hún veitti mér oft andlegan styrk,
þegar ég heimsótti hana á Landspít-
alann. Þá fór ég líka að sjá hversu
oft óþarfa áhyggjur maður hefur
af hinu og þessu í daglegu lífi, á
meðan aðrir eru að beijast fyrir lífí
sínu. Heiður opnaði augu mín fyrir
því að lífið sjálft, en ekki einhveijir
dauðir hlutir, er það dýrmætasta
sem við eigum.
Elsku Ómar, Binna, Þórey, for-
eldrar og systkini, minningin um
Heiði og hennar frábæru störf og
verk veitir okkur styrk til að halda
áfram í lífinu, eins og hún hefði
viljað.
Ég kveð þig elsku mágkona.
Harpa Harðardóttir.
Af fegurð blóms
verður aldrei sagt
aldrei sagt
með orðum
né þinni
með neinum orðum
(Stefán Hörður Grímsson)
Barátta ungrar konu við illvígan
sjúkdóm hefur verið til lykta leidd.
Styrkur og kraftur hennar laut í
lægra haldi fyrir ofureflinu. Við
höfum nú kvatt drauminn um
lengra líf henni til handa. Þögnin
ein ræður. Hún hefur tekið höfn á
annarri strönd — strönd hins
ókunna.
Mig langar til að minnast Heiðar
Baldursdóttur vinkonu minnar og
skólasystur örfáum orðum. Hún
fæddist 31. maí 1958. Heiður var
dóttir hjónanna Þóreyjar Kolbems
yfirkennara Þroskaþjálfaskóla ís-
lands og Baldurs Ragnarssonar
menntaskólakennara. Heiður giftist
eftirlifandi eiginmanni sinum Omari
Sævari Harðarsyni stjórnmálafræð-
ingi 1977. Þau eignuðust tvær
dætur Brynhildi f. 31. ágúst 1978
og Þóreyju f. 25. ágúst 1980. Heið-
ur átti þijú systkini Ragnar, Láru
og Halldór.
Tíu ár eru liðin síðan við útskrif-
uðumst frá Kennaraháskóla ís-
lands. Glaðar og reifar gengum við
þrjár stöllur til starfa í Safamýrar-
skóla, fullar áhuga. Auk kennslunn-
ar í Safamýrarskóla notaði Heiður
næstu ár til að mennta sig meira
og lauk BA gráðu í sérkennslufræð-
um 1990. Hún stundaði framhalds-
nám við Temple University í Philad-
elphía 1991-1992. En vegna veik-
inda varð hún að hverfa frá námi.
Heiður skrifaði fjórar barnabækur
og hlaut íslensku bamabókaverð-
launin 1989 fyrir bók sína Álaga-
dalurinn. Hún hafði lokið við hand-
rit að fímmtu barnabókinni og mun
hún koma út á þessu ári.
Heiður var afar víðsýn ung kona.
Hún átti ríka menntunarþrá, alltaf
reiðubúin að dýpka hugsun sína,
auka þekkingu, fara nýjar leiðir,
læra meira, lesa meira. Til þess
hafði hún ótrúlega orku og dugnað.
Eins og sjá má af þeim verkum sem
hún lætur eftir sig bjó hún yfír ein-
stakri færni til að hafa mörg jám
í eldinum. En hún var ætíð gagn-
rýnin á allt þáð sem hún las, ekk-
ert var sjálfgefið í hennar huga.
Heiður var gædd eðlislægri gagn-
rýninni hugsun. Stundum þótti hún
gagnrýna of ákaft en hún færði
alltaf rök fyrir máli sínu. Hún hafði
til að bera hugrekki og kjark til að
standa við skoðanir sínar, tilbúin
að fá andsvör við þeim og skýra
afstöðu sína. Baráttuþrek og kjark-
ur hennar var einstakur. Hún hafði
að mínum dómi sérlega vel ígrund-
aða lífssýn og glöggan skilning á
samfélagslegum veruleika.
Heiður sérmenntaði sig í kennslu
þroskaheftra barna og unglinga.
Sú kennsla fer hljótt og er lítt í
umræðunni og of margir að mínu
áliti, gera sér ekki grein fyrir að
fatlaðir eigi rétt á og fái faglega
kennslu eins og aðrir grunnskóla-
nemendur. Það var ef til vill ekki
tilviljunin ein sem réði því að hún
valdi þessa braut vegna þess að
kennsla fatlaðra einstaklinga er
hluti mannréttindabaráttu síðustu
áratuga. Mannréttindi, í hvaða
mynd sem er, vora einatt áhugamál
Heiðar.
Heiður var öguð í hugsun til
hinstu stundar. Hún lét aldrei hug-
fallast í hinni erfiðu baráttu og
æðraðist ekki. Samt þráði hún að
fá að iifa.
Heiður var afbragðsgóður kenn-
ari, bar einatt hag nemenda sinna
fyrir bijósti. Hún var vinnusöm og
leysti því starf sitt vel af hendi. I
kennslunni kunni hún þá list að
vekja gleði og áhuga hjá nemendum
sínum af því að innra með henni
sjálfri bjó gleði og áhugi. Hún sýndi
þeim ákveðni en jafnframt blíðu og
mildi. Heiður var góður starfsfé-
lagi. Á góðum stundum var hún
hrókur alls fagnaðar. Undirhyggju
átti hún ekki til. Ef henni þótti
hafði hún hugrekki til að segja
skoðun sína umbúðalaust. Svo eðlis-
lægur var heiðarleiki hennar.
I hugskoti mínu býr björt og fal-
leg mynd af Heiði, síðasta minning
mín um hana sem bjó yfir undra-
verðum styrk baráttumanneskjunn-
ar. Stutt er síðan við fóram tvær
vinkonur til hennar þar sem hún lá
á Landspítalanum. Það var okkar
síðasti fundur og ég held að við
höfum allar gert okkur það ljóst.
Ég velti því fyrir mér hvort við sem
þekktum hana og þótti vænt um
hana gætum lifað með þeim sökn-
uði sem fráfall hennar ylli. í rúminu
lá hún, hafði nýlega fengið sinn
skapadóm. Þögull svipur þjáningar-
innar hvíldi yfir henni en hún átti
samt enn þann styrk sem til þurfti.
Ef til vill var það af því að hún var
bæði æðralaus og skynsöm að bar-
áttumaðurinn í henni vék til hliðar
og horfðist í augu við ofureflið. Hún
talaði um erfiðan bita að kyngja,
bað fyrir kveðju til vina, vottur af
brosi og augu hennar full af blóm-
um, þessi augu sem enginn gleymir
sem í þau leit. Þau lifa alltaf eins
og verk hennar, gjafir hennar og
orð. Á kveðjustundum verður fátt
um orð, vináttu lýkur ekki, minning
um hetju sem barðist til síðustu
stundar, gaf af hjarta sínu, og
kvaddi með reisn, lifír áfram — allt-
af _söm.
í einkalífi var Heiður hamingju-
söm. Hún átti góða foreldra sem
ætíð stóðu við hlið hennar í blíðu
og stríðu. Elskuð var hún af eigin-
manni sínum Ómari Harðarsyni.
Þau vora einstaklega samhent hjón,
SJÁNÆSTU SÍÐU
t
Ástkær eiginkona mín,
RÓSA ÞORSTEINSDÓTTIR,
Kambaseli 30,
lést í Borgarspítalanum 11. júnf.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þorsteinn Sætran.
t
KRISTJÁN ÞORLEIFSSON
húsgagnabólstrari,
Hátúni 6,
Reykjavík,
lést 2. júní.'
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Fyrir hönd ættingja,
Jóhanna Þorleifsdóttir,
Kristín Þorleifsdóttir.
t
Elskuleg móðir mfn, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN ÁRNADÓTTIR,
Fornhaga 15,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund fimmtudaginn 3. júní sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Helgi Bergmann Ingólfsson, Bergljót Guðjónsdóttir,
Ólafur Ragnar Helgason.
t
Móöir okkar, tengdamóðir og amma,
INGA ÞÓRARINSSON,
sem lést á heimili sínu 7. júní, verður jarðsungin frá Langholts-
kirkju þriðjudaginn 15. júní kl. 13.30.
Snjólaug Sigurðardóttir, Friðleifur Jóhannsson,
Sven Þ. Sigurðsson, Mary S. Bache,
Jóhann Sveinn Friðleifsson, Sigurður Ingi Friðleifsson,
Aileen Soffía Svensdóttir, Stefán Andrew Svensson.
t
Móðir mín og tengdamóðir,
GUÐLAUG SIGURÐARDÓTTIR,
fyrrv. bankastarfsmaður
verður jarðsungin frá Fríkirkjunni í Reykjavfk þriðjudaginn 15. júní
kl. 13.30.
Þeir, sem vildu minnast hennar, vinsamlegast lóti Styrktarfélag
lamaðra og fatlaðra njóta þess.
Sveinn Áki Lúðvíksson, Sigrún Jörundsdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURBJÖRN BJARNASON,
Hamarsstíg 26,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju miðvikudaginn 16. júní kl.
13.30.
Axelfna Stefánsdsóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÁSTA JÓNSDÓTTIR,
Hjallaseli 51,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fella- og Hóla-
kirkju þriðjudaginn 15. júní kl. 15.00.
Hilmar Guðmundsson, Gíslína Jónsdóttir,
Heiðrún Guðmundsdóttir, Gunnar Þorbjarnarson,
Inga Dóra Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.