Morgunblaðið - 10.08.1996, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 10. ÁGÚST 1996
MINIMINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDA
FINNBOGADÓTTIR
+ Guðmunda
Finnbogadóttir
fæddist í Krossadal
í Tálknafirði 19.
júní 1918. Hún lést
4. ágúst síðastlið-
inn. Guðmunda var
dóttir Helga Finn-
boga Guðmunds-
sonar bónda í
Krossadal og Vig-
dísar Helgu Guð-
mundsdóttur konu
hans. Helgi Finn-
bogi Guðmundsson
var fæddur 21. júní
1879, d. 1923, sonur
Guðmundar bónda á Fífustöð-
um í Arnarfirði og Krossadal.
Vigdís Helga var fædd 4. jan-
úar 1887 i Tungu í Tálkna-
firði, dóttir Guðmundar Magn-
ússonar bónda þar og Kristínar
Matthíasdóttur bónda á Bakka
í Tálknafirði Jafetssonar, Vig-
dís Helga lést 1983. Systkini
Guðmundu voru: Hálfsystkinin
sem faðir hennar átti áður með
Benoníu Ólafsdóttur, Finnbogi,
f. 5. nóvember 1897, d. 10. júlí
1968, og María Petrína, f. 28.
nóvember 1898, d. 6. ágúst
1974. Alsystkini: Ólafur Helgi,
Kristín, Andrés Þorbjörn, Sig-
urður, Guðmundur, Steinunn
og Bjarni Hermann. Ólafur
Helgi lést ungur, f. 1910, d.
1939. Guðmundur og Sigurður
eru látnir. Guðmunda giftist
Theodóri Krist-jánssyni frá
Ytri- Tjörnum árið 1946 og
stofnuðu þau sitt
fyrsta heimili á
Ytri- Tjörnum. Síð-
ar tóku þau hjón við
húsvarðarþjónustu
í félagsheimilinu
Freyvangi árið
1957 og gegndu því
starfi til ársins
1965 er þau keyptu
nýbýlið Tjarnaland.
Þau tóku aftur við
Freyvangi 1974-
1979. Eftir það
bjuggu þau á
Tjarnalandi. Þau
eignuðust saman 9
börn: Ólaf Helga, f. 1947, giftur
Hrefnu Hreiðarsdóttur, Fann-
eyju, f. 1948, gift Hlöðveri
Hjálmarssyni, skilin, Krislján
Helga, f. 1949, giftur Brynju
Þorsteinsdóttur, Vigdísi Helgn,
f. 1952, gift Guðmundi Loga
Lárussyni, Finnboga Helga, f.
1955, giftur Lilju Guðmunds-
dóttur, Auði, f. 1956, Thedór,
f. 1958, giftur Jóhönnu Krist-
ínu Júlíusdóttur, Svövu, f.
1960, og Gunnhildi Freyju, f.
1961, gift Jóhanni Sigfússyni,
Diönu Sjöfn, f. 1942, átti Guð-
munda áður en þau Theódór
giftust með Helga Hálfdánar-
syni. Díana er gift Helga Sigf-
ússyni. Barnabörn Guðmundu
eru 29 á lífi og 5 barnabarna-
börn.
Útför Guðmundu fer fram
frá Munkaþverárkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Sumir eiga í hjarta sínu sjóð sem
Ætdrei þrýtur, en þvert á móti vex
því meir sem af honum er tekið.
Hann lýtur ekki veraldlegra lög-
máli heldur hinna eilífu. Það fólk
sem átt hefur því láni að fagna
að hafa af gnótt getað ausið af
þessum brunni allan sinn æviveg
verður í minningu samferðamanna
auðugt og ríkt og meira en það.
Rausnin og góðvildin endurspeglar
kærleikseðlið.
t
Ástkær eiginkona mín,
ÁSLAUG ÓLAFSDÓTTIR,
Syðri-Reykjum,
Biskupstungum,
andaðist hinn 27. júlí í St. Jósefs-
spítalanum í Hafnarfirði.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Fyrir hönd aðstandenda,
Stefán Árnason.
t
Bróðir okkar,
ÓLAFUR SIGURÐSSON,
Norðurbrún 1,
andaðist í Landspítalanum 8. ágúst.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Ásta Þórarinsdóttir,
Dagbjörg Þórarinsdóttir,
Sigurberg Þórarinsson.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
fráfall og útför
NÍELSAR HAFSTEINS HANSEN,
Hjaltabakka 22,
Reykjavik.
Sigríður Guðmundsdóttir
og aðrir aðstandendur.
Stórskáldið Kahlil Gibran segir
í Spámanninum: „Að gefa af eigum
sínum er lítil gjöf, hin sanna gjöf
er að gefa af sjálfum sér“. Slíkar
gjafir auðga bæði þiggjendur og
gefendur.
Þannig var Guðmunda og þann-
ig var hennar líf óslitin kærleiks-
þjónusta meðan kraftar hennar
leyfðu.
Það verður alltaf bjart yfir minn-
ingunni um þessa glæsilegu konu.
Höfðingslundin sem henni var í
blóð borin og hin mikla hlýja og
umhyggjusemi verður öllum sem
kynntust henni ógleymanleg, allir
fóru glaðari af hennar fundi. Henn-
ar líkar auðga mannlífið og gefa
öðrum trú á hin góðu gildi lífsins
og þann eina fjársjóð sem ekkert
fær grandað.
Þó Guðmunda yrði allt sitt líf
að búa þröngt með sína stóru fjöl-
skyldu var alltaf nóg rúm fyrir
gesti. Gestrisni hennar var einstök
og viðmót hennar laðaði að henni
fólk. Hún hafði líka einstakt lag á
börnum. Alltaf gat hún róað og
huggað, hennar faðmur var stór
og hlýr.
Guðmunda var aðeins 5 ára þeg-
ar hún missti föður sinn svo hún
kynntist fljótt mótlæti og erfiðum
lífskjörum, hún fylgdi móður sinni
sem þurfti að beijast harðri lífsbar-
áttu, ekkja með stóran barnahóp.
Þrátt fyrir erfiðleika komst hún
í húsmæðraskólann á ísafirði. Sú
menntun reyndist henni haldgóð í
lífinu. Myndarskapur hennar sem
húsmóður var einstakur.
Hún átti því láni að fagna að
eignast traustan lífsförunaut og
stóran barnahóp. Fjölskyldu sinni,
eiginmanni bömum og barnaböm-
um þjónaði hún alla tíð af mikilli
umhyggju, og ástríki. Kær-
leikssambúð hennar við eiginmann
sinn, sem var nokkuð eldri, var
einstök og eftirtektarverð. Það var
henni því þung raun er hún missti
hann fyrir fáum ámm. Stuttu eftir
það dvínuðu kraftar hennar og
heilsan bilaði. Nú er hún fijáls úr
viðjum þessa heims, biðtíminn úti
og hún flogin yfir móðuna miklu
til vinafunda. Vinirnir hérna megin
INGÓLFUR
PÉTURSSON
+ Ingólfur Pét-
ursson fæddist í
Reykjavík 6. júní
1915. Hann lést 24.
júlí síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
1. ágúst.
Ég skrifa þessa
grein til minningar um
ástkæran föður minn
Ingólf Pétursson.
Af mörgu er að taka
þegar ég riija upp
minninguna um elsku
pabba minn. Hann var
til sjós í um það bil 40 ár, en kom
í land eftir slys þegar ég var 14
ára. Böndin á milli okkar voru mjög
sterk. Þess vegna var tilhlökkunin
ávallt mikil þegar hann kom úr sigl-
ingu og sorgin mikil þegar siglt var
út aftur.
Pabbi átti erfitt með að neita
mér um nokkurn hlut. Eitt sinn bað
ég hann um rautt skotapils, þá kom
hann með þau nokkur
í öllum litum. Pabbi
var ekki aðeins örlátur
heldur einnig einstak-
lega góður maður.
Hann talaði aldrei
nema vel til mín og
veitti mér einstaka
umhyggju og kær-
leika. Það eru ekki all-
ar konur svo lánsamar
að hafa átt slíkan
pabba. Auðvitað gat
ég verið uppátækja-
söm og ekki alltaf auð-
veld í umgengni. Eitt
sinn ætlaði ég að koma
honum á óvart og tók allar pípurn-
ar hans, skóf vel innan úr þeim og
þvoði með sápuvatni. Hann þakk-
aði mér vel fyrir hvað þær væru
fínar, en sagði að ég skyldi ekki
þvo þær aftur. Alltaf vildi hann
gleðja mig og hvetja og eitt sinn
át hann með góðri lyst snittur
hlaðnar ótrúlegasta áleggi, sem ég
útbjó þegar ég var sjö ára gömul.
NIKULÁS
HALLDÓRSSON
+ Nikulás Halldórsson fæddist
á Akureyri 22. júní 1979.
Hann lést 21. júlí síðastliðinn og
fór útför hans fram frá Sauða-
neskirkju á Langanesi 27. júlí.
Ég trúi því ekki ennþá að hann
Nikki vinur minn sé dáinn, hann
var bara 17 ára og átti allt lífið
framundan. Undanfarna daga hafa
mínar minningar um Nikka komið
upp i hugann og ég gerði mér grein
fyrir því hvað ég var heppin að
hafa fengið að kynnast honum og
eiga góðar stundir með honum á
þessum stutta tíma. Nikki var alltaf
hress og til í að gera allt, sérstak-
lega ef það fékk einhvern til þess
Sérfræðingar
í blóniaskreyrfiigTiin
við öll rfrkilæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastraetis,
sími 19090
að hlæja. Ég man svo vel uppátæk-
in hans í skólanum og viídi óska
að við gætum horfið aftur til þess
tíma þegar kennararnir sögðu okk-
ur að vera til friðs og við höfðum
engar áhyggjur af neinu. En lífið
er ekki alltaf sanngjarnt og þegar
svona góður vinur er tekinn burt
frá okkur stöndum við eftir og
spyijum okkur af hveiju?
Elsku Nikki, stórt skarð er
höggvið í vinahópinn sem enginn
annar getur fyllt en minningarnar
um yndislegan vin og góðan dreng
munu alltaf fylgja okkur öllum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
kveðja Guðmundu með þakklæti
og virðingu.
Kristján Baldursson.
Þau eru að verða tuttugu og
fimm árin síðan við kynntumst.
Helga dóttir þín leiddi okkur sam-
an. Ég man enn hvernig mér leið
þegar ég kom fyrst í Tjarnaland,
nýjasti tilvonandi tengdasonurinn,
og hitti systkini konuefnisins og
foreldra í fyrsta sinn. Þú skildir
vafalaust hvernig mér var innan-
bijósts og komst mér til bjargar.
Með glaðværð og einlægni þinni
léstu mig finna að ég væri velkom-
inn. Síðan hefur mér liðið vel í
návist þinni, eins og flestum sem
ég þekki.
Nú ert þú farin heim. Hlýjan,
styrkurinn, einlægnin og glað-
værðin lifa nú aðeins í minningun-
um.
Hjartans þakkir fyrir samver-
una.
Hjartans þakkir fyrir yndislegar
minningar.
Guðmundur Logi Lárusson.
Ég minnist þess að ég spurði
hann hvernig ég hefði komið í
heiminn. Og hann svaraði eitthvað
á þessa leið; jú, Unnur mín, ég
gekk um götu í Hamborg framhjá
stórri dúkkubúð. Þar valdi ég fal-
legustu og indælustu dúkkuna sem
ég gat fundið, og það ert þú. Svona
var hugur hans til mín. Á kvöldin
þegar pabbi var í landi fór hann
með bænirnar með mér. Stundum
grétum við bæði saman, en ekki
endilega yfir því sama. Við áttum
skemmtilegar stundir, þar sem við
vorum bæði að stelast til að fá
okkur nammi og mamma var ekki
látin vita.
Pabbi var ekki aðeins góður við
mig heldur einnig góður afi. Það
var stoltur afi þegar sonur minn
fæddist og var skírður Ingólfur í
höfuðið á honum. Þannig gæti ég
haldið endalaust áfram að minnast
gleði og sorgarstunda úr lífi pabba.
Nú veit ég með fullri vissu að
elsku pabbi minn er á góðum stað.
Hann hefur hitt ástvini sína hinum
megin og fylgist með okkur hérna
megin.
Ég bið Guð að styrkja eftirlif-
andi konu hans og móður mína
Svövu Sigurðardóttur.
Unnur Herdís Ingólfsdóttir.
Elsku Ásta, Dóri, Tinna og
Henný Lind, ykkur sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur og
megi Guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Guðlaug Jónasdóttir.
Sunnudagurinn 21. júlí rennur
okkur seint úr minni, því þá bárust
okkur þær hræðilegu fréttir að
Nikki eins og Nikulás var jafnan
kallaður, væri dáinn.
Eflaust gegnir þessi kæri vinur
okkar öðru hlutverki á framandi
slóðum.
Kannski var það vegna þess
hversu glaðværð og sterkur per-
sónuleiki Nikki var, sem okkur
finnst óskiljanlegt að við eigum
ekki eftir að njóta samvista hans
lengur, hvorki við vinnu eða þar sem
hann undi sér vel; við eggjatínslu
úti á bjargi á vorin.
Áhugi og kraftur þessa dugmikla
drengs kom bersýnilega í ljós í pá-
skafríinu hans. Hress og hlægjandi
tók hann hamar í hönd og hjálpaði
til við smíðar á skála, sem nú stend-
ur á Langanesbjargi.
Já, það myndast víða skarð við
fráfall Nikka, þar á meðal í hópi
okkar eggjatínslumanna, og erfitt
er að ímynda sér vor á bjargi án
Nikka.
Elsku vinur, hvíldu í friði.
Elsku Ásta, Dóri, Tinna og
Henný Lind, megi allt það góða
styrkja ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Ykkar vinir,
Eggjatínslumenn.