Morgunblaðið - 13.06.1993, Blaðsíða 28

-28
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 13. JÚNÍ 1993
t
Systir okkar,
MAGNÝ GUÐRÚN BÁRÐARDÓTTIR,
Buöulæk 2,
Reykjavfk,
verður jarðsungin frá Fossvogskapellu þriðjudaginn 15. júní
kl. 13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuð, en þeim sem vilja minnast hennar,
er bent á Krabbameinsfélagið.
Jón H. Bárðarson, Salóme B. Bárðardóttir,
Sigurður Ó. Bárðarson, Þorsteinn Sigurðsson.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR ELÍN ÞORKELSDÓTTIR,
Droplaugarstöðum,
áður Háteigsvegi 28,
sem andaðist þann 8. júní, verður jarðsungin frá Fossvogskap-
ellu þriðjudaginn 15. júní kl. 15.00.
Þorkell Jóhannesson, Vera T ómasdóttir,
Jóhanna J. Thorlacfus, Ólafur Thorlacfus,
barnabörn og barnabarnabörn.
Útför
HEIÐAR BALDURSDÓTTUR
sérkennara og rithöfundar,
sem lést í Landspítalanum 28. maí sl., verður gerð frá Bústaða-
kirkju mánudaginn 14. júní kl. 13.30.
Ómar Sævar Harðarson,
Brynhildur Ómarsdóttir, Þórey Mjallhvít Ómarsdóttir,
Þórey H. Kolbeins, Baldur Ragnarsson,
Ragnar Þorsteinsson,
Ragnar Baldursson, Lára Baldursdóttir,
Halldór Baldurssonr
Dagný Jónsdóttir, Hörður S. Óskarsson
og fjölskyldur.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GÍSLI ÓLAFSSON
frá Vindheimum í Tálknafirði,
sfðast bóndi á
Kirkjubóli f Arnarfirði,
til heimilis á
Arnartanga 63, Mosfellsbæ,
verður jarðsunginn frá Lágafellskirkju þriðjudaginn 15. júní kl.
14.00. Blóm vinsamlega afþökkuð en þeim sem vilja minnast
hans er bent á félag nýrnasjúkra.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
SVEINN FINNSSON,
lögfræðingur
frá Hvilft,
er lést þann 7. júní, verður jarðsunginn
frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 15. júní
kl. 10.30.
Herdís Sigurðardóttir,
Guðlaug Sveinsdóttir, Benedikt Hauksson,
Jóhann Sveinsson, Guðný Hafsteinsdóttir,
Herdfs Sveinsdóttir, Rolf E. Hansson,
Finnur Sveinsson, Þórdís J. Hrafnkelsdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
AUÐBJÖRG BJARNADÓTTIR
frá Hausthúsum,
Glaðheimum 14,
verður jarðsungin frá Áskirkju mánu-
daginn 14. júní kl. 13.30.
Gfsli Sigurgeirsson,
Sigurgeir Gfslason, Sigríður Danfelsdóttir,
Bjarnheiður Gísladóttir, Friðgeir Þorkelsson,
Magnús Gíslason, Birna Jóhannsdóttir,
Jóna Frfða Gfsladóttir, Sævar Garðarsson,
Alda S. Gísladóttir, Jóhannes Bekk Ingason,
barnabörn og barnabarnabörn.
lífssýn þeirra sömu gerðar. Dætrum
sínum, Brynhildi og Þóreyju, var
Heiður ástrík móðir og vinur. Miss-
ir allra ástvina hennar er mikill.
Sár söknuður. En minnumst þess
að nýir dagar koma með nýtt ljós,
ljóð og blóm.
Ég votta Ómari, Brynhildi og
Þóreyju, foreldrum Heiðar, systkin-
um, vinum og ættingjum öllum,
djúpa samúð.
Hólmfríður Sigurðardóttir.
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjálfr ið sama;
en orðstírr
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getr.
Ástkær bróðurdóttir mín, Heiður
Baldursdóttir, er látin iangt fyrir
aldur fram. Þetta kvæði úr Háva-
málum á svo sannarlega erindi í
minningargrein um Heiði. Sá góði
orðstír sem hún gat sér í lifanda
lífí mun aldrei deyja.
Þung sorg er í bijóstum okkar
allra skyldmenna hennar á þessum
fyrstu dögum sumars. Heiður lést
aðeins þremur dögum fyrir 35 ára
afmæli sitt, 31. maí — baráttu henn-
ar við krabbameinið var lokið. Ég
átti bágt með að trúa því að ævidög-
um hennar væri senn að ljúka jafn
stórkostlega sem hún bar sig og
barðist sem hetja allt til enda. Heið-
ur var hetja, en hetjur falla líka.
Allt sem hún tók sér fyrir hendur
meðan hún lifði, gekk henni undur
vel. Hún var skarpgáfuð og mann-
kostir hennar voru miklir. Henni
létu ritstörf vel og bamabækumar
hennar streymdu frá henni hver á
fætur annarri. Handrit síðustu bók-
ar hennar er komið í vinnslu í Vöku-
Helgafelli en við það lauk hún eftir
áramót er hún kom aftur heim frá
Bandaríkjunum, sárþjáð.
Ég minnist atviks frá unglingsár-
um Heiðar. Ég tók að mér að klippa
síða fallega hárið hennar eftir ferm-
inguna. Þegar klippingunni lauk þá
varð eftir gullfallegur hrokkinkollur,
svo mjög hrökk jarprauða hárið
hennar í liði við það að vera klippt.
Elsku Ómar og dætumar tvær,
Brynhildur og Þórey, guð gefí ykkur
styrk á þessum erfiða tíma. Elsku
pabbi minn, sárt er fyrir þig að sjá
á eftir bamabaminu þínu. Við skul-
um hugga okkur við að hennar bíði
ennþá stærra hlutverk hinum megin
og amma Sigríður, Lára amma og
Halldór afí hafí vafíð hana örmum
þegar hún fór yfír landamæri lífs
og dauða.
Ég get ekki lokið þessari minn-
ingargrein án þess að minnast sér-
staklega á elskulega mágkonu mína,
Þóreyju, sem stóð eins og klettur
við hlið dóttur sinnar í hennar erfíðu
veikindum og vék vart frá rúmi
hennar síðustu dagana sem hún
lifði.
Elsku Baldur minn og Þórey, erf-
iðum tíma er lokið, styrkur var ykk-
ur gefínn meðan á honum stóð.
Systkinum Heiðar, þeifn Ragnari,
Halldóri, Lám, fjölskyldum þeirra
og aðstandendum öllum votta ég
mína dýpstu samúð.
Með þessum orðum kveð ég elsku
Heiði frænku mína, með þökk fyrir
þann gleðigjafa sem hún var okkur
Blömastofa
Friðfinm
Suöurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opíð öll kvöld
tilkl. 22,- einnig um helgar.
öllum, með þökk fyrir fallegu minn-
ingargreinina sem hún skrifaði um
Sigríði ömmu sína í haust og hressi-
leikann sem hún ávallt bar með sér.
Minningin um hana Heiði mun ávallt
lifa.
Nanna Ragnarsdóttir.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifír
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Þessi orð eru brot úr ljóðinu „Þú
gekkst mér við hlið“. Orð að sönnu
fyrir okkur sem vorum svo lánsöm
að starfa með Heiði og eiga hann
að vini. Þessa stórbrotnu konu sem
einkenndist af orku, eljusemi og
brennandi áhuga. Hún hafði svo
sannarlega sterk áhrif, áhrif á okk-
ur starfsfélagana, á skólann, á nem-
enduma og ekki síst á faglegu hlið
málanna. Hún átti neistann sem til
þurfti. Ekkert var ómögulegt að
hennar áliti, alltaf til leið. Hennar
þurfti bara að leita, bæta hana og
breyta. Hún gafst aldrei upp og
með hennar fijóu vangaveltum varð
hvert daglegt starf að markvissu
rannsóknarstarfi.
Virðing hennar fyrir hveijum
nemanda sem einstaklingi endur-
speglaðist meðal annars í því að hún
leitaði stöðugt að því besta. Það var
upplifun að fylgjast með Heiði í
kennslunni. Hún aflaði sér allra
mögulegra upplýsinga um það sem
að gagni gæti komið. Hún hreif
nemenduma með sér, því hjá henni
átti kennslustundin að vera
skemmtilegur leikur.
Heiður er okkur líka ógleyman-
legur félagi og áttum við margar
gleðistundir saman: Fræðslu- og
skemmtiferðir utan bæjar og innan,
þar sem hún m.a. reyndi af eldmóði
að kenna okkur hinum á gítar.
Heimspekilegar umræður á rabb-
kvöldum. Söngur við gítarleik og
kertaljós, þar sem sungnir voru
verkalýðs- og baráttusöngvar, hug-
ljúf tónlist og skólalög. Aldrei lauk
svo samkomu að ekki væri sungin
Maístjaman og minnumst við Heið-
ar sem okkar Maístjömu.
Það var mikil eftirsjá að Heiði
þegar hún hætti við skólann til að
mennta sig enn frekar á sviði sér-
kennsku. En tengsl okkar héldust -
bæði fagleg og félagsleg. Við hlökk-
uðum til að fá hana aftur til lands-
ins til að taka þátt í þróun sérkennsl-
unnar á íslandi. En Heiður starfar
ekki lengur með okkur. Hinsvegar
vann hún af slíkum ofurkrafti á sinni
alltof stuttu ævi og kom svo miklu
í verk að við munum njóta þess um
ókomna tíð."
Að leiðarlokum þökkum við Heiði
samfylgdina og vottum ástvinum
hennar samúð okkar.
Samstarfsfólk úr
Safamýrarskóla.
Snemma dags föstudaginn
fjórða júní síðastliðinn lá ég upp í
rúmi hjá mömmu og hélt um heita
hönd hennar og grét. Mér þótti þá,
og þykir enn, allt of snemmt farið.
Tveir áratugir í viðbót, þó ekki
væri meira, hefðu verið tveir ára-
tugir námskeiðs í andlegum þroska
og lífsvisku. Hún mamma hafði
nefnilega svo gott auga fyrir því
sem er „satt“, hinu eina sanna í
lífínu. Hún var svo nösk á að sjá
hvað ætti betur við en annað. Hún
var eins og listaverk sem maður
upplifir sem „satt“; hárrétt í sam-
hengi sínu, listaverk sem gefur
manni gleði og fyllir mann þakk-
læti.
Einvern daginn í veikindum sín-
um segir mamma við mig: „Æ,
Orri minn, segðu mér eitthvað, ég
er svo ónóg sjálfri mér núna.“
Þetta er lýsandi fyrir hennar per-
sónuleika. Meiri hógværð er ekki
Lauffallið ristir rauðar
rúnir í þokuna
hljóð
orð leita hvfldar
angist
og ást leita
einskis og alls hjá þér móðir
eilíf og söm
hvert lauf
hvert ljóð.
(Snorri Hjartarson)
Þegar við vorum að undirbúa 10
ára útskriftarafmæli okkar frá
Kennaraháskóla íslands bárust þau
sorglegu tíðindi að bekkjarsystir
okkar, Heiður, væri látin.
Kynni okkar af Heiði hófust þeg-
ar við byijuðum í Kennó haustið
1980. Eftir að við höfðum setið á
skólabekknum í mánuð birtist Heið-
ur eins og stormsveipur með ný-
fædda dóttur sína, Þóreyju Mjall-
hvíti, í fanginu. Einnig áttum við
eftir að kynnast eldri dóttur henn-
ar, Brynhildi, sem þá var tveggja
ára. Við dáðumst að þessari korn-
ungu tveggja bama móður sem
gerði miklar kröfur til sjálfrar sín
og stundaði námið af fullri alvöru.
I umræðutímum og samvinnu-
verkefnum komu hæfíleikar hennar
vel í ljós. Hún var skarpgreind, víð-
sýn og hafði brennandi áhuga á
viðfangsefninu. Heiður var
skemmtilega gagnrýnin, kom með
áleitnar spumingar og var alltaf
tilbúin að skoða málin frá fleiri en
einu sjónarhomi. Það ríkti engin
lognmolla í C-bekknum.
Heiður fór ekki auðveldustu Ieið-
ir í verkefnavali. Hún átti auðvelt
með að tengja fræðin við sitt nán-
asta umhverfi. Kennsluritgerð
Heiðar fjallaði um máltöku barna
og vann hún að henni öll þijú náms-
árin og byggði hana á eigin athug-
unum á máltöku dótturinnar Þór-
eyjar. Ævintýrin vom henni hug-
leikin. Hún' leitaðist við að kanna
gildi þeirra og áhrif á böm. Heiður
bjó yfír mikilli frásagnargleði og
notaði eigin sögur og ævintýri mik-
ið í uppeldi dætra sinna og starfí
sínu sem kennari. Það kom okkur
því ekki á óvart að Heiður sendi frá
sér sína fyrstu bók, Álagadalinn,
þar sem sögusviðið er heimur ævin-
týranna.
Að námi loknu skildu leiðir en
Heiður hvarf okkur aldrei vegna
verka sinna sem kennari og seinna
sem rithöfundur. Þegar við fögnuð-
um 10 ára kennaraafmælinu sökn-
uðum við Heiðar. Við minnumst
kraftmikillar konu sem lét engan
ósnortinn.
Ómar, Brynhildur, Þórey Mjall-
hvít og aðrir ástvinir. Okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Bekkjarfélagar úr KHÍ.
Fleiri minningargreinar um
Heiði Baldursdóttur bíða birt-
ingar ogmunu birtast í blað-
inu næstu daga.
hægt að hugsa sér. Þótt sárþjáð
væri var það yfírleitt hún sem
gaf. Alltaf geislaði hún af hlýju
og innileik sama hvað á bjátaði.
Sá andlegi styrkur sem hún bjó
yfir var með ólíkindum. í fólki eins
og henni birtist fegurð heimsins,
fóki eins og Naní, systur hennar,
sem leiddi mömmu síðasta spölinn
og gaf henni af skæru ljósi sínu.
Og Rósu, sem í gæsku sinni gerði
allt sem hún mátti til þess að fækk-
andi dagar hennar yrðu sem best-
ir. Vinum og vandamönnum þakka
ég samúð í okkar garð, svo og því
yndislega fólki sem starfar hjá
Heimahlynningu Krabbameinsfé-
lagsins.
Það eru mikil forréttindi að fá
að vera sonur konu eins og henn-
ar, og fyrir það verð ég ævinlega
þakklátur.
Sigurgeir Orri
Sigurgeirsson.
Margrét Bjöms-
dóttir - Minning