Morgunblaðið - 27.07.1995, Blaðsíða 34

34 FIMMTUDAGUR 27. JÚLÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMIMIIMGAR
ASTA
„ KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Ásta Kristjáns-
dóttir fæddist á
Eyrarbakka 24.
mars 1940. Hún lést
á Landspítalanum
22. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Sigríður Jóna
Jónasdóttir f. 1911,
d. 1987 og Kristján
Hreinsson f. 1910
sem lifir dóttur
sína. Kristján er nú
~> búsettur á Eyr-
arbakka. Systldni
Ástu cru Kristjana
Kristjánsdóttir f.
1952 búsett á Akureyri, Haf-
steinn Austmann f. 1934 bú-
settur í Reykjavík og Áslaug
Jónsdóttir f. 1931, d. 1975.
Hinn 1. des. 1959 giftist Ásta
Jóni Andrési Jónssyni f. á
ísafirði 1938. Börn þeirra eru:
1) Magnús Jónsson f. 1961, i
sambúð með Ólöfu Bjarnadótt-
ur. Þau eru búsett í Hafnar-
firði og eiga tvö
börn. 2) Sigríður
Jóna Jónsdóttir f.
1962, gift Bjarna
Kristjánssyni. Þau
eru búsett í Kefla-
vík og eiga tvö
börn. Bjarni átti
áður einn son 3)
Hugrún Jónsdóttir
f. 1963. Hún er bú-
sett í Reykjavík og
á einn son. 4) Krist-
ján Jónsson f. 1965,
kvæntur Sigur-
björgu Hallgríms-
dóttur. Þau búa í
Reykjavík og eiga eina dóttur.
Ásta og Jón hófu búskap sinn
í Vestmannaeyjum, síðan hafa
þau verið búsett á Eyrarbakka,
Grindavík og að endingu í
Reykjavík þar sem Jón rekur
verktakafyrirtæki.
Útför Ástu Kristjánsdóttur
fer fram frá Seljakirkju
fimmtudaginn 27. júlí.
ÞÁ hefur tengdamóðir mín Ásta
skilið við þetta líf eftir stutta en
"MT snarpa sjúkralegu, aðeins tæpum
mánuði eftir að hún eignaðist sitt
sjötta barnabam og er það mikill
missir fyrir hina nýfæddu stúlku,
að geta ekki notið ömmu sinnar
lengur.
Kynni mín af ömmu Ástu, eins
og barnabömin kölluðu hana, hóf-
ust í lok árs 1985 er ég kom til
Grindavíkur ásamt tilvonandi eigin-
konu minni. Móttökumar voru ein-
staklega góðar, Ásta kom mér þá
fyrir sjónir sem sterkur persónuleiki
^ og einstaklega brosmild og jákvæð
manneskja. Með tímanum sá ég
síðan að hún var ein af þessum ein-
stöku manneskjum sem maður hitt-
ir örsjaldan á lífsleiðinni. Jákvæðni
og greiðvikni vom henni í blóð bor-
in og aldrei heyrði ég hana halla
orði við nokkurn mann. Hún var
ljúfmenni sem bræddi hjörtu allra
sem hún kynntist og hafði þann
einstaka hæfileika að sjá aðeins það
góða við allt og alla. Mjög fljótlega
eftir að hún flutti í Stuðlasel í
Reykjavík (1986) voru nágrannam-
ir orðnir það nánir að halda mætti
Erfídrykkjur
Glæsilcg kaffí-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
HÓTEL LOFTLEIDIR
að Ásta hefði þekkt þá frá barn-
æsku. Barnabörn Ástu og Jóns áttu
öll sitt annað heimili hjá þeim og
fannst manni eins og Ásta liti ekki
á það sem pössun þegar bamabörn-
in fengu að gista heldur tækifæri
til þess að umgangast þau, enda
var alltaf það fyrsta sem strákamir
okkar minntust á þegar leiðin lá til
Reykjavíkur, hvort við værum á
leiðinni til ömmu Ástu og afa Jóns.
Vegna þess hve vel var tekið á
móti gestum í Stuðlaseli og and-
rúmsloftið þar var afslappað og
gott, var heimilið oft eins og sam-
komuhús.
Hjónaband Ástu og Jóns var að
mínu áliti eins og best varð á kos-
ið. Gagnkvæm virðing og kærleikur
gerði það að verkum að þau voru
einstaklega samrýnd hjón. Börn
þeirra hafa ævinlega sótt mikinn
styrk til þeirra og hafa alltaf verið
studd með ráðum og dáð.
Eitt aðaláhugamál Ástu var að
ferðast um landið sitt og vera úti
í náttúmnni með fjölskyldunni eða
góðum vinum eins og Stefaníu og
Gunnari og/eða Kalla og Kristrúnu.
Ófá skiptin hefur hringurinn í kring-
um landið verið farinn, eða keyrt
um Vestfirði. Þær útilegur sem fjöl-
skylda mín fór með þeim hjónum
vom sérlega ánægjulegar. Sérstak-
lega minnisstætt er þegar haldið var
til veiði í Selá í Vopnafirði, Ásta
fékk einn lax og hef ég hana gmn-
aða um að hafa vorkennt honum
mikið þegar á land var kominn.
Spurningar um tilgang lífsins
vakna oft við fráfall sem þetta, en
eins og oftast þegar stórt er spurt,
verður lítið um svör. Helst hallast
ég að því að Ásta hafi verið send
til okkar sem einstök fyrirmynd sem
leiddi hvern þann sem hana þekkti
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N sími 562 0200
Minnismerki úr steini
Steinn er kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Áralöng reynsla.
BSS. HELGAS0N HF
ISTEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 . SÍMI 557 6677
í átt til meiri þroska og betra lífs.
Að lokum vil ég þakka fyrir það
lán að verða einn af þeim, sem fékk
að kynnast Ástu. Blessuð sé minn-
ing hennar og Guð blessi alla henn-
ar fjölskyldu og vini. Skarðið sem
hún skilur eftir verður fyllt af hug-
ljúfum minningum.
Sérstakar þakkir vil ég fyrir hönd
fjölskyldunnar færa starfsfólkinu á
deild 11E á Landspítalanum.
Bjarni Kristjánsson.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast tengdamóður minnar, Ástu
Kristjánsdóttur. Ástu er ekki hægt
að minnast án þess að nefna Jón
eiginmann hennar, því þar fóru
saman hjón sem voru eitt, svo sam-
rýnd voru þau í einu og öllu. Ég
kynntist þeim náið er ég hóf sam-
búð með elsta syni þeirra hjóna,
Magnúsi.
Ásta hefur í gegnum árin haldið
fjölskyldu sinni saman með hjarta-
hlýju sinni og góðmennsku. Hún
var alltaf til staðar ef á þurfti að
halda. Þegar ég og Magnús eignuð-
umst okkar fyrsta barn, sem er
stúlka, kom ekkert annað til greina
en að skíra hana eftir ömmu sinni
Ástu. Og vonandi ber hún gæfu til
að bera þetta nafn í anda ömmu
sinnar, sem var okkur öllum góð
fyrirmynd.
Enginn hefði getað fengið betri
tengdamömmu, sem opnaði ekki
bara heimili sitt, heldur líka hjartað
mér og mínum til handa. Veikindi
tengdamóður minnar hófust fyrir
tæpum þrem árum og hefur hún á
þessum liðna tíma sýnt órúlegan
styrk, sem við hin, sem eftir lifum,
getum lært mikið af.
Jón tengdafaðir minn, Kristján
faðir Ástu, og ijölskylda okkar öll,
hefur nú misst mikið, og tómarúm
og myrkur er nú í hjarta okkar allra
við ótímabært fráfall hennar. Ljósið
er þó ekki langt undan, því minning-
arnar um þessa konu eru til staðar,
og verða til þess að birta upp í
huga okkar um ókominn tíma og
ár. Elsku Jón og aðrir aðstandend-
ur, ég bið Guð að vera með og
styrkja okkur öll, í okkar miklu
sorg. Hvíli Ásta tengdamóðir í friði.
Kveðja.
Ólöf.
til þess þegar við vorum að kveðj-
ast eftir góðan dag saman. Þú sagð-
ir bless, Ditta mín, bless, Kiddi
minn og bless, María mín.
Bless, elsku Ásta mín, og Guð
blessi þig.
Sigurbjörg.
Það var eftir kaffitímann laugar-
daginn 1. júlí sem ég sagði Ástu
að þetta væri síðasti vinnudagurinn
minn hjá Víkurverk, svo við kvödd-
umst með kossi og Ásta bað mig
endilega að líta inn í kaffiskúrinn
til þeirra einhvern tímann þegar ég
gæti, og það sagðist ég örugglega
ætla að gera.
Ekki datt mér í hug þá að svo
stutt væri eftir hjá henni því þarna
var hún brosandi eins og venjulega
að taka saman eftir kaffið. Nú þeg-
ar ég minnist síðasta kaffitíma míns
með Ástu man ég jafnvel fyrsta
kaffitímann hjá Víkurverk fyrir 8
árum niðri á Laugavegi, þar var
hún búin að leggja á borð brauð
og kökur og stóð við vinnuborðið
brosandi og ristaði brauð handa
hópi manna. Svona var fyrsti kaffi-
tíminn minn með Ástu og svona
áttu þeir eftir að vera.
Ásta hugsaði um okkur strákana
eins og börnin sín, það mátti aldrei
vanta neitt að henni fannst. Eins
og hér hefur komið fram eru minn-
ingar mínar um hana Ástu fyrst
og fremst tengdar vinnunni hjá
Víkurverki, en ég kynntist henni
samt nóg til þess að vita að hún
var yndisleg eiginkona, móðir og
amma.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að kynnast Ástu og megi hún
hvíla í guðs ríki. Aðstandendum
votta ég mína dýpstu samúð og
megi guð styrkja ykkur í sorg ykkar.
Þórður Gunnarsson (Tóti).
Einn þessara sólríku suamrdaga,
sem við_ höfum notið undanfarið,
kvaddi Ásta vinkona mín þetta líf,
langt um aldur fram. Ásta elskaði
sólina og naut þess að vera i sól
og hita meðan hún gat. En þótt
sólin skíni er ekki alltaf hlýtt nema
maður hafi skjól. Ásta var eins og
þetta skjól, hjá henni fundu allir
hlýju og yl.
Margar eru þær minningar sem
leita á hugann, nú þegar við kveðj-
um Ástu mína. Við minnumst allra
ferðalaganna innanlands og utan á
liðnum árum. Oft var glatt á hjalla
í fellihýsinu um verslunarmanna-
helgar og oftar og minnisstæðar
eru okkur ferðirnar í orlofshúsið á
Kirkjubæjarklaustri, þegar við í
fjöruferð festum báða bílana langt
frá allri byggð. Þá var maður nú
þakklátur fyrir farsímann. Líka er
ofarlega í huga þegar við ætluðum
að skreppa aðeins til Þýskalands
um páskana, en þá var svo kalt þar
að vjð þeyttumst yfir Sviss suður
til Feneyja, til baka gegnum Aust-
urríki, Sviss og Þýskaland til Lúx.
Við hétum því að fara aldrei svona
hratt yfir aftur. Betri vini og ferða-
félaga en þau hjónin er ekki hægt
að hugsa sér. Aðeins hálfum mán-
uði áður en Ásta dó fórum við með
þeim í útilegu og hefði þá engan
grunað að svo stutt væri eftir. Við
höfðum meira að segja ráðgert að
fara á Snæfellsnesið helgina eftir
ef veður yrði gott.
Sjaldan nefndi maður annað
þeirra hjóna án þess að nefna hitt
líka, svo samofið var allt þeirra líf,
bæði í starfi og tómstundum. Þau
voru miklir félagar heima og heim-
an og virtu hvort annað mikils.
Ásta var mikil fjölskyldumanneskja
og nutu börn hennar og fjölskyldur
þeirra umhyggju hennar í ríkum
mæli. Ósjaldan fengu bamabörnin
að gista hjá ömmu og afa, enda
augasteinar ömmu sinnar, og er
missir þeirra sannarlega mikill. Ekki
fóru vinimir heldur varhluta af
umhyggju hennar, alltaf var allt
sjálfsagt og ekki nokkur fyrirhöfn,
sagði hún. Helsjúk spurði hún hvort
aðkomið venslafólk hefði fengið að
borða.
Elsku Ásta mín, við Kalli þökkum
þér allt sem þú hefur verið okkur
á þinni alltof stuttu ævi. Við eigum
ömgglega eftir að ferðast saman
og skoða margt, þegar við hittumst
öll aftur. Elsku Nonni, Maggi,
Sigga, Hugrún, Kiddi og fjölskyld-
ur. Guð styrki ykkur í sorg ykkar.
Einnig þig, Kristján minn, sem nú
sérð á bak elskulegri dóttur, Sjönu
og Hafstein og fjölskyldur, sem
misst hafa sína góðu systur.
Kristrún.
JÓN KRISTINN
GUNNARSSON
Þegar ég hugsa til þín, Ásta
mín, er ég skrifa þesa kveðju, þá
finn ég til svo mikillar væntum-
þykju í hjarta mínu, þú varst mér,
og okkur Kidda og Maríu Rós alltaf
svo góð. Ég hugsa um þau ótal-
mörgu skipti sem við komum upp
í Stuðlasel, alltaf tókstu vel á móti
okkur með útbreiddan faðminn.
Alltaf varstu glöð og alltaf varstu
tilbúin til að gera eitthvað fyrir
okkur, og alltaf þakklát fyrir það
litla sem við gátum gert fyrir þig.
Þú kenndir okkur svo ótal margt,
þú varst okkar stoð og festa, þú
kenndir okkur og sýndir að vænt-
umþykja skiptir meira máli en allt
annað í lífnu. Ég vildi óska, elsku
Ásta mín, að við hefðum getað átt
fleiri ár saman, en árin, þessir stóru
gimsteinar sem við áttum saman,
eru geymd á sérstökum heiðursstað
í hjarta mínum.
Minningin um þig, elsku góða,
hjartahlýja og sterka Ásta mín,
styrkir okkur og tengir saman I
þessari miklu sorg. Elsku Ásta mín,
ég verð ævarandi þakklát fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig og okkur.
Ég kveð þig nú, elsku Asta mín,
með þessar tilfinningar í bijósti
mínu, þakklæti og væntumþykju.
Ég lygni augunum aftur og hugsa
Erfidrykk Safnaðarheimili JU7 l\
Háteigskirkju u /1 1 \
Símfc 551 099 j
+ Jón Kristinn Gunnarsson
fæddist í Hafnarfirði 12.
maí 1972. Hann lést af slysför-
um 8. júlí síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Háteigs-
kirkju 14. júlí.
MIG langar í nokkrum orðum að
minnast Nonna vinar míns sem lést
svo skyndilega. Ég gleymi aldrei
þessum dreng sem ég kynntist fyrst
þegar hann var 16 ára, fullur af
orku og lífsgleði og hreif mig strax
með uppátækjum sínum sem áttu
eftir að fylgja okkar vináttu alla tíð.
Eftir að ég kom til íslands vorið
1992 hitti ég Nonna strax og fannst
honum ekki annað koma til greina
en að ég flyttist inn til hans og
vina á Grensásveginum enda fram-
undan sá tími ársins sem okkur
þótti hvað skemmtilegastur með til-
liti til mótorhjóla og kvöldskemmt-
ana. Þar áttum við saman fjölmarg-
ar góðar stundir.
Við hjóluðum mikið saman, alltaf
að keppast um hver gæti ofboðið
hinum með nýjum aðferðum til að
aka mótorhjóli og á hinum ýmsu
stöðum sem engum hafði dottið í
hug að fara áður. Nonni var alltaf
fljótari til að tileinka sér nýjar að-
ferðir í akstri enda keppnismaður
af guðs náð. Alltaf fyrstur að fara
leiðir sem okkur hinum ofbauð, til
dæmis torfærubrautirnar I Jósefs-
dal ætlaðar fyrir sérútbúna jeppa.
Þar æddi Nonni upp á götuhjóli og
var viðkvæðið jafnan að súkkan
væri bara misskilið torfæruhjól.
Hann skaraði framúr í flestum akst-
ursíþróttakeþpnum og sem vinur
og félagi hafði hann alltaf réttu
svörin þegar eitthvað á bjátaði,
hjálpsamur með eindæmum eins og
við öll munum sem fengum að kynn-
ast honum.
Ég þakka þér fyrir vináttuna og
kveð þig með söknuð í hjarta. Elsku
Áslaug, Hrabba, Lísa Margrét, fjöl-
skylda, ættingjar og vinir Nonna,
Guð gefi okkur styrk og trú á sorg-
arstundu.
Bjarki Júliusson.
Við kveðjum þig með söknuði,
elsku vinur.
Hví fölnar jurtin fríða
og fellir blóm svo skjótt?
Hví sveipar barnið blíða
svo brátt hin dimma nótt?
Hví verður von og yndi
svo varpað niður í gröf?
Hví berst svo burt í skyndi
hin besta lífsins gjöf?
Já, sefist sorg og tregi
þér saknendur við gröf,
því týnd er yður eigi
hin yndislega gjöf:
Hún hvarf frá synd og heimi
til himins - fapið því,-
svo hana Guð þar geymi
og gefi fegri á ný.
(Bjami Halldórsson frá Laufási.)
Elsku Áslaug, Rúnar og Lísa
Margrét.
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur til ykkar allra og annarra að-
standenda.
Sigríður og Aðalheiður.