Morgunblaðið - 21.08.1998, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 21. ÁGÚST 1998 33 <-
<
i
(
1
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
I
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
GUNNAR HÖRÐUR
VALDIMARSSON
+ Gunnar Hörður
Valdimarsson
fæddist á Völlum í
Ytri-Njarðvík hinn
20. janúar 1925.
Hann lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
16. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Valdi-
mar Björnsson út-
gerðarmaður og
framkvæmdastjóri í
Ytri-Njarðvík og
Sigríður Árnadóttir
húsfreyja. Systkini
Harðar eru Árni
Snær, f. 6. desember 1923, Mar-
grét Katrín, f. 6. júní 1926, og
Birna Fjóla, f. 19. mars 1932, og
Iifa þau öll bróður sinn.
Hinn 30. október 1949 gekk
Hörður að eiga eftirlifandi eig-
inkonu sína, Sigurrós Sigurðar-
dóttur frá Hafnarfirði. Foreldr-
ar hennar voru Sigurður Valdi-
marsson trésmíðameistari í
Hafnarfirði og kona hans, Sig-
ríður Böðvarsdóttir húsfreyja.
Hörður og Sigurrós bjuggu
lengst af á Skólavegi 16 í Kefla-
vík en síðustu árin í Reykjavík.
Böm þeirra eru þrjú: 1) Sigríð-
ur, ritstjóri í Reykjavík, f. 5.
júní 1949, gift Páli
V. Bjarnasyni arki-
tekt og eiga þau
þrjár dætur, Olöfu,
Sigurrós og Þor-
gerði. 2) Valdimar,
arkitekt í Reykja-
vík, f. 5. janúar
1951, kvæntur Guð-
nýju Lindu Magnús-
dóttur kennara og
eiga þau tvær dæt-
ur, Sóleyju og
Hrafnhildi. 3) Auð-
ur, viðskiptafræð-
ingur í Reykjavík, f.
4. desember 1958,
gift Bergi Haukssyni lögfræð-
ingi og eiga þau tvær dætur,
Ástu og Birnu. Systursonur Sig-
urrósar, Birgir Olafsson, lög-
reglumaður í Keflavík, bjó lengi
hjá þeim hjónum og starfaði við
fyrirtæki Harðar. Hann er
kvæntur Stellu Olsen skrifstofu-
stjóra og eiga þau tvö börn,
Telmu og Snorra.
Hörður vann á yngri árum
sem atvinnubílstjóri en hóf eig-
in atvinnurekstur árið 1962.
títför Harðar fer fram frá
Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði í
dag, og hefst athöfnin klukkan
15.
Tengdafaðir minn, Hörður Valdi-
marsson, er nú látinn 73 ára að
aldri. Þegar ég kveð hann á þessum
tímamótum verður mér orða vant,
því andlát ástvina kemur alltaf í
opna skjöldu. Kveðjustundin er því
erfíðari, þar sem hann var ekki að-
eins góður tengdafaðir, heldur
einnig einstakur og traustur vinur
sem alltaf mátti reiða sig á meðan
hann hafði heilsu tíl.
Hörður fæddist og ólst upp á
mannmörgu myndarheimili foreldra
sinna, Valdimars Bjömssonar út-
vegsbónda á Völium í Ytri-Njarðvík
og Sigríðar Árnadóttur konu hans,
næstelstur fjögurra barna þeirra. Á
heimili þeirra bjuggu oftast vertíð-
armenn og vinnufólk og Hörður,
sem var kraftmikill strákur, fór
snemma að fylgjast með störfum
fólksins og taka þátt í þeim. Hann
lærði mikið af þessu fólki og hefur
það eflaust verið honum drjúgt
veganesti í lífinu. Börnin fóru
snemma að hjálpa til við heyskap og
önnur störf í landi sem til féllu,
enda ekki vanþörf á þar sem margt
var í heimili. Við þau störf trúi ég að
Hörður hafí ekki verið nein lið-
leskja, eins duglegur og þrautseigur
og hann var allt sitt líf. Þetta var
vinnusamt heimili enda komst faðir
hans í nokkrar álnir. Þegar Hörður
var tólf ára fluttist fjölskyldan til
Keflavíkur, í eitt glæsilegasta hús
bæjarins á þeim tíma, þar sem
seinna var Apótek Keflavíkur. Fað-
ir hans var einn af stofnendum
Dráttarbrautar Keflavíkur og var
framkvæmdastjóri þess fyrirtækis
til margra ára. Hörður fór á síldar-
bát 16 ára, var sjóveikur hvern dag,
en lét sig samt hafa það. Snemma
byrjaði hann að vinna fyrir sér sjálf-
ur með einkaframtaki. Þegar hann
var 17 ára keypti hann vörubíl með
Árna bróður sínum og ók honum í
tvö ár á vörubílastöðinni í Keflavík.
Hörður fæddist í byrjun bílaaldar á
Islandi og má segja að öll hans
starfsævi hafi snúist um bíla á einn
eða annan hátt. Hann vann lengi við
akstur rútubíla, strætisvagna á
Keflavíkurflugvelli og lengst af
leigubíla í Keflavík og Reykjavík og
var einn af stofnendum Aðalstöðv-
arinnar hf. í Keflavík. Árið 1962
stofnaði Hörður bílaleigu í Keflavík
og rak lengi vel 13 bíla og sá að öllu
leyti um viðhald þeirra sjálfur. Það
kostaði oft langan og strangan
vinnudag og komu sér þá vel vinnu-
semin og eljan sem honum voru í
blóð borin. Hann var jafnframt með
ýmsa þjónustu við bíla, svo sem
hjólbarða- og rafgeymasölu og hjól-
barða- og ljósastillingar.
Sem barn og unglingur fór Hörð-
ur sínar eigin leiðir og réð sér mikið
sjálfur og einkenndi þessi lífsaf-
staða hann alla tíð. Hann var mikið
náttúrubarn og hafði af fáu jafn-
gaman og að ferðast um landið.
Hann fór ekki troðnar slóðir í sínu
lífi og framkvæmdi margt sem eng-
um öðrum hefði dottið í hug og var
sannkallaður uppfinningamaður.
Sem dæmi um uppfinningar Harðar
var hjólhýsi sem hann smíðaði og er
líklega fyrsta hjólhýsi sem til var
hér á landi. Það var mikið notað af
fjölskyldunni og stóð oft á Laugar-
vatni heilu sumrin löngu áður en
slíkt varð lenska hér á landi. Hann
útbjó einnig og átti einu sérbúnu
útilegubjölluna á landinu og hefði
verið ástæða til að senda teikningar
af henni til Volkswagenverksmiðj-
anna til fjöldaframleiðslu. Þar var
hægt að sofa á flatsæng, elda og
borða. Á bílnum var einnig fortjald.
Allt þetta var smíði hugar hans og
handa. Seinna smíðaði hann full-
komnari yfirbyggðan útilegupallbíl.
Það er mér minnisstætt að hann
varð að sjá um hönnun þeirrar yfir-
byggingar, jafnvel þótt sonur hans
og tengdasonur væru báðir orðnir
arkitektar með „löggildan smekk“.
Hörður kynntist konu sinni, Sig-
urrós Sigurðardóttur, árið 1942.
Hún bjó þá í foreldrahúsum á Vest-
urhamri í Hafnarfirði. Þau byrjuðu
síðan að búa í kjallaraíbúð í Drápu-
hlíð 2, húsi sem faðir hans byggði er
fjölskyldan fluttist til Reykjavíkur
árið 1946. Þar fæddist þeim frum-
burðurinn, Sigríður, eiginkona mín,
árið 1949. Það sama ár giftu þau sig.
Árinu seinna hófu þau Hörður og
Sigurrós, eða Gógó eins og hún er
kölluð í daglegu tali, að byggja sér
myndarlegt einbýlishús á Skólavegi
16 í Keflavík. Þar var ekkert slegið
af og þau unnu bæði við húsbygg-
inguna hörðum höndum og fluttu
inn árið 1953. Það var með myndar-
legri húsum í Keflavík á þeim tíma
og stolt þeirra. Á Skólaveginum
bjuggu þau rausnarbúi í 40 ár og
þar var athvarf okkar og barna okk-
ar. Alla tíð var mikill gestagangur
ættingja, vina og nágranna og kom
enginn að tómu kökuboxi hjá Gógó.
Áfast húsinu byggði Hörður verk-
stæði sitt og vann heima lengst af.
Margir gamlir Keflvíkingar minn-
ast þess að hafa komið í skúrinn hjá
Herði og átt við hann líflegt spjall
um lífið og tilveruna því Hörður var
alla tíð forvitinn um fólkið sem hann
ræddi við, líðan þess og hagi. Það
var eitt af höfuðeinkennum hans að
vera opinn og skemmtilegur í sam-
ræðum.
Árið 1951 fæddist þeim sonur,
Valdimar, og síðan hreiðurböggull-
inn, Auður, augasteinn föður síns,
árið 1958. Allt eru þetta mannvæn-
leg böm, sem hafa komið sér vel
hvar sem þau fara og hafa erft
dugnað og þrautseigju foreldra
sinna.
Eitt af því sem Hörður lagði
mikla rækt við alla tíð var að sinna
börnum sínum og barnabömum. Þó
að mikið væri umleikis hjá honum
lengst af og vinnudagurinn oft lang-
ur gat hann alltaf fundið tíma til að
sinna þeim. Ég er hræddur um að
það hafi ekki margir feður á þeim
tíma haft skoðun á því hvað pilsið
sem Sigríður dóttir hans var að
sauma ætti að vera sítt eða hvernig
hún ætti að mála sig. Það var samt
eðlilegur hluti heimilislífsins að
systkinin spyrðu pabba álits á
hverju sem var, sem þau tóku sér
fyrir hendur. Þegar við Sign'ður
fóram að basla í húsum og koma
okkur fyrir, stóð heldur ekki á að-
stoð hans og lét hann sig ekki muna
um að keyra inn í Hafnarfjörð eða
Reykjavík tii að hjálpa okkur með-
an heilsan entist. Þegar kom að
þætti barnabarnanna hófst nýr kafli
í lífi tengdapabba. Þau voru ekki
orðin gömul þegar hann var búinn
að taka þau upp á sína arma, kenna
þeim og sinna á allan hátt. Hjá þeim
er skarð fyrir skildi í dag. Hann var
einstaklega barngóður og laginn við
börn. Hann kenndi barnabörnunum
að hjóla, á skíðum, að sitja hest, fór
með þau í endalausar útilegur um
allt land, ýmist öll í einu eða í holl-
um. Það mátti ekki skilja neinn út-
undan. Barnabörnin búa ævilangt
að því veganesti sem afi þeirra
veitti þeim í æsku.
Upp úr 1970 fór að bera á lasleika
hjá Gógó og svo fór að hún greindist
með MS-sjúkdóminn og hefur nú
verið allmörg ár í hjólastól. Það
stöðvaði ekki Hörð. Hann fór að
upphugsa leiðir fyrir þau til að geta
ferðast um landið og útbjó þess
vegna útilegubílana þannig að hún
gæti tekið þátt í ferðalögunum.
Þannig ferðuðust þau lengi vel um
landið, oftai- en ekki með barna-
börnin með sér og var ekki óalgengt
að Hörður væri á ferð með Gógó í
hjólastól og 5-6 grislinga í ofanálag.
Að ýmsu þurfti að hyggja heima
fyrir þegar hjólastóllinn var kominn
í spilið og var fátt sem Hörður lét
ógert til að Gógó liði sem best og
gæti gert sem flest. Meðal annars
réðst hann í að gera litla sundlaug í
skúmum svo hún gæti þjálfað sig.
Síðust árin hefur Hörður barist við
þunglyndi og dró hann þá saman
seglin í atvinnustarfsemi sinni. Má
segja að hann hafi nú fengið þá
hvíld sem hann var farinn að þrá
undir það síðasta. Hann dvaldi síð-
asta eitt og hálfa árið á Hrafnistu i
Hafnarfirði og vil ég fyrir hönd fjöl-
skyldunnar bera starfsfólld sem
annaðist hann þar okkar innilegustu
þakkir.
I dag kveðjum við einstakan
mann, hugmyndaríkan dugnaðar-
fork, náttúrubarn, góðan og hlýjan
eiginmann, föður, tengdaföður og
ekki síst afa. Ég kveð hann með
söknuði og þakka honum fyrir allt
sem hann kenndi mér, gaf mér og
gerði fyrir mig. Blessuð sé minning
þessa góða manns.
Páll V. Bjarnason.
Nú ert þú farinn, elsku afi, og við
vitum að þér líður loks vel á ný. Það
eru svo ótal margar fallegar minn-
ingar sem við eigum um þig, þú
gafst okkur svo mikið með þeim
yndislegu stundum sem við áttum
með þér og ömmu. 011 ferðalögin,
skemmtilegu sögurnar þínar og allt
það sem þú gerðir til að við hefðum
eitthvað fyrir stafni þau ófáu skipti
sem við dvöldum á Skólaveginum.
Fyrir okkur var húsið á Skólavegi
16 líkast ævintýrahöll. Efri hæðin
var okkar eigin heimur þar sem við
höfðum öll völd. Þar gátum við
dundað okkur tímunum saman við
hina ýmsu leiki en ef okkur fór að
leiðast fórum við til þín út í skúr og
alltaf gast þú fundið eitthvað handa
okkur að gera. Einnig kom hestur-
inn Snjólfur oft við sögu fyrstu ævi-
ár okkar þegar þú teymdir okkur
um allt hvei-fið á honum, settir okk-
ur jafnvel allar á bak í einu. Þú
kenndir okkur margt. Flestum okk-
ar kenndirðu að hjóla, synda, á skíði
og að keyra. Þú varst mjög ákveð-
inn þegar þú vildir að við lærðum
eitthvað, þá tókst þú þér allan þann
tíma sem til þurfti og varst þolin-
mæðin uppmáluð. Aðferðirnar voru
þá sjaldnast hefðbundnar. Eins og
þegar þú ákvaðst að Hrafnhildur
skyldi læra að hjóla. Þá hjólaðir þú
á þínu hjóli og settir Hrafnhildi á
sitt, hélst í hnakkann á henni og
hjólaðir með henni upp og niður
Skólaveginn allan daginn þangað til
hún gat loks hjólað sjálf. Þegar þú
kenndir okkur á skíði fórstu með
okkur í Bláfjöll og þar sem þú fórst
ekki á skíði sjálfur þá hljópstu við
hlið okkar upp og niður bama-
brekkuna og studdir við okkur.
Þegar þreytan fór að segja til sín
var alltaf hægt að fara inn í bfl til
ömmu og fá heitt kakó og hlýjuna
hennar.
Þær voru margar heigarnar sem
við eyddum saman á Skólaveginum,
alltaf var tilhiökkunin til helganna
með þér jafnmikil og alltaf héldum
við geislandi af gleði til baka. Minn-
ingarnar um ferðalögin okkar
standa þó mest upp úr. Á hverju
sumri ferðuðumst við um landið
með ykkur ömmu. Alltaf gerðist
eitthvað skemmtilegt og eitthvað
nýtt. Við vorum stoltar af því að aka
um þjóðvegina á bflunum þínum,
fyrst Datsuninum með bjölluna í
eftirdragi og síðan húsbílnum sem
þú byggðir sjálfur enda vöktu þess-
ir bflar jafnan gífurlega eftirtekt.
Þú hafðir ávallt gaman af því að
vekja athygli með uppátækjum þín-
um og sérstaklega ef við frænkum-
ar komum þar við sögu. Eitt sinn
varstu ákveðinn í því að breyta
gamla hjólhýsinu þínu í sundlaug á
hjólum og keyra svo um með okkur
á 17. júní. Okkur fannst þetta snið-
ug hugmynd en foreldum okkar
tókst að fá þig ofan af þessu. Eitt
uppátæki þitt er okkur sérstaklega
minnisstætt. I einni ferðinni okkar í
Galtalækjarskóg hafðir þú með þér
stafla af dekkjaslöngum, fórst með
okkur niður að læknum og fékkst
okkur til þess að busla með slöng-
urnar í ísköldu vatninu. Þetta var
einstök skemmtun fyrir okkur og
einnig fyrir alla þá sem sátu í
brekkunni og fylgdust með.
Þú hafðir ávallt gaman af því að
fíflast í okkur og var þá oftar en
ekki velst um gólf í slagsmálum þar
sem ekkert var gefið eftir. Eftir
mikla baráttu var það eina sem gat
losað mann úr prísundinni að segja
töfraorðin: „Elsku afi, slepptu
mér!“ og slagnum var lokið. Töfra-
orðin voru þó aidrei notuð fyrr en í
fulla hnefana og um leið og maður
var laus var lagt aftur til atlögu. Þú
sagðist líka alltaf eiga einhvem part
í okkur, til dæmis áttir þú hægra
lærið á Þorgerði og litlu tána á
annami, og þessa hluta af okkur
munt þú alla tíð eiga.
Þú gast fengið okkur til þess að
trúa öllu mögulegu. Eitt skipti þeg-
ar þú varst að keyra okkur til
Reykjavíkur sprakk á bílnum og til
að halda okkur rólegum þóttist þú
halda bílnum uppi með annarri
hendi á meðan þú skiptir um dekk
með hinni. Eftir það montuðum við
okkur óspart af þér með þessum
orðum: „Áfi minn getur haldið uppi
bfl með annarri hendi og skipt um
dekk með hinni með mér, ömmu og
öllum frænkum mínum í,“ og oft
bættum við við: „og svo á hann líka
fulla tösku af peningum." Þú varst
hetjan okkar í orðsins fyllstu merk-
ingu og í okkar augum var þér ekk-
ert ómögulegt. Við eigum svo marg-
ar minningar saman, elsku afi, sem
við munum geyma í hjarta okkar
alla tíð. Við vottum þér virðingu
okkar og vitum að Guð geymir þig
vel.
Stelpurnar hans afa,
Ólöf, Sóley, Sigurrós,
Hrafnhildur og Þorgerður.
Elsku afi, efth- að þú fluttir á
Hrafnistu hringdir þú á hverju
kvöldi, eins og amma gerði líka og
gerir enn, og lést okkur lesa bæn-
irnar fyrir þig sem amma hafði
kennt okkur. Nú munt þú ekki
hringja framar en við munum þó
halda áfram að lesa bænirnar.
Viljum við nú kveðja þig með
einni af þessum bænum:
Góði faðir, gættu mín,
gleddu litlu bömin þín.
Gefðu pabba gæfu og traust,
Guð, að mamma verði hraust.
Góði Guð, að þessu sinni
gættu vel að farsæld minni.
Ásta og Birna.
Við viljum minnast Harðar Valdi-
marssonar með nokkram orðum.
Kynni okkar hófust er ég fluttist til
Keflavíkur fyrir 35 árum og settist
að á heimili Gógóar móðursystur t
minnar og Harðar. Varð ég strax
einn af fjölskyldu þeirra og hóf störf
hjá Herði.
Á þessum árum rak hann bíla-
leigu og gerði út leigubíla. Atorka
hans naut sín vel á þessum árum.
Ekki var kvartað þó vera þyrfti í
bflaviðgerðum allan sólarhringinn.
Eftir að hann hætti bflaleigunni
starfaði hann við ljósastillingar o.fl.
í bílskúmum við heimili sitt og kom
það sér vel fyrir hann því Gógó
veiktist á besta aldri af MS-sjúk- /
dómnum en hann annaðist hana
heima í um 20 ár.
Eftir að við hófum búskap má
segja að daglegt samband hafi verið
við Skólaveg 16. Þangað var ætíð
mjög gott að koma. Bömum okkar
fannst allt í kringum afa Hörð mikið
ævintýri.
Þar var hægt að fara í reiðtúr á
Snjólfi. Þar vora bflar gerðir að
sumarbústöðum. Síðan fengu þau
að fljóta með í miklar ævintýraferð-
ir. Sundlaug var gerð inn af bfl-
skúmum. Á sínum tíma var hún eitt
ævintýralandið. Það var vinsælt að
fara í pössun á Skólaveginn og ekki
var verra að kökuboxin vora ætíð
full hjá ömmu Gógó.
Segja má að Hörður hafi verið *
einn af þeim mönnum, sem allt lék í
höndunum á, og aðdáun vakti
hvernig hann gat breytt heimilinu á
þann hátt að Gógó gæti komist um
og starfað í hjólastólnum.
Þau ferðuðust mikið um landið og
oftast voru fjögur til fimm börn tek-
in með í ferðirnar. Gaman var að
hitta hann eftir slíkar ferðir. Hann
sá margt sem við hefðum ekki tekið
eftir og frásagnartæknin var sér-
stök.
Fyrir nokkram áram veiktist
Hörður og slæmt hefur verið að
horfa upp á þennan dugmikla mann
missa allan þrótt og lífsvilja.
Um leið og við ásamt fjölskyldu .
okkar þökkum allar samverustund-
ir, erum við þess fullviss að minn-
ingin um þig lifir.
Stella Olsen, Birgir Ólafsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
© ÚTFARARÞJÓNUSTAN
Stofnað 1990
Persónuleg þjónusta
Sími: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is utfarir@itn.is
Rúnar Geirmundsson Sigurður Rúnarsson
útfararstjóri útfararstjóri
\