Morgunblaðið - 11.01.1998, Síða 36

36 SUNNUDAGUR 11. JANÚAR 1998
OSKAR
LOGASON
Óskar Logason
fæddist í Reykja-
vík 30. maí 1980.
Hann lést mánudag-
inn 5. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
Óskars eru Logi
Guðjónsson, f. 19.12.
1949, og Ingunn Lár-
usdóttir, f. 30.12.
1949.. Systkini hans
eru Gylfi Már, f. 11.5.
1972, og Oddný
Þóra, f. 28.10. 1973.
^ títför Óskars fer
fram frá ríkissal
Votta Jehóva við
Sogaveg í Reykjavík mánudag-
inn 12. janúar og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Það er erfitt að setjast niður og
skrifa kveðjuorð um systurson
minn Oskar, hann var mér svo kær
eins og öll systkinabörn mín.
Fyrstu minningarnar um hann eru
síðan við bjuggum saman í Aspar-
fellinu. Brosandi glókollur, sem
leiddi frænku sína, hana Björgu
mína, sem var ári yngri en hann.
Síðan liðu árin, við gerðum margt
s«jnan, ferðuðumst saman utan-
lands sem innan. Unglingsárin
tóku við en ekki breyttist viðmótið,
alltaf tók hann utan um mig þegar
við hittumst, alltaf jafnþakklátur
og hlýr hversu lítið sem það var
sem fyrir hann var gert.
Við sem vorum svo lánsöm að fá
að eiga Óskar munum ávallt geyma
allar góðu minningamar um hann.
Stórt skarð hefur myndast í fjöl-
skyldunni, en við verðum að halda
áfram að halda hvert utan um ann-
Elsku Inga, Logi, Gylfi og Odda,
þið standið ekki ein. Megi algóður
Guð styrkja ykkur og varðveita.
Sigríður.
Það voru bjartir
dagar seinni hluta
maímánaðar árið 1980.
En í minningunni er
30. maí sérstaklega
heiður og bjartur eins
og Óskar sem fæddist
þennan dag fyrir tæp-
lega 18 árum. Óskar
var yngsta barn Ing-
unnar Lárusdóttur og
Loga Guðjónssonar,
eldri eru Gylfi Már og
Oddný Þóra. Óskar
var vel gerður og góð-
ur drengur. Hann
naut góðs atlætis í
æsku og hlaut gott uppeldi. Hann
bjó við mikið ástríki og kærleika
og óx upp sem mikill efnispiltur.
Að loknum grunnskóla stefndi
hugurinn til þess að læra bakara-
iðn og hafði hann hafið störf á því
sviði þegar hann lést. Óskar var
glaðvær og ávallt stutt í brosið.
Hann hafði áhuga á íþróttum og
var sjálfur stæltur og vel á sig
kominn. Hann var vinmargur og
vinsæll og fyrirmynd ungra
manna í framkomu og hjálpsemi.
Óskar var trúaður og trúði á hið
góða í manninum og tók því mjög
nærri sér þegar móðurbróðir
hans var myrtur í Heiðmörk í
október á síðasta ári. Óskar bar
ekki tilfinningar sínar á torg og
aldrei varð ég var við að hann
væri dapur. Hann hefur þó eflaust
átt sínar döpru stundir eins og
aðrir.
Arin sautján sem ég fékk að
vera samferðamaður Óskars hér á
jörð gefa mér vissu fyrir því að
vel mun verða fyrir honum séð
þegar hann mætir Skaparanum.
Elsku Inga, Logi, Gylfi og Odda,
megi trú ykkar styrkja ykkur í
sorginni.
Þorsteinn.
MINNINGAR
Elsku dúlli litli. Nú ertu farinn
frá okkur. Hvílík sorg og hvílíkur
harmur. Þú varst minn besti vinur
og stórkostlegm- bróðir hreint út
sagt. Eg mun minnast þín, Skari, á
hverjum degi, oft og mörgum sinn-
um á dag. Og hugsa fallega til þín,
hversu hress og skemmtilegur þú
alltaf varst, enda ekki kallaður Skari
skrípó íyrir ekki neitt. Og hugsa
um allt það skemmtilega og
ánægjulega sem við brölluðum og
fífluðumst saman í gegnum tíðina
og ég tala ekki um gegnum ævina.
Eg mun ætíð elska þig. En samt er
svo erfitt að koma orðum að því
hversu vænt mér þótti um þig,
Óskar minn. Og ég veit líka að þér
þótti vænt um mig, Óskar minn, og
um mömmu og pabba og Oddu
stóru systur. Við eigum billjón
minningar hvor um annan og flest-
ar alveg meiriháttar. Og þær munu
svo sannarlega varðveitast að ei-
lífu. Sofðu vært því ég veit að við
munum hittast aftur.
Þinn ástkæri Blues brother,
Gylfi.
Að skrifa minningargrein um
Óskar frænda er nokkuð sem ég
hélt að ég myndi aldrei gera. Hann
var einu ári eldri en ég og frá því
ég man eftir mér hef ég alltaf litið
upp til hans. Hann var góður strák-
ur, blíður, hress og vildi öllum vel.
Hann var alltaf að segja brandara
og alltaf brosandi.
Það er varla liðin vika frá því að
við töluðum um það þegar við vor-
um lítil og lékum okkur í feluleik á
Sogaveginum hjá ömmu og afa, þú,
ég og Eiríkur. Og þegar við leigð-
um Bond-spólurnar og fórum í
sund.
Mér fannst alltaf svo gaman að
heimsækja þig.
Elsku Óskar, það var bara í síð-
ustu viku að við sátum í herberginu
mínu og hlustuðum á uppáhalds-
tónlistina okkar.
Mér þykir svo vænt um þig og
ég veit að þér þótti vænt um okkur
öll.
Ég gleymi þér aldrei.
Þín frænka,
Björg.
Elsku Óskar. Hver hefði getað
trúað því að við þyrftum að kveðja
þig svo skyndilega? Það er mjög
sárt að hugsa til þess að við mun-
um aldrei framar fá að sjá þitt
hlýja bros og njóta návistar þinn-
ar.
Við munum varðveita vel minn-
ingarnar um allar góðu og
skemmtilegu stundirnar sem við
áttum með þér. Tíundabekkjar-
ferðalagið til Vestmannaeyja þar
sem við héldum okkur vakandi alla
nóttina. Öll þau skipti sem við fór-
um í vatnsslag og hættum ekki
fyrr en allir voru orðnir gegn-
drepa. Einnig þegar við áttum öll
að vera heima að læra undir próf,
en þið strákarnir voruð úti í körfu-
bolta og við inni að njósna um ykk-
ur, bíðandi þess með eftirvæntingu
að þið færuð úr bolunum. Og nú
síðast á nýársnótt þegar við
heilsuðum árinu 1998 í samein-
ingu.
Þú varst yndislegur vinur, ávallt
brosandi og reiðubúinn að gera allt
fyrir alla. Við erum því mjög þakk-
látar fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér. Þú varst svo sannarlega
vinur vina þinna.
Enginn getur meinað mér
minning þína’ að geyma.
Kring um höll, sem hrunin er,
hugann læt ég sveima. -
M, sem heyrir hrynja tár,
hjartans titra strengi,
græddu þetta sorgarsár,
svo það blæði’ ei lengi.
(Erla)
Foreldrum hans, Ingu og Loga,
systkinum, Gylfa og Oddu, og besta
vini, Samma, viljum við votta okkar
dýpstu samúð.
Þínar vinkonur í Grafarvoginum,
Fanney, Gunnþórunn, Þyrí,
Vala, Guðbjörg, Berglind,
Bára, Sigrún, Hulda María
og Hildur Rakel.
MORGUNBLAÐIÐ
Það var á fallegu ágústkvöldi
núna í haust að við hittum gamlan
vin okkkar úr bamaskóla. Eftir
stutt samtal kemm- vinur hans
hoppandi til okkar og kynnir sig
sem Skara. Við vinkonumar horfð-
um dolfallnar á þessa hressu, sætu
og einlægu stráka. Eftir að hafa tal-
að við þá kvöddu þeir okkur með
kossi og faðmlagi.
Við áttuðum okkm’ á því að lánið
hafði leikið við okkur. Kunnings-
skapur okkar þróaðist í góða vin-
áttu og vomm við níu saman í vina-
hóp. Þrír vinir hans og við vinkon-
m-nar.
Stundimar sem við áttum með
honum vora ófáar en allar jafn ynd-
islegar. Það vora alltaf miklir fagn-
aðarfundir með tilheyrandi
kossaflensi og faðmlögum. Alltaf
var dansað, spjallað, sungið og hleg-
ið. Og ávallt var það Óskar sem dró
okkur með sér út á gólfið og hristi
upp í okkur. Tónlistin var stór þátt-
ur í Mfi hans og eiga hljómsveitir
eins og Maus, Skunk Anansie, Pix-
ies og Radiohead alltaf eftir að
minna okkur á hann og þá sérstak-
lega lagið með Skunk Anansie sem
við kölluðum „Mjólkin hans pabba“.
Við vonum og vitum að núna
ertu á góðum stað og líður vel, því
þú átt það svo sannarlega skilið.
Þann tíma sem við þekktum þig þá
kom það berlega í ljós að þú hugs-
aðir alltaf fyrst um aðra áður en þú
hugsaðir um sjálfan þig.
Við viljum að þú vitir að þú og
vinir þínir era einu strákarnir sem
við gátum umgengist og verið al-
gjörlega við sjálfar, því helsti kost-
ur þinn var að þú tókst fólki eins og
það var og mast það að eigin verð-
leikum og vildir að maður gerði
það sama um þig.
Elsku Óskar, við þökkum fyrir
að hafa kynnst þér og við eigum
alltaf eftir að muna eftir þér og fal-
lega brosinu þínu.
Kæru Logi, Ingunn, Gylfi, Odd-
ný og aðrir aðstandendur, við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð.
Valgerður, Inga,
Christine, Hulda og Þóra.
+ Inga Lára Matthí-
asdóttir fæddist á
Patreksfirði 20. júní
1926. Hún lést á
Droplaugarstöðum
♦nánudaginn 5. janú-
ar síðastliðinn. Hún
var dóttir hjónanna
Matthíasar Guð-
mundssonar og Stein-
unnar Guðmunds-
dóttur, sem bæði eru
látin. Inga Lára var
sjöunda í röðinni af
12 systkinum. Þau
sem látin eru: Olgeir
Haukur, Ásmundur,
Guðmundur Kristinn, Áslaug og
Lárus. Eftiriifandi eru: Þórdfs,
Málfríður, Haukur, Erna, Jón og
Hallgrímur.
•FÞað er skammt stóri'a högga á
milli hjá fjölskyldunni, því systir
Ingu Lára, Aslaug, lést 16. desem-
ber sl. og era því ekki meira en
þrjár vikur á milli andláts þeirra.
Inga Lára átti góð uppvaxtarár í
faðmi yndislegra foreldra, systkina
og ömmu sem bjuggu á Strandgötu
3 á Patreksfirði. Nú, við vetrarsól-
hvörf, þegar ljósið er að sigra
myrkrið þá slokknaði lífið hennar
Ingu Láru. Lífið hennar hefur oft
markast af baráttu ljóss og skugga.
Því heilsuleysi hefur markað líf
t«:nnar. En alltaf birti til og hún
átti góð ár. Hvar sem hún bjó var
heimilið hennar fallegt, hún var svo
einstaklega snyrtileg og smekkleg.
Það hafa alltaf verið góð tengsl
milli systkinanna og til hennar var
gott að koma. Kristinn, sonur henn-
ar, var alinn upp hjá foreldram
hennar á Patreksfirði, þar til hann
Inga Lára eignað-
ist soninn Kristin Is-
feld, f. 15.10. 1944, d.
18.2 1973. Maður
Ingu Láru er Páll
Finnbogason, f. 12.
maí 1919. Eftir hefð-
bundna skólagöngu
vann Inga Lára ýmis
störf á Patreksfírði.
Ung fluttist hún til
Reykjavíkur og var í
vistum og stundaði
margvísleg störf, síð-
ast vann hún hjá Ör-
yrkjabandalaginu við
saumaskap.
títför Ingu Láru fer fram í
Fossvogskapellu á morgun,
mánudag, og hefst athöfnin
klukkan 15.
flutti suður og stundaði sjó-
mennsku frá Reykjavík, þá var
hann að mestu hjá móður sinni. Það
varð henni þungur missir þegar
hann féll frá aðeins 29 ára gamall.
Fyrir 14 áram kynntist hún honum
Palla sínum var það þeirra beggja
gæfuspor, þau áttu svo einkar vel
saman, virtu hvort annað og sam-
band þeirra var kærleiksríkt. Þau
voru dugleg að ferðast, bæði inn-
anlands og utan, það var skemmti-
legt að hlusta á ferðasögurnar, því
þær vora sagðar af innlifun, að ég
tali nú ekki um veiðiferðirnar.
Þetta var frábær tími. Með Palla
fékk hún yndislega fjölskyldu,
börnin hans og fjölskyldur þeirra
tóku henni einkar vel og var mikill
samgangur á milli þeirra. Nú í
þessu veikindastríði hennar hafa
þau reynst henni afar vel og fyrir
það þökkum við af alhug.
Palli hefur staðið eins og klettur
og verið Ingu Lára akkerið sem
alltaf hélt. Þótt hann hafi farið í
erfiðan hjartaskurð á síðasta ári lét
hann sig ekki vanta einn einasta
dag við sjúkrabeð hennar eftir að
hann útskrifaðist af sjúkrahúsinu.
Hjúkranarfólki á Droplaugarstöð-
um era færðar kærar þakkir fyi’ir
góða umönnun og elskulegheit.
Elsku Palli, ég votta þér og ástvin-
um hennar dýpstu samúð. Elsku-
lega mágkona, far þú í friði, friður
guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir
samfylgdina.
Kveikt er ljós við ljós
burt er sortans svið.
Angar rós við rós
opnast himins hlið.
Niður stjömum stráð
engill íram hjá fer.
Drottins nægð og náð
boðin alþjóð er.
(Stefán frá Hvítadal.)
Arnfríður Aradóttir.
Elskuleg stjúpa mín og vinkona
Inga Lára Mattíasdóttir lést á
Droplaugarstöðum mánudaginn 5.
janúar síðastliðinn. Þessi glæsilega
og góða kona fékk lausn frá löngu
og ströngu veikindastriíði í svefni
það kvöld og þakka ég drottni fyrir
það. En mikið sakna ég hennar
eins og ég man best eftir henni,
hógværrar, fremur orðfáiTar en
alltaf frábærlega vel til hafðrar,
jafnvel þótt heilsan væri í slakara
lagi. Hún hafði gaman af að vera
innan um fólk þegar heilsan var góð
og þótt hún legði ekki margt til
málanna átti hún þó til að lauma út
úr sér athugasemdum og hugsun-
um sem komu manni til að veltast
um af hlátri, því húmor og greind
skorti hana ekki og naut hún sín vel
sem gestgjafi og húsmóðir á sínu
fallega heimili sem hún bjó fóður
mínum þegar heilsan leyfði, sem
því miður lauk alveg íyrir nokkram
áram, þegar annar sjúkdómur
alzheimer bættist við hinn 614103
þunglyndissjúkdóm sem hrjáði
hana meira eða minna með óreglu-
legu millibili áratugum saman.
En Inga Lára hafði orðið fyrir
þeirri óbærilegu sorg að missa
einkason og einkabarn sitt en hann
var á þrítugsaldri. Það var mikil
blessun fyrir þau föður minn og
Ingu Láru þegar leiðir þeirra lágu
saman og gerði sú sambúð þeim
báðum gott, hún eignaðist góðan
og umhyggjusaman mann sem hún
þreyttist aldrei á að dásama og
hann konu sem hugsaði um hann af
stakri umhyggju og alúð og hann
vildi allt íyrir gera sem í hans valdi
stóð og hún fyrir hann á þann hátt
sem henni lét best, að hann Palli
hennar væri alltaf ánægður, fínn
og umkringdur öryggi góðs og fal-
legs heimilis, sem hann kunni vel
að meta og var stoltur af, þótt hann
léti stundum í ljós á sinn gaman-
sama hátt að hún dekraði allt of
mikil við hann, sem ég er viss um
að hún gerði nú stundum. Á þeim
áram sem Inga Lára hafði sem
besta heilsu fóra þau saman í veiði-
túra sem vora og eru yndi fóður
míns og virtist hún hafa mikla
ánægju af þeim líka og stundum
komu þau við hjá okkur hjónunum
og litu á hvernig okkur gekk við að
klambra saman smásumarhúsi og
gróðurreit austur í Rangárvalla-
sýslu, en þangað lá leið þeirra oft-
ast í veiði og vora það okkur
ógleymanlegar stundir er þau
komu við með sitt glens og gaman-
semi og að sjálfsögðu góðar gjafir.
Leið þeirra lá einnig til fjar-
lægra landa á þessum góðu tímum
og vora þau glöð sem börn og end-
umærð þegar heim kom og yndis-
legt að sækja þau heim og heyra
ferðasöguna og hversu mikið þetta
gaf þeim bæði andlega og líkam-
lega. En svo fór að syrta í álinn,
styttra varð á milli veikindatíma-
bila Ingu Lára og sjúkrahúsvista
en þó brá af henni af og til og hún
gat komið heim og sinnt sínu og
hittumst við þá oftar en á spítalan-
um og ræddum þá mikið um trú-
mál og báðum saman, en hún þráði
Guð og hans blessun inn í sitt líf,
enda var hún mikið Guðs barn.
Eins töluðum við um þetta hugðar-
efni hennar á sjúkrahúsunum, síð-
ustu árin og fannst mér það veita
henni ró. Á liðnu ári veiktist faðir
minn mikið af sjúkdómi sem hafði
hrjáð hann alla ævi, en til að bjarga
lífí hans þurfti að gera einhverja
stærstu hjartaaðgerð sem gerð er
hér á landi, en hún tókst vel, Guði
sé lof. En Inga Lára var einmana
þessa mánuði sem Palli hennar gat
ekki heimsótt hana daglega eins og
hann hafði ætíð gert, en sem betur
fór bráði af henni um tíma svo að
ég gat farið með hana í heimsókn
til hans og mikil var gleði beggja
þá. Hann fór nú fyrr á stjá en æski-
legt hefði verið til að heimsækja
hana og Ijómaði hún þá eins og sól í
heiði og eins var, þessi fáu skipti
sem mér tókst að líta til hennar og
áttum við þá yndislegar stundir
saman.
En svo dró aftur ský fyrir sólu
og líkamleg veikindi eyddu öllum
lífsþrótti frá þessari yndislegu
manneskju sem nú hefur fengið
hvíldina og er komin heim til föð-
urins sem líknar öllum þjáðum.
Við hjónin viljum þakka fyrir
hönd föður míns öllu því fólki sem
sýndi henni umhyggju og kær-
leika í hennar dvöl á Droplaugar-
stöðum, og vottum systkinum
hennar, mágfólki og öllum ætt-
ingjum, okkar dýpstu samúð og
sérstaklega biðjum við Guð að
styrkja föður minn í hans miklu
sorg og gefa honum frið í hjarta
sitt í fullvissu þess að okkar elsku-
lega Inga Lára er komin heim.
Unnur og Kristján.
INGA LÁRA
MA TTHÍASDÓTTIR