Morgunblaðið - 23.05.1996, Qupperneq 40

40 FIMMTUDAGUR 23. MAÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ólafur Guð-
laugsson var
fæddur á Sæunnar-
stöðum í Hallárdal,
11. júní 1911. Hann
andaðist á heimili
dóttur sinnar hinn
17. maí síðastliðinn.
Foreldrar Ólafs
voru Guðlaugur
Guðmundsson og
Arnbjörg Þorsteins-
dóttir. Þau eignuð-
ust níu börn og lifðu
sjö. Þau eru Þor-
steinn Sigurbjörn,
f. 1896, búsettur á
Litla-Felli á Skagaströnd, kona
hans var Hólmfríður Kristjáns-
dóttir og áttu þau einn son;
Guðmundur Ragnar, f. 1899,
bjó á Árbakka, Skagaströnd,
kvæntur Björgu Ólafsdóttur,
þau áttu einn son; Sigurður, f.
1902, bjó á Hafursstöðum í
Vindhælishreppi, kvæntur Auð-
björgu Albertsdóttur og áttu
þau fimm börn; Sigurlaug, f.
1904, búsett í Asi í Vatnsdal,
gift Guðmundi Jónassyni og á
tvö börn; Sigríður, f. 1908, bjó
á Bjarmalandi, Skagaströnd,
gift Hrólfi Jónssyni og áttu þau
eina dóttur; og yngst var Ás-
laug, f. 1913, búsett í Reykja-
vík, gift Kjartani Jakobssyni
og áttu þau eina dóttur barna.
Systkinin eru öll látin nema
Sigurlaug, sem dvelst á Héraðs-
sjúkrahúsinu á Blönduósi.
Ólafur fluttist ungur með
Dagur reis handan við Skálafell-
ið og austurloftið logaði. Sólin kom
í ljós og sendi geislaregn yfir sof-
fjölskyldu sinni yfir
á Vakursstaði í
sama dal en fór eft-
ir fermingu að
Stóra-Felli á
Skagaströnd í
kaupamennsku.
Ólafur kvæntist
konu sinni, Jóninnu
Þóreyju Hafsteins-
dóttur frá Finns-
stöðum, 25. desem-
ber 1941. Hún var
fædd 29. september
1922, dóttir hjón-
anna Hafsteins Sig-
urbjamarsonar og
Laufeyjar Jónsdóttur. Jóninna
lést 24. nóvember 1994. Ólafur
byggði þeim hjónum húsið Sæv-
arland á Skagaströnd og þar
bjuggu þau í nær fjömtíu ár.
Tvö börn eignuðust þau, Lau-
feyju Sigríði og Ara Má. Eigin-
maður Laufeyjar er Friðbjörn
Kristjánsson og þeirra börn em
fjögur: Þórey, Heiðrún, Krist-
jana og Ólafur Arnar. Eigin-
kona Ara er Helga Ámunda-
dóttir og þeirra börn em tvö:
Ólafur Þór og Aron Björn.
Ólafur og Jóninna fluttust
búferlum til Reykjavikur árið
1979 og bjuggu eftir það á
Sogavegi 136. Barnabarnabörn
þeirra era orðin þrjú: Friðbjörn
Orri, Laufey Rún og Friðbjörn
Yngvi.
Utför Ólafs fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
andi borg, lygnan flóa og döggvott
lauf. Lóa rauf kyrrð, alein í grasi.
Ný dögun . . . sú fyrsta í mínu lífi
sem afi minn ekki sá.
Augun hans eru nú aftur á þess-
ari jörð. Ég sé ekki framar glampa
í þeim kærleikann, hrekkleysið,
kímnina. Ekki um hríð. Þó er tillit
hans ævarandi vökult þar sem ég
fæ ekki séð.
Afi horfði í augun mín þegar ég
fæddist. Frásögnina af þeim
merkisviðburði í litlu stofunni á
Sævarlandi heyrði ég svo oft af
vörum hans að mér fannst sem mig
ræki minni til þeirra okkar fyrstu
samverustunda.
Dálætis hans naut ég upp frá
því. Hann fór með mig í íjárhúsin
og gaf mér kindina Kollu sem ég
hitti í réttunum á haustin. Þar sat
ég á vegg og fylgdist með afa kljást
við æstan fénað uns hann færði
mér eignina einu sem lét ófriðlega.
Ég vaktaði götuna meðfram fjör-
unni seint og snemma og kæmi ég
auga á hann á heimleið, sentist ég
alla leið í fangið hans, þar sem ég
svo fékk að tróna eins lengi og ég
vildi.
Einn manna vogaði hann sér að
bjóða móður minni birginn og ók
með mig í keltunni á dráttarvél um
alla Skagaströnd ... ég stýrði.
Hann varði óveijandi óþekkt mína
fyrir hveijum sem ofbauð og þótti
jafnan uppátæki telpunnar góð.
Og hann mátti vera að því að
hlusta. Fyrir hann las ég sögurnar
mínar með fjálgleik barnsins, fyrir
hann orti ég ljóðin mín sem ávallt
voru eitt af því fyrsta sem hann
innti eftir þegar við hittumst. Það
var hann sem kom í veg fyrir að
ég græfi talentuna mína í jörð . . .
hann var húsbóndinn sem krafðist
þess að pundið yrði ávaxtað.
Og mikils virði er tiltrú eins
manns. Trú hans flutti fjöll í minni
sál, virðing hans og áhugi vökvinn
sem nærði fræið. Fátt var svo fá-
nýtt að hann legði ekki við hlustir
og vísan átti ég ávallt málsvara þar
sem hann var. Það var svo ljúft að
sjá augun hans ljóma hvenær sem
þau mættu mínum.
Hann átti góðar konur í lífi sínu,
afi minn. Hann átti ömmu mína sem
hélt í hönd hans í meira en fimmtíu
ár og var hans mesta perla og hann
átti mömmu mína, sem tók hönd
hans í sína þegar ömmu naut ekki
lengur við. Og hann átti mig sem
hljóp yfir götuna í morgunkaffi og
sitthvað var það sem við þijú brut-
um til mergjar fyrir hádegi.
I haust sem leið bjuggum við
undir sama þaki um tíma. Þá leið
okkur mikið vel. Við skröfuðum
margt og hlógum í kór og skilning-
ur okkar hvort á öðru eins skýlaus
og með skyldum sálum.
Nú er hann horfinn frá mér.
Lagði aftur augun sín og leið á
braut um vor, bestu árstíð okkar
beggja. Hann sá grasið grænka,
brumið springa og sólina ijóða ský
... en ekki meir. Hjartað grætur
að sjá hann ekki framar rölta eftir
stokknum með húfu og staf, doka
við framan við gluggann minn og
horfa stoltur á heimili hennar sem
fæddist í stofunni forðum. En and-
inn veit að afa beið annað. Hann
þráði að finna ömmu aftur og sefa
söknuðinn sára sem hann bar í
hljóði í hálft annað ár. Nú leiðir hún
hann um grundir Guðs svo hann
megi næðis njóta.
Þar bíður hann mín.
Þórey Friðbjörnsdóttir.
Nú er hann sofnaður svefninum
þanga elskulegur tengdafaðir minn
Ólafur Guðlaugsson eða Óli eins og
hann var alltaf kallaður, ég kynnt-
ist þessum hugljúfa manni fyrir
tuttugu og sex árum. Hann bjó þá
á Skagaströnd ásamt konu sinni,
Jóninnu Hafsteinsdóttur, en hún
lést fyrir einu og hálfu ári. Nú þeg-
ar þau eru bæði látin, koma upp í
huga minn þær hugljúfu minningar
er ég á um þessi elskulegu hjón,
OLAFUR
GUÐLA UGSSON

_

HAGKAUP
H^|ir Ávextír
kreiM«(t« <jmHm«wi«
sem reyndust mér ávallt eins og
bestu foreldrar, því aldrei bar
skugga á okkar vináttu.
Mér hlýnar um hjartarætur er
ég hugsa um öll þau góðu ár sem
ég naut návistar þeirra, innilegar
móttökur og umhyggja fyrir okkur
er við komum að Sævarlandi; ekki
síður sumarfríanna er farið var í
ferðalög og útilegur, þar sem þau
nutu þess að vera úti í náttúrunni.
Árið 1979 fiytja þau að Sogavegi
136 í Reykjavík. Hætti Óli þá að
vinna, en hann hafði unnið í frysti-
húsi Hólaness á Skagaströnd. Þá
er mér minnisstætt þegar við vorum
að byggja, hvað hann naut þess að
vinna með okkur, vera úti og veita
okkur alla þá hjálp sem hann gat,
enda hafði hann ekki minni áhuga
á byggingunni en við, og handtökin
hans eru ómæld í Jóruseli 4.
Það er gaman að hugsa til baka
er við sátum í sandherberginu eins
og við kölluðum það, en þar var
sandurinn geymdur og drukkum
kaffi ásamt Jóa múrara. Þá var oft
hlegið og mikið talað. Oft sendi
Ninna hann með pönnukökur til
okkar. Þetta voru góðar stundir
með Óla.
Óli var hæglátur maður sem bar
ekki tilfinningar sínar á torg, en
hann unni sínum nánustu og bar
hag þeirra fyrir bijósti. Hann hafði
ákveðnar skoðanir og hafði gaman
af góðum samræðum. Oft var mik-
ið rætt á Sogaveginum um landsins
gagn og nauðsynjar.
Þannig raðast upp minningabrot-
in, þannig minnist ég Óla og þann-
ig mun hann lifa með mér um ókom-
in ár.
Elsku Óli minn, þú ert genginn
götuna heim til föðurhúsa þar sem
faðirinn breiðir út faðm sinn og
umvefur þig kærleika og veitir þér
hvíld eftir erilsaman dag, og ég
veit að hún Ninna mín tekur vel á
móti þér.
Margs er að minnast, margs er
að sakna, en mest að þakka.
Guð blessi minningu þína.
Helga.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hann afi er fluttur. Hann ákvað
að nú væri kominn tími til að líta
eftir henni ömmu heitinni, sem hann
saknaði svo mjög. Hann hélt því
af stað í sína hinstu för hress og
glaður og við erum þess fullviss að
hann er nú í góðum höndum.
Blóm eru ódauðleg. Þú klippir þau í haust
og þau vaxa aftur í vor, - einhversstaðar.
(H. Laxness.)
Afi gat verið mikill brandarakarl
ef honum sýndist svo, og skemmti
sér vel yfir uppátækjum okkar.
Hann fylgdist vel með öllu sem
gerðist í kringum hann og tók
margoft þátt í umræðum um mál-
efni okkar unga fólksins.
Oftar en ekki kom það fyrir að
hann tók málstað okkar gagnvart
stundum skilningssljóum foreldrun-
um og kom þá gjarnan með dæmi-
sögur úr eigin ungdæmi, sem gerðu
að sjálfsögðu gæfumuninn.
Nám og skólaganga okkar yngri
var undir ströngu eftirliti afa. Hann
fylgdist grannt með einkunnum og
próftökum en var þú ekki alltaf
sáttur við útkomuna. Hann var
okkur þó fullkomlega sammála um
gildi „hvíldar" í próflestrinum og
hvatti okkur stöðugt til gönguferða,
og þá sérstaklega stúdentsefnið,
sem að hans mati hreyfði sig alls
ekki nóg.
Afi var orðinn gamall og hafði
lifað viðburðaríka ævi. Við systkin-
in erum þakklát fyrir að hafa feng-
ið tækifæri til að kynnast honum
betur þann stutta en dýrmæta tíina
sem hann bjó hjá okkur.
Því kveðjum við þig elsku afi,
með söknuði, en vitum jafnframt
að nú ert þú ánægður og ert senni-
lega að gæða þér á ijómapönnukök-
unum hennar ömmu.