Morgunblaðið - 27.07.1995, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 27. JÚLÍ 1995
MIIMIMIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SÆVAR BLÓMQUIST
GUÐMUNDSSON
+ Sævar Blómqu-
ist Guðmunds-
son fæddist að Arn-
arholti 7. septem-
ber 1938. Hann lést
á krabbameinsdeild
Landspítalans 13.
júlí síðastliðinn.
Útför Sævars fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 25. júlí.
SVO er því farið með
okkur flest að sumar
persónur verða okkur
sterkari fyrirmyndir í
lífinu en aðrar, við lít-
um til þeirra til eftirbreytni, í vafa
leitum við ráða og í vanda ásjár.
Frá því ég var ungur drengur hefur
hann frændi minn Sævar í Amar-
holti verið mér meiri og betri fyrir-
mynd til góðra verka en flestir aðr-
ir. Að sjálfsögðu gerði ég mér ekki
grein fyrir þessum áhrifum fyrr ég
hafði slitið bæði bamsskóm og
unglingsbomsum. Með heilbrigðum
viðhorfum sínum, mikilli ögun og
ómældri virðingu fyrir mönnum og
dýrum gaf Sævar mér kjarnmikið
veganesti inn á brautir fullorðins-
ára.
Ungur var ég sendur til þeirra
hjóna í Arnarholti, Sævars og Sól-
veigar. Ég var sendur sem vinnu-
maður en líklegt er að einhver upp-
eldismarkmið hafi einnig verið lögð
til grundvallar. Fátt þótti raunar
betra fyrir ungt og vaxandi fólk en
sveitadvöl á góðu heimili þar sem
einstaklingamir fengu að njóta sín
við þau verk sem þeim voru viðráð-
anleg. í Arnarholt kom margt ungt
vinnufólk og alltaf voru þau hjónin
tilbúin að taka unglingana til sín.
í þessari blómlegu
sveit hafa því í gegnum
árin margir einstakl-
ingar fengið sína
fyrstu leiðsögn í vinnu-
mennsku og hvernig
umgangast skal jörð-
ina og dýrin.
Hann Sævar frændi
var einstakur maður
og vist mín hjá honum
er orðin sagnabrunnur
til vitnis um það. Sæv-
ar umgekkst dýrin sem
hann bar ábyrgð á af
virðingu og sýndi þeim
umhyggju bóndans
sem tekur starf sitt alvarlega. Uppi
á miðri Holtavörðuheiði þegar við
að vori slepptum fénu á fjall, þá
gætti hann vandlega að hverri kind
og hveiju lambi, að öll lömb hefðu
nú fundið sína réttu móður, að allt
passaði nú saman þegar blessað féð
rynni skelkað eftir ferðalagið upp
í hlíðar. í augum frænda blikaði
væntumþykja til dýranna og
ábyrgðin var svo algjör að jafnvel
ungur drengur eins og ég meðtók
boðskapinn til fullnustu. Þetta var
það sem skipti máli, en að sitja á
steini í klukkutíma eftir að hafa
sleppt skildi ég ekki alveg. Hann
frændi vissi hinsvegar alveg hvað
hann var að gera. Hann vildi vera
til taks ef eitthvað bjátaði á. Á
meðan lömbin jörmuðu í leit- að
mæðrum sínum gat frændi ekki
hugsað sér annað en að vera til
hjálpar. Seinna sagði hann mér að
setan á steininum væri sennilega
meira fyrir sig en kindurnar, það
tæki alltaf á að láta fé á fjall. Það
var svo í réttunum á haustin að ég
sá aftur þetta sama blik í augum
t
Útför móður okkar,
JAKOBÍNU HALLDÓRSDÓTTUR,
verður frá Drangsneskapellu laugardaginn 29. júlí kl. 14.00.
Jarðsett verður í Kaldrananeskirkjugarði.
Ingimar Elíasson, Ásta Bjarnadóttir,
Þorbjörg Elíasdóttir, Frimann Hauksson,
Esther Elfasdóttir, Bjarni Jónsson,
Bjarni Elíasson, Gyða Steingrímsdóttir,
Sólrún Eliasdóttir, Sigmar Ingvarsson.
t
Hjartkær móðir mín, tengdamóðir,
amma okkar og langamma,
LOVÍSA HELGA ÞORLÁKSDÓTTIR,
Norðurbrún 1,
Reykjavík,
andaðist í Landspítajanum 23. júlí sl.
Útförin fer fram frá Áskirkju mánudag-
inn 31. júlí kl. 13.30.
Blóm og kransar eru vinsamlegast af-
þökkuð.
Svavar Berg Pálsson,
Kolbrún Arngrímsdóttir,
Sif Svavarsdóttir, Henrik Erlendsson,
Silja Svavarsdóttir, Arnar Halldórsson,
Bjarni Svavarsson, Herdis Wöhler,
Lovisa Sigrún Svavarsdóttir, Anton Antonsson.
t
Við þökkum ausýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
SÖRU GUÐRÚNAR VALDEMARS-
DÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks öldrunar-
deildar Kristnesspítala.
Erna Jóhannsdóttir, Egill Bjarnason,
Jónína Ingibjörg Jóhannsdóttir, Jón Símon Karlsson,
Hólmfríður Jóhannsdóttir, Per Mogensen,
Valdemar Örn Valsson, Rannveig Karisdóttir,
Jóna Kristín Valsdóttir, Stavros Avramíðis
Gigja Björk Valsdóttir, Arnar Þór Óskarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
frænda míns þegar hann tók á
móti kindunum sínum og eini mun-
urinn var að munnvikin á frænda
vísuðu nú upp.
Eftirminnilegt atvik átti sér stað
á öðru sumri mínu í Amarholti.
Sævar frændi og ég vorum á eftir-
litsferð niður í flóa að líta eftir
lambfé. Vökul augu frænda sáu
kind sem hann hafði verið að fylgj-
ast með í nokkra daga og allt í einu
spratt hann upp úr sæti dráttarvél-
arinnar, náði kindinni, kallaði á mig
til aðstoðar og sagði að þetta myndi
sú gamla ekki hafa af án hjálpar.
Sævar upplýsti mig um stöðu mála
og kom mér í skilning um að kind-
in myndi ekki geta átt lambið hjálp-
arlaust. Hann talaði til mín eins og
til fullorðins manns og þrátt fyrir
tilraunir mínar til að fá hann til að
samþykkja að ég hlypi heim að ná
í Sollu sem svo oft hafði aðstoðað
við slíkar aðstæður, kom ekki til
greina annað en að ég næði lamb-
inu, enginn tími væri til snúninga
og þetta þyrfti ég að læra. „Sko,
Jón minn nú skulum við hugsa um
lambið og kindina og svo um okkur
sjálfa á eftir.“ Eftir að kindinni og
lambinu hafði verið bjargað þurfti
ekkert að hugsa um sjálfan sig.
Frændi hafði alveg rétt fýrir sér
og á leiðinni að dráttarvélinni efast
ég að það hafi brotnað undan mér
strá. Hver bjargaði hveijum þarna
veit ég svei mér ekki en löngu
seinna var frændi að benda mér á
lömb, hrúta eða kindur sem ég hafði
bjargað um árið. Viðlíka kennsluað-
ferðum beitti Sævar við ýmis önnur
tækifæri.
í mínum augum einkenndi Sævar
þessi virðing fýrir öllum og öllu,
þó sérstaklega ungu fólki og sú
ögun sem hann bjó yfir og krafðist
af öðrum. Hann útskýrði og kenndi
verklag og samskipti af slíkri snilld
að nú efast ég um að hann hafi
gert sér grein fyrir því sjálfur.
Hann krafðist þess skilyrðislaust
að allir skiluðu heiðarlegu dags-
verki í sveita síns andlits og þar
sýndi hann sjálfur fordæmi. Hann
var gæddur hæfileika til að láta
manni finnast maður vera jafningi
án þess að nokkurn tíma væri efast
um það hver væri húsbóndinn.
Vera mín í sveitinni hjá Sævari
og Sollu er löngu orðin að fjársjóði
í minningakistli mínum. Á þeim
tíma sem ungur drengur gerði ég
mér ekki í hugarlund hversu mikil
áhrif samvistir mínar við Sævar
ættu eftir að hafa á mig gegnum
ókomin ár. Reynslan hefur þó kennt
mér að fyrir það sem manni er
gott gert er aldrei of seint að þakka.
Og nú þegar komið er að því að
kveðja Sævar frænda í síðasta sinn
finnur maður í hjarta sér virðingu,
þakklæti og hlýju. Hlýjan stafar frá
minningunum um þennan einstaka
mann sem þannig á eftir að lifa svo
lengi í hjörtum okkar sem áttum
með honum samleið. Þakklætið er
fyrir þau jákvæðu áhrif sem hann
hafði á æsku mína og uppvöxt.
Virðingin er sjálfsögð - það kenndi
Sævar mér.
Elsku Solla, Jónas og Bjamey
Lára, systkini og vinir. Frá fjöl-
skyldu minni, innilegustu samúðar-
kveðjur. Guð blessi ykkur öll og
styrki.
Jón V. Gíslason.
Sævar frændi minn er dáinn og
langar mig að minnast hans með
nokkrum fátæklegum orðum. Minn-
ingarnar um hann eru margvísleg-
ar. Það var í raun hálfgerð tilviljun
að ég fór að vinna hjá Sævari í
sveitinni, en ég velti því fyrir mér
nú hvort það hafi kannski verið
örlög mnín að kynnast þessum
manni sem að allir gátu lært svo
mikið af.
Sævar var snillingur við að finna
auðveldustu leiðina við öll verk og
allt það sem hann tók sér fyrir
hendur gerði hann vel. Hann var
mikill dýravinur og dýrin voru vinir
hans.
Sævar var góður húmoristi og
gerði hann óspart grín að okkur
strákunum, ef við gerðum eitthvað
vitlaust. Það var líka alltaf stutt í
góða skapið þó að hann reiddist.
Þau sumur sem ég var hjá Sævari
voru þroskandi og skemmtilegur
tími fyrir mig og minnist ég hans
með þakklæti og virðingu.
Nú er hann Sævar farinn á enn
stærri búgarð, þar sem að hún
amma mín tekur vel á móti honum.
En hann verður þó alltaf í huga og
hjörtum okkar hér.
Ég bið Guð að styrkja Sollu,
Jonna, Böddu og aðra sem eiga um
sárt að binda.
Jóhann Gunnar Sigurðsson.
Nú er Sævar Guðmundsson í
Arnarholti horfinn yfir móðuna
miklu.
Það er ótrúlegt að hann á besta
aldri, hraustur á sál og líkama,
maður sem lifði reglusömu lífi skuli
kallaður svo fljótt frá okkur. En
svona er lífið og sannar okkur enn
á ný hve litlu má skeika. Öll getum
við orðið sjúkdómum að bráð.
Kynni mín af Sævari hófust fyrir
um þijátíu árum. Þá voru þau Solla
nýlega tekin við búi full bjartsýni
og trú á lífið. Þó minninst ég þess
hve mér fannst Sævar yfírvegaður
og eins og lífsreyndur. Enda er
hann ekki nema á 13. ári og elstur
Maðurinn minn.
er látinn.
+
ÞORKELLINGIBERGSSON,
byggingameistari,
Margrét Einarsdóttir.
+
Systir okkar,
VILBORG GUÐMUNDSDÓTTIR,
andaðist 18. júlí á Elliheimilinu Grund.
Jarðarförin hefur farið fram.
Systkini hinnar látnu.
+ Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
jaröarför ÁSTU ÓLAFSDÓTTUR,
Grænutungu 7,
Kópavogi. .
Ólafur Jónsson,
Bjarni Ólafsson, Kristín Indriðadóttir, Anna Ólafsdóttir, Björn Jónsson, Hafdís Ólafsdóttir, Guðmundur Einarsson.
sinna systkina þegar hann missir
föður sinn. Þegar Anna móðir þeirra
heldur áfram búskap leiðir það af
sjálfu sér að hann hefur axlað mikla
ábyrgð svo ungur að árum, enda
varð ég ekki var við að honum yxi
í augum bæði að leggja á sig mikla
vinnu og taka þær ákvarðanir sem
taka þurfti hveiju sinni.
Sævar var bóndi í fremstu röð
og gilti þá einu hvort heldur átt er
við búfjárrækt og afurðir eða jarð-
rækt. Állt viðhald jarðar og húsa
bar með sér vönduð vinnubrögð.
Gestkvæmt var í Arnarholti enda
voru þau Sævar og Solla góð heim
að sækja. Þar var öllum tekið með
hlýju og reisn, sama er að segja
um heimili þeirra í Reykjavík sem
þau fluttu í eftir að heilsu Sævars
tók að hraka.
Við Elínborg áttum því láni að
fagna að ferðast með Sævari og
Sollu um landið og naut sín þá vel
sú góða yfirsýn og stálminni sem
Sævar hafði.
Solla, Jonni og Badda við fjöl-
skyldan vottum ykkur samúð okk-
ar. Það er mikil sorg að kveðja svo
góðan dreng, en ríkuleg er minning-
in okkur sem eftir lifum.
í Guðs friði,
Friðgeir Stefánsson,
Laugardalshólum.
Nú þegar við kveðjum vin okkar
Sævar Guðmundsson, frá Arnar-
holti, leitar hugurinn til þeirra ára
sem við dvölum hjá þér og Sollu í
sveit, nokkur sumur sem drengir.
Eigum við þar margar ljúfar minn-
ingar sem rifjast upp í huga okkar
þegar við kveðjum þig.
Það hafa verið mikil forréttindi
að fá að starfa með þér og njóta
handleiðslu þinnar sem unglingur
við starf og Ieik.
Sævar hafði sérstakt lag á að
kalla það besta fram í okkur strák-
unum, hann gat verið strangur þeg-
ar þess þurfti með, og einnig góður
þegar vel var gert og kunni aðíauna
fyrir það á sinn sérstaka hátt, t.d.
þegar einn okkar fékk að vera sum-
arlangt sem matvinningur, en fékk
að launum hest, þegar hann fór
heim um haustið, eða þegar greidd
voru laun fýrir sumarstarfíð, borg-
aði hann oft meir en samið var um.
Það lýsir því best hve gott var
að véra hjá þeim hjónum, að við
vorum hjá þeim sem vinnumenn
bræðurnir í samfellt átta sumur,
og frá þeim tíma hefur vinátta okk-
ar haldist í 27 ár.
Til marks um það sérstaka sam-
band milli þeirra hjóna og drengj-
anna sem voru hjá þeim í sveit, var
mætt á þorrablót á veturna, og var
þá fullskipað borð 10-12 manns
og alltaf glatt á hjalla. Það eru
mörg svona atvik sem leyta á hug-
ann þegar við kveðjum góðan læri-
meistara og vin sem Sævar var.
Sævar var einstaklega duglegur
og natinn bóndi og minnumst við
þess að þegar heyskapur stóð yfír
vildi hann ávallt fylla báðar hlöður
og gott betur, og þurfti oft að sækja
slægjur í skurði og víðar svo það
tækist.
Það er á engann hallað þó sagt
sé, að hann rak eitt myndarlegasta
bú í sveitinni, sem var honum og
sveit hans til sóma.
Sævar var mikill dýravinur, og
brást illa við ef einhver fór illa að
skepnum, og kenndi hann okkur
að umgangast dýrin með nærgætni.
Sævar hafði mikinn áhuga á
íþróttum, og var góður íþróttamað-
ur sjálfur, minnumst við þess að
hann kom upp íþróttaaðstöðu fyrir
okkur strákana, þannig að við gát-
um stundað stangarstökk, kúlu-
varp, spjótast eða fótbolta, allt þetta
fann hann til og hjálpaði okkur að
koma fyrir, og tók oft þátt í íþrótta-
leikjum með okkur.
Þegar litið er yfir farinn veg, og
þau kynni sem við höfum haft af
Sævari, er sárt að þurfa að kveðja
vin okkar svo fljótt langt fyrir aldur
fram. -
Missir þinn er mikill Solla mín,
og biðjum við góðan Guð að styrkja
þig og börnin í sorg ykkar.
Guðmundur og
Halldór Ragnarssymr.