Morgunblaðið - 30.10.1998, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Þorvaldur
Sveinsson
fæddist á
Skjöldólfsstöðum í
Breiðdal 19. des-
ember 1898. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 23.
október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Sveinn
Jónsson, ættaður
úr Suðursveit,
bóndi á Hvalnesi
Stöðvarfirði, og
Jónína Þorvaldína
Magnúsdóttir frá
Fossárdal í Berufírði. Bróðir
Þorvalds var Ingi Björgvin, f.
26.7. 1907, d. 17.5. 1962.
Hinn 24. maí 1925 kvæntist
Þorvaldur Guðrúnu Sigur-
borgu Vilbergsdóttur, f. 27.
apríl 1906, d. 1. apríl 1992.
Foreldrar hennar voru Vil-
bergur Magnússon bóndi á
Hvalnesi og Ragnheiður Þor-
grímsdóttir. Þorvaldur og Sig-
urborg bjuggu á Búðum í
Fáskrúðsfírði frá árinu 1925
til ársins 1954 er þau fluttust
til Reykjavíkur. í Mosfellssveit
fluttust þau árið 1970 og áttu
þar heimili sitt upp frá því en
vistuðust á Hrafnistu í Reykja-
vík 1984. Þorvaldur og Sigur-
borg áttu sex börn. Þau eru: 1)
Guðrún, f. 31.1. 1926, húsmóð-
Elsku afí er dáinn, hann hefði
orðið hundrað ára í desember nk.
en í stað aldarafmælis er nú kom-
ið að kveðjustund.
Hann dvaldi á Hrafnistu í
•Reykjavík síðustu 16 árin og vilj-
um við og aðrir aðstandendur
þakka starfsfólki á deild 4A og
öðrum sem að komu hjartanlega
fyrir alla umönnun og vinsemd
sem aldrei er metin sem skyldi.
Þeir eru ekki margir eftir 19.
aldar mennirnir en þeir höfðu frá
mörgu að segja og mikilli reynslu
að miðla. Afi fékk ekki mikla
skólagöngu, aðeins farkennara í
nokkrar vikur en hann hafði
ir á Eyrarbakka,
gift Bjarna
Jóhannssyni út-
gerðarmanni, hún
á tvær dætur. 2)
Sonur, f. 6.8. 1927,
hann lifði aðeins
einn dag. 3)
Hreinn, f. 19.12.
1928, múrarameist-
ari í Reykjavík,
kvæntur Guðrúnu
Sigurborgu Jónas-
dóttur, hann á
fímm börn. 4)
Ragnar, f. 8.12.
1930, vélvirki í
Mosfellsbæ, kvæntur Þóru
Gunnarsdóttur, þau eiga tvo
syni. 5) Jóna, f. 23.7. 1935,
húsmóðir í Mosfellsbæ, gift
Eiríki Grétari Sigurjónssyni,
bifvélavirkja, þau eiga fímm
börn. 6) Magnús, f. 12.1. 1942,
skipstjóri í Mosfellsbæ, kvænt-
ur Katrínu Hjartardóttur.
Fóstursonur Þorvalds og Sig-
urborgar er Sveinn Rafn Inga-
son, f. 12.12. 1955, rennismiður
á Akranesi, kvæntur Halldóru
Kristínu Guðmundsdóttur, þau
eiga sex börn. Sveinn Rafn er
bróðursonur Þorvalds. Barna-
börnin eru 20 og langafabörn-
in eru 22.
Utför Þorvalds fer fram frá
Lágafellskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
mikla námslöngun og keypti
sjálfur námsbækur og lærði af
þeim bæði stærðfræði og bók-
hald. Við systurnar nutum góðs
af þekkingunni, m.a. kenndi hann
okkur stærðfræði sem hefur nýst
okkur í gegnum lífið, sagði okkur
sögur og kenndi okkur ótal
spilakapla.
I minningunni er hann þó oft-
ast eitthvað að starfa, í vinnu eða
lagfæra íbúðina og ein fyrsta
minningin er þegar við sitjum og
horfum á hann prjóna sokka á
hringprjónavél sem okkur þótti
mikil galdravél.
Við systurnar nutum þeirrar
gæfu að fá að alast upp í stórri
fjölskyldu þar sem mamma bjó
með okkur hjá ömmu og afa
ásamt Magga og Svenna. Þar hef-
ur oft verið þröngt í búi og lítið
húspláss því þar var mikill gesta-
gangur og margir sem fengu að
gista en þar sem er nóg af hjarta-
hlýju þar er alltaf nóg pláss og
hjá þeim afa og ömmu var ómæld
hjartahlýja og ástúð fyrir alla og
alltaf var afi sem klettur í hafinu,
rólegur og yfirvegaður og fréttir
austan af fjörðum voru meiri en
nóg umbun fyrir næturgistingu.
Afi og amma voru ákaflega
samrýnd hjón og heimilið ósköp
venjulegt heimili en það er hlýjan
og umhyggjan sem gerir húsið að
heimili og þess fengum við syst-
urnar að njóta. Það er dýrmætt
að eiga góðar minningar frá æsku
og þær verða eins og sólargeislar
sem lýsa manni á lífsins braut.
Við minnumst ykkar með
hlýhug og þakklæti og biðjum
guð að geyma þig, elsku afi.
Sigurborg og Sigríður.
Afí fór eins og hann lifði, ró-
lega og æðrulaust. Þannig mun-
um við hann, yndislegan í um-
gengni, hljóðan og rólegan, en
alltaf hafði hann eitthvað fyrir
stafni.
Hann hafði ákveðnar skoðanir
á stjórnmálum og fylgdist vel
með. Okkur er minnisstætt er afi
fullorðinn flísalagði baðið heima á
Skólabraut þar sem hann og
amma bjuggu um árabil. Hann
var liðtækur í heimilisstörfum,
sérstaklega við uppvaskið. Ungur
að árum gekk hann að eiga Sigur-
borgu Vilbergsdóttur og voru þau
einstaklega samhent hjón. Um-
hyggja hans í veikindum hennar
var aðdáunarverð. Arið 1984
fluttu amma og afi á Hrafnistu í
Reykjavík og eyddu saman
ævikvöldinu. Eftir að amma dó
bjó afi þar á hjúkrunardeild síð-
ustu æviár sín. Þar leið honum
vel hjá góðu hjúkrunarfólki og
var vel um hann hugsað. Við
þökkum fyrir að hafa kynnst svo
hógværum og eljusömum manni.
Blessuð se minning hans.
Hve undur hægt vaggast bátur þinn
við landsteina eigin bernsku.
í mjúkum silkispegli,
bak við langa ævi,
horfist þú í augu við litla telpu,
slegið hár hverfist í leik smárra fiska,
í sólskini fljúga þeir á gullnum vængjum
inn í laufgrænan skóg.
(Jón úr Vör)
Sigurjón, Þorvaldur, Una
Lilja, Helgi Þór og Sigrún.
Elsku afi minn Þorvaldur
Sveinsson er látinn nær 100 ára
að aldri. Þau hjónin Þorvaldur og
Sigurborg tóku við mér sem
kornabarni og í þeirra umsjá var
ég á meðan pabbi var að vinna en
þegar hann veiktist og dó 17. maí
1962 fluttist ég alfarið til þeirra.
Þau tóku mér strax sem einu af
börnum sínum, vöktu yfir hverju
spori mínu og sýndu mér alla þá
ástúð og hlýju sem þau áttu svo
mikið af. Þau vildu að ég kallaði
þau ömmu og afa og pössuðu
alltaf upp á að ég ræktaði sam-
band mitt við móður mína og
varðveitti minninguna um föður
minn.
Með þeim héldu heimili börn
þeirra Maggi og Gunnar og dæt-
ur hennar Bobba og Sigga, en við
erum jafngömul og vorum mjög
samrýnd. Öll þessi stóra fjöl-
skylda auk hinna systkinanna
sem flutt voru að heiman sýndu
mér þá ástúð og umhyggju að ég
fann að ég var einn af fjölskyld-
unni.
Það var oft mannmargt á heim-
ili þeirra ömmu og afa því að vinir
og kunningjar að austan áttu
alltaf víst húsaskjól hjá þeim þótt
húsnæðið væri ekki stórt.
í minningunni sé ég afa minn
sitja við eldhúsborðið og ræða við
gestina um gang lífsins fyrir
austan því hann hafði alltaf mik-
inn áhuga á atvinnumálum og
framgangi Austfjarða.
Afi minn vann við múrverk og
flísalagnir og var ég mikið í
kringum hann að hjálpa til við
alls konar verk, t.d. er í huganum
mynd af litlum snáða að brjóta
niður eldspýtur sem notaðar voru
síðan við flísalagnirnar og margt
lærði ég af honum um lífið og að
umgangast alla menn jafnt því
jafnaðarhugtakið var honum hug-
lægt og ríkur var hann af mann-
gæsku fyrir lítilmagnanum í
þjóðfélaginu.
Afi minn var ekki áberandi
maður, alltaf rólegur og æðrulaus
en það sem hann lagði til mála
var alltaf vel ígrundað og rökfast.
Fyrir mér voru þau amma mín og
afi einn af föstu punktunum í til-
verunni, eitthvað óhagganlegt og
alltaf á sínum stað og það er það
sem allir þurfa á að halda á upp-
vaxtarárum sínum.
Ég og fjölskylda mín viljum
þakka þeim ömmu minni og afa
fyrir allt hið liðna.
Blessuð sé minning þeirra
hjóna.
Sveinn Rafn Ingason.
Við systkinin erum mjög hepp-
in að hafa kynnst bæði langafa og
langömmu okkar svona vel.
Langamma dó fyrir sex árum og
nú sameinast þau á ný. Það er
sjálfsagt auðveldara að skilja það
þegar gamalt fólk deyr en sökn-
uðurinn er samt alltaf jafn mikill.
Við eigum eftir margar góðar
minningar, sögur frá því þegar
þau voru ung en ekki má gleyma
spilamennskunni en það voru ótal
hlutir sem langafi vissi og eru
víst margir í fjölskyldunni sem
eiga eftir að hugsa til hans þegar
sest er niður við spil eða kapal.
Atti hann reyndar sínar eigin
reglur og aðferðir til að fá allt til
að ganga upp en gerði það leikinn
bará mun skemmtilegri!
Þau höfðu ótal sögur í fórum
sínum sem við fengum að heyra
hvenær sem við vildum en þó
ekki fyrr en langafi hafði fengið
að skreppa og kaupa handa okkur
eitthvað, þ.e. gos og kex. Þessar
sögur og margt annað eru ein-
stakar því þau voru viskubrunnar
af fróðleik, fróðleik sem ekki
alltaf stendur í bókum.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega.
Pá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Elsku langafi, þú kenndir okk-
ur svo margt, margt sem við eig-
um aldrei eftir að gleyma. Hvíl þú
í friði.
Guðrún, Eyjólfur og Sigrún.
Fallinn er frá í hárri elli einn af
merkustu íbúum héraðsins og
jafnframt sá elsti í Mosfellsbæ.
Hann hefði orðið 100 ára í desem-
ber nk. hefði honum enst aldur.
Þorvaldur var kominn af aust-
firsku fólki og Skaftfellingum, en
foreldrar hans bjuggu að Hval-
nesi í Stöðvarfirði. Hann missti
föður sinn 14 ára og við drengn-
um blasti lífsbaráttan með ein-
stæðri móður og yngri bróður.
Þorvaldur sótti þá vinnu í
Breiðdalsvík og fór fótgangandi á
milli; stundum yfir fallið, en
Súlnadalinn ef veður leyfði. Á
þeirri leið var farið um skriður
sem töldust nánast ófærar.
Árið 1925 stofnuðu Þorvaldur
og eiginkona hans Guðrún Sigur-
borg Vilbergsdóttir bú á Búðum í
Fáskrúðsfirði ásamt móður hans
og bróður. Þorvaldur stefndi í að
komast til sjós og gera sjó-
+
INGÓLFUR DAVÍÐSSON
grasafræðingur,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni mánudaginn 2. nóvember kl.
13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á líknar- og menningarstofnanir.
Fjölskylda hins látna.
+
Móðir okkar og tengdamóðir,
KRISTBJÖRG LÍNEY ÁRNADÓTTIR
frá Garði,
sem lést 22. október, verður jarðsungin á
morgun, laugardaginn 31. október kl. 14.00,
frá Oddakirkju á Rangárvöllum.
Borghildur Garðarsdóttir, Sveinbjörn Blöndal,
Hulda Garðarsdóttir, Böðvar Valdimarsson,
Páll G. Björnsson, Erla Emilsdóttir.
+
Ástkær móðir okkar,
SUMARLÍNA MARGRÉT
KRISTJÁNSDÓTTIR
frá Kleifum,
Suðurgötu 6,
Sandgerði,
verður jarðsungin frá Hvalsneskirkju á morg-
un, laugardaginn 31. október kl. 13.30.
Börnin.
ÞORVALDUR
SVEINSSON
mennsku að ævistarfi - en margt
fer öðruvísi en ætlað er. Hann
fékk öngul í höndina, illt hljóp í
sárið og olli alvarlegri bæklun á
vinstri hendi. Þrátt fyrir þetta
áfall tókst honum að halda fjöl-
skyldunni saman. Kom þar til
sterkur vilji hans og dugnaður og
gerði Tómas Stangland útgerðar-
maður hann að landformanni.
Fórst Þorvaldi verkstjórnin
ágætlega.
Þorvaldur var farsæll í starfi
og vakti traust samferðamanna.
Hann tók þátt í ýmsum félags-
störfum og sat m.a. í hreppsnefnd
í Fáskrúðsfirði í rúmlega 20 ár.
Þar gegndi hann störfum sem rit-
ari og varaoddviti. Ennfremur
sinnti hann í vaxandi mæli ýms-
um eftirlitsstörfum fyrir hrepp-
inn, og um fertugsaldur var hann
fastráðinn. Vann hann m.a. að
byggingu íþróttahúss sem var
eitt af hans áhugamálum. Þegar
lærður múrari var fenginn til
vinnu við bygginguna komst Þor-
valdur í kynni við múrverk. Hann
komst upp á lagið með að
smeygja múrbretti í bækluðu
höndina og með ýtrustu ástundun
og erfiði náði hann fullum tökum
á múrverkinu. Hann öðlaðist rétt-
indi í greininni sem síðan varð
hans ævistarf. Þorvaldur var
gjarnan valinn í sérhæfða vinnu
svo sem terrasso gólflagnir og
eldstæði í íbúðum. Þar fór saman
smekkvísi og dugnaður. Hafa
margir notið góðs af því.
Það mun hafa verið um 1970 að
Þorvaldur flutti heimili sitt í Mos-
fellssveit, enda flest börn hans
komin þangað. Stórfjölskylda
Þorvaldar, hið mesta dugnaðar-
og myndarfólk, vildi hafa þar bú-
setu og var það góður fengur fyr-
ir samfélagið. Þetta var á þeim
tíma sem íbúum Mosfellssveitar
fór að fjölga og tóku heimamenn
öllu þessu ágætis fólki fagnandi.
Geta má þess að Hreinn sonur
Þorvaldar kom í sveitina fyrir
1960 sem verktaki við smíði
Varmárskóla og Varmárlaugar.
Hann starfaði síðan við fram-
kvæmdir sveitarfélagsins sem
verkstjóri, byggingafulltrúi í 12
ár og síðar byggingastjóri við
Iþróttahúsið að Varmá og Gagn-
fræðaskóla Mosfellssveitar.
Þorvaldur vann nokkur verk-
efni við byggingu íbúðarhúss
míns og fjölskyldu minnar um
1966. Hann flísalagði gólf og
veggi og byggði arin. Það var
listilega gert. Þegar kom að því
að ganga frá arninum vantaði
grjót. Sumir sóttu steina austur
eða vestur á land sem hæfa þættu
fallegum arni. Þorvaldur gerði
engar kröfur um þetta, heldur
sagði: Líttu þér nær. Eigum við
ekki að koma hér upp í fjallið og
sjá hvað er þar? Við fundum efni
og hann valdi úr því sem safnað
var og raðaði kunnáttusamlega í
listafínt eldstæði.
Þessi fáu og fátæklegu orð
verða aldrei tæmandi um lífs-
hlaup 100 ára merkismanns, en
við vistaskiptin er mönnum
gjarnt að minnast þeirra sem
gengnir eru. Þorvaldur var einn
af aldamótakynslóðinni sem
braut úr aldaraða örbirgð hinnar
íslensku þjóðar; úr moldarkofum
til bjargálna. Ævi Þorvaldar var
sérstök en ekki einsdæmi þó.
Hann hélt sínu fólki saman með
kjarki og fyrirhyggju og sá fyrir
heimili sínu og fjölskyldu þó
fatlaður væri. Hann setti sér
mark, slakaði aldrei á í barátt-
unni og uppskar barnalán og
mannvænlega afkomendur. Þor-
valdur var hæglátur og orðvar og
naut virðingar allra. Honum féll
aldrei verk úr hendi og hann
leysti þau öll af alúð og dugnaði.
Nú er við kveðjum Þorvald
Sveinsson fara um hugann hlýjar
minningar. Megi almættið taka
honum vel handan hafsins. Hafi
hann þökk fyrir sitt framlag til
samferðamanna. Minningin lifir.
Jón M. Guðmundsson.