Morgunblaðið - 30.10.1998, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ

SOLVEIG ÞORA
EIRÍKSDÓTTIR
+ Sólveig Þóra Ei-
ríksddttir fædd-
ist í Jörfa í Borgar-
fírði eystra 3. mars
1906. Hún lést 23.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Eirík-
ur Sigfússon, póst-
afgreiðslumaður á
Borgarfírði eystra,
f. 17.8. 1863 á
Skriðuklaustri, d.
3.9. 1951, og Marín
Sigurðardóttir, hús-
móðir á Borgarfirði
eystra, f. 30.6. 1870
á Gautlöndum, d. 31.12. 1925.
Sólveig Þóra var tvígift: 1)
Thomas Olesen
Lokken, rithöfund-
ur í Danmörku, f.
25. júní 1877, d. 26.
september 1955. 2)
Runólfur Péturs-
son, iðnrekandi frá
Geirastöðum í Hró-
arstungu, f. 3. maí
1904, d. 31. ágúst
1963. Dóttir Sól-
veigar og Runólfs
er Ásdís, f. 1.4.
1948, og á hún fimm
börn.
titför Sólveigar
Þóru fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elsku amma mín.
Minningin lifir í hjarta mínu
þegar ég horíi til baka. Eg er ákaf-
lega þakklátur fvrir þær samveru-
stundir sem við höfum átt saman,
þau sterku tengsl sem hafa verið í
fjölskyldunni voru okkur mikils
virði, alltaf var gott þegar þú varst
á leiðinni heim til okkar til að vera í
. Jengri eða skemmri tíma. Þú hafðir
alltaf nóg til að tala um og gefa af
þér og ekki síst eftir að litla nafna
þín kom í heiminn. Þú máttir aldrei
neitt aumt sjá og tókst því alltaf
málstað þeirra sem minna máttu
sín.
Margs er að minnast en þó er
mér alltaf minnisstæðast þegar þú
fórst með okkur bræðurna í sumar-
húsið í Húsafelli. Einnig þegar þú
spilaðir brids í tölvunni, og talaðir
um að þú hefðir þurft að eiga svona
tæki þegar þú varst yngri.
Óskandi hefði verið að þú hefðir
getað verið lengur hjá okkur en
æðri máttur kallaði þig til sín. Og
ég veit að þér líður vel núna með
afa þér við hlið. Ég mun alltaf
sakna þín og geyma þig í hjarta
mínu.
Því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið
sem hugsar til þín aila daga sína.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
^ um lífsins perlu í gullnu augnabliki. -
(Tómas Guðm.)
Far þú í Guðsfriði.
Óttarr Örn Guðlaugsson.
Elsku amma mín.
Nú ert þú ekki lengur á Skjóli,
alltaf beið ég eftir því að koma á
daginn og hitta þig. Stundum fór
ég ekki í leikskólann, þá gat ég
verið lengur hjá þér. Ég keyrði
þig í stólnum á ganginum og þá
áttum við heiminn, stundum
varstu með hattinn, þá hlógum við
mikið. Þegar þú varst heima hjá
okkur höfðum við Óttars herbergi
útaf fyrir okkur og gerðum það
sem okkur datt í hug. En árin
urðu allt of fá, elsku amma mín, og
,'jiiú ertu komin til Jesú, segja
mamma og pabbi mér. Afí hefur
örugglega tekið vel á móti þér. En
þú verður alltaf geymd í hjarta
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áratöng reynsta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjðri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
mínu og ég veit að englarnir passa
þig fyrir mig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mínverivömínótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Þín nafna,
Sólveig Þóra.
Foreldrar Sólveigar voru Marin
Sigurðardóttir og Éiríkur Sigfús-
son. Þau bjuggu í Borgarfirði
eystra. Barnahópurinn var stór.
Þar var Sólveig í miðjum hópi.
Þorlákur elstur, en Ásta, kona
Svavars Guðnasonar málara,
yngst. Um tvítugt fer Sólveig í
Kvennaskólann í Reykjavík. Fyrir
1930 er hún komin til Danmerkur.
Þar kynnist hún Tove, er síðar
varð kona Jóhannesar Kjarval.
Um langa hríð eru tvær systur
Sólveigar, Jóhanna og Ásta, bú-
settar í Danmörku. Og það teygist
úr dvöl Sólveigar þar í landi. Hún
giftist Thomasi Olsen Lokken rit-
höfundi. Þau bjuggu í Blokkhus á
Jótlandi. Þar rekur Sólveig gisti-
hús og þar er hún öll stríðsárin.
Skömmu eftir stríð flytur Sól-
veig alkomin til Islands. Það er svo
1947 eða 1948, sem ég sé þau fyrst,
Runólf Pétursson frá Geirastöðum
og Sólveigu, hjá systur Runólfs,
Sigrúnu. Sigrún bjó þá á Berg-
staðastræti 2 og rak þar matsölu.
Þangað kom allt Geirastaðafólkið;
Halldór og kona hans Svava, Guð-
ný og maður hennar Sveinn, að
ógleymdri dóttur þeirra Stellu,
sem kom eins og stormsveipur.
Fyrir óharðnaðan, feiminn sveita-
dreng voru kynni við þetta fólk
ómetanleg reynsla. Síðan lá leið
mín í Kópavoginn, inn Nýbýlaveg-
inn og í Snæland. Þar bjó allt þetta
fólk þá í smáþorpi. Guðný og
Sveinn voru bændur, ráku svína-og
hænsnabú. Halldór og Runólfur
bjuggu í parhúsi steinsnar frá.
Fljótlega eftir að Sólveig kom heim
höfðu þau Runólfur og hún ruglað
saman reytum. Runólfur var
danskmenntaður mjólkurfræðing-
ur og vann um tíma í smjörlíkis-
gerð Ragnars í Smára. Síðar
kynnti hann sér sápugerð og rak
um tíma fyrirtæki með frænda sín-
um Einari Sæmundssyni. Frá
Snælandi lá leið Runólfs, Sólveigar
og Ásdísar, kjördóttur þeirra, upp
á Álfhólsveg í „Himnaríki". Þar bjó
ég um tíma. Það voru dýrðlegar
stundir. Sólveig var mikil heims-
dama. Þrátt fyrir vinnu og rekstur
blaðsöluturns við Hlemmtorg, stóð
hús þeirra alltaf opið gestum, nán-
ast allan sólarhringinn. Og Sólveig
var ótrúlega fróð og skemmtileg.
Þetta lífsfjör og minni á menn og
málefni varðveitti Solla fram á elli-
ár. Uppátækin voru mörg. Einu
sinni sem oftar var ég sestur við
eldhúsborðið á Snælandi. Þar var
enginn inni og ég fór að lesa blöðin.
Skyndilega strunsar Halldór Pét-
ursson inn með pípuhatt og í sínu
fínasta skarti, rétt á eftir kemur
Guðný svartklædd og fín, þar á eft-
ir Skúli maður Stellu einnig drag-
fínn.
Ég: Hvað er um að vera?
Halldór: Jarðarför aldarinnar.
Ég: Hvern var verið að jarða?
Guðný: Vissirðu ekki af þessu?
Ég: Nei.
Guðný: Blessaður drengurinn.
Halldór: Merkasti íbúi Kópavogs
er látinn, það átti greinilega ekki
að flýta sér með fréttirnar.
Skúli: Það var verið að kveðja
Brand.
Nú versnaði veðrið. Hver var
Brandur?
Halldór: Brandur var mikil-
virkasti heimilisköttur hér um slóð-
ir. Við jörðuðum með honum
nokkrar mýs svo honum leiddist
ekki lífið hinum megin.
Nú er flest af þessu fólki horfið
yfir móðuna miklu. Við hjónin vott-
um Ásdísi, Ástu og öðnim ættingj-
um innilega samúð. Sólveig Eiríks-
dóttir mun lengi lifa í hugum
þeirra, sem henni kynntust.
Hilmar Jónsson.
Frá okkur er farín góð vinkona
Sólveig Eiríksdóttir. Sólveig var
mér miklu meira en bara vinkona.
Hún var mér sem önnur amma.
Við sem þekktum hana munum
minnast hennar fyrir óendanlegan
kærleika hennar til lífsins og til
allra þeirra sem í kringum hana
voru. I hvert skipti sem mynd
hennar birtist í huga mér, sé ég
hana fyrir mér í íbúðinni sinni í
Furugerðinu brosandi og bjóðandi
mig velkominn með opinn faðminn.
Þar var maður alltaf velkominn og
notfærði ég mér það oft og mörg-
um sinnum. Við sátum þar oft
tímunum saman og spiluðum
rommí og það brást aldrei að hún
ætti dós af malti og smásúkkulaði
handa mér. Og þar sem við sátum
og spiluðum spurði hún mig um
allt og alla því Solla, eins og hún
var kölluð, vildi allt vita því það
var henni óendanlega mikilvægt að
okkur liði öllum vel. Öll þau ár sem
ég hef þekkt Sollu hef ég aldrei
séð hana öðruvísi en í góðu skapi.
Ég held að ég geti leyft mér að
segja að Solla hafí dáið sátt við líf-
ið og tilveruna. Hún mun lifa
áfram í hjörtum okkar sem þekkt-
um hana.
Við þig, Solla mín, segi ég: „Ég
veit að þú situr þarna uppi og vakir
yfir okkur. Ég mun aldrei gleyma
þér né því sem þú kenndir mér.
Takk fyrir þann tíma sem þú gafst
þér til að hlusta á mig og tala við
mig. Ég heyri þig enn hlæja að
bamslegri einfeldni minni þegar ég
deildi með þér áætlunum mínum
um heimsyfirráðin."
Ástarkveðja,
Andrés.
„Þín eldgamla vinkona Solla“ var
undirskrift afmæliskveðju sem ég
fékk með þessum forláta konfekt-
kassa þegar ég varð þrítug. Kveðju
sem mér þótti ósköp vænt um að
fá, því sendandinn, hún Sólveig Ei-
ríksdóttir, var mér mjög kær. Eld-
gamla eður ei - aldur skipti aldrei
neinu máli þegar Solla var annars
vegar. Hún og Helga amma á
Miklubrautinni voru miklar vin-
konur og eftir að amma féll frá fyr-
ir rúmum þrettán árum æxlaðist
það einhvern veginn svo að við
Solla urðum vinkonur. Þó að um
sex tugir ára væru á milli okkar
var það alltaf eins og aukaatriði -
þar var ekkert kynslóðabil.
Það var unun að heyra hana
segja frá Danmerkurárunum, þeg-
ar hún rak sumarhótel í Blokhus á
Norður-Jótlandi, ásamt fyiTÍ
manni sínum, rithöfundinum
Thomas Olesen Lokken, og fór
með honum í upplestrarferðir milli
lýðháskólanna og samkomuhús-
anna um alla Danmörku og raunar
víðar. Þá var Danmerkurkortið
gjarnan dregið upp, við ferðuð-
umst þvers og kruss og gleymdum
stað og stund. Hún fylgdist líka vel
með mér þegar ég var við nám í
Danmörku og fékk um það ná-
kvæmar skýrslur þegar ég kom
heim á sumrin - og stundum líka í
bréfum. Hún fékk ennfremur
nokkuð ítarlegar lýsingar á menn-
ingarástandinu í gamla landinu,
um hvað systkini mín og
frændsystkini voru að bardúsa í
það og það skiptið - og svo mátti
ekki gleyma ástamálunum. Fyrir
kom að hún hafði áhyggjur af
ungri og óreyndri vinkonu sinni og
var kannski stundum ærin ástæða
til - en mikið þótti mér vænt um
það þegar ég kynnti Auðun fyrir
henni og hún gaf honum hæstu
einkunn. Var alveg stórhrifin og
fór ekki dult með það.
Runólfur, seinni maður Sollu,
var löngu látinn þegar ég kynntist
henni. En ég sé greinilega fyrir
mér myndina af honum, sem aldrei
var langt undan á heimili Sollu,
hvort heldur það var í Furugerð-
inu, Hátúni eða nú síðast á Skjóli,
og sem ég hafði raunar áður haft
fyrir augunum uppi á vegg á
Miklubrautinni hjá ömmu og afa,
Helgu Kolbeinsdóttur og Guð-
mundi Tryggvasyni, en mikil vin-
átta var milli þessara hjóna í ára-
tugi.
Solla hafði gaman af ferðalögum
og fór gjarnan í reisur um landið
ásamt öðrum austfirskum konum.
Hún fór líka allmargar ferðirnar
út í heim, einnig eftir að aldur
færðist yfir og heilsan fór að gefa
sig. Heim sneri hún aftur endur-
nærð á sálinni, þó að líkaminn
væri kannski lurkum laminn. En
það var aukaatriði. Alveg fram á
allra síðustu ár létum við oft hug-
ann reika, þar sem við sátum með
Danmerkurkortið á milli okkar, og
létum okkur dreyma um ferðalag
á fornar slóðir. Meiningin var að
taka bílaleigubíl og aka um landið
í rólegheitunum, hún myndi sýna
mér það umhverfi sem hún lifði og
hrærðist í á árum áður og ég
henni mitt - og svo ætluðum við
að heimsækja vini beggja og
„hygge os“, því það kunni Solla
svo sannarlega. Þó að ferðin sú
yrði aldrei farin, svona í alvörunni,
þá höfðum við báðar mikið gaman
af öllum bollaleggingunum í kring-
um hana.
Löngu og viðburðaríku lífi merk-
iskonu er lokið. Líkamlegir ki'aftar
voru á þrotum en andinn lét ekki
að sér hæða. Sama hversu veik hún
var, sagði hún oftast að þetta hlyti
nú að fara að lagast. Og yfirleitt
lagaðist það, þótt ekki væri nema
um stundarsakir. Nóg til þess að
hún fór aftur að gera áætlanir um
að bregða undir sig betri fætinum
og heimsækja vini og vandamenn.
Eiginlega var maður farinn að
halda að hún gæti ekki dáið - en
auðvitað hlaut að koma að því. Tími
er kominn til að þakka samfylgd-
ina, mörg hlý handtök og margar
skemmtilegar stundir - með og án
landakorts.
Ásdísi, dóttur Sollu, og fjölskyld-
unni allri færi ég innilegar samúð-
arkveðjur.
Margrét Sveinbjörnsdóttir.
Sólveig Eiríksdóttir frá Borgar-
firði eystra er látin á 93. aldursári.
Lífsganga Sollu, eins og hún var
ævinlega kölluð, var orðin löng og
líkaminn lúinn. Þrátt fyrir það hélt
hún andlegu þreki allt fram í and-
látið.
Solla og Bubba móðir mín
þekktust frá unga aldri og bund-
ust vináttuböndum sem aldrei
slitnuðu meðan báðar lifðu. Solla
hafði stórt hjarta og alla tíð vakti
hún yfir velferð fjölskyldu okkar.
Um alllangt árabil var Solla ár-
legur gestur hjá fjölskyldunni á
gamlárskvöld í Sætúni á Seltjarn-
arnesi. Sætún, sem var heimili
okkar í yfir 20 ár, höfðu áður átt
góðvinir Sollu, þau Sveinn og
Guðrún Kjarval. Það var fyrir til-
stuðlan Sollu að við festum kaup á
húsinu árið 1970. Á síðasta áratug
var Solla sem guðmóðir fjölskyld-
unnar, fyrst í brúðkaupi Hrafns
og síðar í brúðkaupi Arndísar. Við
minnumst Sollu frá slíkum gleði-
stundum. Hún var hafsjór fróð-
leiks og hafði lifað tímana tvenna.
Solla sagði skemmtilega frá og
hafði gaman af að rifja upp dvöl
sína í Kaupmannahöfn á tímum
seinni heimsstyrjaldarinnar. Solla
flutti heim skömmu eftir stríðslok
en alla tíð mátta heyra að hún
unni Danmörku og hafði mikið dá-
læti á danskri þjóð. Æskustöðv-
arnar fyrir austan voru Sollu þó
alltaf kærastar. Ferðalög voru
Sollu hugleikin og hún ferðaðist
innanlands og utan eins lengi og
kraftar hennar þoldu. Oft ferðuð-
ust þær saman hún og Bubba og í
nokkur skipti voru synir okkar,
Hrafn og Halldór, svo lánsamir að
fá að fljóta með. Þessara ferða-
laga er oft minnst og sérstaklega
er minnisstæð ferðin norður í
Bjarnarfjörð á Ströndum. Solla
var með afbrigðum félagslynd og
þekkti alla tíð mikinn fjölda fólks
sem hún hélt góðu sambandi við.
Alltaf var hún óþreytandi við að
spyrja um hagi þeirra sem hún
náði ekki til. Síðustu misserin
hafa verið Sollu erfið vegna
heilsubrests en þrátt fyrir þung
áföll þá hresstist hún ævinlega
aftur og að minnsta kosti nægi-
lega til að geta spjallað við þá sem
heimsóttu hana.
Blessuð sé minning Sólveigar
Eiríksdóttur.
Þorgeir og Lára.
SIGURBJORG
AÐALHEIÐUR
WELBES
+ Sigurbjörg Að-
alheiður Wel-
bes var fædd 21.
maí 1994. Hún lést
23. október síðast-
liðinn. Foreldrar
Sigurbjargar eru
Arnbjörg Sigríður
Ingólfsdóttir og
Wilhelm Welbes.
títför Sigurbjargar
Aðalheiðar fer fram
frá Árbæjarkirkju í
dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
hjarta okkar og sál
þegar við minnumst
þín. Við erum þakklát
fyrir þann tíma sem
við fengum að njóta
með þér, þótt við hefð-
um viljað hafa þig
lengur hjá okkur.
Hvi var þessi beður búinn
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: Kom til mín
kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð í hans höndum
hólpin sál með ljóssins önd-
Elsku lita frænka, þó að líf þitt
hafi verið stutt kenndir þú okkur
margt. Þú sýndir okkur að þó lífið
geti verið erfitt er hægt að ganga í
gegnum það með bros á vör. Bros
þitt var birta í erfiðum heimi og
styrkur þinn var ómetanlegur okk-
ur öllum. Þú gafst okkur góðar
minningar sem skilja eftir ánægju í
um.
(Björn Halldórsson)
Elsku Adda Sigga, Willi og börn.
Við sendum ykkur okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Megi ljós, kraftur
og styrkur vera með ykkur í fram-
tíðinni.
Laufey Anna, Kristi Jo, Nancy
Lyn og börn, Ásta og Þorkell.