Morgunblaðið - 24.05.1998, Side 42

42 SUNNUDAGUR 24. MAÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓHANNA SIGRÍÐUR
EINARSDÓTTIR
_j-ildrei búið á sama stað. Þú hefur
sem betur fer oft heimsótt mig í
Hólminn þar sem þú hefur alltaf átt
þína foreldra, stóra fjölskyldu og
svo áttu ásamt Olafi, Ulfhildi og
Sólkötlu húsið í Flatey. Þaðan eig-
um við nú aldeilis minningarnar.
Elsku Hanna Sigga. Þú ert ein af
skemmtilegustu manneskjum sem
ég hef þekkt. Það var eins og að
horfa á leikrit að fá þig í heimsókn.
Þú gafst svo mikið af þér og ég veit
að þú áttir oft of lítið eftir handa
sjálfri þér. Ég er þakklát fyrir að
hafa þekkt þig.
r< Þegar þú varst þrettán ára skrif-
aðir þú ljóð til mín í minningabók
sem ég á enn. Þú varst mikill
ljóðaunnandi. Ég kveð þig, kæra vin-
kona, með þessu sama ljóði eftir
Vatnsenda-Rósu.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
Ég og fjölskylda mín sendum
Ólafi, Úlfhildi, Sólkötlu og öðrum
aðstandendum innilegar samúð-
arkveðjur.
Sesselja Kristinsdtíttir.
<*
Við kynntumst Ólafí og Jóhönnu
þegar við fluttum á Lokastíginn. Það
var bein lína, eins og sagt er og hef-
ur vinátta haldist með fjölskyldunum
alla tíð síðan. Þau hjón voru mikið
öðlingsfólk og höfðu miklu að miðla.
Þau höfðu þá um hn'ð dvalið við
veðurathuganir á Hveravöllum, laug-
uð lofti landsins, með sálarróna á
sínum stað.
Þegar ég hugsa um Jóhönnu bros-
ir hún og hlær eða henni er mikið
niðri fyrir og ræðir málin vafninga-
■sfeust. Jóhanna minnti á kvenhetjur
bókmenntanna, svo einörð og af-
dráttarlaus, tilbúin að kryfja málin
til mergjar, spyrja spurninga og leita
svara. Úm leið bjó Jóhanna yfír ein-
stakri frásagnargáfu. Jafnvel
þjálfuðustu kjaftaskar snarþögnuðu í
návist hennar og göptu af undrun yf-
ir töframætti frásagnanna.
Þá var stutt í hláturinn, þennan
lífsglaða hlátur sem lýsti upp andlit
hennar og umhverfið allt. Hvflík
sorg að veröldin geti ekki lengur
baðað sig í bjarma slíkrar gleði.
Frásagnir Jóhönnu voru þó ekki ein-
berar gamansögur. Þær byggðust
hvorki á útúrsnúningum né orða-
leikjum. í kjama þeirra bjó djúp al-
3'ara en framsetningin leiftraði af
ua'rnni. Jóhanna var það sem kallað
er talandi skáld.
Sjálf hafði hún mikla unun af bók-
menntum og ræddi oft ljóð sem
henni voru kær. Jóhanna vann um
hrið að málefnum íslenskra mynd-
listarmanna og síðustu árin starfaði
hún í þágu heyrnarskertra. Jóhanna
lifði fyrir þau verkefni sem hún tók
að sér og sinnti þeim vel. Hún var
heilsteypt persóna með ríka
réttlætiskennd. Þegar mál voru
rædd skyldu þau til lykta leidd ekki
skilin eftir í lausu lofti tómleika og
syfju.
Óg alltaf stóð Ólafur við hlið henn-
ar, sá mikli klettur, réttsýnn og
skynsamur. Þau hjón áttu hús í Flat-
'■gy. Þangað var gott að koma. Yfír
sólríkum umræðum voru töfraðar
fram veislur og eyjan skoðuð undir
traustri leiðsögn.
Það breytti engu hvar maður hitti
Jóhönnu, á fómum vegi eða í góðu
tómi, maður kom aldrei að tómum
kofum. Alltaf einhver málefni í
gangi; lífsgleði og ólga. Því er maður
svo agndofa yfir þessu óréttlæti ör-
laganna.
Auga Jóhönnu fyrir hinu smá-
gerða og fína sást einnig vel á heimili
þeirra hjóna. Ólafur og Jóhanna
voru vinamörg og hefur maður
*kynnst mörgu skemmtilegu fólki á
heimili þeirra.
Ólafur og Jóhanna eignuðust dæt-
urnar Úlfhildi og Sólkötlu, en fyrir
átti Ólafur dótturina Elinu. Nú er
mikill harmur kveðinn að þeim öll-
um, en þau munu öðlast styrk og þar
mun minningin um Jóhönnu verða
JDeim mikil stoð.
Við hjónin og fjölskyldan öU vott-
um þeim okkar dýpstu samúð.
Einar Már Guðmundsson,
Þtírunn Jtínsddttir.
Tíminn er eins og straumþungt
fljót sem líður áfram kyrrlátt með
þungum nið. Fyrir öllum liggur að
staldra við á bakkanum eitt augna-
blik í eilífðinni, þar til fljótið seiðir
þá til sín. Sumir eiga skamma dvöl
við bakkann, aðrir bíða óþreyjufullir
eftir að fljótið kalli. Sá sem að fljót-
ið hefur kallað til sín er ekki horfínn
að eilífu heldur lifir áfram í þeim
sem sakna. Hanna Sigga hefur lokið
dvöl sinni á bakkanum og fundið sér
annan áningarstað. Við sem eftir
sitjum og finnst dvöl hennar hafa
verið alltof stutt, söknum hennar og
syrgjum. Nú hvflir skuggi yfir
Bræðraminnisætt, en eins og sólar-
geisli brýst í gegnum dimman
skýjabakka, lýsir minningin um
söngelska og glaðværa konu. Minn-
ingin kallar fram mynd af Flatey, af
ljóshærðum mæðgum sem leiðast
og í huganum hljómar dillandi hlát-
urinn sem einkenndi Hönnu Siggu
frænku mína.
Elsku Ólafur, Úlfhildur, Sólkatla,
frændfólk og vinir, megi góður guð
styðja ykkur og alla þá sem sárt
sakna.
Sigþtír Hallfreðsson.
Orða er vant. Nágaukur boðaði vá-
leg tíðindi í vor. Gamalreyndi
spáfuglinn kom um óttubil og kvaddi
sér hljóðs. Aðra vomótt úti í Flatey
á Breiðafirði heyrði ég milda regnið
gráta á burst hússins yfír örlögum
Iítillar fjölskyldu. Við, vinir Jóhönnu
Sigríðar, sitjum hnípnir og máttvana
og undrumst hve lífíð og hamingjan
er brothætt. Við lítum í eigin barm,
eigin rann. Návígið er mikið.
Orða er vant.
Hún var Breiðfirðingur. Ég sá
henni bregða fyrir þegar hún kom
með Bræðraminnisfólkinu til Flat-
eyjar forðum daga. Hún bjó yfir
syngjandi glaðværð en líka alvöru og
festu, gáfum gædd. Einn góðan veð-
urdag vék hún sér að mér á götu í
Reykjavík og spurði hispurslaust
frétta af vini mínum og sálufélaga
Ólafi Jónssyni. Hún vildi bara vita
hvernig honum liði. Örlögin urðu
ekki umflúin og árum síðar hittust
þau undir flateyskum himni; allt í
einu og óumflýjanlega. Það ein-
kenndi líf hennar og afstöðu til þess.
Hún tók afstöðu og var afgerandi;
gekk hreinlega til verks og fyllti
flokk kvenskörunga.
Jóhanna var ekki bara eyjakonan
góða og Hólmari, komin af Bjarney-
ingum og Flateyingum í ættir fram.
Hún var listhneigður söngfugl, í
senn náttúrubarn og heimsborgari.
Bjó lengur á Hveravöllum á Kili en
nokkur útlagi. Ástin og öræfin áttu
hana þessi ár. Hún var fjalladrottn-
ing. Þegar hún kom til byggða vann
hún hjá Náttúruverndarráði og síðar
tók hún að stýra listamönnum; réðist
ekki á garðinn þar sem hann var
lægstur. Síðast vann hún að málefn-
um heyrnarskertra af sömu kost-
gæfni og alúð sem og öðru er hún
tók sér fyrir hendur.
Hún sá ástæðu til að glíma við það
ómögulega. Treysti því til dæmis að
ástvinur hennar gæti flutt fjöll, jafn-
vel þegar staðreyndasérfræðingar
sögðu það ógerlegt. Hún hvatti hann
til að takast á við gamlan draum;
rannsóknir og tækniþróun í anda
náttúruvemdar og velferðar móður
jarðar, vitandi að sérsvið atgervis-
mannsins Ólafs Jónssonar er hug-
ljómun en hvorki eðlis- né efnaverk-
fræði. Frumlegir hugsuðir era ekki
öfundsverðir í landi þröngsýnnar
stjórnarstefnu sem hefur hráefna-
framleiðslu að markmiði en forsmáir
virkjun hugvitsins. Og víst tókst að
flytja fjöll og fyrir það er hún ennþá
og verður fjalladrottning. An hennar
hefðu fjöllin aldrei flust til. Þá kom
maðurinn með ljáinn, öllum að óvör-
um. Það var allt í einu óumflýjanlegt.
Vinur í raun. Við vorum heppin að
eiga hana að vin, í sorg og í gleði.
Gleðifundum breytti hún í menning-
arsamkomur með söng og óvæntum
hugsmíðum; hitti nákvæmlega í
mai'k; sefaði og seiddi, kætti, gladdi.
Alft fiaug inn á vegferð mína þar
sem ég var í þungum þönkum á
heimleið frá harmi sleginni fjöl-
skyldu. Ég snarhægði ferðina.
Næstum því í seilingarhæð flaug
hvíti fuglinn á undan mér dágóðan
spöl; hið ómögulega var að gerast.
Við náðum augnsambandi. Hálsinn
sveigðist fagurlega, vængjasláttur-
inn var voldugur og tignarlegur,
flugið frjálst og sællegt. Fuglar
segja allt sem þarf.
Við munum minnast Jóhönnu okk-
ar um ókomna ævidaga með trega og
virðingu. Djúp samúð með Ólafi og
augasteinum þeirra hjóna, Ulfhildi
og Sólkötlu, ættingjum þeirra og vin-
um í djúpri sorg. Blessuð sé minning
Jóhönnu Sigríðar og megi guð og
gæfa líkna þeim sem lifa.
Guðmundur Páll Ólafsson.
Með nokkram orðum viljum við
kveðja kæra vinkonu. Við kynntumst
Jóhönnu er við urðum svo lánsöm að
eignast hlut í sumarhúsi þeirra Ólafs
í náttúraperiunni Flatey á
Breiðafirði. Það er vandasamt þegar
þrjár fjölskyldur eiga saman hús, en
það má með sanni segja að aldrei
hafi borið skugga á samvinnuna. Við
endurbætur á Vertshúsi, sumarhúsi
okkar, á sameiginiegum fundum og
árlegum árshátíðum áttum við
ánægjulegar stundir saman. Endur-
minningamar eru margar og litríkar
og margs er að minnast. Jóhanna
var mjög hreinskiptin kona, ákveðin,
en umfram allt skemmtileg. Hún var
geislandi glaðlynd, hafði þennan
smitandi hlátur og engin lognmolla
var í kringum hana. Henni var margt
tfl lista lagt, þar á meðal hafði hún
fagra söngrödd og það voru ófá
skiptin sem hún söng fyrir okkur á
samverastundum. Ljóst er að stórt
skarð er höggvið í okkar félagsskap,
við þetta sviplega og ótímabæra frá-
fali Jóhönnu og verður hennar sárt
saknað.
Elsku Ólafur, Úifhiidur, Sólkatla
og Elín, við vottum ykkur samúð
okkar. Einnig sendum við foreldrum,
systkinum og öðram ættingjum
Jóhönnu innilegustu samúðarkveðj-
ur. Með virðingu og söknuði kveðj-
um við Jóhönnu, blessuð sé minning
hennar.
Ása og Karl,
Grtía og Heimir.
Elsku Hanna Sigga mín. Með
örfáum línum langar mig að kveðja
þig en mig skortir orð. Það var oft-
ast þú sem hafðir orðin sem mig
vantaði til að lýsa tilfinningum okk-
ar og upplifunum. Fyrst sem litlar
stelpur, síðan unglingar með alla þá
miklu tilfinningaflóru sem fylgir
þeim aldri og síðan sem eiginkonur
og mæður. Minningarnar um allar
samverustundir okkar streyma fram
og upp í hugann koma minningar
um það hvað við hlógum mikið sam-
an og létum oft illa miðað við aldur.
Okkur þótti það báðum svo merki-
legt að vera orðnar fertugar og
kölluðum það að vera komnar með
gæðastimpil. En við áttum líka okk-
ar stundir þar sem alvaran ríkti og
var þá oft stutt í tárin. Það var fátt í
lífi okkar sem við vissum ekki hvor
um aðra.
Þú varst mikil persóna og enginn
sem kynntist þér mun gleyma þér.
Mér finnst ég vera rík að hafa átt þig
sem náfrænku og vin. Ég mun
varðveita minningu þína í hjarta mér
alla tíð. Ég á erfitt með að trúa því
að þú verðir ekki samferða mér í
gegnum lífið og enn erfiðara með að
skilja af hverju þú fékkst ekki að
fylgjast með dætrum þínum vaxa úr
grasi og vera þeim stoð út í lífið. En
ég veita að þær era í góðum höndum
hjá Ólafi og ykkar nánustu
vandamönnum. Ég og fjölskylda mín
kveðjum þig með söknuði og
virðingu.
Elsku frænka, far þú í friði, og
segi ég það sama við þig og þú sagðir
alltaf við mig þegar þú kvaddir,
Hanna Sigga mín: Við sjáumst.
Kæru Ólafur, Úlfhildur, Sólkatla og
aðrir vandamenn, ég veit að söknuð-
ur og sorg ykkar er mikil. Ég og fjöl-
skylda mín sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
góður Guð styrkja ykkur í ykkar
miklu sorg.
Þorbjörg.
Okkur langar í örfáum orðum að
minnast hennar Hönnu Siggu, sem
borin verður til gi-afar á morgun,
mánudaginn 25. maí. Þegar tíðindi
berast um ótímabært andlát þá
fyllist maður óendanlegum tómleika
og sárum söknuði. Erfitt er að fyllast
ekki reiði yfir því óréttlæti að ung
kona í blóma lífs síns skuli vera
kölluð á brott frá dætrum, eign-
manni og fjölskyldu svo fljótt og svo
snöggt. Vorið er sá árstími þegar
lífið kviknar eftir langan vetur og
vonin um betri tíð bærist í bijóstinu.
Við þá harmafregn að hún Hanna
Sigga hefði látist eftir stutta sjúk-
dómslegu dregur ský fyrir sólu og
hægir á vorinu.
Við minnumst hennar Hönnu
Siggu sem frænku og vinkonu vestan
úr Stykkishólmi, Ijóshærðri, glað-
legri og alltaf í vissu um hvað hún
vildi. Við minnumst hennar sem
glæsilegrar ungrar konu, sísyngj-
andi, brosandi og fullri af lífsþrótti.
Við minnumst hennar sem móður
tveggja yndislegra stúlkna, sem
þreyttist aldrei á að segja þeim sög-
ur og syngja íyrir þær falleg ljóð og
lög sem sum hver vora eftir Einar
afa þeirra. Við minnumst hennar
sem unnanda fagurra lista, yfir-
vegaðrar konu með fastmótaða lífs-
sýn þar sem jafnrétti og mannauður
voru þau gildi sem máli skiptu en
misrétti og óréttlæti áttu ekki upp á
pallborðið. Við minnumst hennar
sem hreinskiptinnar og ákveðinnar
konu sem sagði yftrleitt það sem
henni bar í brjósti.
Þegar komið er að Ieiðarlokum
ber að þakka fyrir samfylgdina og
allar minningai’nar sem upp koma
þegar litið er yfir farinn veg. Ferða-
lagið átti að verða mikið lengra og
minningarnar fleiri, en enginn þekk-
ir sinn næturstað. Elsku Hanna
Sigga, við viljum þakka þér fyrir
frændræknina og allar samveru-
stundimar í gegnum árin. Við viljum
á þessari sorgarstundu færa ykkur,
kæra fjölskylda, Ólafur, Úlfhildur og
Sólkatla, innilegar samúðarkveðjur
og biðjum góðan Guð að geyma ykk-
m- og veita ykkur styrk í sorginni.
Einnig færum við foreldrum, systk-
inum og öðrum ættingjum innilegar
samúðarkveðjur.
Við ætlum að kveðja þig að sinni
kæra Hanna Sigga með visu eftir
ömmubróður þinn. Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Lífið er skammvinnt, það líður svo skjótt
eins og leiftur er rennur sitt skeið.
Það birtist og hverfur svo hratt en svo hljótt
sem hrapandi stjarna um skammdegisnótt.
Sem regndropi er hnígur svo hrynjandi fljótt -
í hafið - og hverfur um leið.
(Ólafur Stefánsson.)
Ragnar og Þtíra.
Kveðja frá Oryrkja-
bandalagi íslands
Á vorbjörtum degi vaknandi lífs í
allri gróandans grænku kvaddi þessi
vondjarfa vinkona okkar svo alltof
skjótt og skyndilega.
Vel vissum við að Jóhanna gekk
ekki heil til skógar, en á stjórnar-
fundi Öryrkjabandalagsins nú fyrir
skemmstu var hún mætt, hugum-
glöð og hress í máli og við héldum
og vonuðum að allt væri til betri
vegar að færast. En í þess stað hef-
ur lífsklukkan glumið og komið að
hinstu kveðjustund. Við áttum hið
ágætasta og ánægjulegasta sam-
starf við Jóhönnu og minnisstæð er
heimsókn okkar í Heyrnarhjálp þar
sem hún réði rikjum af rausn og
reisn, athafnasöm og áræðin en
einnig raunsæ og rökfóst. Henni var
kappsmál kært að efla sem allra
best starf Heyrnarhjálpar og hefja
merki heyrnarskertra hátt á loft,
virkja þá til vökullar baráttu fyrir
rétti sínum og hagsmunamálum.
Málþing það er haldið var í haust
er leið í Ráðhúsinu á vegum Heym-
arhjálpar hvfldi á hennar herðum
umfram alla aðra og þar var sannar-
lega vel að verki staðið. Þar flutti
Jóhanna heita hvatningu með holl-
ráðum góðum.
Jóhanna var skoðanafóst og af ein-
urð flutti hún mál sitt hvarvetna.
Hún lagði fram gott liðsinni í stefn-
umótunarnefnd Öi’yrkjabandalags-
ins, hugmyndarík og heldur betur
fylgin sér. Nú átti hún sæti í skipu-
lagsnefnd bandalagsins og við hugð-
um einmitt gott til endurkomu henn-
ar eftir örðugan sjúkdómsferil. Nú
hefur gesturinn með ljáinn gengið
hjá garði og autt sæti þessarar dug-
miklu, rösku konu svo ágætrar gerð-
ar og það vissulega vandfyllt.
í einlægri þökk og tærum trega
kveðjum við Jóhönnu S. Einarsdótt-
ur. Þar fór svo alltof fljótt ljúfur liðs-
maður, leitandi leiða til betri lífsskil-
yrða fyrir heyrnarskerta. Hennar
verður sannarlega saknað á vett-
vangi okkar.
Eiginmanni hennar, dætrum og
öðrum aðstandendum sendir Ör-
yrkjabandalag Islands innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé björt minning.
Það eitt er víst, þegar við fæðumst,
að við munum deyja. Hvar, hvenær
eða hvemig er okkur ekki ætlað að
vita. Þess vegna verðum við svo
magnvana, þegar ung kona í blóma
lífsins er hrifin burt svo skyndilega
frá eiginmanni og ungum dætram.
Jóhanna S. Einarsdóttir, sem gift-
ist fyrrverandi sambýlismanni mín-
um og barnsfóður Ölafi Jónssyni,
reyndist dóttur okkar alla tíð mjög
vel og kallaði sig gjarnan hina
mömmuna, þótt ekki væri Elín
Jónína alin upp hjá þeim. Syni Elín-
ar reyndist hún sönn amma, full af
umhyggju og ástúð.
Hún var gáfuð fríðleikskona, heið-
arleg, hress og aðsópsmikil, lét sér
annt um menn og málefni og átti sér
mörg áhugamál, til að mynda tónlist
og söng. Mér er minnisstætt þegar
hún lýsti því yfir á sinn snaggaralega
hátt að hún ætlaði aldrei að verða
gömul í anda.
Að leiðarlokum vil ég þakka þér
samfylgdina, Jóhanna mín, þó ekki
væri hún alltaf auðveld í byrjun. Guð
gefi þér góða heimkomu og frið.
Með vinarkveðju.
Bergljtít.
Tíminn stoppaði föstudaginn 15.
maí þegar fréttin barst um að Hanna
Sigga væri dáin, þessi lífsglaða og
káta frænka sem hún var, söknuður-
inn er mikill en við verðum að trúa
því að tilgangurinn sé einhver þegar
fólk er tekið í blóma lífsins í burtu
frá fjölskyldu sinni.
Þegar maður missir einhvern
nákominn eins og Hanna Sigga var
þá hugsar maður aftur í tímann um
þær stundir sem við hittumst. Síðast
hittumst við í fjölskylduboði á
áramótum og sýndi hún mér þá
nótnahefti sem hún hafði fengið sér
til að rifja upp píanókunnáttu sína,
svo settist hún við hljóðfærið og
spilaði nokkur jólalög fyrir okkur,
það var gaman að heyra að hún hafði
litlu gleymt. Þetta var góð stund og
lifir hún í minningunni.
Þegar ég og Elfa Dögg systir
hennar vorum stelpur og Hanna
Sigga aðeins eldri litum við ávallt
upp til hennar eins og hún væri stóra
systir okkar beggja, alltaf vorum við
að reyna að gera eins vel og hún,
sama hvað það var sem hún tók sér
fyrir hendur. Það var alltaf gott að
koma til Hönnu Siggu hvar sem hún
var, á Hveravöllum, Flatey eða þar
sem hún bjó á höfuðborgarsvæðinu.
Við Gunni ásamt nokkrum kunn-
ingjum héðan frá Grundarfirði vor-
um svo heppin að geta heimsótt
Hönnu Siggu og Ólaf nokkrum sinn-
um á Hveravelli þegar þau bjuggu
þar, það var sérstök upplifun og var
alltaf tekið vel á móti okkur og áttum
við góðar stundir saman þar.
I Flatey hefur Hanna Sigga verið
lengri eða skemmri tíma á sumrin
með Ólafi og stelpunum þeirra í
Vertshúsi. Þegar einhver úr fjöl-
skyldu okkar var í Bræðraminni hús-
inu okkar þar, kom Hanna Sigga og
oftar en ekki var tekinn fram gítar
og sungið mikið eins og fylgir okkar
fólki. Nú verður erfitt að fylla það
skarð, að heyra ekki rödd Hönnu
Siggu með okkur.
Elsku Ólafur, Úlfhildur, Sólkatla
og aðrir ástvinir, megi Guð styrkja
ykkur öll á þessari miklu sorgar-
stund og um alla framtíð. Minningin
um Hönnu Siggu lifir.
Olga Sædís Einarsdtíttir.