Morgunblaðið - 24.10.1997, Síða 58

58 FÖSTUDAGUR 24. OKTÓBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
FÓLK í FRÉTTUM
Morgunblaðið/Golli
STEFÁN Hjörleifsson, Björn Jörundur Friðbjörnsson, Daníel Ágúst Haraidsson og Ólafur Hólm.
Teiknimyndin er af Jóni Ólafssyni, sem annars var íjarri góðu gamni.
Lymskufullir
lestir
Snigillinn
tekur til máls
Tónleikar í kvöld
Himnasending
Nýdanskrar
Nýdönsk stígur aftur fram á sjónarsviðið í
kvöld eftir nokkurra ára hlé með nýrri
, ■ 1 7
geislaplötu og tónleikum í Háskólabíói. Að-
ur gaf sveitin sér tíma til að snæða máls-
verð með blaðamönnum, Fer tvennum sög-
um af því sem borið var á borð fyrir þá.
Sjónarhorn Péturs Blöndal
. HUMARINN var viðráðanlegri
en sniglamir.
(' >
■I
V

Skóiabrú

KVÖLDIÐ er kyrrlátt og leiðin
liggur á Einar Ben., þar sem hljóm-
fylkingin Nýdönsk bíður með ljóð-
rænt fas og létta lund. Við höfum
aldrei komið á þennan stað og erum
ekki vissir um staðsetninguna.
„Hvar er Einar Ben.?“ spyrjum við
hjólreiðamann í slitnum buxum.
„Einar Ben.?“ svarar hann forviða.
„Einar Ben. er löngu dauður.“
Tvennum vangaveltum síðar viH-
umst við á réttan stað og þar sitja
þeir allir; Daníel Ágúst, Björn Jör-
undur, Stefán Hjörleifs og Ólafur
Hólm. Reyndar er Jón Ólafs ekki á
staðnum, en í stað hans kemur
Baltasar Kormákur sterkur inn.
Jón er víst að hljóðblanda Bugsy
Malone, en andi hans svífur yfir
vötnum.
Björn Jörundur segist vera svo-
kallaður áhættusöngvari í karókí,
bara syngja lög sem hann kunni
ekki. Hann stundar pílagrímaklúbb
í Liverpool og tekur þátt í karókí-
keppni einu sinni í mánuði. Fyrir
sigurinn hlýtur hann kassa af bjór
og þess vegna var hann eins og
bangsi í vextinum þegar hann kom
heim fyrir skömmu, að sögn Daní-
els Ágústs. Björn segist ekki kunna
við svona ásakanir.
Mannhafið er grænt og það
bærist iíkt og þang
Daníel Ágúst segir tvöfalt tilefni
til að fagna: hann sé að fara að fá
sér permanent og hafi verið að
kaupa sér nýjan bíl. Mözdu, dýrari
týpuna - árgerð ‘84.
Björn Jörundur pantaði sér
snigla í forrétt, í skelinni. Þegar
diskurinn er nýkominn á borðið
fyrir framan söngvarann gerir einn
snigillinn sér lítið fyrir og skýst úr
skelinni fram á gólf. Ekki á hann
afturkvæmt á diskinn, en bræður
hans smakkast afar vel, segir
Bjöm.
Birni verður tíðrætt um útlit
Breta og finnst ekki mikið til koma.
„Ef verðið á áfengi í Bretlandi
hækkaði myndi það valda fólks-
fækkun. Bretar eru svo Ijótir að
þeir fjölga sér ekki nema ofurölvi.“
Nú er meiningin að drengimir
taki lagið fyrir okkur. Stefán Hjör-
leifs tekur eldspýtustokk af barn-
um og opnar hann. í ljós kemur gít-
arnögl. „Þetta er sending frá guði.
Hann er að gefa okkur merki.
Fyrst snigillinn fljúgandi og svo
gítarnögl í eldspýtustokk. Hvað
þýðir þetta eiginlega?“ spyr hann.
Strákarnir era hæstánægðir með
matinn, fengu sér flestir grillaðan
humar. Þegar gripið er til tann-
stönglanna spyr Björn: „Af hverju
fær maður aldrei eyrnapinna á
svona stöðum?" Góð spurning.
Eftir að kassagítarinn hefur ver-
ið sóttur er ákveðið að flytja lagið
Flauelsfót, eitt þriggja nýrra laga á
nýju plötunni. „Þetta verður ágætis
æfing fyrir tónleikana á föstudag-
inn,“ segir Ólafur trommari og sú
verður raunin.
EFTIR að hafa hringsólað um Ing-
ólfstorg í óratíma spyrja blaðamenn
úfinn hjólreiðamann um skáldlegan
veitingastað sem þeir eru að leita að.
Hann lítur á þá önugur og nemur
ekki staðar; hefur engan tíma fyrir
svona vitleysinga. Þegar hann lítur
við er sem hann skyrpi orðunum út
úr sér á götuna: „Einar Ben. er
löngu dauður.“
Hringsólið heldur áfram.
Meðlimir Ný-
danskrar hafa komið
sér þægilega fyrir í
setustofunni þegar
blaðamenn ber loks
að garði. Erindið er
að kynna tónleika
sveitarinnar sem
haldnir verða í Há-
skólabíói í kvöld.
Einkaklúbburinn
keypti upp miðana á
fyrri tónleikana sem
haldnir verða klukk-
an 20 og þess vegna
var efnt til aukatón-
leika sem hefjast
klukkan 22.30.
Hljómsveitin efnilega Woofer hitar
upp. KK og Guðmundur Pétursson,
gítarleikai'i, troða upp með Ný-
danskri.
Þá er það búið.
Það er langt um liðið síðan blaða-
maður ræddi síðast við Björn Jörund
Friðbjömsson, sem verið hefur í
leiklistarnámi á æskuslóðum Pauls
McCartneys í Liverpool. Hann seg-
ist eiga þennan vetur eftir og þann
næsta. „Svo er öll ævin eftir,“ skýtur
Daníel Ágúst Haraldsson inn í. Dá-
lítið skemmtilegt að sjá þá félaga
saman á ný. Þeir sitja hlið við hlið,
eins og ekkert sé sjálfsagðara, og
blaðamanni líður eins og hann sé
horfinn fjögur ár aftur í tímann.
Ertu sestur að úti? er fyrsta og
eina spuming blaðamanns.
„Nei, ég kann betur við mig hér
heima,“ segir Björn Jörundur. „Það
eru of margar brotalamir á bresku
samfélagi." Ekki bæta nágrannarnir
úr skák. „Nýlega hélt ég veislu og þá
var kveikt í bíl sem einn gestanna
lagði beint fyrir framan íbúðina. Ná-
grannamir hafa líklega viljað kvarta
undan hávaða og ekki kunnað við að
hringja. Sama kvöld var gítarnum
mínum stolið.“
„Þess vegna eram við að halda
tónleika," segir Stefán Hjörleifsson
brosandi. „Til að safna fyrir nýjum
gítar handa honum.“
„Er það fiðlufílingurinn?“ spyr
Björn Jörundur og brosir. Svo held-
ur hann áfram: „Annars er þetta
mögnuð gata sem ég bý við. Einu
sinni kom ég að tveimur strákum
sem voru að lúberja mömmu sína. Sú
fjölskylda bjó hinu megin götunnar.
Ættarhöfðinginn sat allan sólar-
hringinn í ónýtum sólstól úti í garði
og var með stráhatt. Það vora engin
tjöld fyrir gluggunum heldur skilti
sem á stóð: „For Sale by Auction“.“
Sagan fær óvæntan endi þegar
snigill skýst úr skelinni á disk
Björns Jörundar, flýgur tignarlega
yfir borðið og lendir á gólfinu. „Þú
varst harður að lifa þetta af,“ segir
Ingvar Þórðarson, eigandi staðarins,
og brosir. „Baðstu ekki um lifandi
snigla?“
Björn Jörundur lætur sér ekki
segjast heldur stingur öðrum snigli
upp í sig. „Hann er lifandi," hrópar
Ólafur Hólm, trommuleikari. Björn
Jörundur lq'amsar á sniglinum og
muldrar svo draugalega: „Það er
snigillinn sem er að segja ykkur
þessa sögu.“
Þannig sniglast kvöldið áfram í
ánægjulegum félagsskap snigla,
humra, kjúklinga og skarkola. Það
vantar aðeins tónlistina. Eða hvað?
Skyndilega dregur Stefán Hjörle’fs-
son gítar upp úr pússi sínu. Ekki
fylgir sögunni hvort það er gítarinn
hans Bjöms Jörandar. Svo leikur
Nýdönsk lagið Flauelsföt úr sætum
sínum, - með dropa af trega. „Það
er erfitt að hætta,“ segir Björn Jör-
undur. „Við vorum varla orðnir kyn-
þroska þegar við byrjuðum."
Það er auðvitað sjónarmið, hugsar
blaðamaður með sér. Matarborðið lít-
ur út eins og Waterloo dýraríkisins
svo það er tími til kominn að haska
sér. Áður en myrkrið hvolfist yfir og
blaðamaður fer að sjá snigla í hverju
horni og gínur á húsþökum. Ef til vill
er ekki of seint að húkka far hjá úfn-
um og önugum hjólreiðamanni?