Morgunblaðið - 03.11.1994, Síða 38

38 FIMMTUDAGUR 3. NÓVEMBER 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
INGIBJÖRG
HALLDÓRSDÓTTIR
+ Ingibjörg Hall-
dórsdóttir var
fædd á Þorsteins-
stöðum í Grýtu-
bakkahreppi í S-
Þingeyjarsýslu 15.
nóvember 1904.
Hún lést í Reykjavík
24. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Hall-
dór Jóhannesson
frá Þorsteinsstöð-
um, síðar kenndur
við Ystu-Vík, og
Jónína Vilborg
Pálsdóttir frá
Draflastöðum í Sölvadal. Þau
eignuðust sex börn saman: Sig-
urlaug, f. 1898, Magnús, f.
1900, Ingibjörg, Páll, f. 1909,
Jóhannes, f. 1912, og Sigurlaug
Guðrún Níelsína, f. 1920. Hálf-
systir Ingibjargar var Anna
Kristinsdóttir sem lengst af bjó
í Fellseli í Köldukinn. Ingibjörg
giftist 1925 Ingólfi
Guðmundssyni
Seyðfjörð, f. 23. júlí
1897, d. 13. febrúar
1962. Heimili þeirrá
var á Strandgötu
25b á Akureyri. Þau
eignuðust tvær dæt-
ur, Margréti, f. 19.
september 1926,
giftist Krisljáni Ró-
bertssyni, þau slitu
samvistir, og Sig-
urlaugu, f. 2. april
1928, gift Ragnari
Steinbergssyni. Þá
ólu þau upp frá fjög-
urra ára aldri Ástu Sigurðar-
dóttur, systurdóttur Ingibjarg-
ar, f. 20. febrúar 1943, gift
Ingimari Eydal, sem lést 1993.
Ingibjörg fluttist til Reykjavík-
ur árið 1963 og átti heima í
Mjóuhlíð 10 til dauðadags. Út-
för hennar fer fram frá Akur-
eyrarkirkju í dag.
ÞAÐ er komið að kveðjustund.
Amma okkar Ingibjörg Halldórs-
dóttir er farin yfir móðuna miklu
og minningarnar hrannast upp á
skilnaðarstund. Lífsbók hennar er
orðin löng, eftir tæpa níu áratugi
og því einungis hægt að stikla á
fáeinum köflum. Amma var ekki
há í loftinu þegar hún fluttist með
foreldrum sínum til Grímseyjar.
Þótt dvöl hennar þar yrði ekki Iöng,
leitaði hugurinn oft til eyjarinnar í
norðri og íbúanna þar. Þó bar þar
skugga á, því systir hennar Sigur-
laug lést í eynni úr blóðeitrun, ein-
ungis sjö ára gömul. Árið 1912
fluttist fjölskyldan búferlum til
Akureyrar og þar átti amma heima
í hartnær hálfa öld. Fyrsta vetrar-
dag árið 1925 giftist hún Ingólfi
Guðmundssyni Seyðíjörð, en hann
lést árið 1962. Þau eignuðust tvær
dætur, Margréti móður okkar óg
Sigurlaugu.
Bamauppeldi var stór þáttur í
Iífi ömmu. Ung að aldri annaðist
+
Vinur minn, faðir okkar og afi,
GARÐAR ÞORFINNSSON,
Stóragerði 14,
sem lést í Borgarspítalanum 30. októ-
ber, verður jarðsunginn frá Foss-
vogskirkju föstudaginn 4. nóvember
kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á
Heimahlynningu Krabbameinsfélagsins.
Lilý Karlsdóttir,
Sigurður K. Garðarsson,
Pálfna K. Garðarsdóttir
og barnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
RÓSA JÓRUNN FINNBOGADÓTTIR,
elli- og hjúkrunarheimilinu
Grund,
sem lést föstudaginn 28. október, verð-
ur jarðsungin frá Fossvogskirkju mánu-
daginn 7. nóvember kl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaðir.
Bjarni B. Ásgeirsson, Elfn Guðmundsdóttir,
S. Þórdís Ásgeirsdóttir, Hörður G. Albertsson,
Finnbogi Á. Asgeirsson, Edda Valgarðsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkurh auðsýnda samúð við andlát og
útför eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐBJARGAR ÓLAFSDÓTTUR,
Heiðarvegi 8,
Selfossi.
Guðbjörn Frímannsson,
María Guðbjörnsdóttir,
Sigurður Óli Guðbjörnsson, Guðbjörg K. Sigurbjörnsdóttir,
Sigurður Einar, Áslaug, Hanna,
Ólafur Jens, Sigrún, Ivar Örn,
Auður Sif, Steinn Hermann.
hún tvo yngri bræður sína þegar
foreldrar hennar voru við vinnu.
Þá tók við uppeldi eigin- dætra. Á
fimmta áratugnum tók hún að sér
systurdóttur sína Ástu Sigurðar-
dóttur og hálfum öðrum áratug síð-
ar okkur bræðurna. Fyrir röskum
þijátíu árum, þegar móðir okkar
stóð uppi ein með þrjá baldna strák-
gemlinga, fluttist amma, þá tæp-
lega sextug, til Reykjavíkur, til að
annast þá þokkapilta, svo móðir
okkar gæti unnið fyrir fjölskyld-
unni. Það hefur sennilega verið stór
biti að kyngja að flytja burt frá
Akureyri, bænum sem henni þótti
svo vænt um. En amma tók því
með æðruleysi eins og öllu öðru sem
fyrir hana bar, enda innblásin
kristilegu hugarfari og fómfýsi,
sem einkenndi öll hennar störf. Hún
stjómaði okkur strákunum af rögg-
semi, og það var röð og regla á
hlutunum. Hún hóf hvem dag með
bænastund og svo var að fara að
undirbúa morgunmatinn, sem alltaf
var til þegar við komum á fætur.
Að kvöldi var rúmið tilbúið þegar
við lögðumst til hvílu.
Amma var kirkjurækin og reyndi
að ala okkur upp í guðstrú og góð-
um siðum. Hallgrímskirkja var
kirkjan hennar og þangað sótti hún
hvem sunnudag sem hún gat á
meðan heilsan leyfði. Einnig sótti
hún reglulega bænasamkomur að
Hörgshlíð 12 og þá var Hjálpræðis-
herinn henni hugleikinn. Þolinmæði
ömmu var aðdáunarverð, því það
gekk á ýmsu í Mjóuhíðinni þar sem
við bjuggum. Það var ekki alltaf
friður milli okkar bræðra og þá kom
sáttasemjarinn fram í ömmu, sem
tókst alltaf að miðla málum. Við
bræður hneigðumst fljótt að tónlist
og um skeið þegar við bjuggum
allir heima drandi rokk og ról úr
öllum herbergjum og reyndi hver
okkar að yfirgnæfa hinn. Ef ömmu,
vegna tillitssemi við nágrannana,
fannst við hafa of hátt, sussaði hún
góðlátlega á okkur, en annars hélt
hún sig í eldhúsinu og raulaði með
sjálfri sér lög sem hún lærði sem
barn.
Amma var sístarfandi og það var
eins og hún væri alltaf að flýta
sér, því hún hljóp gjaman milli her-
bergja. Það breyttist ekkert þótt
aldurinn færðist yfir og við yxum
úr grasi. Þegar við bræður eignuð-
umst fyrstu bílana okkar bættust
þeir við vérksvið hennar. Þeir vora
fæstir nýir af nálinni og stundum
reyndist erfitt að koma þeim í gang.
Handaflið þurfti til og vílaði sú
gamla ekkert fyrir sér að hjálpa til
við að ýta stuttán spöl. Hún dró
ekki af sér við það frekar en ann-
að. Þegar bamabamabörnin komu
í heiminn sinnti hún þeim af alúð,
sagði þeim sögur og söng fyrir þau.
Eitt sinn þegar amma var komin
fast að áttræðu, var hún að passa
þriggja ára barnabamabarn sitt og
skruppu þær stöllur út í búð. Þegar
þær komu heim aftur, uppgötvaði
ERFIDRYKKJUR
sími 620200
Erfidrvlvkjiir
Glæsileg kaifi-
hlaðborð íailegir
Sídir og mjög
þjónustiL
lipplýsiiigar
í súna 2 2322
m
FLUGLEIDIR
p E R L A IN
amma sér til hrellingar að lykillinn
var innan dyra. Þær vora læstar
úti. Hún var þá ekkert að tvínóna
við hlutina, sótti stiga og klifraði
upp og inn um lítinn glugga á ann-
arri hæð. Þannig var tekið á málun-
um ef eitthvað fór úrskeiðis.
Síðustu tvö árin voru ömmu erf-
ið, að því leyti að hún gat ekki leng-
ur sinnt þeim störfum sem hún var
vön. fjónustulundin var til staðar
en ömmu fannst slæmt að geta
ekki hellt upp á könnuna eða út-
búið eitthvert góðgæti þegar gest
bar að garði, því það var hennar
líf og yndi að vera sífellt að. En nú
í nýjum heimkynnum er örugglega
nóg við að vera og ef þar er hægt
að hella upp á könnuna, er eins
víst að hún taki á móti gengnum
og gömlum félögum af sama mynd-
arskap og hér. Við bræður þökkum
þær stundir sem við áttum með
ömmu okkar því við teljumst ríkari
eftir. Blessuð sé minning hennar.
Guðmundur Ingi,
Kristján Róbert,
Ingólfur Björgvin.
Hvunndagshetja er fallin. Þannig
lít ég til Ingibjargar Halldórsdóttur,
sem nú er látin. Henni kynntist ég
á æskuárum mínum, er ég vandi
komur mínar á heimili hennar, sem
þá var í Strandgötunni á Akureyri.
Hún og maður hennar Ingólfur
Guðmundsson Seyðfjörð _ólu upp
systurdóttur Ingibjargar, Ástu Sig-
urðardóttur, en áttu sjálf tvær upp-
komnar dætur, Margréti og Sigur-
laugu, einnig var á heimilinu aldrað-
ur faðir Ingólfs. Heldur þótti mér
heimilisfólkið fullorðið er ég var
barn, en það breyttist við nánari
kynni.
Ingibjörg var gædd góðri frá-
sagnargáfu og mér þótti hún yngj-
ast upp er hún lýsti gömlu dögunum
á Eyrinni, og öfundaði hana af að
hafa lifað svona skemmtilega tíma,
þrátt fyrir erfiðleika og baráttu, en
hennar kynslóð hefur vissulega lifað
tímana tvenna. Ég minnist einnig
Ingólfs sem breyttist í snilling er
hann renndi sér í sveiflum og
krúsidúllum á ísilögðum Pollinum
eða Ósnum. Það var ekki ónýtt fyr-
ir okkur Ástu þegar hann bauð
okkur í smá skautaferð.
Stuttu eftir að Ingibjörg missti
mann sinn, fluttist hún til Reykja-
víkur til aðstoðar Margréti dóttur
sinni og sonum hennar, og þrátt
fyrir áratuga dvöl þar var hún allt-
af Akureyringur í hjarta sínu.
Ég minnist hennar sem einlægr-
ar, hjartahlýrrar og bjartsýnnar
trúkonu, sem tókst á við erfiðleika
og lét ekki bugast þó á móti blési.
Vinum hennar og ættingjum
sendi ég samúðarkveðjur.
Guðný Stefánsdóttir.
Fljótlega eftir að ég kynntist
konu minni var ég kynntur fyrir
ömmu Ingu, en Ingibjörg, amma
Guðnýjar konu minnar, var fóstur-
móðir Ástu tengdamóður minnar.
Annars var jafnan vísað til Ingi-
bjargar, dóttur hennar og fjölskyldu
í einni og sömu andrá og var þá
jafnan talað um „Ömmu, Möggu
og strákana". Ástæðan fyrir þessu
var að Ingibjörg bjó seinni hluta
ævi sinnar með dóttur sinni Mar-
gréti og sonum hennar í Mjóuhlíð
10 í Reykjavík, en „strákarnir" eru
löngu fullvaxta og komnir með eig-
in fjölskyldur.
Það var engu líkt að koma í Mjóu-
hlíð. Móttökur þar voru óviðjafnan-
legar, alltaf glatt á hjalla og jafnan
fór svo að við dvöldum lengur en
ráð hafði verið fyrir gert. Umræðu-
efnin þaut aldrei og Ingibjörg miðl-
aði okkur af fróðleik sínum og lífs-
sýn. Oftsinnis hvarflaði hugur
hennar aftur til æskuslóða sinna
og fyrri tíma því Ingibjörg var
minnug á liðna atburði, sem og
ættir fólks og uppruna.
Það sem einkum einkenndi Ingi-
björgu var hógværð, kærleikur og
lítillæti. Aldrei heyrði ég hana hall-
mæla nokkrum manni eða brýna
raustina. Hún var gjafmild og þó
oft væri af litlu að taka var því
rausnarlega deilt. En það sem dýr-
mætast var í fari hennar var sú ást
og umhyggja sem hún veitti sam-
ferðafólki sínu. Það var ekki bara
fjöskyldan í Mjóuhlíð, það var líka
fólkið heima á Akureyri eins og hún
sagði jafnan, Sigurlaug dóttir henn-
ar og hennar fólk, og fjölskylda
tengdamóður minnar sem hún tal-
aði alltaf um sem Ástu sína, en
hana tók hún að sér unga að aldri
og ól upp sem eigin dóttir væri.
Auk þess átti fjöldi vanda- sem
óvandabundinna hjá henni vist,
skjól og umhyggju.
Er ég kynntist Ingibjörgu fyrir
nokkrum áram var hún orðin roskin
og heilsan farin að bila, þó einkum
sjón og heyrn, og þótti henni sárt
að geta ekki starfað af sama þrótti
og áður. Tvö síðustu ár dvaldi hún
á dvalarheimili en var jafnan heima
í Mjóuhlíð um helgar þar sem hún
naut kærleiksríkrar umönnunar
Margrétar dóttur sinnar. Þó kraftar
Ingibjargar væru farnir að þverra,
var það samt sem áður svo að við
héldum af hennar fundi sterkari og
heilli og það verður tómlegt að
koma heim og hitta hana ekki í
Mjóuhlíðinni eins og áður.
Ingibjörg missti mann sinn, Ing-
ólf Guðmundsson, langt fyrir aldur
fram, og ég veit að hún hlakkaði
til að eiga endurfund með honum
og er þess gott að minnast nú á
stund sorgar og saknaðar.
Guðný, Bjarni Gautur og Sigurð-
ur Jökull biðja fyrir hinstu kveðju
til elskaðrar ömmu og langömmu.
Ég votta öllum aðstandenum Ingi-
bjargar mína innilegustu samúð.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þern tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Tómas Björn Bjarnason,
Svíþjóð.
í dag kveðjum við ömmu okkar,
Ingibjörgu Halldórsdóttur, alda-
mótakonu sem lifði tímana tvenna.
Hún var trúrækin og traust kona
sem öllum vildi vel.
Hennar ævistarf var bamaupp-
eldi og húsmóðurstörf. Hún fluttist
þriggja ára út í Grímsey og þótti
hún fljótt liðtæk við uppeldi bræðra
sinna óg hélt því áfram er fjöl-
skylda hennar fluttist til Akureyrar
fimm áram síðar. Á Akureyri
kynntist amma Ingibjörg mannsefni
sínu, Ingólfi Guðmundssyni, Seyðis-
firði og giftu þau sig fyrsta vetrar-
dag 1925.
Afí og amma bjuggu allan sinn
búskap á Strandgötu 25b, Akur-
eyri, og þar fæddust dætur þeirra
tvær, Margrét og Sigurlaug. Þá
tóku þau að sér fósturdóttur, Ástu
Sigurðardóttur. Á sextugsaldri var
amma orðin ekkja og flutti hún þá
búferlum til Margrétar dóttur sinn-
ar, sem þá var ein með þijá unga
stráka í Reykjavík. Helgaði hún
þeim krafta sína fram á síðustu ár.
Amma var mikil fjölskyldukona og
átti hún gott samband við tengda-
syni sína, Ragnar Steinbergsson og
Ingimar Eydal. Var það henni mik-
ið áfall er Ingimar lést langt fyrir
aldur fram og eins er Ragnar veikt-
ist alvarlega fyrr á þessu ári. Hún
fylgdist vel með öllum afkomendum
sínum, og minntist þeirra í bænum
sínum hvern dag.
■ Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú i friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og ailt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð blessi minningu Ingibjargar
Halldórsdóttur.
Guðbjörg Inga, Soffía
Guðrún, Ingibjörg og
Ragna Sigurlaug.