Morgunblaðið - 03.06.1998, Side 61

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 3. JÚNÍ 1998 61
1
Nokkru eftir að árið 1954 var
gengið í garð var það orðið hljóð-
bært um Mýrar að von væri stofn-
unar nýbýlis í Hraunhreppnum.
Brynjúlfur Eiríksson bifreiðar-
stjóri, sem þá hafði í röskan hálfan
annan áratug þjónað vesturhrepp-
unum á sviði farþega- og vöruflutn-
inga, hugðist nú fiytja sig um set
ásamt konu sinni, Halldóru Guð-
brandsdóttur, og átta börnum
þeirra hjóna. Fram að þeim tíma
höfðu þau átt heima á Hrafnkels-
stöðum, en þaðan var Halldóra, og
var þar á þessum árum orðið ærið
þröngbýlt, enda þótt húsakynni
væru rýmri en venja var víðast
hvar í sveitum, að minnsta kosti á
Mýrum vestur. Hús þetta hafði
Guðbrandur Sigurðsson, tengda-
faðh' Brynjúlfs, reist af miklum
stórhug á sinni tíð, og á merkum
degi þar á bæ lét einn orðhagasti
meðal sveitunga hans svo um mælt
að íbúðarhús fjölskyldunnar væri
„höll á okkar mælikvarða". Þetta
þótti vel mælt og mest fyrir þá sök
að ummælin voru algerlega sönn.
Um það leyti sem getið var hafði
það sem sé gerzt að Brynjúlfur bíl-
stjóri hafði tryggt sér land undir
nýbýli úr landi heimajarðarinnar,
Hrafnkelsstaða, beint á móti beygj-
um þeim sem liggja að og frá gömlu
brúnni yfir Álftá á veginum norður
og vestur yfír Mýrar. Var það haft
eftir Brynjúlfi um þetta leyti að nú,
þegar börn þeirra hjóna væru sem
óðast að vaxa úr grasi, skorti þau
auðsjáanlega verkefni við hæfi og
ekki kostur að bæta úr slíku við þá-
verandi aðstæður. Og nýbýlið reis í
námunda við Hrafnshyl, íbúðarhús-
ið að sjálfsögðu fyrst. En ekki var
látið þar við sitja, því næsta vor
hófust menn handa við byggingu
útihúsa, sem síðan var haldið mark-
visst áfram, þannig að nú getur þar
að líta góðbýli hið mesta, sem ber
kjarki og stórhug hið fegursta vitni.
Miðað við staðhætti og afstöðu alla
þótti það vel valið að nefna hið nýja
býli Brúarland, og þeir voru eigi
ailfáir sem hrósuðu því að fjölskyld-
an skyldi kjósa sér samastað innan
sveitarinnar en ekki leita á fjarlæg-
ari slóðir.
Elzti sonurinn á bænum, Eirík-
ur Ágúst, var á fjórtanda árinu
þegar flutt var endanlega að Brú-
arlandi vorið 1955. Faðir hans hélt
enn um langa hríð áfram starfí
sínu sem flutningabílstjóri ásamt
búskapnum, en mjög snemma kom
í Ijós að Eiríkur vildi hasla sér völl
á sviði sveitastarfa, og skapaði
hann sér í því efni markvissa fram-
vindu sem meðal annars fólst í því
að eignast vænan og frábærlega
afurðagóðan fjárstofn ásamt góð-
um reiðhestum. Fjármennska hans
var rómuð af þeim sem til þekktu,
og í þeim efnum sem öðrum hafði
hann sínar fastmótuðu skoðanir.
Og reiðhestar hans ýmsir hafa ver-
ið gæðagripir. I annasömu og gef-
andi starfi á meðal búfjár síns
fólust allmargar hans beztu stund-
ir, og þar var hann vissulega á
heimavelli, eins og alloft er komizt
að orði um þá sem borið hafa gæfu
til að helga sig þeim verkefnum
sem hugurinn stóð til. Engum kom
til hugar að von væri slíkra um-
skipta sem nú eru orðin, með því
að Eiríkur var almennt talinn all-
hraustur maður. Það var því reið-
arslag að frétta að hann hefði orðið
bráðkvaddur á athafnavettvangi
sínum heima framan af degi 25.
maí síðastliðinn.
Þess er vert að geta að félags-
heimilið Lyngbrekka var reist und-
ir byggingarlegri forsjá Brynjúlfs
Eiríkssonar, sem öll byggingarárin
var formaður framkvæmdanefndar-
innar, og var það alkunna hversu
mikið mæddi á heimili hans í sam-
bandi við þær framkvæmdir öll þau
ár. Eiríkur Ágúst, sem ungur að ár-
um gekk til liðs við Ungmennafé-
lagið Björn Hítdælakappa, lagði
þar jafnt öðrum lóð sitt á vogar-
skálar félagsmennskunnar og mun
hafa átt mikinn fjölda vinnustunda
að baki er þeirri langþráðu fram-
kvæmd lauk.
Fjárræktarfélag sveitarinnar
varð einnig félagsvettvangur hans
ásamt búnaðarfélagi, og átti hann
sæti í stjórn hins fyrrnefnda all-
MINNINGAR
nokkur ár. Félagsmaður í Hesta-
mannafélaginu Faxa hlaut hann að
verða þegar það er haft í huga hve
hestamennskan var honum hjart-
fólgin. Sem hestamaður upplifði
hann ýmis ævintýri heima og heim-
an, og baráttan við tamningu bald-
inna fola kostaði þolinmæði og
þrek.
Eiríkur var félagslyndur maður á
almenna vísu og vildi leggja góðum
málum lið, en enginn varð þess var
að hann leitaðist við að koma nafni
sínu á framfæri til áhrifastarfa þó
hann kæmi í daglegu lífi víða við.
Sem sveitarþegn þurfti hann mikið
að starfa í réttum, enda fjármarg-
ur, og hafði þá oft nokkra hirð
ungra ættmenna sér við hlið til full-
tingis. Og afréttarlandið gjörþekkti
hann, enda leitaferðirnar fleiri en
tölu yrði á komið í fljótu bragði.
Um alllangt árabil hafði Eiríkur á
hendi umboð til móttöku ullar fyrir
Álafoss og lagði í því sambandi oft á
sig erfið ferðalög. Var yfir stórt
svæði að sækja, en með einbeitni og
sterkum vilja tókst að framfylgja
hlutverkinu, sem hann hafði tekið
við eftir föðui' sinn.
Eftir að Brynjúlfur á Brúarlandi
féll frá árið 1976 hélt Eiríkur heim-
ili með móður sinni í húsi því er
markaði upphaf byggingarsögu þar
á staðnum. Guðbrandur bróðir
hans hafði einnig með árunum reist
sér og fjölskyldu sinni annað hús,
og ráku þeir síðan sitt búið hvor,
en Halldóra móðir þeirra hefur nú
fyrir nokkru valið sér aðsetur á
Dvalarheimili aldraðra í Borgar-
nesi.
Grundvöllun Brúarlands sem bú-
jarðar breytti ásýnd viðkomandi
svæðis ótrúlega mikið, og í höndum
þeirra bræðra hefur byggingum
fjölgað og ræktun aukizt. Mælt er
að útlendingur sem eitt sinn var á
ferð hérlendis hafi furðað sig á því
að þjóðin væri búin að lifa í landinu í
meira en þúsund ár, þar sem sam-
svörun milli búsetutíma og fram-
kvæmda virtist varla geta verið
nema svo sem fimmtán ár. Ef við
hugsuðum okkur að einhver bláó-
kunnugur en stórhuga einstakling-
ur væri að líta Brúarland í fyrsta
sinn fyndist mér öllu trúlegra að
hann tryði því naumast að svo mikið
væri búið að framkvæma á fjörutíu
og fjórum árum.
Nú, þegar Eiríkur á Brúarlandi
er allur iangt fyrir aldur fram og
við minnumst mannsins og eigin-
leika hans verður okkur ofarlega í
huga atorka hans, starfsviljinn sí-
vakandi og ósérhlífni sem engum
gat dulizt. Hjálpsamur var hann ef
hann vissi þess þörf, og get ég per-
sónulega borið vitni um verk sem
komu að góðu haldi fyrir mig og
foreldra mína, og veit ég að margir
munu hafa líka sögu að segja. í
daglegri búverkaiðju leitaðist hann
við að hagnýta vélakost sem mest
mátti verða, en traktorsmaður var
hann mikill.
Þeir sem hittu Eirík að máli á
förnum vegi eða við aðrar aðstæður
máttu ætíð búast við að þar færi
ræðinn maður og notalegur í við-
móti, enda þótt hann gerði sér
aldrei far um að sveipa daglega
framgöngu sína neinum uppgerðar-
hátíðleika. Hreinskilni var einkenn-
andi þáttui' í fari hans, og því var
hann með öllu ófeiminn að bera
fram gagnrýni þar sem hann áleit
hennar þörf.
Og enn eru runnin upp áfanga-
skil í sögu Brúarlands við fráfall
Eiríks bónda. Margir eru þeir sem
muna að Brynjúlfur faðir hans
kvaddi hið jarðneska líf með líkum
hætti, en á öðrum stað, við jarðar-
för föður míns, sem kosið hafði
hann til að bera sig síðasta spölinn.
Allir hinir fjölmörgu vinir munu nú
sameinast í hluttekningu sinni í
garð aldraðrar móður, systkina og
annars venzlafólks sem svo mikið
hefur nú misst. Sá sem við kveðjum
nú leit fyrst dagsins ljós á þeim
tíma árs er sólin hraðar göngu sinni
til norðurheims, og þegar braut
lífsgöngunnar er lokið umlykur
okkur vorið góða, - vorið, sem ber
með sér birtu og líf.
Bjarni Valtýr Guðjónsson.
Móðurbróðir minn, Eiríkur
Ágúst Bi-ynjúlfsson, var mikilvæg
persóna fyrir okkur sem vorum
börn í sveit á Brúarlandi. í honum
kynntust um það bil tvær kynslóðir
systkinabarna hans sérstæðum
manni sem tileinkaði líf sitt búskap
og leit á það sem sjálfsagðan hlut
að hafa þessi börn í kringum sig.
Eiríkur var lítið á ferðinni og
stundum var eins og hann lifði í
háttarlagi nítjándu aldar. Svo mikið
er víst að hann sat hest með mjög
gömlu lagi og ég held að honum
hafi ekki liðið vel í jakkafötum þó
hann bæri þau vel. Það var eins og
honum liði best sem óþreytandi
vinnuþjarki við gegningar.
Eiríkur var langt frá því að vera
lokaður persónuleiki þó hann lifði
afmörkuðu lífi. Þvert á móti var
hann opinn og málgefinn og kom á
óvart með góðu innsæi í annað fólk
- innsæi sem einkennir oft þá sem
skilja hesta rétt. Eiríkur sýndi því
sem var ókunnugt meiri áhuga en
margur annar og meðan ég bjó er-
lendis í áratug og kom einstaka
sinnum að Brúarlandi voru fáir
sem spurðu mig jafn mikið um
hagi mína og gengi. I raun lagði
hann til drjúgan skerf sem upp-
alandi allra þeirra systkinabarna
sinna sem voru löngum stundum í
kringum hann. Þar leyndust
augnablik sem voru manni eins
konar þekkingarfræðilegur byrj-
unarreitur.
Það var bæði spennandi og erfitt
að hjálpa Eiríki, sérstaklega í sauð-
burði þegar maður fékk sérstök
verkefni eins og að fylgjast með í
stíum og að vatna. Það reyndi á út-
haidið og athyglina en á móti kom að
í þessum fjárhúsum birtust manni
náttúrulegar lausnir á þrálátum
leyndardómum lífsins. Hvergi ann-
ars staðar spurði ég eins margi-a
spurninga og þeim var öllum svarað
af þolinmæði. En Eiríkur var kröfu-
harður ef um smalamennsku var að
ræða því jafn fjárglöggur og sjón-
góður og hann var gat verið erfitt
fyrir óvanan að átta sig á atburðar-
ásum lengst úti í flóa. Maður stóð
kannski eins og auli uppi á holtum,
hélt í tauminn á hestinum og varð
þess áskynja að eitthvað mikilvægt
fór fram hjá manni; eitthvað sem Ei-
ríkur hins vegar nam og skilgreindi
eins og örn á flugi. Þessi augnablik
eru eftir á að hyggja heillandi því
þau voru í anda þess að hafa full-
komna og sundurgreinandi yftrsýn í
aðstæðum sem öðrum virðast flókn-
ar pg illskiljanlegar.
Ég átti margar góðar stundir
með Eiríki þó þær hafi verið sjald-
gæfar síðustu tvo áratugina. Hann
hefði mátt lifa miklu lengur en ég
vona að honum líði vel þar sem
hann er núna. Eftir lifa áhrif hans á
okkur og margvísleg augnablik í
endurminningu. Það var alveg ein-
stök tilfinning að ríða út með hon-
um að kveldi til, upp með Álftá og
skyggnast hljóðlega af hestbaki eft-
ir laxi undir árbakkanum.
Halldór Hauksson.
+
Ástkaer systir mín,
GUÐNÝ SIGRÍÐUR GÍSLADÓTTIR,
Nóatúni 29,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í dag,
miðvikudaginn 3. júní kl. 13.30.
Guðrún Gísladóttir.
+
Elskuleg dóttir mín, eiginkona, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
ANNA BRYNJÓLFSDÓTTIR,
Neshömrum 1,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur að kvöldi
fimmtudagsins 28. maí.
Alúðar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks fyrir
hlýhug og góða umönnun.
Útförin verður gerð frá Fossvogskirkju föstudaginn 5. júní kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast
hennar, er bent á hjúkrunarþjónustuna Karítas, s. 551 5606.
Ásta Beck Þorvarðsson,
Þór Aðalsteinsson,
Bjarnsteinn Þórsson, Guðfinna Björnsdóttir,
Brynjólfur Þórsson, Sigrún Gunnarsdóttir,
Þröstur Þórsson,
Ásta Þórsdóttir, Thomas Kjeldahl
og barnabörn.
+
Okkar ástkæri eiginmaður, stjúpfaðir, sonur og
bróðir,
SIGURÐUR SIGURÐSSON,
Efstalundi 1,
Garðabæ,
andaðist föstudaginn 29. maí sl.
Lilja Hreinsdóttir,
Þóranna H. Þórsdóttir,
Sigurður Halldórsson,
Magnús Sigurðsson,
Halldór Sigurðsson,
Sigrún Sigurðardóttir,
Svava Sigurðardóttir.
+
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HALLDÓR RAGNAR HELGASON
prentari,
Kóngsbakka 11,
Reykjavík,
er lést förstudaginn 29. maí, verður jarðsung-
inn frá Bústaðakirkju föstudaginn 5. júní
kl. 13.30.
Ragnar Örn Halldórsson,
Stefán Þröstur Halldórsson,
Hafdís Guðný Halldórsdóttir,
Hafliði Þórður Halldórsson,
Bryndís Sigríður Halldórsdóttir,
Arndís Auður Halldórsdóttir,
Jakobína Guðjónsdóttir,
Valgerður Morthens,
Hreggviður Óskarsson,
Ingibjörg Magnúsdóttir,
Friðgeir Jónsson,
Júlíus Júlíusson
og barnabörn.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐNIERNSTLANGER
stýrimaður,
Gullsmára 11,
(áður Lundarbrekku 16),
Kópavogi,
sem lést á Landspítalanum laugardaginn 30.
maí, verður jarðsunginn frá Digraneskirkju
föstudaginn 5. júní kl. 15.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja minnast
hins látna er bent á Krabbameinsfélag íslands.
Halldór fvar Guðnason, Ása Magnúsdóttir Blöndahl,
Edda Guðrún Guðnadóttir, Sveinn Vignisson,
Magndís, fvar, Breki,
Sigrún Arna og Ásta Guðný.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GRÍMUR AÐALBJÖRN GRÍMSSON,
Laufengi 8,
lést sunnudaginn 31. maí.
Sigrún Guðjónsdóttir,
börn, tengdasonur
og barnabörn.