Morgunblaðið - 09.03.1997, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 9. MARZ 1997 33
um í hópi 32ja nemenda sem útskrif-
uðust lýðveldisárið 1944. Samvinnu-
skólinn var þá til húsa við Sölvhóls-
götu í Reykjavík, undir stjórn Jónas-
ar Jónssonar frá Hriflu. Nemendur
voru víðs vegar að af landinu, 6
stúlkur og 26 piltar, flest nálægt
tvítugsaldrinum. Ragnar var næst-
yngstur, tæplega 19 ára við út-
skrift, en er nú hinn sjötti úr hópn-
um sem kveður.
Þegar ég kom í skólann tók ég
fljótt eftir þessum nettfríða pilti, um
hann lék ljómi gáskafullrar gleði
sem braut niður alla múra feimni
og hlédrægni. í fríminútum var sleg-
ið á létta strengi og stundum settist
Ragnar við píanóið í stofunni og lék
af fingrum fram. Hann var mjög
músíkalskur og hafði háa og bjarta
tenórrödd. Kringum hann var alltaf
eitthvað sem lyfti huganum á létt-
ara flug. Félagslegi þátturinn í skól-
anum fannst mér vera Ragnari
meira virði en námið sjálft, þó var
hann skarpur námsmaður og veittist
auðvelt að læra. Við nutum hans í
félagslífi skólans sem var með þeim
hætti að órofa vináttubönd sköpuð-
ust milli okkar nemendanna sem
aldrei hafa slitnað. Tel ég að Ragn-
ar hafí átt þar ríkari þátt en við hin.
Nú til dags þykir það sjálfsagt
ekki merkilegt námsafrek, né í frá-
sögur færandi, að stunda nám í tvo
vetur og ljúka verslunarprófi, eins
og þá var í Samvinnuskólanum.
Fjölmörgum nemendum skólans
hefur þó orðið þessi menntun nota-
dijúg á vettvangi lífsins. Af nem-
endahópnum sem útskrifaðist á hinu
merka ári 1944 urðu margir áber-
andi í þjóðfélaginu: alþingismenn,
ráðherrar, forstjórar o.fl. en það
hefur þó aldrei haft áhrif á vináttu-
tengslin. Þegar við hittumst eru all-
ir bræður og systur og minninga-
leiftur frá liðnum dögum kvikna.
Þegar 25 ár voru liðin frá út-
skrift okkar heimsóttum við Sam-
vinnuskólann, við skólauppsögn að
Bifröst. Þar komum við saman 30
bekkjarsystkin, aðeins tvo vantaði.
Mun Ragnar Ingólfsson hafa verið
fremstur í flokki við að hóa liðinu
saman til þessa fundar, sem varð
upphafið að skemmtilegu framhaldi,
því þarna var tekin sú ákvörðun að
hittast á fimm ára fresti. Við það
hefur verið staðið og ævinlega hefur
Ragnar verið foringinn á þessum
fundum, með góðum stuðningi
skólasystranna. Hygg ég að fáir
nemendahópar úr Samvinnuskólan-
um hafí haldið kynnum, tryggð og
vináttu svo lengi, en öll erum við
eftirlifandi bekkjarsystkinin komin
yfir sjötugsaldurinn. Eg velti fyrir
mér, nú þegar við skólasystkin
Ragnars kveðjum hann hinstu
kveðju, þýðingu þess að halda við
kynnum sem takast á unga aldri í
skóla. Æskuárin eru viðkvæm og
ungmenni eru opin fyrir því viðmóti
sem mætir þeim þegar flutt er úr
foreldrahúsum. Ungt fólk sem kem-
ur ókunnugt í skóla kynnist fljótt
og leitar stuðnings hvert hjá öðru.
Lífið er spennandi, óráðin gáta og
menn leita svara. Það er erfitt að
taka ákvarðanir en stuðningur er í
því að ræða málin við jafnaldrana.
Við það skapast vinátta sem festir
rætur eins og frækorn í gróðurmold
og að því þarf að hlúa. Vinarhugur
samferðamannsins er líkt og hlíf í
stormi hins harða heims. Ég hygg
að við skólasystkinin séum sammála
um að Ragnar hafí, með dugnaði
sínum og glaðværð, verið foringinn
í því að viðhalda okkar góðu kynnum
með því að hittast reglulega og
gleðjast við arineld minninganna.
Með söknuði kveðjum við Ragnar
Ingólfsson. Þakkir eru honum færðar
á kveðjustund, fyrir framlag hans
og forystuhlutverk í okkar hópi.
Minningin lifir og lýsir götuna uns
gengin er á enda. Ástvinum öllum
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Ástvaldur Magnússon.
„Því er hljóðnuð þýða raustin hún
sem fegurstu kvæðin kvað.“ Þetta
fallega lag fyrir karlakór eftir J.
Sibelius var eitt af uppáhaldslögum
Ragnars Ingólfssonar. Þetta lag
sungum við í Karlakór Reykjavíkur
mörgum sinnum bæði hér heima og
víða erlendis. Fyrstu kynni okkar
Ragnars voru er við hittumst á gangi
í Lækjargötu hér í bæ 1964. Ragnar
ávarpaði mig og leitaði eftir því að
ég tæki að mér söngstjóm í Karla-
kór Reykjavíkur. Ég var tregur til
en Ragnar gekk fast eftir þessu við
mig og bauð mér að koma með sér
á eina æfingu kórsins. Þessi æfing
reyndist lengri en ég bjóst við því
hún entist í 26 ár. Tíminn með Karla-
kór Reykjavíkur var ákaflega
ánægjulegur og lærdómsríkur í alla
staði. Ragnar var formaður stóran
hluta þess tíma sem ég var söng-
stjóri. Ragnar reyndist mér ákaflega
vel enda mjög vel gefinn og glæsileg-
ur fulltrúi kórsins hér heima sem
erlendis enda ræðumaður góður og
skemmtilegur.
Ragnar var metnaðarfullur og
stórhuga fyrir hönd kórsins og í öllu
sem hann tók að sér. T.d. var það
ákvörðun Ragnars að flytja vortón-
leika úr smærri sölum og yfír í Há-
skólabíó og voru þetta fyrstu tónleik-
ar mínir með kórnum. Ragnar hafði
frumkvæði að mörgum tónleikaferð-
um kórsins erlendis en þar stendur
upp úr í minnigunni söngferð með
rússneska skemmtiferðaskipinu
Baltica 1966. Eftirminnileg er mér
sömuleiðis fýrri ferð kórsins til Aust-
urríkis 1973 og þá sérstaklega tón-
leika kórsins í Graz. Fyrir fullu húsi
þar sem móðir mín og systir voru
meða! áheyrenda hélt kórinn glæsi-
lega tónleika samkvæmt blaðadóm-
um. Eftir þessa tónleika hittust
móðir mín og Ragnar og tókust með
þeim hlýleg kynni í samkvæmi sem
systir mín bauð til. Ragnar var
músikalskur maður og var ævinlega
fljótur að læra og yfírleitt kunni
hann sína rödd utan bókar fyrstur
manna. Ég á Ragnari mikið að
þakka og reyndist hann mér ákaf-
lega vel í gegnum árinn. Ég mun
ávallt geyma minningu Ragnars Ing-
ólfssonar í huga mér.
Páll Pampichler Pálsson.
Látinn er kórfélagi okkar og vin-
ur, Ragnar Ingólfsson. Ragnar bytj-
aði að syngja með Karlakór Reykja-
víkur strax uppúr 1950 og söng
óslitið með kómum til ársins 1993
er heilsubrestur varð til þess að
hann varð að hvíla sig á söngnum.
Sönghæfileikar Ragnars vom óum-
deildir en það kom strax í ljós að
hann hafði fleiri hæfileika en á
sönglega sviðinu. Hann var greini-
lega í eðli sínu til forystu fallinn
og tók hann við formennsku í kórn-
um árið 1963. Því embætti gegndi
hann nær sleitulaust fram til ársins
1976. Ragnar hafði mikinn metnað
fyrir hönd kórsins og efumst við
um að nokkur kórfélagi, fyrr og
síðar, hafí unnið kórnum jafn mikið
gagn og Ragnar Ingólfsson, enda
hlaut hann heiðursmerki kórsins á
fímmtugsafmæli sínu. Eitt af fyrstu
formannsverkum Ragnars var að
fínna og ráða nýjan söngstjóra að
kórnum. Hann leitaði til Páls
Pamplicher Pálssonar sem stjórnað
hafði m.a. Lúðrasveit Reykjavíkur,
en aldrei reynt við stjórnun karla-
kórs. Páll var í fýrstu ófús til starfs-
ins en lét tilleiðast eftir ágengni
Ragnars. Þeir sem þekkja til karla-
kórastarfs á íslandi vita hvílíkur
happafengur Páll reyndist vera og
ekki eingöngu í þágu Karlakórs
Reykjavíkur, heldur einnig kóra-
starfs almennt. Ragnar skipulagði
fjölmargar utanlandsferðir kórsins,
einn eða í samvinnu við stjórn kórs-
ins, þau árin sem hann gegndi ekki
sjálfur stöðu formanns. Þar stendur
eflaust upp úr söguleg söngferð
kórsins til Kína haustið 1979, söng-
ferð sem Ragnar átti frumkvæði
að, skipulagði og stjórnaði. Minnis-
stæð er einnig fræg söngferð um
Miðjarðarhafs- og Svartahafslönd
með rússneska skemmtiferðaskip-
inu Baltica haustið 1966. Fyrir
Ragnar var sú ferð ekki eingöngu
söngferð heldur sömuleiðis brúð-
kaupsferð, en hann hafði gengið
að eiga Sigurborgu Siguijónsdóttur
sama morgun og lagt var af stað
í þessa frægðarför. Sigurborg tók
virkan þátt í kórstarfinu ásamt öðr-
um kvenfélagskonum kórsins og
voru þau hjónin ævinlega hrókar
alls fagnaðar, hvort sem var á söng-
ferðum eða söngskemmtunum kórs-
ins. Það var okkur öllum, sem tengj-
ast Karlakór Reykjavíkur, mikill
missir er Sigurborg lést af veikind-
um sem fyrst gerðu vart við sig í
Evrópuferð kórsins 1985. Missir
Ragnars var þó mestur, en hann
bar harm sinn í hljóði, og sefaði
sorg sína með aukinni vinnu. En
gæfa Ragnars hafði ekki yfírgefíð
hann. Hann kynntist yndislegri
konu, Björgu Ingólfsdóttur, og
bjuggu þau sér fallegt heimili í
Norðurbrún í Reykjavík. Björg
reyndist Ragnari góður förunautur
sem stóð með honum í blíðu og
stríðu allt fram til hinsta dags. Við
vitum að hennar sorg er mikil og
við biðjum góðan Guð að standa
með henni og vemda. Við félagarn-
ir sem þetta ritum vorum svo
heppnir að syngja sömu „rödd“ og
Ragnar. Hann tók á móti okkur í
„röddina" sem byijendum í kórnum,
studdi okkur og hvatti sem svo
leiddi til ævilangrar vináttu. Þrátt
fýrir alvöru kórstarfsins var glensið
og gamanið aldrei langt undan,
enda einn af kostum Ragnars að
koma auga á spaugilegu þætti til-
verunnar. Hann hafði mjög ákveðn-
ar skoðanir á kórstarfínu, lífinu og
tilverunni almennt, en virti þó ævin-
lega skoðanir annarra, færðu menn
góð rök fyrir þeim. Við þrír stóðum
ævinlega saman á söngæfíngum og
tónleikum og leituðumst við að gera
kórstarfíð gefandi og árangursríkt.
Okkur tvo langar til að kveðja vin
okkar og félaga með ljóði Axels
Guðmundssonar, sem við sungum
oft saman og nutum, bæði ljóðs og
lags í hvert sinn. Það mun ævinlega
minna okkur á Ragnar Ingólfsson.
Nú hnígur sól að sævarbarmi
sígur húm á þreytta jörð.
Nú blikar dögg á blómahvarmi
blundar þögul fuglahjörð.
í hljóðrar nætur ástarörmum
allir fá hvfld frá dagsins hörmum.
Við vottum konu hans Björgu
Ingólfsdóttur og aðstandendum öll-
um okkar dýpstu samúð. Blessuð
sé minning Ragnars Ingólfssonar.
Gylfi K. Sigurðsson, Sverrir
Einarsson, kórfélagar úr
Karlakór Reykjavíkur.
Ragnar A. Ingólfsson lést á
Landspítalanum 27. febrúar sl. eft-
ir langt veikindastríð.
Ragnar var mjög félagslyndur
maður, starfaði bæði á sviði íþrótta
og sönglistar. Sat í stjórn skíða-
deildar KR 1945-47. I stjórn KR
1948-51, formaður Skíðaráðs
Reykjavíkur 1951-53, félagi í
Karlakór Reykjavíkur, þar sem
hann starfaði af lífí og sál að mál-
efnum kórsins. Vegna starfa sinna
var honum auðsýndur margvíslegur
sómi. í starfi vegna skólafélaga
sinna lá Ragnar ekki á liði sínu,
þegar afmælismót voru haldin, að
safna liðinu saman til góðs fagnað-
ar þar sem góðum kynnum var við-
haldið og glatt var á hjalla. Við
þökkum Ragnari samfylgdina og
hafi hann þökk okkar allra, er við
kveðjum hann hinsta sinni. Við vott-
um öllum ættingjum og fjölskyldu
hans okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Skólafélagar.
• Fleiri minningargreinar um
Ragnar Ingólfsson bíða birtingar
ogmunu birtast í blaðinu næstu
daga.

Þökkum innilega samúð, vináttu og hlýhug við
andlát og útför
BÖÐVARSJÓNSSONAR,
Háteigsvegi 54,
Reykjavík
Betsy Ágústsdóttir,
Jón Böðvarsson, Hrafnhildur Böðvarsdóttir,
Magnús Böðvarsson, Viðar Böðvarsson
og aðrir aðstandendur.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vi-
narhug við andlát og útför elskulegrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
LILJU HRAFNHILDAR JÓNSDÓTTUR
frá Seyðisfirði,
síðast til heimilis á Hrafnistu
í Reykjavík.
Haukur Geirsson
Þórhallur Geirsson,
Erna Geirsdóttir,
Hrafnhildur Geirsdóttir,
Hulda Jónsdóttir,
Hjördís Geirsdóttir,
Hreggviður Jónsson,
Jón Ingi Hinriksson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkirtil allra þeirra, sem sýndu okkur
samúð, vináttu og hlýhug við andlát og útför
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
HELGA Þ. ERLEN DSSONAR
frá Löndum,
Stöðvarfirði.
Erla Jóna Helgadóttir, Kristján Ásgeirsson,
Jón Helgason, Matthildur Guðnadóttir,
Anton Þór Helgason, Sara Guðfinna Jakobsdóttir,
Svandis Helgadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug
við fráfall
DANÍELS DANÍELSSONAR
læknis,
Háteigsvegi 16,
Reykjavík.
Sigríður L. Guðmundsdóttir,
Ásgeir Daníelsson, Valgerður Eiríksdóttir,
Jórunn Daníelsdóttir,
Daníel Á. Daníelsson, Svava Sigursveinsdóttir,
Áslaug Daníelsdóttir, Sighvatur B. Lárusson,
barnabörn og barnabarnabarn.
+
Innilegar þakkir tii allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför föður
okkar, tengdaföður og afa,
GÍSLA GUNNARSSONAR,
Fossvogsbletti 18,
Reykjavík.
Guðmundur Gíslason,
Sigríður Gísladóttir, Magnús
og barnabörn.
+
Alúðarþakkir færum við öllum þeim, sem
auðsýndu okkur samúð við andlát og útför
föður okkar,
ÞÓRÐAR ELLERTS
GUÐBRANDSSONAR.
Sérstakar þakkir færum við hjúkrunarfólki og
öllu starfsfólki á Droplaugarstöðum fyrir þá
elsku og umönnun sem honum var sýnd.
Guð blessi ykkur öll.
Bömin og fjölskyldur þeírra.