Morgunblaðið - 31.05.1996, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 31. MAÍ1996 47
starf þeirra ungu fólki mikil hvatn-
ing til frekara náms á tónlistarsvið-
inu.
Þau hjónin reistu sér hús á Kára-
tanga, á æskustöðvum Sigríðar. Þar
ríkti jafnan mikil gleði og oft var
margt um manninn. Dótturina
Hjálmfríði Þöll sem var sólargeisli
þeirra í lífinu eignuðust þau hjónin
árið 1969. Þegar Þöll hóf fram-
haldsnám flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur.
Sigríður og Friðrik voru einstak-
I lega samhent hjón í öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur. Þegar Friðrik
féll frá langt um aldur fram, varð
það þeim mæðgum mikið áfall.
Eftir erfiðan tíma virtist nú lífið
blasa við Sigríði að nýju, þar sem
brúðkaup hennar og Valdimars
Össurarsonar stóð fyrir dyrum. Til-
hlökkun um bjarta og ánægjulega
framtíð hér á jörðu hefur nú breyst
því sá sem öllu ræður hefur fengið
henni annað hlutverk.
| Umleiðogviðþökkumfyrirsam-
starf og samverustundir liðinna ára
vottum við Þöll, Valdimari og ást-
vinum öllum innilegustu samúð.
Út úr þínu hjarta
himingullið streymir enn
tónaflóðið bjarta
bæði fyrir Guð og menn.
(FGÞ)
Anna Ágústsson,
Anna Magnúsdóttir,
) Sigurdís Sveinsdóttir.
Það var mikil lífsgleði sem fylgdi
henni Sigríði Sigurðardóttur tónlist-
arkennara, ég segi tónlistarkennara
því allt sem hún kenndi varð að
tónlist og tónsprotinn var í rauninni
brosið hennar Siggu og geislandi
) svipur augna hennar sem minntu á
fegurstu fossa. Það fór ekkert á
milli mála þegar við sátum saman
á skólabekk í Kennaraskóla íslands
að Sigga bar strax í æsku með sér
sérstæðan stíl. Hún var ákveðin,
örugg og djörf og hún var í svo
góðum tengslum við landið sitt að
unun var að kynnast þeim eiginleika
hennar. Hún Sigga frá Stein-
móðabæ, síðar Káratanga, bar í sér
andblæ nágranna síns, Heklu í öllu
sínu veldi. Hún hafði gullfallega
söngrödd og mörg voru þau kvöldin
á skólaárunum sem lagið var tekið
í góðra vina hópi í leiguherbergjum
okkar utanbæjarmanna í Reykjavík,
í rökkvuðum Kennaraskólanum þar
sem við gaukuðum okkur stundum
inn á skjön við kerfið eða í Tjarnar-
hólmanum á Reykjavíkurtjörn ef
svo bar undir. Sigga var alltaf til
í tuskið, því henni var svo eðlilegt
að lifa hratt og þótt árin hennar
yrðu ekki nema rétt 50 þá bjó hún
yfir lífsreynslu, takti og tilþrifum
sem spanna að minnsta kosti 100
ár og þannig var það reyndar einn-
ig með eiginmann hennar, Friðrik
Guðna Þorleifsson skáld og tónsnill-
ing, sem eins og Sigga var kallaður
svo alltof alltof fljótt.
Þó að hún Sigga brosti blítt,
væri alltaf jákvæð og baráttuglöð
og æðraðist í raun aldrei þá voru
í henni svo viðkvæmar taugar að
það hljóta að hafa verið ógnarátök
þegar á henni dundu boðaföll sorg-
arinnar, veikindi og erfiðleikar sem
’ voru í rauninni svo fjarri lipurð
hennar og fasi öllu.
Það var alveg sama hvenær mað-
ur hitti hana Siggu, það var alltaf
eins og að ganga inn í bjartan og
hlýjan sumardag og ef maður ætti
að lýsa henni Siggu í stuttu máli
þá var hún eins og hlýtt handtak
fullt af vinarþeli. Og þó á móti blési
þá var svarið brosið og bjartsýnin
og hún Sigga mín var ekkert á því
að gefast upp þótt líkaminn væri
orðinn eftirbátur hennar andlega
styrks. Það er undarlegt að deyja
á brúðkaupsdaginn sinn, daginn
sem hún ætlaði að bindast á ný
böndum ástar og virðingar í helgi
hjónabandsins, en henni Siggu var
allt lífið eitt undarlegt ævintýr sem
!hún naut á svo margan hátt og
þannig lifir minningin um hana,
þeysandi á lífsins melódý eins og
sannir sveitamenn og hestamenn
taka blæinn fangi og anda að sér
sjálfri lífsfyllingunni.
Megi góður Guð vernda þana
Siggu okkar frá Steinmóðabæ og
Káratanga, styrkja hana Þöll sem
ber svo fagurt vitni foreldrum sín-
um í þágu tónlistargyðjunnar og
glæsileika, eftirlifandi ástvin,
vandamenn og vini. Megi lífsgleðin
hennar Siggu fylgja okkur inn í
framíðina.
Árni Johnsen.
Hún Sigga mín á Steinmóðarbæ
er dáin — horfin fyrir fullt og allt.
Hún sem alltaf var sprækust allra,
alltaf á fartinni, alltaf full af hug-
myndum og lífi. Leiðir okkar lágu
fyrst saman á Þingvöllum sumarið
1963. Ég var tvítug, nýorðin stúd-
ent og þóttist nokkuð veraldarvön,
hún var 16 ára að fara að heiman
í fyrsta sinn. Við deildum örlitlu
herbergi undir súð á Hótel Valhöll
þar sem við unnum saman um sum-
arið. Sólin skein, lífið lék við okkur
og framtíðin brosti björt. Sumar-
næturnar voru óendanlegar og oft
var farið í gönguferðir upp í Al-
mannagjá eða út í hraun og margt
var spjallað. Eftirminnilegastar eru
mér þó stundirnar í Iitla herberginu
okkar þegar Sigga tók fram gítar-
inn sinn og við sungum „Fyrir
handan fjöllin háu“, aftur og aftur
og aftur. Og Sigga með allt sitt
músíkvalitet umbar lagleysi mitt
af stakri ró. Það leið heldur ekki
á löngu fyrr en ég kynntist paradí-
sinni hennar Siggu „fyrir handan
fjöllin háu“. Pabba og mömmu sem
komu annað slagið til þess að líta
til dóttur sinnar fannst ekkert
sjálfsagðara en skreppa með okkur
Siggu austur að Steinmóðarbæ
eina fríhelgi. Það varð upphafið
að mörgum góðum stundum í hlý-
lega, litla bænum á víðáttumiklum
söndunum „þangað sem heyrist
öldufalla eimur“ í suðrinu og þung-
ur niður Markarfljótsins í austrinu.
Ég finn ennþá ilminn af pönnukök-
unum hennar Helgu, þessarar
stórgáfuðu og fróðu konu sem
ræddi heimsmálin og skáldskapinn
af sömu snilld og hún bakaði
pönnukökurnar. Sigurður, stífur í
báðum mjöðmum og oft sárþjáður,
brá á leik með nikkuna og svo var
sungið af hjartans list. Einar
„bróðir" fræddi borgarbarnið um
ættir og umhverfi með heimspeki-
legu yfirbragði, í anddyrinu tístu
tófuyrðlingarnir hans Sigga og
Lilla þeysti með okkur á hestum
yfir endalausar víðáttur sunn-
lensku sandanna með jökulinn
trónandi í austrinu. Þá var gott
að vera til.
Svo liðu árin, ég fór út til náms
og Sigga fór í Kennaraskólann.
En alltaf héldum við sambandi, hún
leit inn á Hofteignum, við á Stein-
móðarbæ. Svo kom Friðrik Guðni
inn í líf hennar og litla Hjálmfríður
Þöll leit dagsins ljós. Ég man hana
pínulitla á loftinu í Steinmóðarbæ,
stolt og yndi allra. En Siggu lá
alltaf á, orkan og krafturinn var
með ólíkindum. Hún sem innan við
tvítugt hafði æft systkinabörn sín
og fleiri í söng og leik og lagt land
undir fót með leiksýninguna leitaði
sér nú meiri menntunar á sviði
tónlistarinnar. Tónlistarinnar sem
tengdi þau Friðrik Guðna svo
sterkum böndum. Og enn dró sunn-
lenska víðáttan og Steinmóðarbær.
Sigga þoldi engar takmarkanir eða
hömlur. Henni dugði aðeins „nótt-
laus voraldar veröld þar sem víð-
sýnið skín“ líkt og Stephani G.
Stephanssyni forðum. Þau Friðrik
Guðni reistu heimili sitt í landi
Steinmóðarbæjar og nefndu það
Káratanga. Sigga gerðist skóla-
stjóri Tónlistarskólans á Hvolsvelli
og Friðrik Guðni kenndi og orti.
Hjálmfríður Þöll rann upp eins og
fífill í túni. Þetta voru góð ár. Ég
minnist 'yndislegs sumardags á
Káratanga, þegar Friðrik spilaði á
píanóið, Jan-Erik á fiðluna og
Sigga og Þöll sungu. Þvílík nautn,
þvílík sönggleði.
Árin liðu og fundunum fækkaði
eins og svo oft vill verða. En alltaf
fundum við Sigga gömlu vináttu-
böndin og nutum þess að hittast.
Svo dró ský fyrir sólu, Friðrik
Guðni veiktist og dó eftir fárra ára
erfið veikindi. Saman stóðu þær
Þöll eins og klettur í sorginni, sorg-
inni sem um tíma virtist ætla að
yfirbuga Siggu. Lífið án Friðriks
Guðna varð henni óbærilegt. Hún
syrgði af sama ákafa og offorsi
og hún lifði. Svo fór að birta á ný
og lífið að taka á sig bjartari blæ.
Við hittumst af og til síðustu árin.
Ég kynnti hana fyrir Degi og hún
gladdist yfir hamingju minni og
trúði mér fyrir því að hún væri líka
orðin ástfangin. Síðastliðið haust
hringdi hún til mín norður í Haga.
Það varð síðasta samtalið okkar,
en það var langt, margir klukku-
tímar. Erindið var að biðja mig að
vera sinn trúnaðarvinur í vetur, ef
á þyrfti að halda. Spurði hvort hún
mætti hringja í mig þegar á móti
blési. Ekkert var mér kærara en
geta orðið henni að liði. En samtöl-
in urðu ekki fleiri. Hún þurfti ekki
mína aðstoð. Hamingjan umlukti
hana þennan síðasta vetur, en því
miður allt of stutt. Allt of snöggt
er hún farin, horfin. Minningin um
hana lifir meðal okkar sem áttum
hana að vini. Drottinn styrki ást-
vininn hennar sem einn stendur
eftir og besta vin hennar og einka-
dóttur Hjálmfríði Þöll. Blessuð sé
minnig Siggu frá Steinmóðarbæ,
hún var engum lík.
Guðfinna Ragnarsdóttir.
Elsku Sigga, við þökkum þér
fyrir öll árin sem við áttum saman
með þér og Friðrik í Káratanga og
hér í Reykjavík. Við finnum það
best á þessari stundu hvað það er
að eiga góða vini, vini sem alltaf
voru til staðar í gleði og í leik.
Þannig var þetta, ekkert sumar gat
liðið án þess að eiga stund með
ykkur. Að fara austur var fastur
liður í tilverunni. Fyrst á Steinmóð-
arbæ til Helgu og Sigurðar og síð-
ar, þegar þau voru látin og bærinn
fór í eyði var svo gott að vita af
ykkur í Káratanga, bænum sem þið
byggðuð í landi Steinmóðarbæjar,
sem batt áfram strenginn okkar við
sveitina. Nú eruð þið bæði horfin
langt um aldur fram en við munum
áfram fara austur og njóta minn-
inganna um ykkur.
Þöll mín og fjölskylda, við send-
um ykkur okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Edda og Gunnsteinn.
Þakka ykkur fyrir allar stundirn-
ar í Káratanga sem ég minnist með
gleði. Við vorum alltaf velkomin.
Það verður tómlegt án þín og Frið-
riks. Elsku Þöll, megi Guð styrkja
þig á þessari erfiðu stundu.
Guðrún Brynja.
Okkur langar að minnast Sigríð-
ar vinkonu okkar, með fáeinum
kveðjuorðum. Við kynntumst Sig-
ríði og fjölskyldu hennar fyrir rúm-
um 20 árum, er við fluttum austur.
Sigríður var alltaf kát og hress er
við hittumst og eigum við góðar
minningar um allar samverustund-
irnar sem við áttum saman. Sér-
staklega var gaman að hittast í
grillveislu og áramótagleði hjá Sig-
ríði og Friðrik, þau tóku svo vel á
móti öllum og var mikið sungið og
skemmt sér við ýmsar uppákomur.
Þau voru samhent um að gera
alla hluti svo skemmtilega og lif-
andi. Við þökkum þeim báðum fýr-
ir allt gamalt og gott og minningin
um góða vini lifir.
Við sendum Þöll, Valdimar og
öðrum aðstandendum Sigríðar okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum Guð að styrkja þau í sorg-
inni.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Rut og fjölskylda.
# Fleiri minningargreinar um
Sigríði Sigurðardóttur bíða birt-
ingar ogmunu birtast í blaðinu
næstu daga.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BENEDIKT ÞÓRARINSSON,
Stóra-Skógi,
verður jarðsunginn að Kvennabrekku,
Miðdölum, laugardaginn 1. júnf nk.
kl. 14.00.
Gunnar S. Benediktsson, Fjóla Benediktsdóttir,
Hlynur Þór Benediktsson,
Halldóra Benediktsdóttir,
Bryndís Gunnarsdóttir, Gunnar Ásgrímsson,
Benedikt Guðni Gunnarsson, Rannveig Heimisdóttir,
Þórarinn Gunnarsson.
t
Innilegar þakkir til ykkar allra, sem auð-
sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför elskulegs sonar okkar,
bróður og barnabarns,
GUNNARS HJARTAR
BJARNASONAR,
Vesturgötu 115B,
Akranesi.
Sérstakar þakkir til stafsfólks 11-E
Landspítala fyrir góða umönnun.
Bjarni Einar Gunnarsson, Valgerður Olga Lárusdóttir,
Ása Katrín Bjarnadóttir,
Ingibjörg Óladóttir,
Lárus Engilbertsson, Gunnhildur Benediktsdóttir.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginkonu minnar, móð-
ur okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
HELGU GUNNARSDÓTTUR,
dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi.
Sigurður Helgason,
Helgi Sigurðsson, Stefanía Sigmarsdóttir,
Sigrtin Erla Sigurðardóttir, Haukur Ármannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug í okkar garð við andlát og út-
för föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
INGIMARS BOGASONAR,
Freyjugötu 34,
Sauðárkróki.
Guð blessi ykkur öll.
Hörður Ingimarsson, Margrét Gunnarsdóttir,
Bogi Ingimarsson, Birna Helgadóttir,
Ólafur Ingimarsson, Veronika Jóhannsdóttir,
Sigurður Ingimarsson, Elenóra Jósafatsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og vináttu við and-
lát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður og afa,
FRIÐRIKS ÞÓRARINS JÓNSSONAR
fyrrv. verkstjóra,
Sólvangsvegi 1,
Hafnarfirði.
Guðbjörg J. Guðmundsdóttir,
Marvin H. Friðriksson, Kolbrún Sigurbjörnsdóttir,
Hilmar Friðriksson, Ingibjörg Kristjánsdóttir,
Jón Örn Friðriksson,
Guðbjörg M. Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Lokað
verður í dag, föstudag, vegna jarðafarar.
M. Ragnarsson,
Skútuvogi1 H.