Morgunblaðið - 04.10.1997, Qupperneq 27

MORGUNBLAÐIÐ
í skólanum var ég, með smáhléum, til
ársins 1989. Á þessum tíma kynntist ég ýms-
um furðulegum týpum. I Bandaríkjunum er
mannlega lífríkið ákaflega fjölbreytt og mér
fannst þetta andlega hressandi. Eg ákvað
því að vera áfram í Bandaríkjunum eftir að
náminu lauk. Ég var reyndar ekki með
formlegt atvinnuleyfi og mátti því ekki taka
mér fasta vinnu, en það er ekki bannað að
selja pappír með bleki á. Ég hef verið í
Bandaríkjunum meira eða minna eftir þetta,
hef að vísu komið heim stundum á sumrin og
alltaf á jólunum."
ÍHVetZNIG FN?PrÉlR£>U
\TOCSoN, ARtSöMA?
/ ep. oP5tÆki 6iew 6IM- \
SKOP-PW 'M? poU-plí. roá S£6)f\
ftV 6öw e&mi-o
. TVjpoRWfiQ HftB F0NVI6 OfPÍ
/ LþR
"T H6lf05p&Kl"
\ r "SLe<%‘
A hj "2. ,
„Fljótlega eftir að náminu lauk talaði annar
teiknari mig inná það að flytja til Tucson með
honum og leigja með honum íbúð. Sú sambúð
gekk ekki áfallalaust, en ég iðrast þess ekki
að hafa farið þangað. Þar er hlýrra, bæði í
veðri og mannlegum skilningi. Boston er
miklu kaldari og snobbaðri borg. I Tucson
eimir eftir af gömlum kúrekabæjaranda. Ef
maður brosir til fólks brosir það og veifar á
móti í stað þess að glápa á mann eins og mað-
ur væri vitlaus. Þarna eru miklar herbæki-
stöðvar og meðal annars eru þar geymdar
gamlar herflugvélar sem hafa verið teknar úr
notkun. Þær eru svo margar, að ef þær yrðu
aftur gerðar flugfærar væri þar kominn
stærsti flugfloti heims. Þarna er líka fjöldinn
allur af hermönnum og herforingjum á eftir-
launum, og eftir því sem mér var sagt líka
heilmikið af mafíósum sem hafa dregið sig í
hlé.“
HEFORVU GENiSW l' 6ESNUiv\
AK\je-É>iN TiroflgiL r TQKNaRB-
F£Ru ÞlNuro?
róép. FR SfíGT HO ÞO SéRT
orpinN rciKiLL
oro 6N6sor?
„Já, í Tucson þykir ákaflega eðlilegt að safna
byssum, og ég gat ekki stillt mig um að fá
mér nokkrar sjálfar. Ég á núorðið allt frá
gömlum svartpúðursframhlaðningum upp í
fullkomna hálfsjálfvirka riffla. Mér fannst
miklu meira gaman að framhlaðningunum,
því það var hægt að dútla meira við þá.“
„Já, ég hef til dæmis lengi verið upptekinn af
dýrakarakterum, en er reyndar orðinn örlítið
þreyttur á þeim og farinn að teikna meira af
manneskjum.
Ég reyni annars að hafa sem mesta fjöl-
breytni í því sem ég geri. Ég hef skrifað vís-
indaskáldsögur, grínsögur, hryllingssögur,
klámsögur og ýmislegt fleira sem sumt er
erfltt að skilgreina. Eitt dæmi er „porno
babies“. Það byijaði sem einfóld og frekar
gróf ádeila á teiknimyndir sem ég þoldi ekki.
Það var þegar teknfr voru fullorðnir og vinsæl-
fr karakterar, til dæmis Kalli kanína, og gerð-
ar af þeim smábarnaútgáfur. Dæmi um það
era Tom and Jerry kids, Wamer babies, Disn-
ey babies og svo framvegis. Mér fannst þetta
gersamlega óþolandi og beinlínis svívirðilegt
gagnvart persónunum.
Til að gagnrýna þetta bjó ég því til litlar og
sætar persónur, með stór augu og stór bros og
stór brjóst og stór typpi. Sögurnar vora falleg-
ar með góðum endi. Ég ætlaði bara að gera
þetta einu sinni, en mér til furðu varð þetta
mjög vinsælt. Á einni teiknimyndasamkom-
unni kom til mín lítil og nett, miðaldra dama,
sem leit út eins og uppáhaldsamma einhvers.
Hún sagði mér að henni þættu „Porno-babies“
voðalega sæt og hún gæti ekki staðist þau. Ég
seldi henni strax komplett sett af sögunni.
Þarna kom í ljós að þetta var ekki bara fyrir
loðna, karlkyns perverta, heldui- að venjulegu
fólki þætti gaman að þessu. „Porno-babies“ er
reyndar eina sköpunarverk mitt sem er með
eigin aðdáendaklúbb. Ég reyni að teikna í
fi'éttabréf klúbbsins eins oft og ég get.
Að vísu hefiu’ Svaði-íkominn verið gefinn
meira út en „Pomo-babies“. Ofbeldi er víst ör-
uggara en kynlíf á bandaríska markaðnum.
Það er allt í lagi að sýna fólk vera skotið í mag-
ann' eða hausinn, en fólk sem er að fara úr bux-
unum og stunda kynlíf án sektarkenndar, það
má engum sýna. Mér fínnst sjálfum miklu
skemmtilegra að vera uppi í rúmi með dömu
en að láta lemja mig.
Upp á síðkastið er ég meir og meir farinn að
nota sjálfan mig sem persónu í ýmsum sögum
og prédikunum. Ég hef oft látið skoðanir mín-
ar laumast út um munn ýmissa karaktera
minna, en þegar ég er að gera eitthvað sem er
hrein skoðanalýsing, eins og til dæmis „Shot-
gun-fun“, haglabyssufjör, og „Karno’s pet
peeves“, finnst mér heiðarlegi-a að sýna mitt
rétta andlit. Þetta er ég, þetta er mín skoðun.
Ef þetta er ekki þín skoðun, þá það. Ég hugsa
reyndar að ég sýni sjálfan mig í sögunum sem
dálítið ofbeldisfyllri og grimmari náunga en ég
er í raunveraleikanum, en það er betra að það
sé á pappímum en í raunveraleikanum.
Það eru hasarblöð með Svaða-íkornanum,
einu sköpunarverka minna. Hann er lítill,
sætur, loðinn fjöldamorðingi sem heldur að
hann sé ofurhetja og hefur náð furðulegum
vinsældum. Svo eru eitt eða tvö önnur blöð
að fara að koma út.“
HVEftNlG 5Tö9 F Þvf M Þri
GeftBlST BWffisoGO HöfONDUR?
ÍTX
DOR?)
„Mér þótti mjög gaman að teikna þegar ég
var krakki, en hafði auðvitað ekki hugmynd
um það þá að ég væri að æfa mig fyrir
starfsferil. Snemma tókst mér að koma
nokkrum myndum í barnasíður dagblaðanna
en atvinnuferill minn hófst á því að ég teikn-
aði myndasöguna Pétur og vélmennið fyrir
Þjóðviljann. Ég skil ekki núna af hverju þeir
tóku við þessum sögum mínum, ég var ekki
nema þrettán ára. Kannski þótti þeim gam-
an að barnalegum andanum sem sveif þar
yfir vötnum. Svínharður smásál, sem tók þar
næst við, var örlítið betri, að minnsta kosti
voru nokkrir brandarar í honum.
Ég hafði dálitla vasapeninga upp úr þessum
verkefnum og það læddi að mér þeirri hug-
mynd að kannski væri hreinlega hægt að lifa
á þessu. í framhaldi af því fór ég í listnám í
Bandaríkjunum, í Art Institute of Boston.
Það var árið 1983. Skólinn var ágætur en ég
lærði samt miklu meira af því sem var að
gerast utan hans.
LAUGARDAGUR 4. OKTÓBER 1997 27
£ft CKKil ERFITT A© SENPPi
SlÓLFfiN &1& SVoNPi vr
Á MlGMöLLlNN.’
„Ég er langt í frá ósæranlegur, en ég er eigin-
lega hættur að vera hræddur við gagnrýni ann-
ars fólks. Reyndar finnst mér ekki vera nóg af
því. Þegar ég hef slengt firam efni eins og
„Pomo-babies“ og haglabyssufjöri, þai’ sem ég
einfaldlega skýt alla sem fara í taugamar á
mér og útskýri afhverju þeir eiga að deyja, þá
býst ég við harkalegum viðbrögðum. Núna
hefst bardaginn við ritskoðendurna, hugsa ég.
Ég er kominn í bai’dagastellinguna með hnef-
ana uppi, en viðbrögðin sem ég fékk við
„Pomo-babies“ voru til dæmis: „Nei, en hvað
þetta er sætt.“ Reyndar er það rökrétt, því að
þefr sem myndu dæma mig þannig út frá sög-
unum að ég væri ekta, öskrandi pervert, lesa
einfaldlega ekki myndasögur. Það má því segja
að ég sé að prédika til kórsins.
Það er mikilvægt fyrfr listamann að fá við-
brögð til að vita hvað virkar og hvað ekki. En
það gerir miklar ki’öfur til lesandans. Hann
þai’f fyi’st að lesa efnið, síðan hugsa um það,
síðan útskýi’a viðbrögð sín og loks ski-ifa þau
niður eða segja mér frá þeim. Það era ekki allir
sem nenna því. Flest fólk kaupfr teiknin-
myndasögur fyrir augnabliksskemmtan og er
ekki að gagmýna þær sérstaklega. Hugsandi
gagnrýni er gulls ígildi.“
HMSRNVS (TVnPASo6UR
LeSTU H£LST SJÁLFOR
y
„Ég las heilmikið af ofurhetjusögum þegar ég
var yngri, en ég er eiginlega vaxinn upp úr
þeim. Ofúi’hetjusögumar era að endurmelta
sama efnið aftur og aftm’, og fyrr eða síðar hef-
ur maður ekki lengur lyst. Það sem ég les helst
af annarra manna verkum núna er svokallað
„altemative“ efni. Þetta era höfundar sem
kunna sitt fag, en sögumar koma út svarthvít-
ar í litlum upplögum.
Ég er hrifinn af sögum með húmor og mér
finnst vel útfærðar pælingar skemmtilegar. Ef
frásögn er vel skrifuð er mér sama hvort sagan
er klámsaga, bamasaga, sakamálasaga eða
eitthvað annað. I stuttu máli má segja að mér
sé sama hvaðan gott kemm-.
Ég hef gaman af sögum sem era skrifaðar á
tveimur plönum, eins og til dæmis bestu Ást-
ríkssögumar. Börn geta lesið þær og haft gam-
an af en svo getur maður lesið þær aftur sem
fullorðinn og fundið fullt af brönduram sem
maður tók ekld eftir sem krakld.“
FINNST ÞÉR EKK| STONPUfrt
AP Þfr SéRT EARPl ft9 LQKft ÞéR,
06 fETTif^ ftP Fft Þéft.
ftLNöRoVlNMU?
„Jú, til dæmis fékk ég þá flugu í höfuðið árið
1994 að tími væri til komin að hætta að vera
svona listaróni, taka lífið alvarlegar, koma
heim, giftast og eignast böm. Það var reyndar
eiginlega enga vinnu að hafa á þeim tíma. Ég
endaði í bæjai-vinnunni, en þénaði meira á
myndasögunum en „ekta“ vinnu, þannig að ég
gafst upp á henni.
Ef maður eyðir meirihluta ævinnar í vinn-
unni og hatar samt vinnuna sem maður er í, þá
hatar maður lífið. Ég vil miklu frekar þéna
minna á vinnu sem mér finnst skemmtileg en
að þéna meira á vinnu sem er að drepa mig úr
leiðindum.
Það er reyndar mjög íslenskt að skilgreina
„vinnu“ sem niðurdrepandi púl, og allt annað
sem einhvem leik. Að hafa ángæju af vinnunni
er einhvei-skonar svindl. Ef svo er, þá er ég
gjörsamlega iðrunarlaus svindlari.“
€F GCTOR NALIP Ofó H'JoftT >0 L6NOIR f HÖNÓUfrt SftMOftRvSieRft 8ÖFA LöGREGLUx Þft SlcALTU H'KLftOST NGUft ftFBfiOTPi (V)E'MM/A/A t
I HcÍN&Ufft LÖ>6R6GLUMMftR
r FJftRlNN’. ÞAftUft^”^|i|fc
fftléSTI B& 130 poLLftRft,
ftLLT .SpftRIFE miTT f H6NPDR \
ÓWVTS LÖGFRPLíHNCSS, BÍMNM
rftiNM, FftELSl fftlTT, o6 6F
. HlMUfft FfrSM&UNUPO LfST £"10:1
Y ft htarhAtt rmNN, Þft t-ér
KANNSKI LiFTÖRDNft |
V-, LfVcftl \
—r-y* FJftRlNMl
ÞftRNA rfúSSTI Ú6 130
■K. FOLLftRftl ,—
I HöNPUm AFRficrnftfftANNA: