Morgunblaðið - 03.05.1998, Síða 40

40 SUNNUDAGUR 3. MAÍ 1998
MORGUNBLAÐIÐ
HÁKON
STEINDÓRSSON
+ Hákon Stein-
dórsson fæddist
á Akureyri 16. júlí
1942. Hann lést af
slysförum í Vest-
mannaeyjum 24.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Steindór Jó-
hannsson og Sigríð-
ur Nanna Jónsdóttir.
Systkini Hákonar
eru Jón Ragnar, f.
6.2. 1933, og Hrafn-
hildur, f. 10.5. 1937.
Frá þriggja ára aldri
ólst Hákon upp hjá
fósturforeldrum sínum, Tryggva
Gunnlaugssyni og Jóhönnu Jóns-
dóttur, fyrst á Akureyri en síðar
í Reykjavík.
Hinn 31. desember 1962
kvæntist Hákon Valgerði Ás-
mundsdóttur og eignuðust þau
fimm börn. Þau eru: 1) Kristfn
Guðmunda, f. 13.6. 1962, hennar
maður er Bjarni Guðmundsson,
Við viljum með þessum orðum
minnast Hákonar Steindórssonar
sem langt um aldiu- fram hefur nú
kvatt þennan heim. Slysin gera ekld
boð á undan sér og erfitt var að átta
sig á þeirri hörmulegu fregn að Há-
kon hefði látist í vinnuslysi. Að hann
muni ekki framar koma blístrandi,
léttur á fæti og svona rétt líta við á
kvöldgöngunni eða á heimleiðinni
eins og hann oft gerði.
Hákon var ljúfur, nærgætinn,
þægilegur í návist og umgengni.
Hann var smekkmaður, hafði oft
hnyttin tilsvör og sögur á reiðum
höndum og jafnan hrókur alls fagn-
aðar í hópi góðra vina. En eins og
svo mörgum öðrum var honum lífið
ekki áfallalaust og komu þar til erf-
iðleikar í bemsku og síðar missir
sonar af slysfórum. Hákon var ekki
þeirrar gerðar að tala mikið um eig-
in hagi og tilfinningar en þeim sem
tíl hans þekktu var ljóst að hann
horfði til nýrra verkefna og breyt-
inga á högum, þó örlögin hafi nú
gripið í taumana.
Við kveðjum Hákon með söknuði
og geymum góðar stundir í minning-
unni. Dætrum hans, Kristínu, As-
gerði, Nönnu og Kolbrúnu, ásamt
fjölskyldum þeirra sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Anna og Ólafur,
Jóhanna og Guðni.
Að kvöldi annars dags f sumri
voru mér fluttar þær sorgarfréttir
að Hákon Steindórsson, kær vinur
dóttir þeirra er
Telma Kristín og
sonur Kristínar og
Ingólfs Vilhelmsson-
ar er Tryggvi. 2) Ás-
gerður, f. 27.8. 1963,
gift Svanþóri
Ævarssyni, sonur
þeirra er Hákon Æv-
ar. 3) Tryggvi, f.
28.6. 1966, d. 26.6.
1980. 4) Nanna, f.
26.6. 1971, gift Grét-
ari Má Steindórs-
syni, sonur þeirra er
Darri Már. 5) Kol-
brún, f. 15.6. 1974,
sambýlismaður hennar er Eiður
Alfreðsson. Sonur Kolbrúnar og
Bjarna Björnssonar er Andri
Vestmar.
Hákon var vélvirki og starfaði
lengst af í þeirri grein.
Utför Ilákonar fer fram frá
Kópavogskirkju á morgun,
mánudaginn 4. maf, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
minn og nánastí samverkamaður í
nær tuttugu ár, hefði dáið af slysfór-
um þá um kvöldið. Þessi reyndi og
varkári járniðnaðarmaður hafði orð-
ið fyrir þungum stálbita sem verið
var að afferma með fyrrgreindum
afleiðingum. Á sextugsaldri var
hann enn við mannvirkjagerð í erfið-
um og hættusömum störfum eins og
löngum fyrr. Hann var í fylkingar-
brjósti þeirra dugmiklu jámiðnaðar-
manna sem báru hróður Rafafls-
Stálafls í mörg ár við margvíslega
mannvirkjagerð vítt og breitt um
landið. Hann var fyrsti vélvirkja-
meistari fyrirtækisins og sá sem
ætíð var kallaður til þegar stórt
skyldi unnið. Við kynntumst fyrst
austur á Neskaupstað í janúar 1975,
skömmu eftir snjóflóðin hræðilegu.
Við vorum mættir þar nokkrir raf-
iðnaðarmenn frá Rafafli, sem var
rafverktakafyrirtæki Vinnufélags
rafiðnaðarmanna, til enduruppbygg-
ingar í vélasal frystíhússins, Hákon
á eigin vegum til jámiðnaðarstarfa í
frystihúsinu og síðar í bræðslunni,
en á þeim ámm bjó hann á Húsavík,
þar sem hann og Valgerður fyrrver-
andi kona hans höfðu keypt sér fal-
legt hús og komið sér vel fyrir.
Hann var vanur mikilli vinnu frá
unglingsaldri, hafði siglt um heims-
ins höf og byggt bræðslur og tanka
víða um land sem starfsmaður Vél-
smiðjunnar Héðins, þar sem hann
lærði vélvirkjun. Hann var mættur á
Neskaupstað til að afla fjölskyldu
sinni tekna, mættur þar sem vinnan
var mest og tekjumöguleikar því
INGÓLFUR
INGVARSSON
+ Ingólfur Ingvars-
son fæddist í Sel-
haga í Stafholtstung-
um 13. júní 1930.
Hann lést á heimili
sínu á Hofsstöðum 8.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans vom
Sigrún Einarsdóttir
frá Tóftum í Stokks-
eyrarhreppi, f. 5. júní
1893, d. 1. október
1981, og Jón Ingvar
Magnússon frá Sáms-
stöðum í Hvítársíðu,
f. 1. desember 1905,
d. 13. maí 1986.
Ingólfur fluttíst 15 ára með for-
eldrum sínum frá Selhaga að
Haukagili í Hvítársíðu og svo aft-
ur að Hofsstöðum 1959, þar sem
hann bjó svo alla tíð si'ðan. Systk-
ini hans em: Ingunn, búsett á
Hofsstöðum, f. 19.
september 1933,
hennar maður var
Tómas Ilelgason, f.
30. janúar 1929, d.
28. febrúar 1992;
Helga, f. 17. ágúst
1935, hennar maður
er Þorvaldur Ilelga-
son, f. 29. desember
1931; Júh'us, f. 27.
september 1937, d.
11. ágúst 1995, hans
kona var Gréta Krist-
ín Lámsdóttir, f. 29.
janúar 1941. Ingólfur
bjó með foreldrum
si'num á Hofsstöðum meðan þeirra
naut við en svo I skjóli systur sinn-
ar, Ingunnar, eftir að þau létust.
títför Ingólfs fór fram frá Staf-
holtskirkju 18. apríl. Jarðsett var
í Gilsbakkakirkjugarði.
Elsku frændi, jæja, þá ertu
fluttur. Ég held að ekki hafi
hvarflað að nokkram í ættinni að
þú færir nærri strax. Að þú yrðir
alltaf heima á Hofsstöðum þegar
við kæmum, fylgdist spenntur með
hverjir stigju út úr bílnum sem þú
varst kannski búinn að fylgjast
með í kíkinum, renna í hlað, taut-
andi kannski fyrir munni þér:
MINNINGAR
álitlegir. Þama fyrir austan var unn-
ið frá 7 á morgnana til 10 á kvöldin
alla daga vikunnar í 4-5 vikna út-
höldum og því reyndi mjög á úthald
og snerpu. Þama hófust kynni sem
entust lengi.
Þó Hákon væri ef til vill ekki í
fyrstu sérstakur talsmaður sam-
vinnustarfs og sameignarforms, líkt
og við rafvirkjamir voram að reyna
á þessum árum, dróst hann að þeim
kraftí og samhug sem ríkti í okkar
hópi, sá ef til vill þá möguleika sem
þetta form gaf duglegum iðnaðar-
mönnum til að takast á við stór og
flókin verkefni. Þegar Rafafl svo
rúmu ári síðar réðst sem verktaki til
raforkuframkvæmda norður í
Kröflu og kalla þurfti til laghentan
jámsmið til að vinna með hópnum,
var auðsótt mál að fá Konna, eins og
við vinir hans kölluðum hann, frá
Húsavík til liðs við okkur. Hann átti
svo stærstan þátt í því að samhliða
rafverktakastarfsemi haslaði fyrir-
tækið sér völl á sviði jámiðnaðarins
og tíl varð Rafafl-Stálafl og fram-
leiðslusamvinnufélagið breyttist úr
félagi rafiðnaðarmanna í Fram-
leiðslusamvinnufélag iðnaðarmanna.
Á vegum Rafafls-Stálafls biðu svo
framundan stór verkefni þar sem
Konni var ætíð fremstur meðal jafn-
ingja í vöskum hópi jámiðnaðar-
manna. Fyrsta stórverkefnið sem
hann tókst á hendur var niðursetn-
ing sogröra og spírala í Hrauneyja-
fossvirkjun 1978-79 í samstarfi við
sænsku fyrirtækin ASEA, KaMeWa
og Bofors Nohab. Sogrörin og spíra-
lamir vora fyrsti hluti útboða í nið-
ursetningu véla og rafbúnaðar í
virkjuninni og því mikilvægt fyrir
hið unga fyrirtæki að vel tækist til
ef áform okkar um að hreppa fram-
hald framkvæmdanna ætti að
takast. Sogrörin og spíralamir era
neðsti hluti vélbúnaðarins neðst í
grunni stöðvarhússins, þar sem
vinnuaðstæður voru erfiðar. Þótt
einstakir hlutir þessa búnaðar séu
stórir og vegi jafnvel mörg tonn,
krafðist verkið mikillar nákvæmni í
samsetningu og suðu. Allt stóðst
þetta áætlanir og átti Konni stóran
þátt í því, og stuðlaði vafalítið að því
sem síðar kom að Rafafl/Stálafl náði
öllum áframhaldandi verkefnum
sem hin sænsku fyrirtæki tóku að
sér, þ.e.a.s. niðursetningu á túrbín-
um, rafölum, rafbúnaði og raflögn-
um. Við Sultartanga vorum við í
samstarfi við finnska fyrirtækið
Tampella, nú sem aðalverktakar,
um smíði og niðursetningu loku-
mannvirkja ásamt stjómtækjum.
Konni kom að þessu verkefni strax á
útboðs- og samningastigi og síðar
við stjómun á þeim þætti verksins
sem sneri að vélsmíði og niðursetn-
ingu vélbúnaðar. Á vinnufundum í
Finnlandi þar sem verið var að sam-
ræma áætlanir og fara yfir tækni-
legar útfærslur með tilliti til ís-
„Hver er á svona drossíu?“ „Gæti
kannski verið að þetta sé ...?“
Stundum ekki sá almanngleggsti
sem ég þekki, en það var ekkert
skrítið, því margir komu að Hofs-
stöðum gegnum tíðina.
Ég var svo heppinn að frá því ég
var smástrákur, var ég hjá ykkur
ömmu og afa á hverju ári meira og
minna fram á fullorðinsár. Öll
sumur, oft um jól og aðrar hátíðir
og fyrstu ár skólagöngu mætti ég
aldrei í skólann fyrr en að loknum
göngum og réttum. Þetta vora
skemmtileg ár og þroskandi og
áttir þú þinn þátt í því. Og það sér
maður enn betur nú, þegar þín
nýtur ekki lengur við. Ég veit að
við eigum öll eftir að sakna þín, en
eram um leið þakklát fyrir árin
sem við áttum með þér. Við verð-
um bara að ylja okkur við minn-
ingarnar, t.d. orgelspilið, sönginn
og allar vísurnar. Én þær vora
gerðar við hin ýmsu tækifæri, t.d.
ef byggðar vora brýr, Hekla gaus
eða er búhættir breyttust á ná-
grannabæjum, og svo mætti lengi
telja, að ógleymdum öllum „klaus-
unum“ orðatiltækjunum og sögun-
um um fólk lífs eða liðið. Allt þetta
hljómaði í eyranum öll bemskuár-
in og festist svo rækilega í minni
að megnið af því verður þar um
aldur og ævi. Þó vildi ég að ég
lenskra aðstæðna, kom það í hlut
hans að skýra sjónarmið okkar á
tæknilegum útfærslum með hinum
finnsku verkfræðingum, og þótti
okkur félögum hans þá tilhlýða að
titla hann vélaverkfræðing svo hann
stæði jafnfætis hinum finnsku við-
ræðuaðilum. Það var vandalaust, að-
eins þurfti að útbúa honum viðeig-
andi nafnspjald með títlinum yfir-
verkfræðingur.
Siðasta stórverkefnið sem við unn-
um saman á vegum Rafafls/Stálafls
var smíði og reising stálgrindarhúsa
fyrir Steinullarverksmiðjuna á Sauð-
árkróki og síðan niðursetning færi-
banda og tækja í verksmiðjunni.
Fékk Konni það vandasama verk að
reisa öll hin stóra stálgrindarhús en
stálið í þau vó hundrað tonna. Þessi
hús voru á þeim tíma stærstu stál-
byggingar sem íslendingar höfðu
reist. Húsin átti að smíða og setja
upp að sumri en vegna tafa við hönn-
un var komið undir haust þegar
vinnan hófst og var unnið við reis-
ingu langt fram á vetur stundum við
erfiðar aðstæður. Auk fyrrgreindra
verka vann hann við margs konar
önnur störf á vegum Rafafls/Stálafls,
einkum við fiskvinnslur og bræðslur
víða um land þar sem útsjónarsemi,
verkkunnátta og dugnaður hans
naut sín. Frá öllum þessum störfum
kom Konni með sæmd, hvergi urðu
slys á mönnum né mistök við úr-
vinnslu verkefna. AIls staðar eignað-
ist hann kunningja jafnt í hópi vinnu-
félaga sem annarra samstarfsaðila
en hann var þeirrar gerðar sem
ógjaman eignast óvildarmenn en átti
auðvelt með að eignast aðdáendur og
vini. Konni var iðulega valinn til
trúnaðarstarfa fyrir Framleiðslu-
samvinnufélagið og sat meðal annars
í stjóm þess. Seinna eftir að við fé-
lagamir í framleiðslusamvinnufélag-
inu lögðum þá starfsemi af og hópur-
inn tvístraðist áttum við samleið í 7
ár við sölu á stáli. Reynsla hans úr
jámiðnaðinum, þekldng hans á verk-
efnum og ekki síður kunningsskapur
hans við framkvæmdamenn í grein-
inni víða um land vora ómetanleg í
þessu sölustarfi.
Margar minningar koma upp í
hugann um samvinnu okkar og vin-
skap á þessum langa tíma, auk vinn-
unnar, samvera í vinnuskálum upp í
hálendinu, ferðalög erlendis í verk-
efnaundirbúningi, vökur við út-
boðsvinnu og fleira og fleira. Sumar
þessar samverastundir væra efni í
langa ritsmíð, svo sem ferðin okkar
til Raufarhafnar sem átti að vera
dagsferð en varð vegna vetrarveðra
og samgönguerfiðleika að 10 daga
ferðalagi. Ferð til Búdapest til að
afla tilboða í stál, þar sem kvöld-
verður á litlum matbar varð heillar
nætur skemmtun með söng og
söguflutningi.
Hákon var tæplega meðalmaður á
hæð, grannur, en hraustlega byggð-
hefði lært mikið meira af skáld-
skapnum því hann var drjúgur í
gegnum tíðina og oft mjög
skemmtilegur.
Elsku Ingólfur, um leið og ég
þakka þér samfylgdina og allt sem
ég lærði af þér, kveð ég þig með
eftirfarandi orðum, sem þú gætir
eins verið að segja við okkur:
„Komið þið sæl og verið þið sæl,
sem ég ekki kvaddi."
Hjalti.
Hinn 8. apríl síðastliðinn varðst
þú föðurbróðir minn og góður
frændi bráðkvaddur að heimili
þínu þar sem þú varst að inna bú-
störfin af hendi.
Ég fékk þessa frétt í síma þá um
kvöldið. Hún breytti vissulega
takti hjarta míns sú hugsun hvern-
ig það mætti vera að svona stuttu
eftir að við hittumst í fermingar-
veislu Helgu Daggar frænku okk-
ar, værir þú allur. Mér var sagt að
banamein þitt hafi verið blóðtappi
við hjartað. I fyrrnefndri ferming-
arveislu varð ég ekki var við annað
en að þér liði vel. Þegar ég kvaddi
þig boðaði ég komu mína til þín á
sumri komanda. Ég ætlaði að vera
hjá þér í nokkra daga ásamt fjöl-
skyldu minni. En skjótt skipast
veður í lofti og allt í einu er ég bú-
ur og samsvaraði sér vel, snar og lið-
legur í hreyfingum, og með afbrigð-
um hraustur. Þannig man ég ekki
eftir því að honum hafi orðið mis-
dægurt þau ár sem við unnum sam-
an. Þessi víkingur var suðrænn í út-
liti, brúnn á hörund, með dökk brún
og blíð augu undir dökku liðuðu hári,
skarpleitur með þykkt yfirvarar-
skegg. Hann var ágætlega lesinn,
ljóðelskur, sögumaður og söngmað-
ur góður, mikill aðdáandi ljóða Da-
víðs frá Fagraskógi. Sérstaklega
fróður um menn og málefni og
stálminnugur. Hann talaði fallegt
mál, oft með skírskotun í málshætti
og bókmenntir, en auk þess fann
hann upp ýmis orðatiltæki sem urðu
seinna okkur félögum hans töm. „Nú
skal Skrækur skjálfa," sagði hann
þegar mikið stóð til, eða „ekkert
Lundarreykjadalskjaftæði," ef menn
voru tregir eða hikandi við að hefjast
handa. Menn fóru á „postulínið" í
stað þess að fara á klósett. Rausnar-
menn voru „greifar" og þeir sem
áttu nokkuð undir sér og höfðu kom-
ið sér vel fyrir voru „gamlir brúsar“.
Járnsmiðir sem unnu í erfiðisverk-
um, t.d. við suður, vora „sleggjubell-
ir“. Fallegar stúlkur voru „rúsínur"
og reyndari konur „drossíur" og
þannig mætti áfram telja.
Þótt Hákon væri oftast með kátu
yfirbragði og glaðlegur var hann
lokaður á innstu tilfinningar sínar
og ræddi þær aðeins við fáa vini
sína. Hann varð fyrir mikilli sorg
ungur maður þegar hann missti eina
son sinn í hörmulegu slysi ungan að
árum. Þessi atburður hafði djúp
áhrif á allt líf hans og sleppti aldrei
af honum tökum. Hann var góður
faðir fjögurra dætra sinna, þó lang-
ar útilegur við erfið störf hafi að
sjálfsögðu sett mark á fjölskyldu-
samskipti. Valgerður og hann skildu
fyrir nokkram áram og voru þau ár
sem á eftir komu honum á ýmsan
hátt erfið, en hann hafði nú þegar
hann lést eignast góða vinkonu,
Guðrúnu, sem hann mat mikils og er
missir hennar stór.
Fyrir nokkra heimsótti hann mig
í Helguvík, eins og oft áður, þar sem
við sátum saman fallega vetrarnótt
og rifjuðum upp gamla tíma og tók-
um púlsinn á nútímanum. Nú þegar
Hákon er fallinn frá svo óvænt er sú
nótt dýrmæt minning. Hann sagði
mér þá frá væntanlegri ferð sinni til
Vestmannaeyja að reisa nýtt
mjölvinnsluhús, en það var afráðið
að við myndum bera saman bækur
okkar og ræða ýmis framtiðaráform
þegar hann kæmi tíl baka. Til þess
kemur ekki, hann er farinn sína síð-
ustu ferð á vit þess sem enginn
þekldr og eftir sitjum við vinir hans
með minningarnar og sögumar. Ég
kveð besta vin minn og söknuðurinn
er sár. Við Agnes áttum ógleyman-
legar stundir með vini okkar Hákoni
og það er erfið tilhugsun að nú verði
inn að vera við kistulagningu þína
og jarðarfór. Og nú sit ég hér og
reyni að raða saman þeim minn-
ingabrotum um þig sem koma í
huga minn og mér þykja standa
sem hæst.
í gegnum tíðina fannst mér ég
alltaf þurfa að bera þó nokkra um-
hyggju fyrir þér. Kannski ekki síst
vegna þess að þú varst ekki alveg
eins og fólk er flest. Þó að líf þitt
hafi verið einhverjum annmörkum
háð vegna þess skaða er þú hlaust
við fæðingu og síðar viðbættri
flogaveikinni, áttir þú þína stór-
kostlegu eiginleika. Þeir vora með-
al annars að þú varst söngmaður
góður, spilaðir á orgel og samdir
þín eigin lög og ljóð. Þú varst
áhugasamur búmaður og þér þótti
ávallt vænt um dýrin í kringum
þig. Þú undir þrátt fyrir allt afar
vel þínum hag. Stundum kom það
nú fyrir að þú hafðir ekki fulla
stjóm á skapi þínu. Ég man einnig
þær stundir er þér leið ekki vel. Þó
hverfa þær i skuggann af öllum
góðu stundunum sem era í mínum
huga þúsund sinnum fleiri.
Af öllum þeim klausum sem þú
beittir fyrir þig í tjáningunni er
mér hugleiknast orðið jaaaa-há
sem þú notaðir á svo sérstakan
hátt. Ef þér leið vel eða þótti eitt-
hvað sérstaklega athyglivert þá