Morgunblaðið - 24.05.1998, Blaðsíða 40

40 SUNNUDAGUR 24. MAÍ 1998
*----------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Við þökkum innilega auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför elskulegs eigin-
manns míns, föður, tengdaföður, afa, langafa
og bróður,
KRISTJÁNS SIGURVINSSONAR
vélsmiðs,
Kópavogsbraut 104,
og heiðruðu minningu hans með ýmsum hætti.
Anna Karlsdóttir,
Guðrún Helga Kristjánsdóttir, Tryggvi Ö. Björnsson,
Anna K. Tryggvadóttir, Jón Þórðarson,
Lóa B. Tryggvadóttir, Hermann Kristjánsson,
Kristján B. Tryggvason,
Tinna Rut, íris Heiða, Kristján Helgi,
Erla Sigurvinsdóttir og Lóa Sigurvinsdóttir.
+
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vin-
arhug við fráfall föður okkar, tengdaföður, afa
og langafa,
ÞÓRÐAR ÞÓRÐARSONAR,
Hringbraut 37,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks 3. hæðar
hjúkrunarheimilisins Sólvangs, Hafnarfirði.
Þórður Þórðarson, Guðrún Friðjónsdóttir,
Vilfríður Þórðardóttir, Guðmundur Pálsson,
Steingrímur Þórðarson, Þorgerður Jónsdóttir,
Hrafn Þórðarson, Ingibjörg Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúö og hlýhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa,
ÞORSTEINS ÞORSTEINSSONAR,
Sléttahrauni 32,
Hafnarfirði.
Svanhildur Þorbjarnardóttir,
Jens Þorsteinsson, Hrafnhildur Þórisdóttir,
Unnur Lóa Þorsteinsdóttir, Elías Vairaktaridis,
Birna Arinbjarnardóttir, Júlíus Pálsson,
Edda Arinbjarnardóttir, Grétar Guðnason
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra, sem auðsýndu okkur
samúð og hiýhug við andlát og útför
SIGURÐAR KARLSSONAR
frá Draflastöðum.
Starfsfólkinu á hjúkrunarheimilinu Seli færum
við sérstakar þakkir fyrir einstaka umönnun
og alúð.
Kristín Jónsdóttir,
Dómhildur Sigurðardóttir,
Jón F. Sigurðsson,
Svanhildur Þorgilsdóttir,
8 barnabörn og barnabarnabörn.
+
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður
og ömmu,
FANNEYJAR JÓNSDÓTTUR,
STELLU.
Sigurður Angantýsson,
Dóra Soffía Sigurðardóttir, Ragnar Pettersson,
Sigríður Sigurðardóttir, Einar Steinsson,
Angantýr Þór Sigurðsson, Elín Gunnarsdóttir,
Kristfn, Ingunn og Hrönn Kristfn.
JÓHANNA SIGRÍÐUR
EINARSDÓTTIR
+ Jóhanna Sigríð-
ur Einarsdóttir
fæddist í Stykkis-
hólmi 18. janúar
1957. Hún lést á
Landspítalanum
hinn 15. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Einar
Steinþórsson og
Gréta Bentsdóttir,
Stykkishólmi.
Systkini Jóhönnu
Sigríðar eru: Bent,
Elfa Dögg og
Steinþór.
Jóhanna Sigríður
giftist eftirlifandi eiginmanni
sinum, Ólafi Jónssyni, sumarið
1983. Foreldrar Ólafs voru þau
Jónína Jóhannesdóttir og Jón
Matthíasson. Jóhanna Sigríður
og Ólafur eiga tvær dætur. Þær
eru tílfhildur, _ 12 ára, og
Sólkatla, 6 ára. Ólafur átti fyrir
Elínu Jónínu, 21
árs.
Jóhann Sigríður
útskrifaðist sem
stúdent frá Mennta-
skólanum við Sund
árið 1977. Hún var
veðurathugunar-
maður á Hveravöll-
um ásamt manni
sínum á árunum
1981 til 1984 og í
framhaldi af því
starfsmaður
Náttúrverndarráðs.
Jóhanna var um
árabil fram-
kvæmdastjóri Sambands ís-
lenskra myndlistarmanna og nú
síðustu árin framkvæmdastjóri
hjá félaginu Heyrnarhjálp.
títför Jóhönnu Sigríðar fer
fram frá Bústaðakirkju mánu-
daginn 25. maí og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Fögur minning flýgur um hugann.
Lítil fjögurra ára stúlka með síða
ljósa hárið sitt stendur upp á sviði á
Spítalaskólanum í Stykkishólmi og
syngur fyrir áhorfendur: „Ef væri
ég söngvari syngi ég ljóð...“ Þegar
heim er komið segir hún: „Þegar ég
sá allt fólkið fór ég næstum að gráta
en svo fór ég bara að syngja.“
Þannig var Hanna Sigga mín alla
tíð. Þegar hún var hrygg söng hún
og þegar hún var glöð söng hún. Nú
eigum við ekki eftir að heyra söng-
inn hennar framar, en minningin um
glöðu stúlkuna mína lifir. Söknuður
okkar er sár, spumingar vakna en
við fáum engin svör.
Megi góður guð styrkja okkur öll í
þessari þungbæru sorg. Ekki síst
bið ég um styrk fyrir Ólaf og elsku-
legu ömmustelpurnar þær Úlfhildi
og Sólkötlu.
Þín elskandi
mamma.
Ég vil kveðja þig, elskuleg dóttir
mín, með ljóði því sem ég orti á fer-
tugsafmæli þínu 18. janúar 1997.
Fæddist síðdegis foreldrum sínum
stúlkubani í Stykkfehólmi.
Blá voru augu þín, blikandi stjömur,
prinsessa nefnd af prúðum vini.
Ljóst var hár þitt og lokkar mjúkir,
og bros þitt var sem breiðfirskt vorkvöld.
Æska þín leið sem ör á flugi,
þú táningur varðst og tvítug kona.
Oskasteina þú upp svo tíndir,
tíminn færði þér fallegar dætur og maka.
Gæfa þér fylgi og góðir dagar,
ljós á þig falli á lífsins vegi.
Þinn
pabbi.
„Þeir sem guðirnir elska deyja
ungir." Þessi klisja er eitt af þeim
hálmstráum sem við grípum til þeg-
ar við skiljum ekki tilgang þess að
tekinn er frá okkur sá sem við elsk-
um og viljum síst missa. Veitir okk-
ur hér á jörðinni nokkuð af því að fá
að hafa sem lengst samvist með
þeim sem gera lífið litríkara, fegurra
og skemmtilegra og strá sólargeisl-
um allt í kringum sig dag hvern?
Verandi sjálf eins og sólin; björt og
kveikjandi líf í umhverfi sínu var
Jóhanna okkur, sem vorum svo
heppin að fá að kynnast henni, svo
ómissandi.
„Lof mér að sjá, lof mér að sjá.“
Svona er viðlagið í ljóðinu hennar
Jóhönnu sem hún samdi svo fallegt
lag við og söng svo fyrir okkur á
góðum stundum. Lýsandi fyrir
áhuga hennar á lífinu og tilverunni,
en fyrst og fremst á fólkinu í kring-
um hana, gleði þess og sorgum. Þess
vegna var svo gott að eiga hana að
vini, því hún var alltaf tObúin til að
sökkva sér ofan í málið sem brann
heitast á hverjum tíma, skoða alla
fletina og alltaf varð umræðan
manni til nokkurs skilnings, þó ekki
væri endilega á málefninu sjálfu,
heldur og ekki síður til skilnings á
mannsins hegðun og breiskleika -
okkar og annarra.
Mér var hún hluti af lífinu, vinátt-
an holdi klætt, nauðsyn sem sú eina
sem allt vissi og skildi án útskýr-
inga. Það er svo auðvelt að vera með
þeim sem maður veit að er vinur,
þekkir allt og veit um uppruna og
orsakir orða og gjörða og getur
skoðað og skilgreint allt í samhengi.
Allt sem við vorum ekki hálfnaðar
með að kryfja og allt hitt sem við
áttum eftir að upplifa saman. Það er
alls ekki hægt að hugsa sér að halda
áfram án hennar. Svo margt sem
aldrei verður rætt framar - enginn
mun skilja það. Einmitt núna á
besta aldri ætluðum við að hafa tíma
til að hlúa að vináttunni sem byggð
er á langri samveru. Við konurnar
og mömmurnar sem nú eru líka
orðnar ömmurnar áttum eftir að lifa
og leiðbeina börnum okkar áfram og
að ráðgast um þeirra framgang. Við
áttum eftir að verða gamlar saman -
og alltaf að hafa meira og meira
gaman. Svo fátt til ráða núna nema
minningar og svo að skoða allar litlu
fallegu setningarnar á kortunum
sem hún sendi mér af ýmsu tilefni í
lífinu með sinni íðilfögru rithönd
sem sveif yfir blaðið með sveiflu.
Svo sem eins og þessi:
„Allt fram streymir endalaust.
Tíminn líður - en við verðum alltaf
til - við erum til óháðar honum.“
Svona tók hún til orða þessi
„garnla" spaka kona sem lagði frá
sér svona gullmola á leið sinni, en
var þó um leið svo barnslega áköf og
óþreyjufull. Tók sér ýmislegt fyrir
hendur og vildi gera allt svo vel og
vandlega að það gekk oft of nærri
henni sjálfri. Leyfði svo mörgu að
komast að sínu stóra hreina hjarta,
en varaðist ekki alltaf að gæta sjál-
frar sín í ákafanum. Hugurinn var
svo langt á undan líkamanum að
hann hafði oft ekki við.
Ég eitthvað í hugantim hafði
svona heldur dálítið bjart.
En alltaf eitthvað inig tafði
því áhuginn vildi svo margt.
(Jóh. S. Kjarval.)
Þeim sem er gefinn svo margur
hæfileikinn í vöggugjöf eiga oft
erfitt með að finna sín takmörk.
Þannig var Jóhanna og svo var hún
um leið svo uppfull af góðvild og
áhuga á öllum lífsins myndum og
vildi skilja orsakir alls, að kraftar
hennar dreifðust víða.
Allt var með sveiflu, frásögurnar
með handasveiflu, hárið með sveiflu,
hláturinn með gleðisveiflu, og ekki
síst söngurinn með sveiflu og stefndi
nú í enn meiri sveiflu því næst
ætlaði hún að takast á við jazzinn.
Henni lá svo mikið á að lifa og gera
svo margt - og svo vel. Hversu oft á
síðastliðnu ári sagði hún ekki: „... og
ég er orðin 41 árs gömul og verð að
drífa í þessu“! Og ég mótmælti alltaf
og fannst ekkert liggja á - tíminn
væri nægur. Ef til vill fann hún fyrir
einhverri ómeðvitaðri óþreyju vegna
þess sem nú er orðið. Og hvers
vegna var hún svona óþolinmóð og
segjandi: „Ég verð að gera eitthvað
með lífið mitt - ég get ekki látið það
líða hjá án þess að taka þátt í því.“
Og þetta sagði hún sem sannarlega
lifði lífinu fremur lifandi en flestir
aðrir. Með hjartað fullt af tilfinning-
um sem erfitt var að ráða við. Og af
því að „tilfinningin er nákvæmari en
skarpasta hugsun,“ (Sig. Guðm.) er
einmitt ekki svo einfalt að varast
hana. Einhverntíma þegar við höfð-
um báðar nýlega eignast litlar, ljós-
hærðar stúlkur gaf hún mér bók
með japönskum ljóðum, tönkum,
sem gaf oft hin góðu svör og á dán-
ardegi hennar opnaðist hún á þessu
erindi:
An kveðju
Blóra á kirsitré
við eyðikot, langt úti
í grashafinu
græna, getur án trega
fokiðíveðurogvind.
Hvað segir þetta nema það að
hún var hið einstaka blóm sem bar
af okkur hinum venjulegu stráunum
og gat því farið burt til betri heima
þar sem hún átti sannarlega allt gott
skilið. Var það ástæðan fyrir brott-
för hennar? Eða voru það þessi ör-
lög sem eru dulnefni sem notað er
þegar guðleg forsjón dugir ekki til?
Fyrst sá ég hana á Hveravöllum
þar sem hún sat um vetur þrjá. Hélt
hana valkyrju í vetrarveldi líkt og
Halla hörkutól var forðum. Hafði
reyndar heyrt í henni í talstöðinni
og einhvemveginn átti þessi fallega
og bjarta rödd og þessi hlátur með
trillunum í, ekki við þessa ímynd. Og
hver kemur svo til dyra í ríki úti-
legumannanna nema hið ljósa man
sem undi þarna við að hefja sína ást-
arsögu á fjöllunum við söng og ljóða-
gerð. - Astarsögu sem ég heyrði
fyrst í fjallakofa við kertaljós í hríð-
arbyl og finnst enn að þetta sé eina
sanna ástarsagan sem ég hef heyrt.
Enda entist hún henni tii enda og
þrátt fyrir amstur daganna þegar til
byggða var komið, barnastúss og
búskaparstreð hlutu þau að ganga
götuna saman - þessa leið sem varð
svo alltof stutt og svo margt
framundan sem gaman hefði verið
að þið hefðuð getað gert saman -
Ólafur og þú og stúlkurnar ykkar
fallegu, þið þessar þrjár sem eruð
hver annarri yndislegri. Þú varst nú
annars ekki barnanna best með
ákafa þinn og uppátæki, en alltaf í
því augnamiði að gera lífið skemmti-
legra fyrir þig og aðra. Hverjum
hefði svo sem dottið í hug að fá
sendan upp á öræfi um miðjan vetur
lítinn fugl í búri sem gæti sungið
með þér daginn langan? Nema sjál-
fri söngkonunni sem gladdi okkur
hin svo græskulaust með söng sín-
um rétt eins og fuglar himinsins. Og
með dillandi hlátri og gleði og um-
hyggju. Og þess vegna er allt svo
tómlegt núna. En kannske áttir þú
bara ekki heima í þessari veröld
brauðstritsins sem við lifum í, þar
sem fáir gefa sér tíma til að staldra
við og njóta augnabliksins. Að taka
sér tíma með vinum sínum og njóta
samvistanna. Og láta góðar stundir
endast þrátt fyrir klukkuna. Hver
dagur er dýrmætur og okkur er því
skylt að nýta hann til að gleðjast og
rækta vináttuna. Við vörum okkur
ekki á því að hverjum manni er
ætlaður afmarkaður tími í tilverunni
og því ekki ráðlegt að fresta neinu.
Við megum þakka íyrir að hafa átt
hana að vini þessa stuttu stund og fá
að njóta hæfileika hennar og hlýju
og allrar hennar skemmtunar. Alltaf
eins og ferskur blær á vori og faðm-
andi mann innilega sínum að sínum
góða barmi.
Enginn hefur þó misst eins mikið
og litlu stelpurnar hennar sem áttu
sinn mjúka móðurfaðm í sorg og
gleði. í hverri fjölskyldu er móðirin
kjölfestan og kjarninn og án hennar
er erfitt að sjá fyrir sér hið daglega
líf með öllum sinum litlu atvikum
sem lífið sjálft er búið til úr. Að
genginni móðurinni verður faðirinn
að vera í hlutverkum beggja og svo
er gott að vita til þess að þau sem
eftir lifa eiga góða að, ekki síst í fjöl-
skyldu Jóhönnu, sem halda uppi
aðalsmerkjum hennar með gleði og
söng og að sjá hið fallega og