Morgunblaðið - 24.10.1997, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MININIINGAR
FÖSTUDAGUR 24. OKTÓBER 1997 43?-
SIGURJON
ÓLAFSSON
+ Signrjón Ólafs-
son fæddist 29.
ágúst 1909 í Efri-
Hlíð í Helgafells-
sveit. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 12. október
siðastliðinn.
Foreldrar Sigur-
jóns voru Ólafur
Lárusson Fjeldsted
og Kristjana Sigur-
jónsdóttir. Systkini
Siguijóns: Númi Ól-
afsson Fjeldsted,
kvæntur Ástu
Fjeldsted. Björgvin
Borgfjörð Ólafsson, er látinn,
Elínborg Ólafsdóttir, er látin.
Hann fluttist þaðan til Stykk-
ishólms og ólst þar upp til fjór-
tán ára aldurs. Hann var í
Vatnsholti í Grímsnesi 1923-
1926, fluttist þá til Reykjavíkur
og bjó þar til 1931. Sigurjón var
aðstoðarmaður á Reykjanesvita
þjá Jóni Guðmundssyni 1931-
1933, og var síðan sjómaður í
Reyýavík og Höfnum. Hann
vann við hafnarmál í Hafnar-
firði, en var vitavörður á
Reykjanesi, 1947-1976. Sig-
urjón vann á Keflavíkurflug-
velli og í fiskvinnslu í Keflavík
frá 1976.
Siguijón kvæntist Sigfríði
Pálínu Konráðsdóttir, f. 15.5.
1921, d. 29.8. 1975. Foreldrar
Sigfríðar voru Jón Konráð
Klemensson, sjómaður og
verkamaður á Skagaströnd og
kona hans, Ólina
Margrét Sigurðar-
dóttir.
Börn Sigurjóns
og Sigfríðar eru: 1)
Ragnhildur Krist-
jana Fjeldsted, f.
10.12. 1942. 2)
Konráð Óii
Fjeidsted, f. 14.12.
1943, bifvélavirki,
kvæntur Önnu Soff-
íu Jóhannsdóttur.
3) Jónatan Ægir, f.
27.11. 1946, bifvéla-
virki, kvæntur Sig-
rúnu Pétursdóttur.
4) Sigríður Bryndís, f. 15.2.
1948, gift Gísla Ólafi Ólafssyni.
5) Gréta Súsanna Bjeldsted, f.
30.6. 1949. 6) Ólafur Hannes,
f. 16.12.1950, vélstjóri, kvæntur
Sigurrósu Magnúsdóttur. 7)
Kristjana Þórunn Fjeldsted, f.
15.6. 1953, sambýlismaður
Daníel Richter. 8) Kristín Álf-
heiður Fjeldsted, f. 24.8. 1955.
9) Bergþóra Valborg, f. 6.2.
1957, gift Sigurvini Ægi Sigur-
vinssyni. 10) Ólöf Jóna
Fjeldsted, f. 8.5. 1958. 11)
Bryndis Björk, f. 7.2. 1960. 12)
Ólina Margrét, f. 28.5. 1961,
gift Hauki Sigurðssyni. 13) Guð-
rún Svana, f. 10.2. 1963, gift
Gottsveini Eggertssyni. 14) Sæ-
munda Ósk, f. 25.2. 1966, sam-
býlismaður Kjartan Stefánsson.
Útför Siguijóns fór fram frá
Hafnarfjarðarkirkju 20. októ-
ber.
Elsku afi minn er látinn. Mikið
óskaplega sakna ég hans. Ég sem
bað til Guðs að hann fengi sína
hvíld svo hann þyrfti ekki að þjást
lengi og fengi að fara til<ömmu sem
hann langaði til að hitta aftur. Ég
efast ekki um að honum líði vel þar
sem hann er og horfír stoltur yfir
barnahópinn sinn. Hann sagðist
alltaf vera ríkasti maður í heimi
með öll sín börn í kringum sig sprik-
landi og syngjandi. Hann kallaði
okkur mörgum fallegum gælunöfn-
um, svo sem gullin hans, sólar-
geisla, engla og margt fleira.
Ég er stolt af því að hafa fengið
að eiga heima og alast upp hjá
ömmu og afa fyrstu ár ævi minnar
og umfram allt þakklát. Einnig að
hafa alltaf fengið að njóta nærveru
afa eftir að amma dó þegar ég
þurfti á að halda.
Mér þótti vænt um allt í fari
hans, líka þegar hann skammaði
mig fyrir eitthvert prakkarastrik
þá gerði hann það á sinn einstaka
hátt. Hann leyfði mér að sofa til
fóta hjá sér þegar mér leið ekki vel
og sagði mér sögur eða fór með
vísur um álfa, tröll og skemmtilegt
fólk. Stundum sagði hann frá end-
urminningum sínum frá gamalli tíð
þegar hann hitti ömmu fyrst. Þá
var hún að skúra gólf í verbúð í
Grindavík en hann var í fylgd séra
Brynjólfs á Stað og ætlaði að vaða
yfír skúringarfötu ömmu en séra
Brynjólfur sagði við afa að hann
ætti ekki að klofa yfír konuefni sitt.
Afí hló að þessu og amma fussaði.
En þau urðu hjón og eignuðust fjór-
tán heilbrigð og skemmtileg börn
sem sáu um að aldrei var einmana-
legt á Reykjanesi þótt veraldleg
gæði væru af skornum skammti.
Afi hafði yndi af söng og naut
þess að hlusta á bamaskarann
syngja á leiðinni í og úr skólanum.
Það var eins og gömlu góðu bílarn-
ir hans færu betur í holunum, á
veginum gamla út á Reykjanes,
þegar kórinn söng hástöfum og
borðaði upp úr innkaupakössunum
á leiðinni.
Svo er það þessi dásamlega
minning að sjá afa taka veðrið úti
á Reykjanesi, fara sínum stóru og
hægu skrefum, íbygginn á svip og
horfa til himins, leitandi eftir svari
veðurguðanna og finna rétta átt.
Afi virtist þekkja flesta sem
komu út á Reykjanes og höfðu yndi
af hans frásagnargleði og leiðsögn.
Hann þekkti allan Reykjanesskag-
ann eins og finguma á sér og fræddi
okkur um skipbrot og björgun sem
stóðu honum nærri þar sem hann
átti mikinn þátt í að bjarga eins
og kostur var, t.d. þegar olíuskipið
Clam fórst við Reykjanes 1. mars
árið 1950. Þess bera heiðursskjölin
merki sem hann skildi eftir.
Ég hef haft gaman af því hvað
flest hans bamabörn og barna-
barnabörn, sem gátu, nutu þess að
koma til hans í Keflavík seinni árin
og spila við afa og hlusta á sömu
gömlu sögumar og vísumar og
þiggja bijóstsykur og kók af sínum
elskaða afa sem var aldrei annað
en vinur þeirra.
Ég fer út á Reykjanes afa míns
til að fínna barnið í mér eins og
allir sem eiga góðar minningar um
æskuslóðir sínar.
Elsku afi:
Hvíl þú í friði
minn kæri sðlargeisli
með sál þinni svífi
þinn Guð er þjáning leysti.
Njót þinnar ástar
er faðminn til þín breiðir.
Trú þinni treystu
að Guð þinn okkur leiðir.
Sigfríður Konráðsdóttir.
Siguijón Ólafsson hefur lokið því
ætlunarverki sem skaparinn ætlar
okkur öllum í þessu lífí og hefur
skilað því með sóma.
En handan landamæra lífsins eru
fagnaðarfundir. Þar sem Siguijón
er kominn á fund konu sinnar Sig-
fríðar Konráðsdóttur. Nú hafa þau
náð saman á ný, eftir margra ára
fjarveru. Líf þeirra hjóna snerist
um það að börn þeirra mættu hafa
það sem best. Það hefur verið mik-
ið þrekvirki að fæða og klæða þenn-
an stóra hóp, þau áttu fjórtán börn.
Og það má segja að hann hafi
verið lánsamur maður, því ég tel
það mikla gæfu að koma börnum
sínum vel upp og fá að fylgjast
með bamabörnum sínum. Siguijón
var fyrst og fremst góður maður
sem vildi öllum gott gera.
Umhyggja hans fyrir þeim sem
honum þótti vænt um kom fram
bæði í viðmóti og athöfnum. Það
sýndi sig í því hvað hann var ljúfur
í viðmóti þegar við systkinin og
móðir okkar birtumst í dyragætt-
inni hjá honum. Heimilið þeirra
hjóna var okkur alltaf opið og fómm
við þangað oft. Og ekki minnumst
við þess að nokkur kvartaði þó
stundum væm um og yfír tuttugu
manns í heimili. Þegar til baka er
litið sjáum við helst eftir því að
hafa ekki oftar gefíð okkur tíma
til að líta til hans nú í seinni tíð.
Við þökkum Siguijóni vináttuna og
samfylgdina í lífínu, og óskum hon-
um velfamaðar á nýjum slóðum.
Um leið vottum við bömum hans,
vinum og ættingjum okkar dýpstu
samúð. Guð veri með ykkur öllum.
Margrét Björgólfsdóttir
og fjölskylda.
Sem bjarg hann stóð í straumi lífs,
Siguijón Olafsson.
Þótt bárur skyllu á bakið breitt
bugaðist aidrei von.
Um betra líf og betri daga
bara að gera gott.
Þó margir sem að til hans sóttu
sýndu ei þakkarvott.
En við sem þekktum þennan mann
- þessa kempu - vel
vitum hversu hetjulegt
hans líf - oft hret og él.
Hann var ljós í okkar lífi,
sem lýsir alla daga
og lifa mun um aldir
sem „okkar" íslandssaga.
Um æðruleysi og innileika,
ást á landi og þjóð,
að rétta út hönd og hjálpa þeim
sem heimur undir tróð.
Auði þeim sem öllum gaf
enginn nær að granda
þó að sál hans svífi um haf
til sólar æðstu landa.
(Svana R. Guðm.)
Guð blessi minningu hans.
Svana R. Guðmundsdóttir.
Afí minn, Siguijón Ólafsson, var
og er í mínu hjarta sá yndislegasti,
besti og kærleiksríkasti maður sem
ég hef kynnst nokkum tímann.
Astríkari mann er vart hægt að
finna. Hvað ég elskaði þig og dáði
þegar þú komst til mín á afmælis-
dögunum mínum þegar ég var bam
og ég brosti líka út að eyrum af
hamingju við að fá að sjá þig. Ég
fékk að njóta skilyrðislauss kær-
leika þíns sem ég gat hvergi ann-
ars staðar fundið, nema hjá þér.
Ég ljómaði af haminju yfír þeirri
gjöf. Hvergi nokkurs staðar leið
mér betur en á heimili þínu og
reyndar alls staðar sem þú varst.
Hjá þér átti ég skjól, þú færðir mér
hlýju, skilning, hamingju og frið. Ó
hve sárt var að missa þig, elsku
þjartans besti engillinn minn. Ég
hefði í raun viljað eiga óendanlegar
stundir með þér hér í heimi. Alltaf
gat ég treyst á þig. Alltaf stóðust
orð þín. Eg er þakklát fyrir þau
forréttindi að hafa fengið að kynn-
ast þér. Hjá þér vom mínir bestu
dagar, því þú varst og ert svo sann-
ur, svo trúr, og besta manneskja
sem ég hef kynnst, það er alveg
ómetanlegt.
Ég þakka þér fyrir allt sem þú
gafst mér. Allt saman fagurt og
gott. Þér gæti ég aldrei gleymt en
ég á þig áfram í mínum huga og
hjarta. Þú varst hér til staðar fyrir
mig. Ég kveð þig með miklu sökn-
uði. Guð blessi minningu þína, eng-
illinn minn kæri, gefí þér frið sinn
og varðveiti þig.
Ó, þú bjarta andans ljós!
Ó, þú hugans geimur.
Ó, þú hjartans undur-rós!
Ó, þú betri heimur!
Hvað er fjöldans hróp og hrós?
Við hlið á sannleik beinum.
Hvað öli heimsins kónga Ijós
hjá kærleiksneista einum?
(Matthías Joch.)
Björt Hugrún Magnúsdóttir.
Mánudaginn 20. október sl. var
jarðsunginn frá Hafnarfjarðar-
kirkju Siguijón Ólafsson, fyrrver-
andi vitavörður á Reykjanesi. Eigin-
maður minn, Einir Jónsson, hafði á
orði að hann langaði tii, þegar þar
að kæmi, að skrifa minningargrein
um Siguijón, þakkargrein til mesta
velgerðarmanns síns í lífínu. En
Einir fór á undan Siguijóni, svo ég
ætla að reyna að uppfylla þessa ósk
hans.
Einir var alinn upp á Reykja-
nesi. Faðir hans, Jón Á. Guðmunds-
son, var þar vitavörður. Sumarið
1938 veiktist Jón vitavörður skyndi-
lega og andaðist eftir skamma legu.
Jón lét eftir sig eiginkonu, Kristínu
Guðmundsdóttur, og 5 börn á aldr-
inum 6-15 ára. Einir var þeirra
elstur. í svona tilfellum var til siðs
að leysa upp heimilið, koma bömun-
um fyrir og í besta tilfelli að útvega
ekkjunni vinnukonu- eða ráðskonu-
stöðu. Sem ber fer hafa viðhorfín
breyst, nú er flestum ekkjum gert
kleift að búa áfram með bömum
sínum. En Kristín var ekki á því
að gefast upp. Hún hleypti í sig
kjarki, fór til Reykjavíkur og gekk
þar á milli ráðamanna og stofnana
til að fá að verða vitavörður sjálf.
Þessar Reykjavíkurferðir urðu fleiri
en ein eða tvær. Einir sagði að sér
væri minnisstætt, hve þessar ferðir
vom móður hans erfiðar.
Að lokum kom miðlunartillaga:
Hún skyldi fá að gegna vitavarðar-
starfínu til bráðabirgða, með því
skilyrði að hún fengi sér til aðstoð-
ar karlmenn, sem þeir gætu sætt
sig við. Þá kem ég að því, sem var
tilefni þessarar greinar. Kristín leit-
aði til frænda síns, Siguijóns Ólafs-
sonar. Siguijón hafði áður verið um
tíma hjá þeim hjónum og var kunn-
ugur starfínu. Hann brást ekki
frænku sinni á þessari örlaga-
stundu. Hann flutti suður á Reykja-
nes og var þar næstu árin.
Árið 1943 var Einir skipaður
vitavörður á Reykjanesi. Það var
gert með konungsbréfi, undirritað:
Konungur íslands og Danmerkur
Kristján X. Einir var þá aðeins 20
ára.
Árið 1947 sagði hann stöðunni
lausri. Þá voru systkini hans að
verða uppkomin og fjölskyldan
flutti til Keflavíkur. í millitíðinni
hafði Siguijón kvænst Sigfríði Kon-
ráðsdóttur frá Skagaströnd. Þau
bytjuðu búskap í Hafnarfírði. En
Siguijón hafði sterkar taugar til
Reykjaness og réð sig þangað árið
1947. Það varð hans ævistarf.
Siguijón hafði létta lund og var
mjög jákvæður maður. Hann var
fróður og minnugur og sagði ein-
staklega skemmtilega frá. Hann
ólst upp við Breiðafjörðinn, í Helga-
fellssveitinni og í Stykkishólmi.
Eftir frásagnir Siguijóns, stendur
manni fyrir hugskotssjónum lífið
við Breiðafjörðinn fyrr á öldinni.
Siguijón taldi sig mikinn gæfu-
mann í lífínu. Hann kvæntist stóru
ástinni sinni henni Sigfríði (Diddu)
og saman áttu þau 14 böm, þij^,-
syni og ellefu dætur. Allt er þetta
heilbrigt og efnilegt fólk. Siguijón
og Didda voru bæði skáldmælt. Ég
vona að eitthvað hafí vai’ðveist af
vísunum þeirra.
Þau vom mjög gestrisin hjón.
Það vom ófáar ferðimar, sem við
hjónin skmppum út á Reykjanes
með börnin okkar. Alltaf var tekið
á móti okkur eins og við værum
alveg sérstakir aufúsugestir. Eldri
bömin þeirra tóku að sér okkar
börn, sýndu þeim dýrin og alla
leynistaðina, meðan hjónin gáfu sér
góðan tíma til að tala við okkurf*
Svo var borið fram kaffí og með-
læti í stofunni. Ef nægilegt með-
læti var ekki til staðar, dreif Didda
sig í að baka pönnukökur. Ekkert
stoðaði að mótmæla sllkri fyrirhöfn.
Elsta dóttir mín var að rifja upp
smáatvik, sem gerðist eitt sinn er
hún fór út á Reykjanes með pabba
sínum. Fólkið sat inni í stofu og
var að drekka kaffí. Skyndilega fór
allt að hristast, bollamir ultu um
koll á borðinu og ein mynd datt af
veggnum og glerið mölbrotnaði.
Hún sagðist hafa orðið hrædd, en
hvorki pabba hennar né heimilis-
fólkinu virtist bragðið. Þegar kyrrð
komst á fór Didda að þurrka borðið
og Siguijón að sópa upp glerbrotint"
Hún sagðist hafa spurt, hvað þetta
hefði verið. „Þetta er bara jarð-
skjálfti, góða mín,“ sagði Siguijón.
„Við búum hér á Reykjanesi og hér
má alltaf búast við jarðskjálfta.
Oftast tekur þetta fljótt af og veld-
ur sjaldnast neinum skaða, svo að
það er um að gera að taka þessu
bara með ró.“
Hún sagði að þetta atvik hefði
hjálpað sér mjög mikið, meðan hún
bjó í Kalifomíu.
Siguijón missti konu sína áriiy
1975. Hann hélt áfram að vera á
Reykjanesi ásamt yngstu dætran-
um, þar til hann komst á eftirlaun.
Þá flutti hann til Keflavíkur.
Hin síðustu ár bjó hann einn í
lítilli íbúð í Keflavík. En hann var
svo sannarlega enginn einstæðing-
ur. Bömin hans létu sér mjög annt
um hann og mörg þeirra litu til
hans daglega. Eins og ég sagði í
upphafi greinarinnar taldi Einir
Siguijón sinn mesta velgerðarmann
í lífínu. Svo sannarlega var hann
bjargvættur þessarar fjölskyldu á
örlagastund. Siguijón vann líka
hylli allra systkina Éinis. Kæri Sig-
uijón. Ég þakka þér fyrir 45 ára
vináttu. Guð blessi þig.
Guðrún Jörgensdóttir.
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
SIGRÚN GUÐJÓNSDÓTTIR,
Sólheimum,
Seyðisfirði,
verður jarðsungin frá Seyðisfjarðarkirkju laug-
ardaginn 25. október kl. 14.00.
Þórdfs Óskarsdóttir,
Guðrún Óskarsdóttir,
Fanney Óskarsdóttir,
Hrafnhildur Óskarsdóttir,
Guðjón Óskarsson,
Finnur Óskarsson,
Elfn Óskarsdóttir,
Trausti Magnússon,
Guðmundur Björgvinsson,
Þorgeir Árnason,
Aldfs Kristjánsdóttir,
Inga Sigurðardóttir,
Bjarni Bærings Halldórsson.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
LYDÍA KRISTÓFERSDÓTTIR,
Hjarðartúni 2,
Ólafsvfk,
verður jarðsungin frá Ólafsvikurkirkju laugar-
daginn 25. október kl. 14.00.
Sætaferðir frá Umferðarmiðstöðinni kl. 9.00.
Börn, tengdabörn,
ömmu- og langömmubörn