Morgunblaðið - 30.06.1995, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 30. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINIMIIMGAR
GUÐRUNS.
HELGADÓTTIR
+ Guðrún S.
Helgadóttir
fæddist I Keflavík,
6. janúar 1947. Hún
lést í Landakots-
spitala 12. júní síð-
astliðinn. Guðrún
var jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju
20. júní.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott
geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Hávamál)
Orð þessi úr Hávamálum eiga
vel við Guðrúnu, eða Nunnu eins
og hún var ætíð kölluð, vinkonu
okkar úr saumaklúbbnum sem okk-
ur langar að minnast með örfáum
orðum. Þó að klúbburinn sé kominn
til ára sinna þá kom Nunna ekki
formlega til liðs við okkur fyrren
fyrir fímm árum síðan en hafði þó
áður í langan tíma verið þátttak-
andi í „klúbbastarfinu“. Það var
eðlilegt að hún bættist seinna í
hópinn því hún hafði búið erlendis
í mörg ár. Við áttum svo margt
sameiginlegt því við höfðum allar
unnið saman hjá FlUgleiðum á
Keflavíkurflugvelli til margra ára.
Tengslin sem sköpuðust á sameig-
inlegum vinnustað urðu að vináttu
sem helst enn. Nunna lét sig aldrei
vanta á „saumafundina" þótt veik
væri enda óhugsandi að halda klúbb
nema hún kæmi líka. Það var mik-
il lyftistöng að fá Nunnu í klúbbinn
hún hafði svo mörg áhugamál að
umræðumar gátu verið býsna líf-
legar og fjörugar. Það var farið
yfír allan skalann allt frá ýmsum
menningamálum niður í svæsnustu
hviksögur. Að auki vorum við svo
ríkar af reynslusögum af fyrrver-
andi vinnustað að oft eyddum við
góðum tíma í að rifja þær upp.
Guðrún var mjög liðtæk í upprifjun-
inni því hún var svo minnug og
hafði svo skemmtilegá frásagnar-
og leikhæfíleika að klúbbakvöldin
snérust stundum upp í hina bestu
skemmtiþætti.
Á einhveijum tímapunkti þá
hættum við að hafa kökuhlaðborð
á fundunum og tókum upp þann
sið að hafa mat. Það var alltaf
mikið tilhlökkunarefni að mæta í
klúbb til Nunnu því matargerð var
eitt af hennar áhugamálum, maður
átti alltaf von á einhverjum spenn-
andi réttum á borðunum.
Á þessum tímamótum streyma
minningamar frá okkar samveru-
stundum fram hver af annarri.
Okkur er í fersku minni ferðalagið
sem við fórum í til Lúxemborgar
fyrir tveimur ámm síð-
an. Sá staður varð fyr-
ir valinu því ein úr
saumaklúbbnum er
búsett þar. Við leigð-
um stóra rútu og ókum
um. Á kvöldin borðuð-
um við á hinum ýmsu
veitingastöðum og var
Guðrún látin um að
velja þá. Hún var svo
vel að sér í matargerð
hinna ýmsu landa að
henni var falið að velja
réttina af matseðlin-
um. Það var hrein
unun að fylgjast með
henni þegar hún var að panta, hún
vildi vita allt um kryddið, hráefnið
og matreiðsluna. Áhuginn var svo
mikill að við hvöttum hana stundum
að drífa sig í eldhúsið til að fylgj-
ast með matseldinni.
Skopskyn Nunnu var mjög sér-
stakt, hún var mjög næm á spaugi-
legu hliðamar á sjálfri sér og gerði
óspart grín af þeim. Hún var mjög
spurul og þurftum við oft að sitja
fyrir svörum um hagi okkar og til-
fínningar. Þessar yfírheyrslur voru
mjög einkennandi fyrir Nunnu því
hún spurði spurninga sem enginn
annar spurði. Nunna var heims-
dama og fagurkeri. Útlitið, fata-
smekkur og heimilið hennar bar
þess vel merki.
Að horfa fram á lífsins leið
oss lítið gagn fær veitt,
því tjaldið er svo þykkt og þétt,
sem þar er fyrir breitt.
(Guðl. Guðm.)
Það gagnar lítið að vera að spá
í framtíðina hún er óskrifað blað.
Þegar við stofnuðum klúbbinn fyrir
tuttugu og þremur árum vissum við
lítið um þau örlög sem biðu okkar
enda ungar að árum og lífið var
leikur einn. En við erum enn ungar
en lífsreyndari og eigum erfitt með
að skilja það hversvegna okkur var
ætlað það hlutverk af fylgja tveim-
ur úr okkar hópi á besta aldri til
grafar með aðeins fárra ára milli-
bili. Við sem ætluðum allar að eyða
elliárunum saman.
Við vinkonurnar þökkum fyrir
að hafa fengið að vera með Nunnu
þessi ár sem liðin eru og í huganum
munu hún og Mæja Bjarna áfram
verða okkur samferða á góðum
stundum. Vegna búsetu, starfa er-
lendis og veikinda getum við ekki
allar fylgt Nunnu til grafar en við
sendum Sigurði og bömunum okkar
dýpstu samúð og vonum að Guð
gefí þeim styrk til þess að glíma
við sorgina.
Saumaklúbburinn.
Ég býst við að þetta verði síð-
asta bréfíð sem ég rita þér að sinni
+
Útför móður minnar og tengdamóður,
GUÐRÚNAR KATRÍNAR GUNNÞÓRSDÓTTUR,
sem lést 22. júní sl., fer fram frá Selfosskirkju laugardaginn 1. júli
kl. 10.30.
Blóm og kransar eru afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast
hennar, er vinsamlegast bent á Gigtarfélag íslands eða önnur
líknarfélög.
Sveinn B. Sigurjónsson, Sigríður Gísladóttir.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður. ömmu,
langömmu og langalangömmu,
HÓLMFRÍÐAR ÞÓRU GUÐJÓNSDÓTTUR,
Frostafold 57.
Kristján Þorgeirsson, Sigríður Ólafsdóttir,
Guðmundur Þorgeirsson, Guðrún Þorsteinsdóttir,
Þórunn Þorgeirsdóttir, Þórir Þorláksson,
Svanlaug Þorsteinsdóttir
og fjölskyldur þeirra.
og ég geri ekki kröfu til þess að
þú svarir mér um hæl. Þegar ég
renni huganum yfír þau 24 ár sem
við þekktumst og höfðum kynni
hvor af annarri þá er óneitanlega
margs að minnast en bréf þetta er
ekki vettvangur til að minnast
þeirra stunda. í Spámanninum eftir
Kahlil Gibran segir hann um vinátt-
una: „Vinur þinn er þér alit. Hann
er akur sálarinnar, þar sem samúð
þinni er sáð og gleði þín uppskorin.
Hann er brauð þitt og arineldur.
Þú kemur til hans svangur og í leit
að friði. Þegar vinur þinn talar, þá
andmælir þú honum óttalaust eða
ert honum samþykkur af heilum
hug. Og þegar hann þegir, skiljið
þið hvor annan. Og láttu vináttuna
ekki eiga sér neinn tilgang annan
en að auðga anda þinn, því að sú
vinátta, sem leitar einhvers annars
en síns eigin leyndardóms, er ekki
vinátta, heldur net, sem kastað er
í vatn og veiddir í tómir undirmáls-
fískar." Þessi tilvitnun er tileinkuð
þér því hún lýsir svo vel okkar vin-
áttu og samskiptum um ævina.
En tilvera okkar er undarlegt
ferðalag og það er sagt að enginn
ráði sínum næturstað né hve lengi
við lifum. Þótt mitt innsæi segði
mér að kveðjustundin væri að nálg-
ast þá vonaði ég samt að baráttu-
vilji þinn og dugnaður mundi duga
til þess að við fengjum að hafa þig
lengur. En þú varðst undan að láta
og fjögurra ára hetjulegri baráttu
þinni er lokið. Þú hefur nú fengið
hvíldina og ert laus við þrautirnar
sem þú óttaðist mest. Þú gerðir
okkur sem í kringum þig voru lífið
svo auðvelt að maður átti það stund-
um til að gleyma því að þú stóðst
í mikilli lífsbaráttu. Hugtakið „veik-
indi“ var ekki til í þínu orðasafni.
Engu mátti breyta og ekki vildir
þú láta taka sérstakt tillit til þín
vegna veikindanna allt átti að vera
óbreytt og láta eins og ekkert hefði
í skorist. Vinnuna stundaðir þú eins
lengi og heilsa þín leyfði. Þú Iést
þig aldrei vanta á mannamótin
hvort sem þau voru hér heima eða
að fara í ferðalög með ættingjum,
vinum eða vinnufélögum.
Sú stund sem við áttum saman
á heimilinu þínu í maí sl. þegar ég
dvaldi hjá þér yfír helgi er mér sú
dýrmætasta af öllum þeim sam-
verustundum sem við höfum átt um
ævina. Okkur gafst tækifæri til að
líta yfír farinn veg og rifja upp
löngu liðna atburði sem höfðu vikið
til hliðar fyrir nýjum. Við ræddum
líka um lífið og tilveruna og meðal
annars hvaða lífsstarf við mundum
velja okkur í dag ef við stæðum á
slíkum tímamótum. Þú gast hugsað
þér fjölmiðlafræði. Þegar ég hug-
leiði það nánar sé ég að margir af
eiginleikum þínum hefðu nýst vel á
þeim starfsvettvangi. Umhyggjan
fyrir móðurmálinu, hæfileikinn til
þess að skrifa á einlægan og
skemmtilegan hátt, spurningarnar
þínar, fróðleiksfýsnin og réttlætis-
kenndin allt þetta samanlagt hefði
gert þig að góðum blaðamanni.
Réttlætiskennd þín var svo sterk
að þú varst tilbúin til að berjast
fyrir hvem sem var og fyrir hvaða
málefni sem var eingöngu til þess
að ná fram réttlætinu - hún var
eitt af þínum séreinkennum.
Við ræddum Iíka um það hvort
við tryðum á líf eftir dauðann og
kom ýmislegt fram í þeim efnum
en þó vorum við sammála um það
að eitthvað hlyti að taka við eftir
þessa jarðvist. Það verður mér að
minnst akosti auðveldara að sætt-
ast við sorgina ef ég trúi því að við
munum hittast aftur að lokinni dvöl
á þessari Hótel Jörð, að þú verðir
við innganginn og takir á móti mér
þegar ég mæti á staðinn.
Þú sigldir ekki alltaf sléttan sjó
og þótt hann væri stundum úfinn
og öldurnar jafnvel nokkuð háar
sem þú þurftir að stíga gerðir þú
það ætið upprétt. Að láta bugast
eða sökkva sér í depurð þótt móti
blési var ekki þitt eðli.
Vegna fjarlægðarinnar gátum
við ekki hist eins oft og við hefðum
viljað en tæknin bjargaði okkur því
símann notuðum við óspart. Símtöl-
in gátu oft verið nokkuð löng og
teigðust stundum fram á rauðar
nætur, þegar flestir voru gengnir
til náða vorum við enn að tala í
símann. Það var svo ótal margt að
tala um, lífíð og tilveruna, stjórn-
mál, kvikmyndir, bókmenntir og
ýmis mál líðandi stundar þú hafðir
áhuga á svo mörgu. Ég á eftir að
sakna þess mjög að heyra ekki leng-
ur röddina í þér og þessa setningu
í símanum eða á símsvaranum
„þetta er Guðrún suður með sjó“
með þeirri áherslu sem þér einni
var lagið. Þú varst spurul mjög um
hagi manna og tilfínningar. Þú ein
og enginn annar hafðir óskráð leyfi
til þess að spyrja nærgöngula
spurninga. Þú fékkst líka svör við
þeim öllum því þér tókst að setja
spumingarnar í slíkar umbúðir að
það var ekki annað hægt en að
svara þeim. En það kom sér stund-
um vel að vera spurður því maður
fékk oft góðar ráðleggingar í stað-
inn - þú varst svo hreinskilin. Þú
hafðir alveg einstakt skopskyn og
í kringum spurningaleikina þína
spannst oft ákveðin spenna maður
hugsaði stundum „hvað ætlar hún
að ganga langt“ en það endaði allt-
af þannig að við veltumst um af
hlátri. En þessar yfirheyrslur skil-
greindum við alltaf sem einlægan
áhuga á okkur en ekki forvitni.
Þú ert ung, og þú ert skýr,
9g þú er ægifögur,
í þér búa ævintýr
og íslendingasögur.
((Davíð Stefánsson)
Þetta ljóð á vel við þig. Þú ert
alltof ung að kveðja okkur, brottför
þín er ótímabær, það var svo margt
sem þú áttir eftir að gera. Þú varst
vel greind og skýr. Þú varst glæsi-
leg heimskona með fágaðan smekk.
Líf þitt var sveipað ævintýraljóma.
Og þú hefur það fram yfír okkur
að þú skilur eftir þig Nunnusögur
sem við eigum eftir að ylja okkur
við um ókomin ár.
Guðirnir hefðu gjarnan mátt
elska þig aðeins minna og lofa okk-
ur að hafa þig lengur. Eg vona að
Guð veiti Sigga og börnunum styrk
til að meðhöndla sorgina og halda
lífinu áfram.
Samferðatíminn var alltof stuttur
ég átti enga ósk heitari en að spum-
ingaleikirnir héldu áfram og fá að
hlæja með þér fram á elliár. Það
verður erfítt að venjast fjarveru
þinni en minningarnar em mér dýr-
mætar og þær geymi ég.
Ég held ég hafi þetta ekki lengra
og kveð þig elsku Nunna með ljóði
Davíðs Stefánssonar.
Á þessum degi hefst vor hinzta ferð.
Nú hjálpar engin bæn né sáttagerð.
Við stillum hvorki stormana né rokið.
En nú skal bergð hin beiska kveðjuskál.
Vor borg er hrunin, samvistunum lokið,
og flúinn brott hver fleygur sumargestur.
Þú beinir þínum flota austur ál -
ég einu skipi - vestur.
+ Sigríður Guðlaug Benja-
mínsdóttir fæddist á Pat-
reksfirði 26. september 1925.
Hún lést í Reykjavík 5. júní síð-
astliðinn og fór útför hennar
fram frá Fossvogskirkju þann
9. júní.
VIÐ eram nokkrar vinkonur sem
langar að minnast Systu okkar sem
er fallin frá eftir baráttu við illvígan
sjúkdóm sem ekkert fékkst við ráð-
ið.
Systu kynntumst við í Hátúni 12,
þar sem hún átti heima í mörg ár.
Það var alltaf glatt yfír Systu, hún
var alltaf í góðu skapi og aldrei sá
maður dapurleika yfir henni jafnvel
þótt hún ætti við þessa fötlun að
stríða. Það var alltaf svo gott að
sitja og spjalla við Systu um lífið
og tilveruna, hún var svo hlý og
ástkær, hún var vinkona sem var
alltaf til staðar er eitthvað bjátaði
á og hughreysti okkur ávallt. Systa
var mjög félagslynd, og hafði gam-
an af að vera innan um margt fólk
Þín vinkona,
Ingibjörg Sverrisdóttir.
Víst er þetta löng og erfið leið,
og lífið stutt og margt, sem út af ber.
En tigið gegnum tál og hverskyns neyð
skín takmarkið og bíður eftir þér.
Hve oft þú hrasar, oft þig brestur mátt,
hve undarlega er gott að sitja kyrr.
Samt kemstu á fætur, réttir höfuð hátt,
og hraðar þér af stað sem áður fyrr.
Svo styttist þessi ganga smátt og smátt,
og seinast stendurðu einn við luktar dyr.
(Steinn Steinarr)
Með þessum fáu línum kveðjum
við Nunnu að sinni.
Elsku Siggi, börn og aðrir ætt-
ingjar, megi góður Guð styrkja
ykkur á þessari sorgarstund.
Jóhanna og Bjarni, Rann-
veig og Elías, Þórdís og
Margeir.
Elsku Nunna.
Minningamar um þig geymi ég
fyrir mig til þess að taka fram og
gleðjast yfir, ein — og ein með þér.
Takk fyrir að vera eins og þú
varst, einlæg og hreinskilin, og að
taka mér eins og ég er.
Hægur er dúr á daggamótt
dreymi þig ljósið, sofðu rótt,
Margrét Soffía.
Elsku Nunna.
Hver hefði látið sér detta í hug
að milli okkar myndi takast slík
vinátta? Byrjunin lofaði ekki góðu,
en þrátt fyrir það urðum við ekki
aðeins miklir mátar, heldur varð
fjölskylda úr þessari ósennilegu
byijun.
Þú varðst sem önnur móðir þeirra
Seans og Nickys. Ég, Patricia,
kynntist einstakri og kjarkmikilli
stöllu sem hafði til að bera kímni-
gáfu sem var í hárréttu samræmi
við okkar enska húmor. Og það
voru ófá skiptin sem við þurftum á
sameiginlegri kímnigáfu að halda.
Mannstu vikuna sem þið Helgi,
Jenný og Óli gistuð hjá okkur í
gamla kotinu?
Nunna, við eigum erfitt með að
sætta okkur við að aldrei framar
munum við heyra þinn fallega ís-
lenska hreim — en samt, einmitt
núna hljómar hlátur þinn í hlustum
okkar.
Hugrekki þitt var óviðjafnanlegt.
Við eram þakklát að ástvinir þínir
voru hjá þér þegar kallið kom. Þú
varst elskuð af okkur líka. Nú er
stundin komin að kveðja. „Hvíl
vært, kæra Nunna; og engla-sveim-
ur syngi þig til náða.“
Sean, Nicky og Patricia,
Hamilton, Bermúda.
og hafði gaman af tónlist og góðum
bíómyndum.
Nú hefur elsku Systa okkar kvatt
þennan heim og er komin til hans
Árna síns sem hún talaði mikið um.
Um leið og við kveðjum Systu okk-
ar, vottum við aðstandendum henn-
ar okkar dýpstu samúð. Megi Guð
styrkja ykkur öll. Elsku Systa, takk
fyrir allt. Guð geymi þig.
0, faðir, gjör mig blómstur blítt,
sem brosir öllum mót
og kvíðalaust við kalt og hlýtt,
er kyrrt á sinni rót.
(M. Joch.)
Hin langa þraut er liðin.
Nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt.
Nú sæll. er sigur unninn
og sólin björt upprunnin
á bak við dimma dauðans nótt,
(V. Briem)
Þínar vinkonur.
Sigurrós, Sigrún, Sesselíja,
Ingibjörg, Helena, Jónína og
Guðrún.
SIGRIÐUR GUÐLAUG
BENJAMÍNSDÓTTIR