Morgunblaðið - 11.01.1998, Side 34

,34 SUNNUDAGUR 11. JANÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Ástsæll eiginmaður minn, sonur, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
PÁLMI FRIÐRIKSSON,
Háuhlíð 6,
Sauðárkróki,
lést á Sjúkrahúsi Skagfirðinga fimmtudaginn
8. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Svala Jónsdóttir,
Friðrik Pálmason,
Ásta Pálmadóttir, Þór Jónsson,
Ásmundur Pálmason, Rita Didriksen,
Friðrik Pálmason,
Örvar Pálmason, Lárey Valbjörnsdóttir,
og barnabörn.
+
Kveðjuathöfn um
INGIGERÐI PÉTURSDÓTTUR,
Vindheimum,
Skagafirði,
fer fram í Víðistaðakirkju í Hafnarfirði, þriðju-
daginn 13. janúar kl. 13.30.
Útför hennar verður gerð frá Sauðárkrókskirkju
laugardaginn 17. janúar kl. 13.00.
Að athöfn lokinni verður jarðsett í heimagraf-
reit á Vindheimum.
Sigmundur Magnússon,
Anna Sigríður Sigmundsdóttir, Einar Ólafsson,
Magnús Sigmundsson, Lut Dejonghe,
Pétur Gunnar Sigmundsson, Jóhanna Sigurðardóttir,
Sigurður Rafn Sigmundsson
og barnabörn.
+
Elskulegur eiginmaður, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ERLING VALDIMARSSON
rennismiður,
Tjarnargötu 43,
Reykjavík,
er lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur 6. janúar sl.,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík þriðjudaginn 13. janúar kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á hjúkrunarþjónustu Karitas.
Erla Eiríksdóttir,
Ásta Sif Erlingsdóttir, Gunnar Steinn Jónsson,
Valdimar Erlingsson, Unnur Þórðardóttir,
Viðar Erlingsson, María Magnúsdóttir,
Eriing Ragnar Erlingsson, Jóhanna Gústafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
MARIE TUVNES THORODDSEN,
sem lést á Hrafnistu í Hafnarfirði laugardaginn
3. janúar sl., verður jarðsungin frá Foss-
vogskirkju mánudaginn 12. janúar kl. 13.30.
Anna Thoroddsen, Sverrir Sigmundsson,
Björn Thoroddsen, Margrét Linda Gunnlaugsdóttir,
Sigurður Thoroddsen, Sigrún Magnúsdóttir,
Þórdís Thoroddsen, Jón B. Jónasson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Hjartanlegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar dóttur minnar, móður okkar, ömmu
og langömmu,
SVÖVU GÍSLADÓTTUR
frá Patreksfirði,
Fannborg 1,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Blóðskiljunardeildar Landspítalans fyrir
alúð og góða umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Magðalena Lára Kristjánsdóttir,
Gísli Þór Þorgeirsson,
Sólrún Þorgeirsdóttir,
Dagný Björk Þorgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
GUNNAR HJÖRVAR
+ Gunnar Hjörvar,
viðskiptafræðing-
ur, var fæddur í
Reykjavík 17. desem-
ber 1919. Hann lést
hér í borg 29. desem-
ber síðastliðinn.
Hann var elsti sonur
hjónanna Rósu Daða-
dóttur Hjörvar, f.
1892, d. 1978, og
Helga Hjörvar, rit-
höfundar, f. 1888, d.
1965. Eina systur
eldri átti Gunnar,
sem er Guðrún Kjar-
val, f. 1917, og býr á
Jótlandi, og aðra yngri, Solveigu
Hjörvar, f. 1921, d. 1996. Fimm
yngri bræður átti hann og af
þeim lifa Tryggvi, f. 1932, kerfis-
fræðingur í Reykjavík,
og Úlfur, f. 1935, rit-
höfundur, nú búsettur í
Danmörku. Þrír bræð-
ur eru látnir á undan
Gunnari: Þormóður,
siglingafræðingur, f.
1923, d. 1970; Egill,
vélstjóri, f. 1923, d.
1965, og Daði, útvarps-
maður, f. 1928, d. 1954.
Gunnar lauk stúd-
entsprófi úr stærð-
fræðideild MR 1940 og
hóf nám í nýstofnaðri
viðskiptadeild við HI
þá um haustið, þaðan
sem hann lauk prófi árið 1945. Á
námsárunum stundaði hann marg-
háttuð sumarstörf, en var lengst í
pípulögnum hjá föðurbróður sín-
um, Haraldi Salómonssyni. Árið
1946 réðst Gunnar til Tollstjóra-
embættisins í Reykjavík og starf-
aði þar, einkutn við skráningu
skipshafna, í rúman aldarfjórð-
ung. Gunnar var frá tvítugsaldri
og langt fram eftir ævi mjög virk-
ur félagi í KFUM, en hvarf að
öðrum viðfangsefnum seinustu ár
ævinnar, og fékk þá m.a. brenn-
andi áhuga á kenningum dr.
Helga Pjeturs, hlutverki íslenskr-
ar tungu og sögu Islendinga.
Gunnar var einhleypur og barn-
laus.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í Reykjavík á
morgun, mánudag, og hefst at-
höfnin klukkan 10.30. Jarðsett
verður í gamla kirkjugarðinum
við Suðurgötu.
Dauðinn gerir ekki boð á undan
sér og lát Gunnars Hjörvar var
óvænt. Hann andaðist eftir fárra
daga sjúkrahúsvist, hvarf hljóðlega
héðan úr heimi, í samræmi við lífs-
mynstur sitt.
Gunnar var maður sem átti til
mikla hjartahlýju og vildi öllum vel.
Hann gerði litlar kröfur sjálfum sér
til handa. Sterkustu þræðirnir í
skapgerð hans voru hjálpsemi, tO-
litssemi, lítillæti, orðheldni og
trygglyndi. Þar fór sannkristinn
maður.
Ytri sögu Gunnars má segja í fá-
um orðum. Hann stundaði nám við
Menntaskólann í Reykjavík og lauk
stúdentsprófi vorið 1940. Háskóla-
prófi í viðskiptafræði lauk hann fá-
um árum síðar. Hann starfaði
lengst af hjá embætti tollstjóra,
einkum við skipaskráningar. A
skólaárunum vann hann tilfallandi
vinnu á sumrum og var meðal ann-
ars í vegavinnu, sem átti vel við
hann. Kynntist hann þar ýmsum
góðum mönnum, sem héldu tryggð
við hann. Gunnar gekk í KFUM og
vann af ósérhlífni fyrir það félag
um árabil. Seinna hneigðist hann að
kenningum dr. Helga Pjeturss og
gekk í framhaldi af því í félagsskap
nýalssinna. Þessar hugmyndir urðu
upp frá því þungamiðjan í lífsfíló-
sófíu hans. Hann sótti reglulega
fundi í félaginu, svo og miðilsfundi,
en deilur félagsmanna ollu honum
vonbrigðum og smám saman hætti
hann fundarsókn.
Sú sem hér heldur á penna átti á
stundum erfítt með að fylgja hug-
arflugi hans, þegar hann geystist
milli hnatta, á sama tíma og hann
ók undirritaðri vítt og breitt um
borgina í hversdagslegum erinda-
gerðum. Daglegt líf Gunnars var
viðburðasnautt, hann ferðaðist dá-
lítið innanlands og fór í merkilega
ferð til Landsins helga.
Hann minntist oft á Skelja-
brekku, þar sem hann var í sveit,
drengur, hjá föðursystur sinni, og
þótti honum fegurð Borgarfjarðar
æ síðan tilkomumikil.
Gunnar hafði mikinn áhuga á
umheiminum og hlustaði á alla
fréttatíma, jafnvel að næturlagi,
sérstaklega þegar stórviðburðir
skóku heimsbyggðina. Hann notaði
heymartæki, því skert heym bag-
aði hann mjög.
Hann var minnugur og rifjaði
stundum upp minningar sem við
áttum sameiginlegar úr skóla svo
og liðna atburði úr bæjarlífinu, svo
sem þegar Helgi faðir hans, lágvax-
inn og nettur, atti kappi á skautum
við tröllvaxinn Sigurjón á Alafossi.
Við Gunnar höfum þekkst lengi,
bjuggum í sama húsi og seinna í
sömu götu, Suðurgötu, þar sem
hann bjó hjá foreldrum sínum
öldruðum. Að þeim báðum látnum
flutti hann í litla risíbúð á Asvalla-
götu, sem var keypt handa honum
úr búinu óskiptu. Hann var mikið á
ferli um þessi gömlu hverfí og gaf
sig á tal við menn.
Síðustu árin hefur hann búið í
sambýli aldraðra við Norðurbrún 1,
þar sem hann kunni að mörgu leyti
ágætlega við sig og naut aðhlynn-
ingar. Að leiðarlokum ber að þakka
honum hjálpsemina, sérstaklega í
veikindum eiginmanns míns fyrir
ári, þegar hann um langa hríð ók
mér daglega á spítalann og beið
mín þolinmóður, langtímum saman.
Það var vinarbragð sem ekki
gleymist.
Systkinum hans og öðrum nán-
um ættingjum vottum við fjöl-
skylda mín samúð. Fari Gunnar
heill.
Hildigunnur Hjálmarsdóttir.
í dag kveðjum við góðan félaga
okkar frá Norðurbrún 1, Gunnar
Hjörvar.
Okkur er efst í huga þakklæti til
hans fyrir ljúfa framkomu og góð-
vild, er ávallt fylgdi honum.
Hann var félagi okkar i göngu-
ferðum og boccia-knattleik og enn-
fremur góður ferðafélagi.
Gunnar var mikill íslenskumað-
ur, unni heitt tungumáli okkar og
taldi það bera af öllu öðni góðu.
Gunnar Hjörvar var gáfaður og
vel menntaður maður, notaði vís-
dóm sinn til ýmissa rannsókna til-
verunnar.
Nú að leiðarlokum þökkum við
Gunnari fyrir samfylgdina, eftir
lætur hann ljúfar minningar hjá
okkur.
Prúður maður og heiðarlegur
hefur nú lokið göngu sinni, við biðj-
um honum Guðs blessunar.
Göngu- og boccia-félagar,
Norðurbrún 1.
Gunnar Hjörvar var elsti sonur
Helga Hjörvar, fæddur 1919 í
Gamla bíói við Bröttugötu, eins og
húsið hét í daglegu tali vegna kvik-
myndasalarins í stórhýsinu Aðal-
stræti 8. Báknið hlaut snemma
nafnbótina Fjalaköttur, - hún
dugði þar til þetta hvarf allt saman
undir skipulag borgarinnar fyrir
nokkrum árum. Þar ólust upp börn
Rósu og Helga Hjöi-var á þriðja og
fjórða tug aldarinnar, fjölmennasti
ættbálkur á landnámsjörð Ingólfs í
Grjótaþorpi og hét bíókrakkarnir.
Gunnar varð snemma leiðtogi
strákastóðsins sem lék sér og kút-
veltist í sleðabrekkum og kálgörð-
um höfuðbólsins forna þótt hvorki
væri hann stærstur né sterkastur.
En elstur var hann og fróðastur
allra í Islendingasögunum sem fað-
ir hans kunni utan að og lá ekki á
snilldinni, en sonurinn heitinn eftir
Gunnari á Hlíðarenda. Hann bjó
líka yfir fjörugu hugmyndaflugi
sem fann ný tilbrigði við gamla leiki
á hverjum degi.
Við Gunnar hófum nám saman í
Bamaskólanum við Tjörnina og
settumst að loknum fullnaðarpróf-
um í I. bekk Gagnfræðaskóla
Reykvíkinga þar handan við Læk.
Sóttist mönnum námið misjafnlega
við handleiðslu Agústar H. Bjarna-
sonar prófessors og skólastjóra í
Gaggóinu, en við Gunnar nutum
forréttinda í erlendum tungum
vegna kvöldnámskeiða á æsku-
heimili mínu, - foreldrarnir höfðu
ungir siglt til náms og starfa með
erlendum þjóðum, Arni frá Múla í
Hull á Englandi, en Ranka í
Brennu í Hellerup á Sjálandi, og
lásum við hjá þeim undir morgun-
daginn á ensku og dönsku. En þrátt
fyrir útskýringar og ítroðslur gekk
Gunnari ekki vel að nema hin fínni
blæbrígði þessara heimsfrægu
tungumála. Skýringin fékkst að
nokkru leyti þegar við Jónas bróðir
stofnuðum hljómsveit uppi á Berg-
staðastræti 14 og æfðum stíft á
kvöldin. Komu þar stundum gestir
úr Bröttugötu - Gunnar og Bene-
dikt Antonsson. Benni Antons gat
spilað á hvað sem fyrir var, en
Gunnar ekki á neitt. Og þegar
Gunnar eitt kvöld lýsti því yfir að
þetta væri besta hljómsveit sem
hann hefði nokkurntíma heyrt fór
maður að hugsa sig um, því þetta
var versta hljómsveit í heimi. Við
nánari athugun kom í ljós að Gunn-
ar kallinn var lítt músíkalskur og
gerði sjaldan greinarmun á lögum
og tónum. Þó liðu áratugir án þess
hann gerði sér nokkra rellu út af
þessu , - það var ekki fyrr en sjón-
varp kom til sögunnar að hann
þóttist verða þess var að oft hélt
fólk áfram að tala og syngja á
skjánum án þess hann heyrði orða-
skil eða tóna. - Tækið hlaut að
vera bilað. En þar var allt í fullu
standi og þá lét Gunnar loksins af
því verða að leita eymalæknis og
kom í ljós að heyrnin hafði verið
skert frá barnæsku og pilturinn
aldrei numið nema þröngt svið
hljóðbylgnanna. Hann hafði fengið
feriegan kíghósta í vöggu, það svo
að brjóstkassinn bjagaðist í hviðun-
um fyrir lífstíð og í leiðinni fóru úr
skorðum hamar, steðji og ístað í
eyrunum.
En þrátt fyrir heyrnarleysi og
hverskyns önnur leysi lukum við
Gunnar stúdentsprófí vorið 1940 og
innrituðumst í nýstofnaða við-
skiptadeild Háskóla Islands þá um
haustið. Þar lauk ég námi á einni
viku, en Gunnar útskrifaðist með
láði nokkrum árum síðar. Hann
gekk þegar í stað í opinbera þjón-
ustu og lét þann embættisframa
nægja á starfsævinni. En hann átti
önnur og merkilegri áhugamál og
sinnti þeim af skyldurækni, var
kominn í KFUM á skólaárum enda
ekki nema nokkur skref úr MR út á
Amtmannsstíg, og þar hafði hann
síðan athvarf trúrækni sinnar og
háleitra íhugana. Þær leiddu hann
með tímanum á brautir sem lágu
fjarri Sögualdarfræði Helga Hjörv-
ar en virtust um skeið liggja nær
heimspeki Helga Pjeturss. Athug-
anir Gunnars urðu þó langtum víð-
feðmari þegar leið á öldina og náðu
að lokum til endimarka efnisheims-
ins og þaðan til andlegra ómælis-
vídda almættisins. Ekki var Gunn-
ar orðmargur um þessi einkavísindi
sín en lét þó einstaka sinnum í þau
skína, - sagði mér til dæmis í
óspurðum fréttum vestur á Melum
einn góðan veðurdag í hittifyrra að
ekki þyrftum við að hafa áhyggjur
af framtíð feðra vorra í alheimi,
báðir væru þeir mikilsvirtir Helgi
Hjörvar og Arni frá Múla fyrir
handan sökum mælsku og málfeg-
urðar, það svo að nú hefðu yfirvöld
þar látið þau boð út ganga að héðan
í frá skyldi íslenska gilda sem al-
heimsmál um víða veröld irá eilífð
til eilífðar. „Það er þessvegna,“