Morgunblaðið - 31.05.1996, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 31. MAÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Hólmfríður Sig-
urlína Björns-
dóttir fæddist á
Stóra-Grindli í
Fljótum í Skaga-
firði 3. júní 1904.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
23. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
' voru hjónin Björn
Ólafur Jónsson,
skipstjóri og bóndi
á Karlsstöðum i
Fljótum, f. 29. ág-
úst 1864 í Efra-
Haganesi í sömu
sveit, d. 14. ágúst 1924 á Sauð-
árkróki, og Guðríður Hjalta-
dóttir, f. á Reykjum á Reykja-
strönd 14. apríl 1861, d. 29.
apríl 1947 á Álfabrekku í
Reykjavík. Börn þeirra voru:
Kristín Elínborg, f. 4. febrúar
1889 í Borgargerði í Skaga-
firði, d. 22. sept. 1986 í Reykja-
vík, gift Pétri Benediktssyni
_ verslunarmanni, f. 16. ágúst
1886 á Minni-Þverá í Fljótum,
d. 23. desember 1973 í Reykja-
vík; Hjalti Magnús f. 27. janúar
1892 á Ríp á Hegranesi, stór-
kaupmaður, d. 30. apríl 1986 í
Reykjavík, k. Óvina Anne Mar-
grét Arnljóts Velschow, f. 4.
mars 1900, d. 2. des. 1993; Guð-
laug, f. 1. apríl 1895 að Ríp í
Hegranesi, kaupkona, d. 6. júní
1978, maki Jón Erlendsson,
verkstjóri, f. 6. október 1894 á
Sturlu-Reykjum í Borgarfirði,
d. 17. nóv. 1939 í Reykjavík;
Jónína, f. á Rip 25. júlí 1896,
d. 9. des. 1977 í Reykjavík,
maki séra Benjamín Kristjáns-
son, prófastur í Grundarþing-
um, f. 11. júní 1901 á Ytri-
Tjörnum í Eyjafjarðarsveit, d.
3. apríl 1987 á Kristnesspítala;
Sveinn Guðbrandur, póstfuli-
trúi í Reykjavík, f. 14. júlí 1897,
d. 13. nóv. 1963, k. Stefanía
Einarsdóttir, f. 23. okt. 1897,
d. 26. mars 1993 í Reykjavík;
Við andlát Hólmfríðar Sigurlínu
Björnsdóttur tengdamóður minnar
er mér ljúft að minnast hennar.
Lína, en svo var hún ávallt köll-
uð, bjó síðustu fimm æviárin á
Hrafnistu í Hafnarfirði og lést á
hjúkrunardeildinni, en þar hafði hún
dvalið síðustu missirin þrotin að
kröftum en glaðleg og ljúf í sinni
til hinstu stundar. Var hún ákaflega
þakklát fyrir þá góðu umönnun sem
hún hlaut þar.
Þó að ávallt megi búast við að
lífsins ljós slökkni hjá háaldraðri
konu fer ekki hjá því þegar kallið
kemur að þeir er næstir standa fyll-
ist sárum söknuði og minningarnar
streymi fram frá liðnum tíma.
Lína ólst upp á Karlsstöðum í
Fljótum hjá foreldrum sínum næst-
yngst sjö systkina. Faðir hennar
HÁALEITIS
APÓTEK
Háaleitisbraut 68
VESTURBÆJAR
APÓTEK
Melhaga 20-22
eru opin til kl. 22
"é"
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Háaleitisapótek
Bjarney Guðrún, f.
3. janúar 1907 á
Karlsstöðum í Fljót-
um, d. 8. janúar
1969 í Reykjavík,
verslunarmaður, ,
ógift og barnlaus.
Hinn 11. maí
1935 giftist Sig-
urlína Jóni Gunn-
arssyni, verkfræð-
ingi og forstjóra
Síldar- verksmiðju
ríkisins og síðar
forstjóra Sölumið-
stöðvar hraðfrysti-
húsanna. Hann var
fæddur á Ysta-Gili í Engihlíðar-
hreppi í Austur-Húnavatns-
sýslu 15. febrúar 1900, d. 4.
júní 1973. Þau eignuðust þijú
börn, tvo drengi og stúlku.
Fyrsta barn sitt, dreng, misstu
þau við fæðingu á Landspítal-
anum, en á Siglufirði eignuðust
þau Guðríði, f. 19. sept. 1938,
gift 17. des. 1969 Benedikt
Sveinssyni, f. 31. júlí 1938,
hæstaréttarlögmanni, Lindar-
flöt 51, Garðabæ. Þau eiga þijá
syni: Sveinn, f. 16. janúar 1962,
tölvunarfræðingur; Jón, f. 16.
okt. 1964, rafmagnsverkfræð-
ingur hjá Marel, k. Ágústa Ama
Grétarsdóttir, lyfjafræðingur
og eiga þau þijú börn; Bjarni,
f. 26. janúar 1970, lögmaður,
kona Þóra Margrét Baldvins-
dóttir og eiga þau eina dóttur.
Gunnar Björn, f. 17. október
1939, rekstrarhagfræðingur,
Hrauni, Álftanesi. Kona I
Franzisca Gunnarsdóttir, sál-
fræðingur frá Skriðuklaustri.
Þeirra sonur Gunnar Björn,
viðskiptafræðingur, f. 31. okt.
1969. Kona II Sigríður Guð-
björg Einvarðsdóttir, hjúkmn-
arfræðingur og ljósmóðir. Börn
þeirra eru: Vigdís, f. 30. okt.
1980, og Jón, f. 21. maí 1982.
Útför Sigurlínu fer fram frá
Bessastaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
var Björn Ólafur Jónsson bóndi og
skipstjóri, Ólafssonar bónda að
Vestarahóli í Flókadal. Móðir
Björns var Soffía Björnsdóttir
Björnssonar bónda á Róðhóli í
Sléttuhlíð. Móðir Línu var Guðríður
Hjaltadóttir Sigurðssonar bónda á
Mosfelli í Svínadal. Móðir Guðríðar
var Guðlaug Guðvarðardóttir, Jóns-
sonar bónda á Stóru Þverá, en kona
hans var Ólöf Jónsdóttir, prests á
Barði í Fljótum.
Lína var af sterkum og góðum
ættstofni komin, faðir hennar lengi
hákarlaskipstjóri hertur í óvæginni
glímu við máttarvöldin og móðir
hennar mikil fríðleikskona, lífsglöð
og trúuð, vinföst og trygglynd, sem
öllum var hlýtt til er hana þekktu.
Snemma kom í ljós hversu Lína
var létt á fæti, viljug til allra verka
og einstaklega bóngóð. Hún lærði
ung að sauma öll föt og einnig
hafði hún lengj ánægju af hvers
konar listsaumi, enda sérlega hand-
lagin.
Fyrir tilstilli Hjalta bróður síns
fór Lína til náms við Kvennaskólann
í Reykjavík þegar hún hafði aldur
til á árunum 1922 til 1925.
Eftir að hafa unnið um hríð í
Laugavegsapóteki fór Lína með
systur sinni Jónínu og manni henn-
ar, síra Benjamín Kristjánssyni, til
Winnipeg í Kanada árið 1928, en
síra Benjamín var þar prestur í
nokkur ár. Lína sneri aftur heim
eftir tveggja ára dvöl vestra og fór
aftur að vinna í Laugavegsapóteki
og gleraugnaversluninni Týli. Á
þessum árum kynntist hún ungum
verkfræðingi, Jóni Gunnarssyni, og
giftist honum árið 1935.
Lína flutti með Jóni manni sínum
til Siglufjarðar 1935 er hann var
ráðinn framkvæmdastjóri Síldar-
verksmiðja ríkisins, sem þá voru
eitt stærsta fyrirtæki landsins. Þau
hjón bjuggu á Siglufirði 1935-1936
og aftur 1937-1944.
Siglufjarðarárin voru hamingju-
rík ár og þar fæddust bömin Guð-
ríður og Gunnar Björn en fyrsta
barn þeirra Jóns, sem var drengur,
hafði fæðst fyrir tímann í Reykja-
vík og varð ekki bjargað. Á Siglu-
firði var blómlegt atvinnulíf á þess-
um árum og mikill erill og umsvif
í kringum störf Jóns manns henn-
ar. Á þeim árum kynntust þau
mörgu góðu fólki og bundu vináttu-
bönd er entust í marga áratugi.
Árið 1945 fluttu þau hjónin til
Bandaríkjanna, þar sem Jón tók að
sér fyrir Sölumiðstöð hraðfrystihús-
anna að byggja upp frá grunni sölu-
starfsemi fyrir frystan fisk frá ís-
landi. Kom Jón þar á fót fyrirtæk-
inu Coldwater sem hann veitti for-
stöðu nær óslitið í 18 ár. Lína bjó
manni sínum og fjölskyldu glæsilegt
heimili í Harrison í New York, þar
sem Jón átti athvarf frá erilsömu
starfi og þar sem börnin ólust upp
í yndislegu gróðursælu umhverfi.
Þau hjón fluttu til íslands aftur
árið 1953 og byggðu sér framtíðar-
heimili á Hrauni við Álftanesveg.
Eins og þeirra var von og vísa var
hið nýja heimili þeirra hið glæsileg-
asta, en jafnframt mjög óvenjulegt,
byggt úti í hrauninu þar sem víð-
sýnt var og kyrrlátt, því að engin
önnur hús voru þá nærri.
Á Hrauni var Lína sem drottning
í ríki sínu, þar fléttaði hún saman
þann arf, sem hún hafði úr foreldra-
húsum, létta lund, góðvild og ör-
læti, dugnað og óþijótandi lífs-
kraft, við þá lífsreynslu sem hún
hafði öðlast við langdvöl erlendis.
Þetta ásamt höfðingsskap húsbónd-
ans gerði heimili þeirra einstakt.
Lína var húsfreyja á Hrauni í 27
ár en flutti árið 1980 til okkar
Guðríðar dóttur sinnar og bjó á
heimili okkar þar til hún var orðin
nær 87 ára. Var það dýrmætur tími
fyrir okkur hjónin og ekki síður
syni okkar þijá að fá að njóta kynna
við hana innan heimilisins. Lina
kunni fjölda kvæða og laga sem
hún hafði yndi af að spila en hún
lék gjarna á píanó og munnhörpu.
Á yngri árum lék hún einnig á
harmoníku. Hennar líf og yndi var
að gefa af sér og þá einkum fjöl-
skyldu sinni. Fyrir vikið var hún
elskuð og virt af öllum er til henn-
ar þekktu.
Lífshlaup tengdamóður minnar
var í raun mikið ævintýri. Hún
fæddist rétt eftir aldamótin í af-
skekktri sveit, þar sem lífskjör öll
mótuðust af harðri veðráttu norð-
lægrar slóðar. Hún hlaut farsæla
menntun og eignaðist góða fjöl-
skyldu. Hún naut góðra tíma eftir-
stríðsáranna í Bandaríkjunum með
manni sínum og fjölskyldu, og ferð-
aðist um víða veröld og naut sólar-
stranda og skíðalanda Alpafjalla
löngu áður en flesta landsmenn
hennar fór að dreyma um slíka
hluti. Alls þessa naut hún í ríkum
mæli, en ávallt var þó hennar mesta
ánægja tengd velferð fjölskyldu
sinnar sem hún ávallt stuðlaði að
af öllum mætti. Samband hennar
við systkini sín var náið og kær-
leiksríkt sérstaklega þó milli systr-
anna.
Við Guðríður kona mín vorum
ung að árum þegar við kynntumst
og fórum að vera saman. Lína,
tengdamóðir mín, tók mér strax
opnum örmum og er ég ákaflega
þakklátur fyrir að hafa fengið að
kynnast þessari góðu konu sem alla
tíð umvafði mig kærleika sínum og
vináttu.
Ég vil að leiðarlokum kveðja með
þökk og virðingu. Minningamar
munu ylja um hjartarætur um
ókomin ár.
Blessuð veri minning hennar.
Benedikt Sveinsson.
í dag kveð ég elskulega tengda-
móður mína, Hólmfríði Sigurlínu
Björnsdóttur eða Línu eins og hún
var alltaf nefnd innan fjölskyldu og
vinahóps.
Kynni okkar hófust á efri árum
hennar; þá orðin ekkja; og nú
streyma minningar fram um góða
konu prýdda miklum mannkostum.
Efst er mér í huga sívakandi um-
hyggja hennar fyrir öllum í fjöl-
skyldu sinni. Mun ég seint gleyma
þeirri alúð og hjálpsemi, sem hún
ávallt sýndi mér og börnum okkar
Gunnars. Við það var hún óþreyt-
andi. Velferð barna hennar, barna-
barna og fjölskyldna þeirra hafði
algjöran forgang í huga hennar og
gjörðum.
Sjálf er Lína og eftirminnileg
sakir mannkosta sinna og andlegs
atgervis. Minnist ég margra góðra
stunda með henni er þessir góðu
kostir komu vel í ljós. Aldurinn bar
hún vel, glaðlynd, létt á fæti, skart-
kona með ánægju af fallegum föt-
um og tónlist.
En umfram allt var það ástríki
hennar og kærleikur í garð fjöl-
skyldu sinnar sem einkenndi allar
gjörðir hennar, sem nú er þakkað
af alhug að leiðarlokum.
Blessuð sé minning hennar.
Sigríður Einvarðsdóttir.
Lína, en svo var hún nefnd í dag-
Iegu taii, ólst upp hjá foreldrum sín-
um á Karlsstöðum í Fljótum í stórum
systkinahópi. Fljótt eftir bamanám
og fermingu fóru bömin eitt af öðru
að heiman til frekara náms og starfs.
Svo var komið að aðeins tvær
yngstu systumar, Lína og Guðrún,
voru heima á Karlsstöðum, ásamt
mér undirrituðum, sem alinn er þar
upp hjá afa og ömmu frá því að ég
var nokkurra vikna og þar til afí
dó 1924 og amma brá búi og flutti
til Reykjavíkur með okkur Guðrúnu.
Eftir að Guðlaug hafði gifst í
Reykjavík 1921 fór Lína til hennar
og var við nám í Kvennaskólanum
í Reykjavík og að því loknu starfaði
hún í afgreiðslu í Laugavegsapóteki.
Haustið 1928 flytur Lína til
Winnipeg í Kanada ásamt móður
minni, Jónínu, og stjúpa, séra
Benjamín Kristjánssyni, en séra
Benjamín var þar prestur í Sam-
bandssöfnuðinum hjá Vestur-
íslendingum.
í Winnipeg hóf Lína að læra hár-
greiðslu og snyrtingu og lauk því
námi. Hún starfaði í félagsstarfí
Vestur-íslendinga við Sambands-
söfnuðinn og söng í kirkjukór undir
stjóm Björgvins Guðmundssonar.
Hún var mjög tónelsk sem móðir
hennar.
Jón Gunnarsson var á þessum
árum við nám í Noregi og síðan
Bandaríkjunum, en systir Jóns,
Guðbjörg, var búsett í Winnipeg og
þekktust þær Lína vel og störfuðu
báðar í Sambandssöfnuðinum. Lína
vissi því vel um námsframa Jóns.
Eftir að hún flutti heim til ís-
lands á árunum eftir 1930 hóf hún
á ný störf í Laugavegsapóteki, en
nokkru síðar kom Jón heim frá
námi og þau giftu sig, sem fyrr var
sagt, 11. maí 1935.
Lína var glæsileg ung kona, fríð
með mikið ljóst hár, grönn, meðal-
kona á hæð, frá á fæti, hafði ljúft
skap, var velviljuð, vönduð til orðs
og æðis.
Það átti fyrir henni að liggja að
búa Iengi erlendis með manni sínum
og ferðast mikið með honum vegna
starfs hans, en best kunni hún við
að vera heima með börnum sínum,
enda bjó hún honum fagurt og
menningarlegt heimili og ánægðust
var hún er þau hjónin fluttu heim
með börnin og reistu sér hús er þau
nefndu Hraun við Álftanesveg og
hófu þar skógrækt.
Lína stóð fast við hlið manns síns
og minnast má þess eitt sinn er þau
voru stödd á Norður-Ítalíu og Jón
lenti í mjög alvarlegu slysi og á
slysavarðstofu þar taldi læknir að
taka þyrfti af honum handlegg. Tók
hún þá þegar ákvörðun um að koma
honum á þekkt sjúkrahús í Sviss
og fékk lækni og sjúkrabíl til að
flytja hann þegar með sér í þetta
sjúkrahús. Komst hann þar í hendur
góðra lækna og hélt hendi og hand-
legg, þótt ekki næði hann fullri
heilsu.
Lína hélt heimili á Hrauni á Álfta-
nesi lengi eftir að Jón lést, en er
aldur færðist yfir gat hún ekki hugs-
HOLMFRIÐUR
SIGURLÍNA
BJÖRNSDÓTTIR
að um svo stórt hús og hvarf hún
þá til heimilis dóttur sinnar og
tengdasonar á Lindarflöt 51 í
Garðabæ og naut þar góðrar vistar
og umönnunar. Síðast var hún á
sjúkradeild Hrafnistu í Hafnarfirði.
Nærminni var smám saman að
bila, en lengi hafði hún ánægju af
að rilja upp ýmislegt frá æsku og
liðinni tíð, syngja ýmis ljóð er hún
kunni frá þeim tíma.
Góð kona er gengin. Blessuð sé
minning hennar. Aðstandendum öll-
um vottum við hjónin dýpstu samúð.
Margrét Þorsteinsdóttir,
Björn Ingvarsson.
Nú þegar komið er að hinstu
kveðjustund viljum við systkinin
þakka ömmu Línu glaðværð henn-
ar, blíðu og innileika sem hafa
markað spor í huga okkar. Henni
var eiginlegt að slá á létta strengi,
söng og greip til munnhörpunnar
eða píanósins þegar henni þótti
ástæða til að létta lund okkar
bamabarnanna. Munum við seint
eða aldrei gleyma þeim lagastúfum
sem henni voru kærastir.
Ævinlega var hún tilbúin að gera
hvað sem hún gat fyrir samferða-
menn sína, ekki síst okkur barna-
bömin. Þegar kvölda tók og litlir
krakkar þurftu að fara í háttinn,
lagðist hún við hlið okkar og las
fyrir okkur sögur eða fór með vís-
ur. Þessu fylgdu þær kvöldbænir
sem hún sjálf hafði lært í barn-
æsku, á meðan hún strauk okkur
blíðlega um vanga og koll þar til
svefninn færðist yfir. Þótt þessi
athöfn gæti tekið allt frá 5 mínútum
upp í rúma klukkustund, vék hún
aldrei frá okkur án þess að ganga
úr skugga um að við væmm áreið-
anlega sofnuð. Sú öryggistilfinning,
sem þolgæði hennar og kærleikur
veittu, verður seint metin að verð-
leikum.
Við getum varla varist aðdáunar-
brosi þegar við minnumst þess hve
amma Lína, lítil og nett fram í fing-
urgóma, var undantekningarlaust
vel til höfð, snyrt og uppáklædd,
jafnvel á tlræðisaldri, og hafði lítið
álit á að fullorðnar konur klæddust
íþróttagöllum. Þegar dregin er upp
mynd af ömmu Línu verður heldur
ekki hjá því komist að minnast þess
hve létt hún var á- fæti, gestrisinn
og gjafmild. Hún kvaddi okkur aldr-
ei án þess að lauma að okkur pen-
ingum eða sætindum.
Við þökkum ömmu Línu fyrir
allt sem hún gaf okkur; farteski sem
við munum kunna að meta betur
og betur með auknum aldri og
þroska. Mun þar efst tijóna fágæt
jákvæðni hennar og velvild í allra
garð. Hún brosti ávallt við lífinu.
Nú þegar amma Lína hefur sofn-
að svefninum langa biðjum við Guð
að geyma hana og launa henni ríku-
lega gott innræti og hugarfar.
Við viljum kveðja ömmu Línu
með stöku (eftir Skáld-Rósu), sem
hún hafði miklar mætur á, og lýsir
vel viðhorfum okkar til hennar.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér!
Gunnar Björn Gunnarsson,
Vigdís Gunnarsdóttir,
Jón Gunnarsson.
Það var alltaf stutt að fara út á
Álftanes til Línu ömmu á Hrauni.
Sem strákar hjóluðum við þangað
og alltaf tók amma vel á móti okk-
ur. Við vorum ekki fyrr komnir inn
um dyrnar en hún hafði laumað
heimalagaðri eplaböku í ofninn eða
bakað lummur. Síðar meir, þegar
aldurinn færðist yfir, flutti hún til
okkar á Lindarflöt. Það var gott
að hafa ömmu á heimilinu, enda
var hún ávallt I góðu skapi og vildi
jafnan vera að gera eitthvað fyrir
alla. Hún var einstaklega létt á
fæti og var aldrei aðgerðalaus.
Ósjaldan sagði amma sögur af
æsku sinni í Fljótunum eða ferða-
lögum erlendis, en hún og Jón afi
höfðu ferðast víða. Lína amma hafði
yndi af tónlist og talaði oft um hve
mikið var spilað og dansað í sveit-