Morgunblaðið - 12.12.1997, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 12. DESEMBER 1997 49
MINIMIIMGAR
Kveðja frá Knattspyrnufé-
laginu Fram
Vilhjálmur B. Hjörleifsson var
Framari alla tíð og tók virkan þátt
í starfí Knattspyrnufélagsins Fram
um langt árabil. Á annan áratug
annaðist hann af mikilli trúmennsku
búninga- og sjúkramál meistara-
flokks félagsins í knattspyrnu.
Reynsla sjúkraflutningamannsins
kom þar að góðum notum og mann-
legt innsæi gerði honum starfið
auðvelt. Gamansemi Vilhjálms og
hiýleg framkoma opnuðu honum
margar leiðir og tengdu hann vin-
áttuböndum við leikmenn og for-
ystumenn Fram.
Vilhjálmur hóf störf með Hólm-
bert Friðjónssyni þjálfara 1979-81
og var að störfum öll þjálfaraár
Ásgeirs Elíassonar 1985-91. Hann
tók einnig þátt í pólska ævintýrinu
1982-83, þegar Andrzej Strejlau
sem síðar varð landsliðsþjálfari Pól-
lands annaðist þjálfun hjá Fram.
Gera má ráð fyrir að Vilhjálmur
hafí verið að störfum fyrir félagið
í rúmlega 400 leikjum á 15 árum.
Fram átti oft mikilli velgengni að
fagna á þessum tíma, en varð að
sjálfsögðu einnig fyrir mótlæti eins
og gengur í íþróttastarfi. Það breytti
hins vegar engu um hugarfar Vil-
hjálms og var hann ætíð sami já-
kvæði Framarinn, hvort sem um
sigur eða tap var að ræða. Eftir
tapleiki átti hann þó til að spyija:
Hvers lags músikk er þetta eigin-
lega?
Fjölmargir leikir Fram í Evrópu-
keppnum í knattspyrnu gáfu starf-
inu aukið gildi og oft áttum við
samleið á erlendri grundu. Þrettán
leikir í ýmsum þjóðlöndum eru sem
ævintýri í minningunni og í hugann
koma ýmis atvik. Heimsmaðurinn
Vilhjálmur naut sín vel á nýja
franska og glæsilega veitingahúsinu
í Dublin, svo og í móttöku í ráðhúsi
og við skoðun á húsi frímúrara í
Belfastborg. Um skeið vorum við
miklir sérfræðingar í Austurvegi og
heimsóttum á fáum árum Pólland,
Tékkóslóvakíu og Rúmeníu. Var
Vilhjálmur lítt hrifinn, enda var
þáverandi þjóðskipulag þar eystra
honum ekki að skapi. Innlent hjarta-
lag var þó ætíð hlýtt og náði Vil-
hjálmur meðal annars að vingast
við höfðingja í Rúmeníuher. Suðræn
lönd voru honum meira að skapi,
t.d. Grikkland og Spánn. Minnast
menn þess enn að Vilhjálmur var
óánægður á hinum heimsfræga Nou
Camp leikvangi í Barcelona að fá
aðeins einu sinni að koma inn á
völlinn til að huga að meiðslum leik-
manna sinna. Taldi hann að þeir
tugir þúsunda knattspyrnuaðdá-
enda, sem á völlinn voru komnir,
ættu skilið að sjá félagana Villa og
Ástþór hlaupa til starfa.
Nú er komið að kveðjustund.
Félagar Vilhjálms í Knattspyrufé-
laginu Fram minnast hans með virð-
ingu og þakklæti fyrir óeigingjarnt
starf. Vinátta hans var okkur öllum
mikils virði. Við vottum Birnu eigin-
konu hans og börnum þeirra og allri
fjölskyldu hjartanlega samúð okkar.
Halldór B. Jónsson.
Spámaðurinn Gibran segir:
„Hvað er að deyja, annað en standa
nakinn í blænum og hverfa inn í
sólskinið .. .“
Að vita um veikindi einhvers sem
maður elskar, að vita að sá hinn
sami þjáist, að vita að hann hefur
þurft að gjörbreyta lífi sínu, að vita
að í raun er þetta ekki það líf sem
maður gæti óskað nokkrum manni.
Þrátt fyrir allar þessar staðreyndir
- hrekkur maður í kút og tíminn
sá undarlegi fugl sest andartak -
við að vita að þessi manneskja sem
hefur verið svo stór hluti af lífi
manns, óijúfanlegur hluti, hefur
kvatt að sinni.
Mágur minn og minn eini „bróð-
ir“, Vilhjálmur Björgvin Hjörleifsson
er farinn í ferðina miklu - allt, allt
of fljótt. Eftir stendur systir mín
og öll þeirra yndislegu börn, tóm
og full saknaðar, því ættfaðirinn er
ekki lengur til staðar. Orðið ættfað-
ir átti svo vel við Villa, þennan
mann sem gat virst hijúfur og bar
eneran veerinn tilfinnine:arnar utan á
sér, en vissi ekkert nógu gott handa
sínu fólki og var allur fullur af ást
og umhyggju. Ekki bara sinnar fjöl-
skyldu, heldur líka minnar fjöl-
skyldu. Min börn voru hans böm,
mín gleði, hans gleði og það sama
átti við um erfiðleika sem mættu
okkur á lífsbrautinni, ekkert þýddi
að leggjast í volæði, það var bara
að taka á málunum.
Árin með Villa mági mínum eru
nsætum eins mörg og með systur
minni, ég var svo lítill þegar systir
mín trúði mér fyrir leyndarmáli,
nefnilega því að hún ætlaði að trú-
lofa sig, hún geislaði af hamingju,
lífið var svo skemmtilegt og spenn-
andi og hún svo yfirmáta ástfangin
af Villa sínum og hann af henni.
Þau voru mjög ung þegar þau stigu
fyrstu sporin saman á ævigötunni,
síðan hafa árin liðið, tíminn flogið
ótrúlega hratt og oft er það þannig
að við sjáum tímann best og skýr-
ast þegar hann er rétt floginn hjá.
Villi mágur kom úr stórijölskyldu,
foreldrar hans, Margrét og Hjörleif-
ur, áttu mörg börn, en þau misstu
líka mörg. Oft eru örlögin ótrúleg,
það er svo mikið lagt á suma að
með ólíkindum er að fólk standi
uppi. Jú, uppi stóðu þau hjónin, for-
eldrar Villa, en með margar brostn-
ar vonir og djúpan sársauka í far-
teskinu er ekki alltaf gott að halda
áfram saman á lífsbrautinni. Þau
skildu, Margrét og Hjörleifur, þau
héltu hvort sina leið en ég tel að
ástarstrengurinn sem batt þau, hafí
í raun aldrei sitnað, þrátt fyrir allt.
Samband Villa mágs míns við
móður mína, Gullu, var einstakt.
Þau náðu svo vel saman. Villi var
sannarlega hennar „góði“ sonur.
Oft var glatt á hjalla á Dyngjuveg-
inum þegar Villi, Birna og börnin
bjuggu á hæðinni og mamman okk-
ar, þessi yndisiega, skemmtilega
kona í risinu.
Ungur hélt Villi út í atvinnulífið,
sjómennskan heillaði um stund en
síðan kom alvaran - í heimili og
börnum. Hann lærði bifvélavirkjun
hjá frænda okkar systra. Ekki voru
það þó bílaviðgerðir sem áttu eftir
að verða hans ævistarf. Fyrir um
það bil 4 áratugum gerðist Villi
mágur minn slökkviliðsmaður og
starfaði innan þeirrar stofnunar alla
tíð, að síðustu sem yfirmaður eld-
varnaeftirlitsins.
Eitt af höfuðeinkennum mágs
míns var snyrtimennska, snyrti-
mennska í klæðaburði, snyrti-
mennska með heimilið, utan dyra
sem innan en frægastur var hann
fyrir hreina og skínandi bíla sína.
Systir mín stríddi honum stundum
og sagði hann má Iakkhúð bílanna
af, með öllu þessu pússi!
Þegar verið er að kveðja nákom-
inn ástvin eru þúsund hlutir sem
koma upp í hugann, ótal atvik og
atburðir sem við litla fjölskyldan
okkar systranna upplifðum saman.
En þegar öllu er á botninn hvolft
og rýnt í ævispegilinn er það ástin
- ástin á millj okkar allra sem upp-
úr stendur. Ástin á milli Villa og
Birnu var eldheit og blossandi alla
tíð. Ástin okkar hinna fullorðnu á
börnum okkar og seinna barnabörn-
um. Ástin þar sem ailt er fyrirgefið,
ekki bara sjö sinnum heldur 77 sinn-
um, sýnir það.
Ekki er liðinn einn mánuður síðan
ég fékk að njóta yndislegra daga
með Villa mági minum og systur.
Þau í nýrri íbúð, komin til höfuð-
borgarinnar eftir tuttugu ára búsetu
í Mosfellsbæ. Villi mágur minn í því
besta formi sem ég hef séð hann,
síðan hann fékk blóðtappa í bæði
nýru fyrir tæpum 4 árum. Já, betri
tíð og blóm í haga virtust blasa við,
þó að við vissum að hin illvígu veik-
indi leyndust við hornið. Villi fékk
endurnýjaðan kraft og bjartsýni, við
að flytja á nýjan stað og undirbúa
nýtt hreiður fyrir sína ástkæru fjöl-
skyldu.
Systir mín hefur ekki bara misst
eiginmann - hún hefur líka misst
sinn allra besta vin. En einhvers
staðar segir: „Sá sem á mikið, miss-
ir mikið.“ Villi og Birna fengu þá
gjöf af lífinu að eiga alltaf ástina
sína, hún vék aldrei frá þeim í lífserl-
inum og lífsverkefnunum.
Sterk stóð systir mín vörð um
manninn sinn þegar hann veiktist,
rétt eins og hún hafði staðið sterk
með honum í öllu - í blíðu og stríðu
- eins og segir í hjúskaparheitinu.
Hún brást honum aldrei. Villi mágur
minn vissi þetta manna best - hann
elskaði Birnu sína og mátti aldrei
af henni sjá, þó stundum skýldi
hann sér inni í tilfinningaskel sinni.
Nú er hann farinn, minn elsku-
legi mágur. Ég sakna hans af öllu
hjarta. Ég trúi því að nú hverfí
hann inn í sólskinið í landi hins ei-
lífa lífs.
Helga Mattlna
Björnsdóttir.
Blítt bros, innilegt faðmlag, óend-
anleg gjafmildi, hvatning og stuðn-
ingur. Þannig upplifði ég ást Villa
á börnum sínum og þeirra fjölskyld-
um. Ég hef ekki farið varhluta af
þeirri ást og umhyggju þau rúmlega
tuttugu ár sem ég hef verið hluti
af fjölskyldunni þeirra Villa og
Birnu. Það er ómetaniegt að eiga
slíka að. Fyrir það vil ég þakka.
Hvíl þú í friði, elsku Villi.
Sigríður Baldursdóttir.
í dag kveðjum við Vilhjálm Hjör-
leifsson, en hann lést langt um ald-
ur fram eftir rúmlega þriggja ára
baráttu við erfið veikindi og margar
sjúkrahúslegur. Hann kvartaði aldr-
ei þrátt fyrir að hann væri sýnilega
oft mjög þjáður.
Vilhjálm hef ég þekkt í rúm 40
ár, en þá kvæntist hann frænku
minni og vinkonu, Birnu Björnsdótt-
ur. Hjónaband þeirra var farsælt
og einkenndist af gagnkvæmu
trausti hvors til annars. Þau eignuð-
ust fjögur börn og barnabörnin eru
orðin níu talsins. Þau hjón lögðu
ríka rækt við böm sín og barnabörn
og fjölskyldan var ætíð í fyrirrúmi.
Birna sýndi það glöggt í verki í
hinum erfíðu veikindum manns síns
hversu sterkur persónuleiki hún er
og hún stóð sem klettur við hlið
hans þar til yfir lauk. Vilhjálmur
var fríður maður og glæsilegur á
velli. Hann var hress í skapi, félags-
lyndur og vinmargur. Hann átti
mörg áhugamál, en þó var það eink-
um knattspyrnan og Knattspyrnu-
félagið Fram, sem áttu hug hans
allan. Starfaði hann í mörg ár fyrir
félagið og var m.a. liðsstjóri meist-
araflokks Fram í mörg ár.
Þau hjónin bjuggu lengst af í
glæsilegu húsi í Mosfellsbæ og var
oft gestkvæmt hjá þeim á þeirra
fallega heimili. Vegna veikinda Vil-
hjálms og hinna tíðu ferða á Land-
spítalann ákváðu þau að selja hús
sitt og höfðu þau nýlega flutt inn í
hlýlega íbúð steinsnar frá Fram-
heimilinu. Þangað verða sporin hans
ekki fleiri. Hann lést á heimili sínu
aðfaranótt 2. desember sl.
Elsku Bima, við Daníel sendum
þér, börnum ykkar og barnabörnum
innilegar samúðarkveðjur.
Gerður Birna.
Elsku frændi og vinur, í dag
kveðjum við þig. Þú ert nú dáinn
og allt of snemnma eins og manni
finnst alltaf þegar einhver deyr sem
manni þykir vænt um. Minningarnar
eru margar um góðar stundir sem
við höfum átt saman í gegnum árin.
Okkur systkinin Iangar að minnast
þín með nokkrum orðum og rijfa
upp samvistir við þig. Alltaf var svo
gott að koma til ykkar Birnu á ykk-
ar fallega heimili og við fundum vel
fyrir hlýjunni og birtunni sem þar
ríkti. Mikið var þar hlegið og gant-
ast. Við munum eftir fallegum sum-
ardegi þar sem við vorum öll systk-
inin hjá ykkur hjónum og þú varst
að sprauta á okkur vatni okkur til
ómældrar kátínu. Þú varst alltaf
tilbúinn að hjálpa ef þess var nokk-
ur kostur. Alltaf léstu okkur fínna
að hvert okkar væri sérstakt. Þú
hafðir lag á að benda okkur á það
jákvæða í lífinu og tilverunni. Þú
hjálpaðir til við ótrúlegustu verkefni
eins og að lesa yfír ritgerðir og
hjálpa til við ritgerðarsmíð. Það var
alltaf gaman að sjá hvernig þú ljóm-
aðir þegar litlu börnin voru nálægt
þér. Við viljum þakka þér, elsku
Villi frændi, fyrir margar ánægju-
stundir og alia elsku þína gagnvart
okkur.
Elsku Birna og ástvinir allir, við
biðjum góðan Guð að styrkja ykkur
í sorginni.
Hjördísar- og
Kristinsbörn.
Við kveðjum í dag Vilhjálm B.
Hjörleifsson er lést á heimili sínu
aðfaranótt 2. desember. Hetjulegri
baráttu við erfiðan sjúkdóm er lok-
ið. Fyrir rúmum þremur árum veikt-
ist Vilhjálmur alvarlega og með
hjálp lækna og góðrar hjúkrunar
tókst honum að ná sér þokkalega.
Bænin var heit hjá fjölskyldunni
fyrir velferð hans og aldrei var
uppgjöf eða beizkju að heyra þó að
oft væri hann þjáður á þessum
árum.
Umhyggja hans fyrir fjöiskyld-
unni var einstök. Börnin og barna-
börnin áttu góðan föður og afa. Við
áttum góðan vin er var tengdafaðir
sonar okkar og um tíma vinnuveit-
andi dóttur okkar ásamt Birnu í
versluninni Hárprýði. Allar sam-
verustundir okkar voru ævinlega
notalegar.
Barnabömin okkar eiga dýrmæt-
ar minningar frá síðastliðnu sumri
þegar afi Villi og amma Bima
bjuggu hjá þeim um tíma. Það er
hveiju barni hollt að kynnast upp-
runa sínum og vera í návígi við sína
nánustu. Frásagnargleði hans var
einstök og nutu þau samverustund-
anna í hvívetna.
Traust var sú hönd sem hjúkraði
honum síðustu árin og strauk hönd
hans síðustu ævistundirnar. Við
þökkum samfylgdina og biðjum góð-
an Guð að varðveia þig, styrkja
Birnu og alla ástvinina. Minningam-
ar em óteljandi og söknuðurinn sár,
en minningin um Vilhjálm lifir í
huga okkar sem þekktum hann.
Rósa og Þorsteinn.
Ávallt er það svo að þegar náinn
vinur fellur skyndilega frá situr eft-
ir sár söknuður hjá þeim sem eftir
standa, jafnvel þótt við vitum vel
að okkur er afmarkaður ákveðinn
tími í þessu lífí og skilnaðarstundin
er ekki fjarri.
Svo er mér innan bijóst við frétt-
ir af skyndilegu andláti vinar míns
og samstarfsmanns í aldarfjórðung,
Vilhjálms B. Hjörleifssonar, yfireft-
irlitsmanns við Eldvarnaeftirlit
Reykjavíkurborgar. Þótt hann væri
búinn að berjast við alvarleg veik-
indi í nokkur undanfarandi ár og
vitað væri að honum yrði ekki auð-
ið langrar ævi þá kom fregnin ý.
óvart.
Fyrir aldarfjórðingi hóf ég störf
við Eldvarnaeftirlit Reykjavíkur-
borgar. Vom þar þá starfandi fímm ^
starfsmenn. Fjórir þeirra eru nú
horfnir úr þessu lífi, en í dag kveðj-
um við þann er var yngstur þeirra,
Vilhjálm B. Hjörleifsson sem síðustu
árin var yfireftirlitsmaður. Við eng-
an þeirra batt ég nánari vinabönd
en hann. Urðum við fljótt nánir vin-
ir með mörg sameiginleg áhugamál
er tengdu okkur náið saman. Villi
Hjörleifs, eins og hann var ávallt
kallaður, var um margt sérstakur.
Þeir sem ekki þekktu hann náið
töldu hann yfirborðsmann og allra
manna kærulausastan, mann sem
ekki gæti gengið í takt við sam- <'
ferðamenn sína. En þeim, sem hann
leyfði að skyggnast bak við það
gervi sem hann hafði gert sér, varð
fljótt ljóst að þar fór allt önnur
manngerð, ábyrgur maður sem
ávallt var tilbúinn að aðstoða þá sem
minna máttu sín. Hann var gæddur
þeim persónueiginleikum sem löð-
uðu aðra að honum og menn voru
ávallt reiðubúnir að gera honum
greiða. Þetta nýtti hann sér til hjálp-
ar öðrum. Þegar hann frétti um ein-
hvem er honum fannst í raun að-
stoðar þurfi, leitaði hann til þeirra
sem hann vissi að vom vel í stakk
búnir til að veita aðstoð, en hann
sjálfur kom þar hvergi nærri að
öðru leyti. Það em nokkrir einstakl-
ingar og samtök, sem án þess að
vita það, hafa notið aðstoðar Villa
Hjörleifs. Um þetta vissu fáir jafn-
vel þótt þeir teldu sig hafa þekkt
hann vel.
Fyrir tæpum fjórum árum gekkst
Vilhjálmur undir aðgerð sem heppn-
aðist ekki sem skyldi. Varð hann
eftir það að koma á spítala þrisvai
í viku til aðhlynningar. Var það erf-
itt fyrir mann eins og hann sem
vildi lifa fijáls eins og fuglinn. En
nú voru flugfjaðrinar stýfðar og <
hann varð að lifa ófijáls í ósýnilegu
búri. Þetta átti illa við eðli hans og
tók nærri honum að þurfa að lifa
við slík höft. Nú síðustu skiptin sem
við ræddumst við virtist hann vera
orðinn nokkuð sáttur við örlög sír
og beið umskiptanna í hugarró.
Við ferðalok óska ég þess að
Höfuðsmiðurinn veiti honum bless-
un á þeim nýju leiðum sem hann
hefur nú lagt út á og gefí konu
hans Bimu og börnum þeirra styrk
í sorg þeirra.
Ásmundur J. Jóhannsson.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÓLAVÍA NÍELSEN,
Vesturbergi 40,
er látin.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnnar látnu.
Böm, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
I
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
KRISTRÚN STEINUNN
BENEDIKTSDÓTTIR,
Hafnargötu 115A,
Bolungarvík,
sem lést í Bolungarvík föstudaginn 5. desem-
ber, verður jarðsungin frá Hólskirkju, Bolung-
arvík, laugardaginn 13. desember kl. 14.00.
Jón Sigurgeir Ásgeirsson,
Benedikta Fanney Ásgeirsdóttir,
Eva Margrét Ásgeirsdóttir,
Guðrún Ásgeirsdóttir,
Húni Sævar Ásgeirsson,
Ásrún Ásgeirsdóttir,
Erla Þórunn Ásgeirsdóttir,
Guðmundur S. Ásgeirsson,
Kolbrún Rögnvaldsdóttir,
Inga María Ásgeirsdóttir,
Rósa Sigríður Ásgeirsdóttir,
Hjördís Þorgilsdóttir,
Jón Friðrik Gunnarsson,
Sigurður Aðalsteínsson,
Ingimar Baldursson,
Bryndís Sigurðardóttir,
Gylfi Þórðarson,
Hallgrímur Hallsson,
Ingibjörg S. Guðmundsdóttir,
Gunnar Njálsson,
Sigurður Böðvar Hansen,
barnabörn og barnabarnabörn.