Morgunblaðið - 07.03.1998, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 7. MARZ 1998 53
Elsku Gunnhildur. Takk fyrir
allt. Við vitum öll að þú ferð aldrei
langt frá okkur. Við hefðum viljað
hafa þig lengur, en hlutverk þitt var
annarsstaðar og mun stærra en
okkur óraði fyrir, fyrst svo mikið lá
á að kveðja þig til annarra starfa.
Góða ferð, elsku Gunnhildur, við
hittumst öll aftur.
Eg veit um lind sem ljóðar
svo ljúft að raunir sofna,
um lyf sem læknar sárin
og Iætur sviðann dofna.
Um lítið blóm sem brosir
svo blítt að allii' gleðjast.
Um rðdd sem vekur vonir,
þá daprir vinir kveðjast
Ég þekki gleði góða,
sem græðir allt með varma
og sælu er svíkur aldrei,
en sefar alla harma.
Ég veit um stjömu er vakir,
þó vetrarmyrkur ríki,
um ást sem er á verði,
þó ástir heimsins svíki.
Það allt sem ég hef talið,
er eitt og sama: bamið, ,
sú guðsmynd björt er gæfan
og græðir jafnvel hjamið.
Á meðan lífíð lifir
það ljós mun aidrei deyja.
Og mannsins björg og blessun
er bamsins stjömu að eygja
(Hulda.)
Elsku Gulli, Sólveig, Abbi, Halli,
Þóra, Bryndís, Gunni, Hafdís Hild-
ur og amma. Guð gefi ykkur styrk í
ykkar miklu sorg. Guð geymi þig,
Gunnhildur.
Fjóla og Hrafn.
Eftir að við fengum þær fréttir að
elskuleg frænka okkar hefði látist
af slysförum hefur veröldin ekki
verið söm. Þegar svo ung stúika er
hrifín á brott svo skyndilega fer
ekki hjá því að hjá manni vakna
spurningar um tilgang lífsins og
maður finnur sig knúinn til að end-
urmeta lífsgildi sín. Við viljum trúa
því að hennar bíði önnur og mikil-
vægari verkefni annars staðar og
við munum hlúa að og varðveita í
hjarta okkar þær minningar sem
við eigum um þessa yndislegu
frænku okkar. Alltaf var hún kát og
hress þegar við hittum hana og
alltaf stutt í góðlátlega stríðnina.
Falleg ung stúlka, glaðleg i fasi og
með fallegt feimnislegt bros er sú
mynd af Gunnhildi sem við geymum
í huga okkar. Hún var einstaklega
barngóð stelpa og voru litlu
frænkurnar Sandra Osk og Halldís
Hrund fljótar að laðast að henni.
Oskar Guðjón og Gunnhildur náðu
einnig mjög vel saman og var oft
mikið fjör í kringum þau, sérstak-
lega þegar þau voru yngri. Gunn-
hildur (eða „Dunnhildur“ eins og
hann kallaði hana áður fyrr) var
fjórum árum eldri en hann og hafði
alltaf mjög góð áhrif á hann enda
leit hann mjög upp til hennar. Það
er erfitt fyrir þau, eins og okkur
hin, að skilja að Gunnhildur verði
ekki hjá Abba og Sollu þegar við
komum í heimsókn hér eftir.
Gunnhildur var yngst systkina í
mjög samhentri og glaðlyndri fjöl-
skyldu og áttum við margar góðar
stundir saman með henni og fjöl-
skyldu hennar bæði hér á Horna-
firði og í Keflavík. Svo við tölum nú
ekki um alla góðu laxveiðitúrana
þar sem hún naut sín vel út í miðri á
í vöðlunum sínum að renna fyrir lax.
Við þökkum fyrir þær stundir sem
við áttum með henni, sem við vild-
um þó svo gjarnan að hefðu getað
orðið fleiri. Elsku Arnbjörn, Sól-
veig, Bryndís, Gunnar, Hafdís Hild-
ur, Halli, Þóra, Fjóla og Guðlaugur.
Við flytjum ykkur innilegar samúð-
arkveðjur. Hugur okkar er hjá ykk-
ur. Megi guð blessa ykkur og
styrkja á þessari sorgarstund.
Blessuð sé minning Gunnhildar.
Guðrún Ósk, Guðmundur Jó-
hann, Kristinn Þór, Óskar Guð-
• jón, makar og börn.
Eitt sinn var lítið ljós. Þetta ljós
var ekki eigingjarnt. Þetta ljós var
hlýtt og bjart. Það gaf öllum hjört-
um geisla. Þetta ijós var hluti af
hjörtum okkar ailra, hluti sem vant-
ar. Við munum sakna þfn, litla ijós.
Bless bless, Gunna.
Aldís Lind.
Gunnhildur Líndal Arnbjörns-
dóttir var nemandi við Fjölbrauta-
skóla Suðurnesja. Hún stóð sig í
náminu og sýndi framfarir. Hún var
virk í íþrótta- og félagslífi í skólan-
um og vinsæl af öilum sem þekktu
hana. Síðustu dagarnir sem hún lifði
voru þemadagar í skólanum og var
Gunnhildur í hópi sem lærði að búa
til danskt smurbrauð og myndaði
lítið, fjörugt og indælt kaffihús í
dönskum stíl í einni skólastofunni.
Jóhannes úr Kötlum orti svo:
Og þegar dauðinn kemur segi ég ekki:
komdu sæll þegar þú vilt
heldur segi ég:
máttu vera að því að bíða stundarkom?
Ég bíð aldrei eftir neinum
segir hann
og heldur áfram að brýna ljáinn sinn.
Þá segi ég:
Æ lof mér að lifa fi'am á vorið segi ég
bara ofurlítið fram á vorið
því þá koma þessi litlu blóm þú veizt
sem giöddu mig svo mikið í vor er leið
og hvernig get ég dáið án þess að fá að sjá
þau
einu sinni enn
bara einu sinni enn?
Það var okkur þungt áfail þegar
Gunnhildur féll frá svo skyndilega
og óvænt. Við söknum hennar og
syrgjum hana. Við vottum unnusta
hennar, sem einnig er í skólanum,
foreldrum, öðnim ættingjum og vin-
um okkar dýpstu samúð.
Starfsfólk Fjölbrautaskóla
Suðurnesja.
Hún var augasteinn ástvina sinna
og gleðigjafi í leik og starfi. Nú er
hún öll og skarð hennar verður
vandfyllt. Astvinirnir eru í sárum og
Reyknesingar deila sorginni með
þeim. Margir sakna Gunnhildar
sárt, ekki síst félagar hennar í
kvennaliði Keflavíkur í körfubolta
og skólafélagar í Fjölbrautaskóla
Suðumesja.
Körfuboltalið Keflavíkur í
kvenna- og karlaflokki eru nefnd
sem dæmi um góða fyrirmynd fyrir
ungt fólk á Suðumesjum. Síðast sá
ég þær stöllur í kvennaliðinu snúa
að því er virtist töpuðum leik gegn
KR í sigur. Keflvíkingar hafa fylgst
með velgengni þeirra og Gunnhild-
ur átti sinn þátt í að skapa þá góðu
fyrirmynd. Minning hennar er
björt og verður frá engum tekin.
Hún var borin til skírnar og Guði
falin í Keflavíkurkirkju á annan í
jólum 1980. Hún kveður nú í fylgd
Hans sem er upprisan og lífið og
gefur okkur sigurinn í lífi og í
dauða.
Slys og ástvinamissir er mikið
áfall sem fær okkur til að spyrja
spurninga um tilgang lífsins. Tvö
slys hafa nú með skömmu millibili
vitjað Keflvíkinga, þar sem ungt
fólk hefur verið numið brott 1 blóma
lífsins. Kunnuglegur heimur verður
framandi í einni svipan þegar sorgin
knýr dyra. Við verðum að endur-
meta lífið og skapa okkur nýja
mynd af heiminum, ytri sem innri
heimi.
Þegar fólk hefur verið lengi sam-
an, í leik og starfi, þá er það mótað
hvert af öðru. Við þurfum því að
skoða lífið frá nýjum sjónarhól og
endurmeta gildi þess þegar missir á
sér stað. Áföllin minna okkur á að
lífið er óendanlega dýrmætt. Hugs-
unin verður að breytast því fólk
stendur sig stöðugt að því að snúa
sér að aðstæðum sem eru ekki leng-
ur til staðar. Við þurfum að læra að
lifa við dökkar hliðar lífsins án þess
að afneita þeim og reyna að skynja
lífið að nýju.
Það er mikilvægt að tala saman
um áfallið og rifja upp minningar,
bæði þær góðu, þegar vel gekk, og
eins þær slæmu, þegar illa gekk.
Batinn kemur í framhaldi af því, að
læra að lifa við það sem orðið er en
ekki með því að skilja það til hlítar.
Allt sem við eigum erfitt með að
skilja skulum við fara með að krossi
Krists. Það á við nú á föstunni rétt
eins og þegar sr. Hallgrímur Pét-
ursson orti um þann dauða sem „um
í leyndum læðist, land, sjó, hvar þú
fer“.
Sem dæmi um sannleikann að
baki þeim orðum vil ég nefna að frá
því ég hóf preststörf í Keflavík 1975
hafa fimm farist í bílslysum á
Grindavíkurvegi og 13 á Reykjanes-
braut í alls 18 slysum. Það er alltof
há tala og umhugsunarefni fyrir
þjóðfélagið allt. Dauðaslysunum
fækkar ekki nema með raunhæfum
aðgerðum til úrbóta og þar sem
göng hafa verið grafin undir Hval-
fjörð þá ætti að vera hægt að snúa
sér að brýnni verkefnum.
Skoðum sorgina í ljósi vonar, í
ljósi þeirrar vonar að hægt sé að
snúa ósigrum í sigur. Þótt sorgin
taki aidrei enda, þá er annað árið
betra en það fyrsta og þriðja árið
betra en annað árið. Smátt og smátt
finna menn leiðina út úr myrkrinu
til ljóssins og fyrir kristinn mann er
Kristur að verki, meðvitað eða
ómeðvitað. Stundum er hann ein-
faldlega nálægur án þess að vera
nefndur á nafn í því samfélagi sem
líknar og læknar, körfuboltaliði,
hópi skólafélaga eða á meðal skips-
félaga.
Öll þurfum við fyrr eða síðar að
læra þá mikilvægu lexíu að taka
mótlæti lífsins og gera okkur grein
fyrir því að þar sem er ljós þar er
einnig skuggi. Þess vegna segir Páll
postuli í öðru Korintubréfi (6:10) að
kristnir menn séu „hryggir, en þó
ávallt glaðir", vegna þeirrar vonar
sem þeim er gefin. Sláumst í lið með
honum.
Ólafur Oddur Jónsson.
Dagurinn 26. febrúar 1998 renn-
ur mér seint úr minni. Þá fékk ég
þær hræðilegu fréttir að ein af mín-
um bestu vinkonum, Gunnhildur,
væri dáin. Spurningarnar flæddu
um hugann: Af hverju þú? En þegar
stórt er spurt verður oft fátt um um
svör. Mér finnst þetta bara vera
hræðilegur draumur og satt best að
segja langar mig að vakna. Af
hverju varst þú tekin frá okkur, þú
sem varst í blóma lífsins og við átt-
um eftir að gera svo margt saman.
Það geislaði af þér þegar þú varst
með honum Gulla þínum, stóru ást-
inni, og hamingjan skein úr augum
ykkar beggja. Það er kannski ekk-
ert skrýtið að svona jákvæð og frá-
bær persóna eins og þú hafir verið
kölluð í stærra og mikilvægara hlut-
verk einhvers staðar annars staðar.
Allar minningar mínar um þig
koma mér til að hlæja enda varst þú
alltaf brosandi og hlæjandi. Þar
standa upp úr öll ferðalögin sem við
fórum saman í, til Vestmannaeyja
1996, á Landsmót 1997 og allar
keppnisferðirnar í körfunni í gegn-
um árin. Þú varst þar hrókur alls
fagnaðar og hélst uppi fjörinu. Eg
veit að það gerir þú líka þar sem þú
ert núna. Eg bíð eftir því að þú
komir askvaðandi inn í Iþróttahús
með skóna þína í hendinni, aðeins of
sein á æfingu. Líf okkar vinkvenn-
anna verður aldrei samt aftur, því í
vinahópinn hefur verið höggvið
stórt skarð og það verður ekki fyllt.
Við vitum samt að þú verður með
okkur hvert sem við förum.
Elsku besta Gunnhildur mín, ég
vil þakka þér allt sem þú hefur gef-
ið mér í gegnum árin. Þú átt og
munt alltaf eiga sérstakan stað í
hjarta mínu og minningin um þig
og fallega brosið þitt lifir þar að ei-
lífu. Ég veit ekki hvenær við hitt-
umst aftur en það verður einn góð-
an veðurdag.
Erviðlítumumöxl
til Ijúfústu daga
Iiðinnar ævi
þávoruþaðstundir
í vinahópi
sem veittu okkur
mesta gleði
Elsku Ambjöm, Sólveig, Biddý,
Gunnar Pétur, Hafdís Hildur, Halli,
Þóra, Fjóla amma, Gulli og fjöl-
skylda og aðrir aðstandendur Gunn-
hildar, missir ykkar er sár. Ég votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Þín vinkona og frænka,
Anna Pála.
Þegar ungt fólk er hrifið burt
með svo skyndilegum hætti sem nú,
úr ekki stærra samfélagi en okkar í
Keflavík, finnur maður glöggt sam-
hug íbúanna, eldri sem yngri. Með
örfárra daga millibili hafa tvö ung-
menni látið lífið af slysförum. Okkur
setur hljóð og við finnum sárt til
með aðstandendum þeirra og ást-
vinum.
Annað þessara ungmenna er
Gunnhildur Líndal, fyrrverandi
nemandi minn í umsjónarbekk fyrir
tæpum tveimur áram. Það er erfítt
að sætta sig við þá staðreynd að
hún sé látin svo stuttu eftir að hún
lauk grannskólanum, kvaddi og
gekk út í lífið sem rétt var að byrja.
Hún sem hafði svo margt að gefa og
lífið brosti við. Hún sem var góð
fyrirmynd ungra stúlkna og var
þegar farin að leggja sitt af mörk-
um í þeirra þágu. I Holtaskóla var
andlátsfréttin sem reiðarslag og
nemendur og kennarar gengu
hnípnir um ganga. Gunnhildur Lín-
dal tengdist þar stórum hóp.
Ég mun minnast Gunnhildar sem
ákaflega hæglátrar og prúðrar
stúlku, óskanemanda hvers kennara
sem gott var að vera samvistum við.
Guð styrki fjölskyldu hennar og
ungan ástvin.
Hildur Harðardóttir.
Það er stutt á miiii gleði og sorg-
ar í lífinu. Einungis tólf dögum eftir
að bikarmeistaratitill var í höfn bár-
ust okkur þær fregnir á æfingu' að
Gunnhildur vinkona okkar hefði lát-
ist í hörmulegu bílslysi. Margar
spumingar komu upp í huga okkar
en fátt var um svör. Hvers vegna er
svona ung og lífsglöð stelpa eins og
Gunnhildur tekin frá okkur í blóma
lífsins?
Margar minningar vakna og fal-
lega brosið hennar fer ekki úr huga
okkar. Bikardagurinn var stór dag-
ur í lífí hennar, gleðin sem skein úr
andliti hennar þegar við unnum og
ekki var hún minni þegar Gulli,
stóra ástin í lífi hennar, fagnaði
einnig sigri. Hún var meira að segja
svo stolt að hún kom askvaðandi inn
í Keflavíkurrútuna með Grindavík-
urhúfu á höfðinu og hélt uppi stuði
alla leiðina heim með söng sínum og
gleði. Gunnhildur gaf alltaf svo ein-
staklega mikið af sér, hún var sí-
brosandi og gerði alltaf gott úr öll-
um hlutum, nokkuð sem við hinar
munum læra af henni. Eftir þessa
hörmulegu lífsreynslu munum við
líta lífið öðrum augum. Það er sárt
að við þurfum að missa svona mikið
til að læra að meta það sem við höf-
um.
Elsku Gunnhildur, minningin um
þig mun ávallt lifa í hjörtum okkar,
við eigum okkur allar eitt takmark;
það er að vinna íslandsmeistaratitil-
inn fyrir þig. Við vitum að þú munt
ávallt vera með okkur innan vallar
sem utan og mundu, ef þú spilar
körfubolta þar sem þú er nú, að
hafa boltann beint fyrir framan þig
þegar þú tekur skot en ekki til hlið-
ar.
Elsku Arnbjörn, Sólveig, Bryn-
dís, Gunnar, Hafdís Hildur, Harald-
ur, Þóra, Fjóla amma, Gulli og fjöl-
skylda og aðrir aðstandendur Gunn-
hildar, megi Guð veita ykkur styrk í
þessari miklu sorg.
Gráttu ekki af því að ég er dáin
ég er innra með þér alltaf.
Þú hefúr röddina
hún er í þér
hana getur þú heyrt
þegarþúvilt.
Þú hefor andlitið
líkamann.
Ég er í þér
þú getur séð mig fyrir þér
þegar þú vilt.
Allt sem er eftir
afmér
er innra með þér.
Þannig erum við alltaf saman.
Þínar vinkonur,
meistaraflokki kvennakörfu,
Kefiavík.
Það er fimmtudagskvöld. Ys og
þys, það er að mörgu að hyggja,
leikur er að hefjast. En skyndilega
er allt breytt. Fréttir berast um að
Gunnhildur Líndal, leikmaður okk-
ar og vinkona, hafi látið lífið. Menn
eru sem lamaðir, í stað tilhlökkunar
fyrir komandi leik leggst yfir
skuggi sorgar og söknuðar. Allt
varð svo einkennilega hljótt.
Gunnhildur Líndal Arnbjörns-
dóttir var ein af yngri stelpunum í
meistaraflokki Keflavíkur í körfu-
bolta. Hún lék með yngri flokkum
félagsins með góðum árangin, en nú
undanfarið hefur hún, ásamt jafn-
öldrum sínum, verið að marka sín
fyrstu spor á leikvellinum í efstu
deild. Ekki réðust þessar ungu
stúlkur á garðinn þar sem hann var
lægstur, því lið Keflavíkur hefur
náð einstökum árangri á síðustu ár-
um og þar hefur verið valinn maður
í hverju rúmi. Gunnhildur hafði með
áræði og þrotlausum æfingum náð
að vinna sér sæti í liðinu. Framtíðin
virtist því björt og fögur.
En í einni svipan er ailt breytt og
stórt skarð er höggvið í hópinn.
Við sem kynntumst Gunnhildi í
gegnum körfuboltann eigum góðar
minningar um tápmikla og ákveðna
stúlku sem var kvödd alltof fljótt af
þessari jörðu til leiks á æðra sviði.
Við viljum þakka henni samfylgd-
ina og jafnframt votta foreldrum,
unnusta, systkinum, aldraðri ömmu
svo og öllum þeim sem eiga um sárt
að binda okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Gunnhildar
Líndal Arnbjömsdóttur.
F.h. Körfuknattleiksdeildar
Keflavíkur,
Þorgrímur St. Árnason.
Elsku Gunnhildur. Þegar við sitj-
um hér saman og hugsum til þín ~
getum við ekki annað en hugsað:
„Af hverju?“ Þú sem varst svo ung
og lífsglöð og áttir allt lífið
framundan. Á svona tímum er svo
margt sem við viljum segja en kom-
um ekki orðum að því. Þegar við lít-
um til baka og minnumst þín sjáum
við þig, frábæra steipu og mesta
stuðboltann í okkar liði. Við munum
ekki eftir þeirri stund sem þú varst
ekki brosandi. Þú gerðir það sem
þig langaði og lést ekkert stoppa
þig. Það var alltaf sérstakt and-
rúmsloft í kringum þig og við
gleymum aldrei öllum æfingunum
þegar þú varst syngjandi í sturtu og
eyddir óralöngum tíma í að hafa þig
til.
Höggvið hefur verið stórt skarð í
líf okkar allra sem aldrei verður
fyllt. Á þessari stundu finnst okkur
lífið ósanngjamt en ætli það sé ekki
tilgangur með öllu.
Við vottum fjölskyldu Gunnhild-
ar, unnusta og öðrum ástvinum
dýpstu samúð okkar og biðjum Guð
að styrkja þau í sorg þeirra.
Guð blessi þig, elsku Gunnhildur.
Minning þín mun lifa í hjörtum okk-
ar um ókomna tíð.
Þínir knattspyrnufélagar,
Ingunn, Ester, Ásdís, Auður,
Dúna, Hanna, Bryndís og Eyrún.
„Einn sannur vinur er mér meir
til gleði en þúsund fjandmenn mér
til ama.“
Það má segja að fimmtudagurinn
26. febrúar hafi vægast sagt verið
versti dagur lífs míns, en þá missti
ég bestu vinkonu mína, hana Gunn-
hildi. Þegar mér barst sú frétt að þú
værir látin trúði ég því ekki og geri
ekki enn, það tók mig smástund að
átta mig á fréttunum en þegar ég
hafði gert það flaug margt í gegnum
huga mér og ég neitaði þessu alger-
lega, ég var að tala við þig fyrr um
daginn en þá varst þú úti í Grinda-
vík með honum Gulla þínum svo
ánægð að þrífa bílinn. Otal spurn-
ingar vöknuðu: Af hverju? Hvers
vegna þú? Hvað hafðir þú gert til að
eiga þetta skilið? Ekki Gunnhildur!
En þegar stórt er spurt verður fátt -
um svör og í þetta sinn era engin
svör.
Gunnhildur mín, það er engin leið
að koma tilfinningunum í orð því til
þess eru þær alltof sterkar eða rifja
upp eina og eina minningu því til
þess eru þær alltof margar, þannig
að þessi allt of fáu og fátæklegu orð
verða að duga.
SJÁ NÆSTU SÍÐU