Morgunblaðið - 11.04.1997, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 11. APRÍL 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
INGIMUNDUR
SÆMUNDSSON
+ lngimundur
Sæmundsson
fæddist í Árna-
botnum í Helga-
fellssveit á Snæ-
fellsnesi 21. sept-
ember 1909. Hann
lést á Landakots-
spítala 4. apríl sið-
astliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Jóhanna Elin
Bjarnadóttir, f.
28.10. 1878, d. 13.6.
1954, og Sæmund-
ur Kristján Guð-
mundsson, f. 4.6.
1874, d. 2.1. 1945. Systkini
Ingimundar eru Guðrún Guðný
Sæmundsdóttir, f. 28.6. 1900,
d. 10.10. 1933, Þórleif Amalía
Oddfríður Sæmundsdóttir, f.
9.6. 1902, d. 9.5. 1915, Guð-
mundur Sæmundsson, f. 4.8.
1903, d. 27.10. 1903, Guðlaug
Sæmundsdóttir, f. 5.11. 1904,
d. 24.12. 1937, Bjarni Gunnar
Sæmundsson, J. 8.7. 1906, d.
16.12. 1981, Óskar Sæmunds-
son, f. 22.1. 1908,
Sigríður Sæmunds-
dóttir, f. 18.11.
1911, d. 6.2. 1990,
Þórdís Sæmunds-
dóttir, f. 13.11.
1914, Elín Sæ-
mundsdóttir, f.
13.7. 1919.
Ingimundur
kvæntist árið 1948
Guðlaugu Þor-
steinu Jónsdóttur,
f. 10.2. 1907, frá
Sauðárkróki. Þau
eignuðust eina dótt-
ur, Elínu Sæunni,
f. 3.7. 1951. Hún er gift Kára
Jakobssyni, f. 10.11. 1946. Elín
og Kári eiga tvo syni, Ingi-
mund, f. 5.2. 1973, og Viðar,
f. 4.2. 1975. Þeir stunda báðir
nám við Háskóla Islands. Viðar
er heitbundinn Valgerði Ósk
Sævarsdóttur, f. 15.3. 1976.
Utför Ingimundar verður
gerð frá frá Neskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Nú er ástkær faðir minn búinn
að fá hvíldina eftir þriggja ára erf-
ið veikindi. Síðasta vikan var hon-
um erfið. En mikið er ég glöð í
hjarta mínu að hafa fengið að vera
hjá honum og sofíð í herberginu
hjá honum til hinstu stundar. Hann
kvaddi þetta líf í fanginu á mér
alveg eins og hann verndaði mig
allt sitt líf. Eg sat á hnjánum á
honum og hann kenndi mér margar
bænir. Hann var mjög trúaður
maður. Rólegri manni hef ég aldrei
kynnst. Aldri þáði hann hjálp frá
nokkrum manni. Ég veit að síðustu
3 ár hafa verið honum erfið, að
láta hjálpa sér við alla hluti.
Mikið var mamma dugleg, níræð
kona, að heimsækja pabba á hveij-
um degi, þar til hún varð sjúkling-
ur og liggur nú á spítala.
Besta þakklæti skila ég og mín
fjölskylda til Erlendar, vinar pabba,
sem kom á hveiju kvöldi og las upp
úr blöðunum fyrir hann og var
honum svo góður og einnig Þór-
dísi, systur pabba, sem studdi mig
og var með mér hjá pabba til hinstu
stundar, guð geymi hana. Eins vil
ERFI
DRYKKJLR
Látið okkur annast
erjidrykkjuna.
Fyrstaflokks þjónusta
og veitingar.
Rúmgóð og þœgileg
salarkynni.
Upplýsingar í síma 552-9900
ég skila þakklæti til starfsfólks og
lækna á Grensásdeild, Heilsuvernd-
arhúsinu og sérstöku þakklæti til
starfsfólks 2A á Landakoti, sem
sýndi mér mikla hlýju og þolin-
mæði. Guð geymi ykkur öll.
Elín Sæunn
Ingimundardóttir.
Nú er elsku afi farinn. Síðustu
þijú ár hafa verið mjög erfið fyrir
hann og fjölskylduna. Eftir að hann
veiktist varð hann að hætta öllu
sem hann var vanur að gera. Þrátt
fyrir að seinustu ár hafi verið hon-
um erfið heyrði maður hann aldrei
kvarta. Hann var alltaf að hugsa
um aðra og hafði miklar áhyggjur
ef hann vissi að einhveijum liðið
illa. Afi var með duglegri mönnum
og hann var alltaf tilbúinn að rétta
öðrum hjálparhönd. Ekki heyrði
maður hann kvarta undan einu né
neinu, nema þá helst alþingismönn-
unum, en honum fannst þeir vera
of margir.
Hann var sérstaklega nægjusam-
ur og sóaði ekki peningum í vit-
leysu. Hann var þó alltaf tilbúinn
að stinga að okkur bræði-unum aur,
ef hann vissi að okkur vantaði eitt-
hvað. Hann var mjög rólegur maður
og það ríkti alltaf mikill friður í
kringum hann. Hann reyndi alltaf
að gera gott úr öllu og aldrei mun-
um við né vitum við til þess að
hann hafi reiðst og skammað ein-
hvem. Við bræðumir vomm oft mjög
óþægir í æsku, og þó sérstaklega
nafni hans. Við áttum það til að
fljúgast á eins og hann kallaði það,
en hann sagði bara „sei, sei, sei“
með semingi og sagði að við ættum
að vera góðir hvor við annan. Afi
var mjög trúaður og sóttu hann og
amma reglulega kirkju á sunnudög-
um allt þar til hann veiktist.
Okkur finnst mjög gott að hann
fékk loksins að fara, þar sem við
áttum orðið mjög erfítt með að
horfa upp á hann þar sem hann
gat varla hreyft sig. Hann tók því
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JENSÍNA MARÍA KARLSDÓTTIR,
Framkaupstað,
Eskifirði,
verður jarðsungin frá Eskifjarðarkirkju laugar-
daginn 12. apríl kl. 14.00.
Helgi Garðarsson, Herdís Hallbjörnsdóttir,
Ágústa Garðarsdóttir, Helgi Hálfdánarson,
Jónína Garðarsdóttir, Svavar Svavarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
þó með stakri ró, eins og öllu öðru,
og beið því sem koma skyldi. Ég
veit að hann vakir yfir okkur öllum
og okkur líður vel að vita af honum
nærri hveija stund.
Elsku mamma og amma sem
þótti svo vænt um hann, guð veri
með ykkur, sem og öðrum vinum
og ættingjum.
Minn varstu mesti sómi
metin að flestra dómi.
Huggun í neyð og hörmum
hlaut ég í þínum örmum.
Lífsbyrði að bera mína
bauðstu fram krafta þína.
Hreinan ég sannleik segi:
Sérhlífni þekktirðu eigi.
Þú hefur lífið látið.
Látið þitt hef ég grátið,
grátið þig tregatárum,
tárum, er valda sárum,
sárum, er blæða og svíða.
Sár hlýt ég þreyja og bíða.
Syrgjandi ég sit í leynum.
Segir oft fátt af einum.
Veri því drottins vilji.
Vegir um hríð þótt skilji,
sameinar alla aftur
ástvini lífsins kraftur.
Kraftur guðs ástaranda
einn leysir dauðans vanda.
Gjörvallt er hans í hendi
hér, þó að líf vort endi.
(Jón Sigurðsson.)
Ingimundur og Viðar.
Mig langar í fáum orðum að
minnast móðurbróður míns og vin-
ar, Ingimundar Sæmundssonar.
Hann andaðist á Landakotsspítal-
anum í Reykjavík 5. þ.m. Hann
fæddist í Árnabotnum í Helgafells-
sveit 21. september 1909 og hefði
því orðið áttatíu og átta ára 21.
september nk. hefði hann lifað.
Hann hefur blessunarlega eftir
þriggja ára veikindi fengið að fara
á vit feðra sinna. Hann var sonur
hjónanna Sæmundar K. Guð-
mundssonar bónda í Árnabotni í
Helgafellssveit, síðar að Hraunhálsi
í sömu sveit, og konu hans, Jó-
hönnu Elínar Bjarnadóttur. Ingi-
mundur fluttist að Hraunhálsi níu
ára gamall. Faðir hans lést, er Ingi-
mundar var 36 ára og tók hann
þá við búinu að Hraunhálsi og bjó
þar með móður sinni og systur,
Elínu, til ársins 1948, er hann
kynntist eftirlifandi konu sinni,
Guðlaugu Þ. Jónsdóttur, frá Sauð-
árkróki; brá hann þá búi og fluttist
til Reykjavíkur. Þau giftust sama
ár og hófu búskap að Sóleyjargötu
15, í Reykjavík. Þau eignuðust eina
dóttur, Elínu Sæunni.
Ingimundur var einstakt góð-
menni og öðlingur f alla staði.
Hans geðprýði var með eindæmum
og væri mikið gefandi fyrir hans
góðu lund, er ég stoltur yfir að
hafa átt hann sem frænda og vin.
Ég var ungur drengur í sveit á
Sólbakka í Helgafellssveit í sex
sumur. Þá var Ingimundur bóndi
að Hraunhálsi, sem er um þijár
bæjarleiðir í burtu. Talað var um
Ingimund sem sveitarhöfðingja.
Var hann gangnakóngur í Helga-
fellssveit og fékk ég að fara í göng-
ur með honum og um Kerlingar-
fjöll, í stað Halldórs Jóhannssonar,
bóndans, sem ég var í sveit hjá,
en einn til tveir menn voru frá
hveijum bæ í sveitinni í göngunni.
Tók þetta tvo daga og var mikið
ævintýri fyrir 14 ára gamlan dreng
og ekki spillti fyrir að fá að ganga
með gangnakónginum sjálfum.
Þessi gangnaferð er með skemmti-
legustu ferðum sem ég hef farið
og eru þá meðtaldar þær ferðir,
sem ég hef farið vítt og breitt um
heiminn. Ingimundur var hluti af
hamingjusömu æviskeiði minnar
æsku. Á sunnudögum fékk ég að
söðla hest og fara í heimsókn til
Ingimundar og ömmu, Magnúsar,
tvíburabróður míns, og Gunnars
Emils, eldri bróður míns, en þeir
voru á bænum í sveit á þessum
árum. Þær ferðir lifa í minningunni
í sól og sumri, töðulykt og frábær-
um móttökum. Hann á þakkir mín-
ar fyrir barngæsku, hjálpsemi og
góðvild og virðingu, sem hann bar
fyrir öðrum.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
(V.Briem)
Ég votta Guðlaugu, Elínu
Sæunni, Ingimundi og Viðari og
öðrum aðstandendum innilega
samúð.
Sæmundur Pálsson.
í dag er kvaddur hinstu kveðju
Ingimundur Sæmundsson, eftir
nær þriggja ára erfið veikindi.
Ingimundur fæddist í Árnabotn-
um í Helgafellssveit og fluttist að
Hraunhálsi í sömu sveit á 10. ald-
ursári og ólst upp í stórum systk-
inahópi þar sem hann bjó ásamt
móður sinni til ársins 1948.
Þá flytur hann til Reykjavíkur
og kvænist Guðlaugu Þ. Jónsdótt-
ur. Sjálfsagt hefur það ekki verið
auðvelt fyrir hann, sem var svo
mjög hneigður fyrir búskap, að
flytjast af æskustöðvum sínum
hingað á mölina, þótt jörðin væri
kannski ekki mjög kostarík.
Hér í Reykjavík starfaði hann í
mörg ár hjá Eimskip við góðan
orðstír.
Ingimundur og Guðlaug eignuð-
ust eina dóttur, Elínu Sæunni, sem
var pabba sínum mikið uppáhald.
Elín er gift Kára Jakobssyni, bif-
vélavirkja. Þau eiga tvo drengi,
Ingimund og Viðar, sem voru sann-
kallaðir augasteinar afa síns. Þeir
eru við nám í Háskóla íslands. Við-
ar er heitbundinn Valgerði Sævars-
dóttur.
Það má segja að ekki verði hér-
aðsbrestur þótt gamall maður falli
frá, en vegna manngildis var Ingi-
mundur virtur vel af fjölskyldu
sinni og öllum sem honum kynnt-
ust.
Guðlaug sér nú á bak ástríkum
eiginmanni í hárri elli og við slæma
heilsu.
Að leiðarlokum skal þeim þakkað
sem hjúkruðu honum í hans erfiðu
veikindum, starfsfólki á Grensás-
deild og Heilsuverndarstöð Reykja-
víkur og nú síðast á Landakotsspít-
ala, fyrir hjartahlýju og kærleika,
séra Frank M. Halldórssyni, Þór-
dísi systur hans og fleirum sem
heimsóttu hann reglulega.
Guð blessi Ingimund Sæmunds-
son.
Erlendur Guðlaugsson.
Ungur kynntist ég Ingimundi
Sæmundssyni - hann bjó þá með
öldruðum foreldrum sínum og yngri
systrum að Hraunhálsi í Helgafells-
sveit. Þar er náttúrufegurð mikil.
Ég var í þann tíð sumarstrákur á
Staðarbakka í sömu sveit. Ég var
hjá móðurbróður mínum, Halldóri
Jóhannssyni, og konu hans, en
Halldór og Ingimundur voru rniklir
vinir. Ingimundur var maður í með-
allagi hár, þrekvaxinn og þykkur
undir hönd, hann var annálaður
þrekmaður og einn af hraustustu
mönnum þar í sveit og þó víðar
væri leitað. Hann var maður stilltur
vel og aldrei sá ég hann í geðshrær-
ingu, en allir sem kynntust honum
fundu að þar fór drengur góður.
Ég kom í örfá skipti að Hraun-
hálsi, móðir hans Elín var með ein-
dæmum ljúf og elskuleg kona. Fað-
ir hans var nokkuð stórskorinn og
forn og mér fannst hann í mörgu
hafa öfgafullar skoðanir. En hann
bar með sér að hann hafði verið
mikill þrekmaður. Ég má til með
að minnast á dag einn er ég kynnt-
ist Ingimundi best og mér er æ í
minni.
Helgfellingar skiptu afréttar-
löndum sínum í ijögur göngusvæði
þegar þeir fóru í göngur. Hrepps-
nefnd skipti svo þessum svæðum
og tilnefndi bæi sem yrðu að leggja
til menn til leitar á hveijum stað.
Staðarbakki var á sama leitarsvæði
og Hraunháls. Þegar ég var 13 ára
sótti ég fast að fá að fara í göngur
fyrir Staðarbakka. Fjallkóngur var
Ingimundur Sæmundsson.
Við lögðum upp frá Árnabotni
sem þá var kominn í eyði, hinum
gamla fæðingarstað Ingimundar.
Þegar var orðið morgunljóst þurft-
um við að klífa upp fjallið fyrir
botni Hraunsfjarðar. Mér virtust
þetta vera snarbrattir hamravegg-
ir, ca. 200 m háir, þó reyndist þetta
viðráðanlegra en mér sýndist í
fyrstu - en erfitt var það. Tvisvar
á leiðinni kom Ingimundur tiþ mín
til að hyggja að mér og þegar kom-
ið var upp á brún þá skipaði Ingi-
mundur liði sínu á leitarsvæðið.
Hann var efstur sunnan megin en
ég næstefstur. Þá sögðu vanir leit-
armenn: „Ætlar þú að hafa strák-
inn næst efstan 13 ára?“ „Ég ákveð
það,“ sagði fyallkóngurinn.
Þarna uppi eru Baulárvallavatn
og Hraunsfjarðarvatn. Þetta var
dagsverk - nokkrum sinnum kom
Ingimundur hlaupandi til mín niður
hlíðina til þess eins að hyggja að
mér og leiðbeina. Síðar hljóp hann
aftur upp hlíðina eins og fjallageit
og var hann þó ekkert lipur í hreyf-
ingum. Þetta var ógleymanlegur
dagur.
Mörgum árum seinna frétti ég
að Ingimundur væri fluttur til
Reykjavíkur og væri giftur góðri
konu. Ég hugsaði með mér hvernig
skyldi þessum hæga og gróna
sveitamanni ganga í Reykjavík -
þetta var eins og fara í annan heim.
Og Ingimundur byijaði að vinna
við höfnina. Þá var þar einn harðsv-
íraðasti og stéttvísasti hópur verka-
manna í Reykjavík. Það er ekki
hægt að skýra í stuttu máli hvers
konar gjörbylting þetta er á lifnað-
arháttum öllum. En Ingimundur
féll ótrúlega fljótt inn í þetta um-
hverfi. Hann var vinmargur og vin-
sæll á sínum vinnustað. Þó að ég
haldi að hann hafi haft ýmsar aðr-
ar lífsskoðanir en vinnufélagar
hans þá stóð hann aldrei í illdeilum
við menn. Þessi milda hlýja sem
einkenndi þennan mann var svo
sterk og svo jákvæð. Það vakti
fljótt athygli mína að Ingimundur
mætti á öllum fundum hjá Dags-
brún og hann tók ákveðna tryggð
við félagið. En ég sá hins vegar
að hann skemmti sér konunglega
ef fundir voru harðir og fjörugir.
Og þessi gamli og góði fjallkóngur
átti eftir að mæta á verkfallsvakt
með mér.
Ég held að það hafi verið mikið
gæfuspor þegar þau giftust Ingi-
mundur og Guðlaug, fyrir þau
bæði. Ég man vel eftir þegar ég
hitti Ingimund stundum um helgar
og hann leiddi unga einkadóttur
sína í styrkri hönd. Þau dáðu hvort
annað. Þau Guðlaug leigðu fyrst
íbúð á Sóleyjargötu og festu síðar
kaup á íbúð við Sörlaskjól þar sem
þau bjuggu síðan.
Nokkrum árum síðar en Ingi-
mundur flutti Halldór móðurbróðir
minn einnig til Reykjavíkur og
bjuggu þeir við sömu götu. Ég var
nokkrum sinnum staddur hjá Hall-
dóri er Ingimundur kom í heim-
sókn. Þá hvíldi allt annar blær yfir
heimsóknum en nú tíðkast, ekkert
sjónvarp, hlustað á fréttir, þó aðal-
lega veðurfréttir. Þeir rifjuðu upp
gamla atburði úr sveitinni og sögðu
frá samferðamönnum í Reykjavík.
Þeir drukku kaffi með meðlæti og
það var einhver heimilisleg hlýja
bæði hjá húsráðanda og gesti. Þetta
notalega kvöldspjall var þeim
yndisstundir. Ég kom einu sinni inn
í slíkt kvöldspjall og sagði: „And-
skoti kunnið þið vel við ykkur á
hitaveitusvæðinu!" Þeir sögðu fátt
en þetta var þeim greinilega um-
hugsunarefni.
Það skal enginn halda að vinna
við höfnina hafi verið einhvetjar
léttar sælustundir. Það var yfirleitt
unnið úti í erfiðri vinnu og norðan-
áttin náði sér vel upp og næddi um
höfnina, Jiá kom þrek Ingimundar
sér vel. Ég minnist þess einu sinni
að það var tilkynnt um slys við
höfnina, ég skaust þegar í stað
niður á höfn. Þá hafði kassi með
frystum fiski fallið úr neti sem var
verið að hífa um borð og féll á
höfuð eins verkamannsins. Þeir
bjuggust eins við samverkamenn-
irnir að þetta væri banaslys því
maðurinn var fluttur meðvitundar-