Morgunblaðið - 30.05.1998, Blaðsíða 48

48 LAUGARDAGUR 30. MAÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sigurborg Rán
Stefánsdóttir
fæddist í Reykjavík
14. febrúar 1977.
Hún andaðist 20.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Guðrún Marta
Gunnarsdóttir, f.
16.6. 1953, og Stef-
án Jóhann Oskars-
son, f. 26.3. 1944.
Bræður Sigurborg-
' ar eru: Halldór
Rúnar Stefánsson,
f. 10.5. 1974, og
Tryggvi Gunnar Stefánsson, f.
13.2. 1980.
títför Sigurborgar fer fram
frá Sauðaneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Þegar ég frétti að mikil og góð
vinkona mín, Sigurborg, væri dáin
og hefði látist af slysförum brá mér
afar mikið. Eg kynntist henni fyrst í
Fjölbrautaskóla Suðurnesja árið ‘94
en þar vorum við báðar við nám. Ég
minnist þess í fyrsta frönskutíman-
^.um mínum að inn gengur síðhærð
vingjarnleg stúlka sem síðar átti
eftir að verða ein besta vinkona
mín. Sigurborg var indæl og góð
stúlka, algjör reglumanneskja,
hvorki reykti né drakk. Hún var
feimin og óframfærin, var ekki
allra, en þegar komið var inn úr
skelinni blómstraði hún og var afar
hlýr, einlægur og traustur vinur.
Henni gekk frábær-
lega vel í námi og trúði
ég því alltaf að hún
ætti eftir að ná langt
Leiðir okkar lágu ekki
lengi saman í skóla því
ég fór í skóla í Reykja-
vík en hún á Akureyri
þar sem hún útskrifað-
ist. Þegar henni leidd-
ist fyrir norðan átti
hún það til að keyra til
Reykjavíkur og gista
hjá mér og áttum við
þá margar góðar og
eftirminnilegar stund-
ir.
Eftir að ég fluttist til Danmerkur
varð samband okkar slitróttara,
alltaf var ég þó á leiðinni að hringja
en aldrei varð neitt úr því. Hún var
síðasta manneskjan sem ég kvaddi
áður en ég flutti utan. Eg hringdi í
hana í Landsbankann á Akureyri
eftir útskriftina, kvaddi hana og
hún sagðist ætla að koma og heim-
sækja mig þegar hún yrði rík. Úr
því verður ekki, „því bilið er oft
stutt milli blíðu og éls svo brugðist
getur lánið frá morgni til kvelds“.
Ekki skil ég tilgang dauðans að
hrifsa svona unga stúlku frá okkur í
blóma lífsins.
Með sárum söknuði kveð ég
þessa góðu vinkonu mína og bið
góðan guð að varðveita hana hjá
sér. Ég sendi foreldrum hennar,
systkinum og aðstandendum mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu hennar.
Elsa Eðvarðsdóttir.
Það var okkur þungt áfall er þær
fregnir bárust að fyrrum nemandi
okkar, Sigurborg Rán Stefánsdótt-
ir, hefði látist af slysförum.
Við minnumst Sigurborgar sem
einstaklega ljúfrar og geðþekkrar
manneskju. Hún var hæglát og
prúð í fasi og bauð af sér mjög góð-
an þokka. Það duldist engum, að
þar sem hún fór, var mikil hæfi-
leikakona á ferð. 011 verk hennar
einkenndust af ötulleik og sam-
viskusemi. Því er það ekki undrun-
arefni, hve skjótt Sigurbjörg Rán
vann hugi og hjörtu kennara sinna
og skólasystkina.
Sigurborg lauk stúdentsprófi frá
Verkmenntaskólanum á Akureyri
vorið 1997 með frábærum árangri,
svo góðum, að skólinn veitti henni
sérstaka viðurkenningu.
Það er mikill harmur kveðinn að
öllum þeim, sem þekktu Sigurborgu
Rán, við sviplegt og hörmulegt frá-
fall hennar. Við getum aðeins óskað
þess að bjartar minningar um hana
muni um síðir bægja frá skuggum
sorgar.
Við vottum aðstandendum Sigur-
borgar okkar innilegustu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Kennarar í Verkmennta-
skólanum á Akureyri.
Ritningargreinin „Yfir litlu
varstu trúr? Yfir mikið mun ég
setja þig“, á svo sannarlega við um
þessa ungu stúlku, sem svo sviplega
var þrifin á brott. Sl. vor hóf hún
störf í Landsbankanum á Akureyri,
að loknu stúdentsprófi frá VMA
sem hún hafði staðist með glæsi-
brag. Sigurborg var mjög vel gefin
og vel gerð. Hún hafði mikinn per-
sónuleika, en var fáskiptin og lokuð.
SIGURBORG RAN
STEFÁNSDÓTTIR
Með fátæklegum
** orðum langar mig að
kveðja Ingu á Reykj-
um. Ég kynntist henni
þegar þau Rúnar hófu búskap á
loftinu á Reykjum. Ég sem gamall
vinnumaður var hálfgerður heima-
gangur og eins og allir vita þá sækir
maður þangað sem manni líður vel.
Oft var þröngt og margt um mann-
inn á loftinu, en alltaf var maður lát-
inn vita að maður var velkominn.
Það var ekki erfitt fyrir Ingu að
byrja búskap á Reykjum. Hún var
uppalin í næstu sveit, vön sveita-
störfum og að taka fullan þátt í bú-
skapnum. Enda var það ávallt svo
að þau Rúnar unnu hlið við hlið að
^búskapnum.
* Á Reykjum hefur alltaf verið
mikið sungið og Inga lét ekki sitt
eftir liggja í því frekar en öðru.
Eins og í öðru sem hún tók sér fyrir
hendur vildi hún gera vel og því
dreif hún sig í söngnám, rétt eins og
hún hefði ekki nóg að gera í bú-
skapnum. Þannig var hún alla tíð,
drífandi, röggsöm og lét ekkert
stoppa sig.
Meðan ég var við nám erlendis
fékk ég reglulega bréf frá Ingu með
fréttum af fjölskyldunni og úr sveit-
inni. Og oft var hringt á réttardag-
inn, svo ég vissi af hverju ég væri að
missa.
Á vorin er alltaf mikið að gera í
sveitinni, en Inga hafði alltaf tíma
til að fylgjast með náttúrunni. Allt
líf sem kviknaði á vorin var henni
gleðiefni. Oft var farið niður á
Mumeyrar til að líta eftir hreiðrum
og til að sjá hvernig ungunum
^reiddi af í þessu harða lífi. Inga
hafði þá náðargáfu að
fínna hreiður eftir að
hafa séð fuglana hring-
sóla í kring um okkur.
Þegar veikindi fóru
að hrjá Ingu kom vel í
Ijós að þau Rúnar áttu
marga góða vini og
stóra fjölskyldu sem
stóð fast við hlið þeirra
allan tímann. Það er
mikill söknuður í huga
okkar allra, og miklar
breytingar hafa orðið á
mannlífinu á hlaðinu á
Reykjum á stuttum
tíma.
Elsku Rúnar, Vaka, Halla og
Bjami, við Lorie og Ásta Marie
sendum ykkur okkar bestu kveðjur
á þessum erfiða tíma. Blessuð sé
minning Ingu.
Sverrir Bjartmarz.
Mig langar að minnast Ingu ná-
grannakonu minnar lítillega. Það
var spenningur hér á Reykjatorf-
unni þegar það fréttist að Rúnar
frændi minn væri farinn að skjóta
sér í bóndadóttur neðan úr Flóa.
Það er ekki alltaf auðvelt að koma
inn í sambýli eins og er hér á
Reykjabæjunum, en þú, Inga mín,
varst fljót að aðlagast. Þið Rúnar
tókuð við búi tengdaforeldra þinna
á Reykjum, þeirra Bjarna og Sillu.
Þið stóðuð vel saman við að byggja
upp bú ykkar. Þú hafðir mjög gam-
an af skepnum og ræktun þeirra og
varst formaður nautgriparæktarfé-
lagsins hér í sveit um skeið. Þú
hafðir einnig mikinn áhuga á rækt-
un landsins og skógrækt. Og þú
starfaðir strax með í skjólbeltaátak-
inu hér í sveit og í stjórn skógrækt-
arfélagsins. Erað þið Rúnar búin að
planta nokkrum kílómetrum af
skjólbeltum í land ykkar. Þú varst
afar lagin í höndunum, saumaðir á
bömin þín og prjónaðir. Einnig
varstu mikil áhugamanneskja um
Þingborgarhópinn. Þú saumaðir
líka mörg bútasaumsteppin á með-
an heilsa leyfði. Þú varst mikið fyrir
útivera og fórum við í margan
göngutúrinn saman, sérstaklega á
vorin. Skoðuðum fuglalífið og leituð-
um að hreiðrum. Ekki var nú krían
alltaf hrifin þegar við fóram um
hennar land niðri við Þjórsá. Þú
þekktir mjög vel fuglanna og sagðir
stundum: „Badda, ég trúi því ekki
að þú þekkir ekki þennan fugl.“
Éitt var áhugamál þitt sem við
stunduðum mikið saman, söngur-
inn. Þú varst alla tíð virk í kirkjukór
Ólafsvallakirkju. Einnig í Árneskór
og Vörðukór og varstu í stjórn
Vörðukórsins fyrstu árin og ætlaðir
með okkur til Færeyja 6. maí síð-
astliðinn en heilsa þín leyfði það
ekki. Þú greindist með krabbamein
fyrir rúmum 6 áram. Þú varst ekki
fyrir það að gefast upp og varst í
fermingu Höllu dóttur þinnar 3. maí
sl. Þar gerðum við okkur ekki grein
fyrir hvað þú varst orðin veik. Inga
mín, við hér á Reykhól þökkum þér
samfylgdina og vottum ykkur, Rún-
ar, Vaka, Halla, Bjami, Silla, Axel
og Halla í Gróf og fjölskyldum ykk-
ar, innilega samúðar.
Ég kveð þig með söknuði.
Bergljót, Reykhól.
Nýlega dó ung kona sem hafði
sett svip sinn á líf mitt. Þessi kona
var Guðríður Ingibjörg Pálsdóttir
eða einfaldlega Inga eins og hún var
alltaf kölluð. Hún Inga hafði marga
eiginleika sem vert væri að orða en
það helsta er að hún var hörkudug-
leg. Allt sem hún gerði, gerði hún af
miklum metnaði. Þennan metnað
ætlaði hún líka öllum öðram í kring-
um sig. En þótt hún væri kröfuhörð,
var hún líka góð kona. Kona sem
aldrei gafst upp og var langoftast
bjartsýn á allt og alla. Allt þetta
kom berlega í ljós þegar það kom í
ljós að hún greindist með krabba-
mein. I öll þessi ár lifði hún venju-
legu lífi þrátt fyrir meinið. Inga
barðist lengi við sinn sjúkdóm en lét
aldrei sjá á sér hvemig henni leið.
Ég sá aldrei að henni liði illa í öll
þessi skipti þegar ég kom til að
spila á píanó eða einfaldlega bara til
að horfa á sjónvarpið með stelpun-
um, stundum kom Ingvar Magnús-
son líka. Það vill þannig til að fjöl-
skyldan á Reykjum er með Stöð 2
en ekki fjöldskyldan á Reykhól.
Einu sinni ætlaði Inga að hjálpa
mér að mjólka því mamma og pabbi
vora ekki heima. Um klukkan 6 var
GUÐRIÐURINGI-
BJÖRG PÁLSDÓTTIR
+ Guðríður Ingi-
björg Pálsdóttir
fæddist í Syðri-Gróf
í Viilingaholts-
hreppi 21. mars
1960. Hún lést 22.
maí síðastliðinn á
Landspítalanum og
fór útför hennar
fram frá Skálholts-
kirkju 29. maí.
Hún vann verk sín hljóð og hún
vann þau vel. Hún var traust og
samviskusöm með afbrigðum. Úr
hennar hör.dum kom allt vandað og
nær fullkomið. Þannig þekktum við
hana af vinnubrögðunum. Enda
vann hún sér hlýhug og virðingu
okkar allra.
Nú, þegar Sigurborg er öll, hörm-
um við að ná aldrei að kynnast
henni betur og sjá hana nýta hæfi-
leika sína til frekara náms og
þroska. Á kveðjustund er okkur efst
í huga þökk fyrir gott en alltof stutt
samstarf. Við biðjum henni blessun-
ar guðs. Fjölskyldu hennar vottum
við innilega samúð.
Pú ljós, sem ávallt lýsa vildii' mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fógru dyr
og engla þá, sem bam ég þekkti fyrr.
(Matt. Joch.)
Starfsfélagar, Landsbanka
Islands, Akureyri.
Hinn 22. maí fékk ég þær fréttir
að elskuleg bróðurdóttir mín Sigur-
borg Rán Stefánsdóttir hefði látist
af slysförum. Þegar svona fréttir
berast eru margar hugsanir sem
fljúga í gegnum huga manns: Kem-
ur hún þá aldrei aftur í heimsókn?
Af hverju svona ung? Þetta getur
ekki verið satt. Hún átti allt lífið
framundan.
Sigurborg stundaði nám hér í
Fjölbrautaskóla Suðumesja í eitt ár
og dvaldist þá hjá systur minni og
mági, oft kom hún í heimsókn til
okkar og töluðum við þá saman um
hitt og þetta. Misjafnar skoðanir
höfðum við á hlutunum, en alltaf
skildum við sáttar og höfðum báðar
ég á leiðinni í fjósið. Sá ég þá Ingu á
leiðinni út í fjós. Hún arkaði á móti
vindinum og ætlaði greinilega ekki
að láta hann stöðva sig. Mér er
þetta alltaf minnisstætt þar sem
þetta atvik lýsti Ingu alveg eins og
ég mun alltaf muna hana. Ákveðna
og öragga.
Ég þakka þér, Inga, fyrir allar
samverastundimar. Ég kveð þig
með virðingu og þökk.
Sigríður Eva.
Trén í garðinum eru farin að
laufgast, túnin sem óðast að verða
græn og þrösturinn hefur uppi
kappsöng fyrir hvern þann er
heyra vill. Þetta er eitt af þessum
yndislegu íslensku vorkvöldum. Á
svona kvöldi fyllist hugurinn gjarn-
an af gleð og eftirvæntingu yfir
hinu komandi sumri. En að þessu
sinni er sú tilfinning blönduð trega
og söknuði vega afráfalls þíns,
kæra vinkona. Þú varst alltaf svo
glöð og drífandi, það geislaði frá
þér einhver innri kraftur og hlýja,
þannig að manni gat ekki annað en
liðið vel í návist þinni. Það leita á
hugann endurminningar um marg-
ar góðar stundir sem ég átti með
ykkur Rúnari. Og þótt stundum liði
nokkuð milli endurfunda var þó
alltaf eins og það væri ekki lengra
síðan en í gær. Ég man hve mér
fannst þið alltaf samheldin og
hversu vel ykkur farnaðist í flestu
því sem þið tókuð ykkur fyrir hend-
ur. Nú er þitt kall komið en eftir er
minning um mætan vin, minning
sem mun lifa.
Vertu sæl Inga. Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Á bjórtum morgnum vorsins
skín sólin
yfir óendanlegar vonir
ífamtíðarinnar
og þurrkar upp glitrandi
daggardropa minninganna.
En djúpt í kytrum hjartans
reynir vitundin læstan kistil
fylltan af tárum
og lykillinn
er týndur.
Kæri vinur Rúnar, megi góður
Guð styrkja þig, bömin þín og fólkið
ykkar allt á þessum erfiðu stundum.
Sigurður í Steinsholti.
gaman af.
Okkur finnst ósanngjarnt þegar
fólk fellur frá svona ungt. Oft er
Guði kennt um. En lífið er víst
þannig að eitt sinn verða allir menn
að deyja. Hún kvaddi, hafði skilið
eftir sig mörg bros, marga glaða
daga og átt sinn hlut í sögu manns-
ins hér á jörðinni og allt sem hún
hefur gert hefur skipt máli.
Lífið hefur sinn gang, við hin
verðum að halda áfram að lifa lífinu
en hún mun alltaf eiga stóran hlut í
því. Við vitum líka að þótt hún sé
farin getum við beðið Guð um að
gæta hennar og okkar, hjálpa okkur
að sætta okkur við orðinn hlut. Það
er líka gott að vita að við getum
deilt sorginni með Guði og beðið
hann um skilning á því að hún sé
farin.
Megi almáttugur Guð styrkja
ykkur elsku bróðir minn, Guðrún,
Tryggvi, Halldór og fjölskylda.
Enginn af oss lifir sjálfum sér og
enginn deyr sjálfum sér. Því að
hvort sem vér lifum, lifum vér
Drottni, eða vér deyjum, deyjum
vér drottni hvort sem vér þess
vegna lifum eða deyjum, þá erum
vér Drottins. Því að til þess dó
Kristur og varð aftur lifandi, að
hann skyldi drottna bæði yfir dauð-
um og lifandi.
Eygló, Hreinn og Styrmir.
Afmælis-
og minn-
ingar-
greinar
MIKILL fjöldi minningar-
greina birtist daglega í Morg-
unblaðinu. Til leiðbeiningar
fyrir gi-einahöfunda skal eftir-
farandi tekið fram um lengd
greina, frágang og skilatíma:
Formáli
Æskilegt er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, er fædd-
ur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka,
og böm, skólagöngu og störf
og loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram
í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í greinunum
sjálfum.
Undirskrift
Greinarhöfundar era beðnir
að hafa skímamöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Frágangur
og móttaka
Mikil áherzla er lögð á að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textamenferð
og kemur í veg fyrir tvíverkn-
að. Þá er ennfremur unnt að
senda greinar í símbréfi - 569
1115 - og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Vinsamlegast
sendið greinina inni í bréfinu,
ekki sem viðhengi.
Skilafrestur
Eigi minningargrein að
birtast á útfarardegi (eða í
sunnudagsblaði ef útför er á
mánudegi), er skilafrestur
sem hér segir: í sunnudags-
og þriðjudagsblað þarf grein
að berast fyrir hádegi á föstu-
dag. I miðvikudags-, fimmtu-
dags-, fóstudags- og laugar-
dagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrir birtingardag.
Berist grein eftir að skilafrest-
ur er útrunninn eða eftir að
útför hefur farið fram, er ekki
unnt að lofa ákveðnum birt-
ingardegi.